Χθες, βρέθηκα σε ένα συνεργείο αλλαγής λάστιχων αυτοκινήτου, αφού η μέρα μου ξεκίνησε με ένα σκασμένο λάστιχο. Χοϊμές, στην Καλλιθέα στη Θησέως το συνεργείο.
Ώρα 4 και η Αθήνα βράζει και μέσα της κι εγώ.
Ευγενέστατα που είπαν τι πρέπει να γίνει και περίμεναν να κατέβω. Εξήγησα την αναπηρία μου και μου είπαν ότι μπορώ να μείνω μέσα στο αυτοκίνητο. Μπήκα λοιπόν μετά του αυτοκινήτου στην καρδιά του συνεργείου.
Έκπληξη 1η: Ο έχων το γενικό πρόσταγμα κέρασε αμέσως παγωμένο νερό και πρότεινε να μου φτιάξει καφέ.
Έκπληξη 2η: Οι περίπου 6 εργαζόμενοι, άνδρες όλοι, παρά τη ζέστη, καλοδιάθετοι, δούλευαν και έκαναν καλαμπούρια μεταξύ τους.
Έκπληξη 3η: Όπως καλαμπούριζαν ένας εξ αυτών, νεαρός, μου έχει την πλάτη γυρισμένη, δεν με έχει δει (πού να φανταστεί ότι βρισκόταν άνθρωπος μέσα στο αιωρούμενο αυτοκίνητο) λέει μια πρόταση που εμπεριείχε τη λέξη «μαλάκας». Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη λέξη και βλέπω τους άλλους, να παγώνουν και έναν εξ αυτών να του φωνάζει «καλά δεν ντρέπεσαι;». Ο νεαρός προσπαθεί να καταλάβει γιατί έπρεπε να ντρέπεται. Οι υπόλοιποι «ξεπαγώνουν» και του κάνουν νοήματα προς εμένα. Εκείνος γυρίζει, κοκκινίζει και βρίσκοντας γρήγορα τη λαλιά του, έρχεται προς εμένα και μου ζητάει συγνώμη.
Έκπληξη 4η: Εγώ έχω ακούσει τη λέξη, αλλά δεν μου έχει προξενήσει καμία ενόχληση (τόσα χρόνια στο κουρμπέτι των δημοσιογραφικών γραφείων, αλλά και της κοινωνίας, ξέχασα να ενοχλούμαι από τέτοιες λεκτικές απρέπειες και απρέπειες συμπεριφοράς). Τον κοιτάζω χωρίς να καταλαβαίνω για 1 λεπτό. Και ξαφνικά καταλαβαίνω και απαντάω: «δεκτή η συγνώμη, αλλά δεν πειράζει, τη λέω κι εγώ τη λέξη».
Δεν πρόλαβα να τελειώσω και κατάλαβα, από την απάντησή μου, πόσο έχουμε χάσει τις έννοιες του σεβασμού και της ευπρέπειας.
Τις έχουμε χάσει τόσο, που όταν τις συναντάμε εκπλησσόμαστε και απορούμε που υπάρχουν ακόμα.
Τι δυσάρεστη έκπληξη αυτή η ισοπέδωση που θεωρούμε κανονικότητα!!!
----------------------------
Κορίνα Θεοδωρακάκη
----------------------------
----------------------------
Κορίνα Θεοδωρακάκη
----------------------------
