Δρ.
Κωνσταντίνος Γ. Μαριάτος
Χειρουργός
– Ιατρός
Δημοτικός
Σύμβουλος Δήμου Κυθήρων – εντεταλμένος σχέσεων Εγχωρίου Περιουσίας – Δήμου
Πρώην
Διευθυντής ΕΣΥ – Γενικού Νοσοκομείου Κυθήρων
Πρώην
Πρόεδρος Επιτροπής Εγχωρίου Περιουσίας
Αγ.
Αναστασία – ΤΚ 80200 – Κύθηρα
Κύθηρα, 19 Ιουλίου 2017
Προς:
Δήμαρχο Κυθήρων κ. Ευστράτιο Χαρχαλάκη
Κοινοποίηση:
Πρόεδρο Εγχωρίου Περιουσίας κ. Παναγιώτη
Κομηνό
Τοπικά Μ.Μ.Ε.
Θέλω και εγώ με τη σειρά μου να σας γνωστοποιήσω τις
θέσεις μου για το ζήτημα των δικαστικών προσφυγών της Εκκλησίας κατά της
Εγχωρίου Περιουσίας, καθώς διετέλεσα εκλεγμένος Πρόεδρος της Επιτροπής και έχω ιδιαίτερη
ευαισθησία σε ό,τι αφορά το θεσμό αυτό.
Συντάσσομαι πλήρως με τις μέχρι σήμερα απόψεις και
ενέργειες του Δήμου Κυθήρων, της Διοίκησης της Εγχωρίου Περιουσίας, των πρώην
Προέδρων της Επιτροπής αλλά και των Κυθηραϊκών Σωματείων, που άπαντες έχουν
τηρήσει σώφρονα και αταλάντευτη στάση μπροστά στις αναίτιες προσφυγές της
Εκκλησίας κατά του τρόπου διοίκησης των Ιερών Προσκυνημάτων της νήσου μας. Ενός
τρόπου διοίκησης ισχύοντος από πολλούς αιώνες που ουδέποτε αμφισβητήθηκε επί
της ουσίας, αλλά και όταν αμφισβητήθηκε οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς και η Δικαιοσύνη
έδωσαν τις πρέπουσες απαντήσεις.
Κρίνω πως τα ζητήματα που επικαλούνται οι 2 προσφυγές
είναι λυμένα από πολλών ετών και ο διχασμός των Κυθηρίων – το βάρος για τον
οποίον ανήκει στην Εκκλησία – συνιστά ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί.
Τα Ιερά Προσκυνήματα και όλη η περιουσία τους δεν
αποτελούν και δεν αποτελούσαν ποτέ στο παρελθόν εκκλησιαστική περιουσία αλλά τοπική
κοινοτική περιουσία, δηλαδή περιουσία που ανήκει σε όλους τους Κυθηρίους κατ΄
ισομοιρίαν και συνεπώς διοικούνται ως περιουσία τοπικής αυτοδιοίκησης εδώ και
πολλούς αιώνες. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όταν οι κατοχικές
Κυβερνήσεις κατέστησαν τον Μητροπολίτη Κυθήρων Πρόεδρο της Επιτροπής Εγχωρίου
Περιουσίας, τα Ιερά Προσκυνήματα εξακολουθούσαν να αποτελούν μέρος της Εγχωρίου
Περιουσίας και ουδέποτε μεταβιβάστηκαν στην Μητρόπολη ή σε άλλο φορέα ή σε ΝΠΔΔ
άσχετο με την τοπική αυτοδιοίκηση. Λανθασμένα κρίνεται ότι από το 1943 μέχρι το
1985 τα Προσκυνήματα ανήκαν στην Εκκλησία, ανήκαν στην Εγχώριο Περιουσία όπως
πάντα με τη μόνη διαφορά ότι ο Μητροπολίτης ήταν Πρόεδρός της (με κατοχικούς
νόμους όμως). Αυτό μάλιστα έχει κριθεί και δικαστικώς αρκετές φορές στο
παρελθόν.
Με βάση τα ανωτέρω κρίνω άσκοπες τις προσφυγές, καθώς
ασχολούνται με ζητήματα νομικώς και ιστορικώς λυμένα. Κρίνω επίσης ότι το να
αποφευχθεί ο διχασμός των Κυθηρίων είναι ο ουσιωδέστερος λόγος ώστε – αν είναι
δυνατόν – να αποσυρθούν οι προσφυγές.
Θα υποστηρίξω με θέρμη, τέλος, το νομικό αγώνα κατά
των 2 προσφυγών της Εκκλησίας γιατί αυτό θεωρώ ότι είναι στάση ευθύνης απέναντι
στους δημότες που με τίμησαν με την ψήφο τους.
Με Τιμή
Δρ.
Κωνσταντίνος Μαριάτος
