Διαπλοκή: αθώοι και ένοχοι

Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας κατηγορεί την κυβέρνηση εδώ και καιρό, το τελευταίο διάστημα με ένταση, ότι προσπαθεί να στήσει τη νέα διαπλοκή. Στην πρώτη φάση ο πολιορκητικός κριός, σύμφωνα με την αξιωματική αντιπολίτευση, ήταν ο Χρ. Καλογρίτσας, σήμερα είναι ο Ιβάν Σαββίδης.

Η χρήση του όρου «νέα διαπλοκή» έχει ενδιαφέρον γιατί υπονοεί ότι υπήρχε διαπλοκή και στο παρελθόν. Ποια ήταν άραγε η παλιά διαπλοκή; Είχε σχέσεις μαζί της η Νέα Δημοκρατία;

Ο επικεφαλής του κόμματος αποφεύγει να απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα. Είναι δυνατόν να πιστεύει ότι οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για την παλιά διαπλοκή υπεύθυνο ήταν το ΠΑΣΟΚ και τη νέα διαπλοκή οργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η Ν.Δ είναι αθώα του αίματος και σε διαρκή σύγκρουση μαζί της;

Δεν ξέρω για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πάντως η Ντόρα Μπακογιάννη φαίνεται πως αυτό πιστεύει αν κρίνουμε από τη δήλωσή της ότι «η Ν.Δ. είχε διαχρονικά πόλεμο με τη διαπλοκή, από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έως τον Κώστα Καραμανλή».

Είναι έτσι τα πράγματα; Γιά να δούμε, ξεκινώντας ανάποδα χρονικά. Στον Κώστα Καραμανλή πρέπει να πιστώσουμε ότι έκανε σωστή διάγνωση. Η φράση του «δεν μπορούν πέντε νταβατζήδες να κάνουν κουμάντο στη χώρα» περιέγραφε με ακρίβεια την κατάσταση εκείνη την εποχή.

Δεν κατατέθηκε δημοσίως (του αποδίδεται), ωστόσο έχει την αξία της γιατί δεν διαψεύστηκε από τον ίδιο και επιβεβαιώνεται από τους πολλούς αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες. Στην κυβέρνηση Καραμανλή πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι επιχείρησε μέσω του νόμου για τον βασικό μέτοχο να βάλει μια τάξη. Μέχρι εκεί όμως. Επί της ουσίας δεν είχαμε καμία αλλαγή.

Τα πράγματα έμειναν ως είχαν. Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ συνέχισαν να εκβιάζουν το πολιτικό σύστημα, είχαν εξοργιστικά προνομιακή πρόσβαση στη δανειοδότηση και έπαιρναν δουλειές από το Δημόσιο, προσφέροντας για αντάλλαγμα στήριξη σε κόμματα και πολιτικά πρόσωπα.

Τους λόγους που η πρόθεση δεν έγινε πράξη τους γνωρίζει ο κ. Καραμανλής. Ηταν ο αντίπαλος υπέρτερος; Ισως. Το κόμμα του δεν έβαλε πλάτη γιατί ήταν διαβρωμένο από τους λομπίστες των συμφερόντων; Μπορεί. Τον υποχρέωσε να κάνει πίσω η γραφειοκρατία των Βρυξελλών; Πιθανόν. Τα παράτησε με την πρώτη αποτυχία επειδή εκτίμησε πως ματαιοπονεί; Ενδεχομένως.

Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είναι διαφορετική. Ο επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ. ήταν θύμα της διαπλοκής - αυτός καθιέρωσε τον όρο στη δημόσια συζήτηση. Η κυβέρνησή του έπεσε το 1993 γιατί υπήρξε συνεργασία πολιτικών από το κόμμα του, μιντιαρχών και επιχειρηματιών ευρέος φάσματος.

Προς τιμήν του, ο κ. Μητσοτάκης έδωσε ονόματα. Κατήγγειλε το στέλεχος που αυτός ανέδειξε (Αντ. Σαμαράς) -αν και τα παιδιά του δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τεθούν υπό την καθοδήγησή του- και «την οικογένεια Αλαφούζου ότι βρίσκεται πίσω από τη συνωμοσία της ανατροπής της κυβέρνησης. Είναι η κατηγορία μου ξεκάθαρη».

Οντως ξεκάθαρη κατηγορία το 1993. Με τον συγκεκριμένο όμως επιχειρηματία η σχέση του ήταν άριστη μέχρι τότε και επωφελής για τη Νέα Δημοκρατία. Σύμφωνα με τον Αρ. Αλαφούζο, «ο κ. Μητσοτάκης ζητούσε διαρκώς χρήματα και κάποια στιγμή το σταμάτησα…

Τις παραμονές των εκλογών του 1989 μου ζήτησε να ενισχύσω το κόμμα. Το έκανα ευχαρίστως και με σημαντικό ποσό. Εστειλα σ’ έναν λογαριασμό στο Λονδίνο 600.000 δολάρια. Το έκανα με μεγάλη χαρά και πολλή ευχαρίστηση» («Τα Νέα», 7-10-93).

Λίγο νωρίτερα, σε ένορκη κατάθεσή του ο κ. Αλαφούζος, με αφορμή άλλη υπόθεση (υποκλοπές), είχε πει: «Το 1988, όταν ήθελα να αγοράσω την "Καθημερινή", συζήτησα με τον νυν πρωθυπουργό και εκείνος με παρακάλεσε, αν μπορώ, να βοηθήσω το κόμμα. Εγώ δέχτηκα και έδωσα εκατοντάδες εκατομμυρίων στο κόμμα. Ομως διαπίστωσα ότι κόμμα και Μητσοτάκης είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Ρώτησα και άλλους και μου είπαν ότι τα χρήματα δεν πήγαν στο κόμμα…Του είπα ότι δεν ήμουν διατεθειμένος να συνεχίσω. Αυτός θύμωσε και είναι ο μοναδικός λόγος που άρχισε να με κυνηγάει.

Εβαλε διάφορους δημοσιογράφους να γράφουν ότι ασκώ λαθρεμπορία… Εγώ ποτέ δεν υπήρξα κατηγορούμενος και όσοι δικοί μου ήσαν κατηγορούμενοι είχαν απαλλαγεί… Παρ’ όλα αυτά, εκείνος έβαλε εισαγγελείς να κάνουν εφέσεις».

Και εδώ οι κατηγορίες είναι ξεκάθαρες τόσο εναντίον του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όσο και εναντίον δημοσιογράφων και εισαγγελέων (δυστυχώς χωρίς ονόματα) που χρησιμοποιήθηκαν από την κεντρική εξουσία -με το αζημίωτο να υποθέσω- σαν βαποράκια. Με βάση αυτά, δύσκολα κανείς δικαιούται να ισχυριστεί ότι επί Δεξιάς δεν υπήρχε διαπλοκή.

Διαφορετικής ποιότητας και έκτασης, αλλά διαπλοκή και μάλιστα καραμπινάτη. (Τα στοιχεία αλιεύτηκαν από την εργασία των Τ. Κωστόπουλου και Δ. Ψαρρά «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Πενήντα αποχρώσεις του Κέντρου» - προσφορά της «Εφ.Συν.» με το φύλλο του Σαββατοκύριακου 26-11-2016).

ΥΓ. Τα κόμματα οφείλουν να δίνουν λογαριασμό στην κοινωνία και στα μέλη τους. Οι βουλευτές οφείλουν να δίνουν λογαριασμό στους ψηφοφόρους τους, στη Βουλή και στα κομματικά όργανα.

Οταν τα κόμματα μετατρέπονται σε μηχανισμούς εξυπηρέτησης συμφερόντων και οι βουλευτές γίνονται ιμάντες μεταβίβασης των επιθυμιών των επιχειρηματιών, έχουμε τον θρίαμβο της διαπλοκής. Παλιά; Νέα; Αδιάφορο. Εξίσου όμως αποκρουστική.

--------------------------------------------------------------------
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών-Τάσος Παππάς
--------------------------------------------------------------------