Ανασηκώθηκε με μεγάλο κόπο και ίσα που
στάθηκε στην άκρη του κρεβατιού. Να σηκωθεί και να πάει που; Έξω από την
πόρτα τον περίμενε εκείνη για να τον πει και πάλι οπορτουνιστή. Πιο
πέρα οι συνεργάτες κρέμονταν από τα χείλη του κι εκείνος δεν είχε να
τους πει το παραμικρό. Κι ένας λαός εξαρτιόταν από αυτόν! Πόσο
κουραστικό είναι όλο αυτό Θεέ μου...
Αν σηκωθεί θα είναι αναγκασμένος να
μιλήσει και πάλι με τον Ευκλείδη. Όλα μπορεί να τα αντιμετωπίσει στην
ζωή, είναι ένα σκληρό αγόρι. Αλλά ο Ευκλείδης είναι μία ιδιαίτερη
περίπτωση. Σίγουρα γκαντέμης! Έχει δώσει ρητή εντολή να μην είναι ο
Ευκλείδης το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας. Όσες φορές είχε συμβεί αυτό
του πήγαν όλα στράφι. Ο χειρότερος εφιάλτης του είναι ότι μπαίνει
αιφνιδιαστικά στο υπνοδωμάτιο ο Ευκλείδης και του λέει: «Σήκω πρόεδρε,
πρέπει να πάμε επειγόντως Βρυξέλλες».
Από την άλλη ο Ευκλείδης είναι και
εμμονικός! Επιμένει να εκπροσωπεί τους 53 και να δηλώνει αριστερός. «Κι
εμείς τι είμαστε», αναρωτιέται και ένα σύννεφο θυμού καλύπτει τότε τις
σκέψεις του. Το γεγονός ότι βγαίνουν πολλοί και το παίζουν αριστεροί από
την κούνια τους τον ενοχλεί. Αν δεν ήταν αυτός, δεν θα τους ήξερε ούτε ο
σερβιτόρος στο Φίλιον.
Εκείνους που δεν αντέχει, όμως, με
τίποτα ήταν ο Σκουρλέτης και ο Φίλης. Όλο με τα κομματικά ασχολούνται οι
άνθρωποι! Δεν μπορούν να χαρούν λιγουλάκι. Τι μιζέρια είναι αυτή,
αναρωτιέται και η απέχθεια ζωγραφίζεται ανάγλυφα στο πρόσωπό του.
Σκέφτεται πόσο δυστυχισμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν είναι σε
θέση να χαρούν τις χαρές που τους προσφέρει η εξουσία. Την ίδια ώρα
νιώθει να τον διαπερνά ένα αίσθημα συμπόνιας για τους παραστρατημένους
συνεργάτες τους. Σαν να μαθαίνεις ότι ο καλύτερος σου φίλος είναι
άρρωστος και τον συμπονάς. Δεν θέλεις να βρεθείς μαζί του στο ίδιο
δωμάτιο μπας και κολλήσεις, αλλά κατανοείς την κατάστασή του.
Το χειρότερο όλων είναι ότι ίσως θα
πρέπει να μιλήσει στο τηλέφωνο με τους Ευρωπαίους. Με αυτόν τον Ολάντ
και τον άλλον τον Μοσκοβισί. Βαριέται αφόρητα. Να ακούει τώρα νούμερα,
προβλέψεις και κλάματα για το μέλλον της Ευρώπης. Τι τον νοιάζει αυτόν;
Λες και έχει μέλλον η Ελλάδα στην Ευρώπη. Όταν πάντως σκέφτεται εκείνες
τις περίφημες 17 ώρες της διαπραγμάτευσης τον πιάνει τρόμος. Τίποτα άλλο
δεν τον τρομάζει περισσότερο. Το γεγονός ότι θα μπορούσαν και πάλι να
τον κλείσουν σε ένα δωμάτιο με όλους εκείνους τους περίεργους τύπους τον
αρρωσταίνει. Ο ίδιος πάντως νιώθει πολύ κουρασμένος. Τι κουρασμένος,
δηλαδή; Εξαντλημένος.
Του περνάει πλέον από το μυαλό να κάνει
ένα club, εκείνο των κουρασμένων πολιτικών. Αυτό ναι, είναι μία καλή
ιδέα. Ξέρει κι άλλους κουρασμένους. Όλοι μαζί θα έκαναν ένα ισχυρό club.
Θα μπορούσαν να μαζεύονται κάθε μέρα και να αναλύουν, να ξεσκίζουν κάθε
θέμα στην ανάλυση. Αυτός ναι, θα ήταν ένας σπουδαίος λόγος για να
σηκώνεται κανείς από το κρεβάτι του και να συνεχίζει την ζωή του!
-------------------------------------------------
Πηγή: liberal.gr-Θανάσης Μαυρίδης
-------------------------------------------------
