Δεν νομίζω ούτε πιστεύω ότι υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει.
Σήμερα το πρωϊ έβλεπα ένα έργο με τις ραδιουργίες της εποχής του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου στην Αγγλία.
Ειλικρινά και νοερά έκανα την σύγκριση με τις σημερινές συνθήκες και στα τρομαγμένα μάτια των ηθοποιών που έπαιζαν τους δυστυχείς χωρικούς έβλεπα τα τρομαγμένα μάτια κάθε πολίτη αυτού του τόπου.
Οι στρατιώτες του βασιληά άρπαζαν το στάρι και τα κέρματα από τους φτωχούς χωρικούς για να γεμίσουν τον κορβανά του βασιληά..
Τα φτωχά ελληνικά νοικοκυριά προσπαθούν να ζήσουν έστω με τα λίγα υπόλοιπα του μισθού η της σύνταξης που τους αφήνουν οι αβάσταχτοι και άδικοι φόροι που τους επιβάλουν με κάθε μέσο προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και τα παραδοσιακά τζάκια αυτού του τόπου...
Και πέρα απόλα απαθείς ψεύτες είτε σηκώνονται αδιάντροπα και χειροκροτούν ένα ανδρείκελο είτε το βοηθούν κάνοντας δήθεν ότι θύμωσαν που δεν τους έπαιξε τον δικό τους σκοπό και την δικιά τους παραγγελιά...
Τα αστραφτερά φλας των ελληνικών και ξένων μέσων δουλεύουν ασταμάτητα ρίχνοντας εκτυφλωτικό φώς στα μάτια του κοσμάκη και τυφλώνοντας και την τελευταία ελπίδα επιβίωσης του περήφανου αυτού λαού...
Στο χείλος του γκρεμού δεν φτάσαμε όλοι μαζί. Ένα τεράστιο πλήθος από αλλοπρόσαλα στοιχεία και περιθωριακούς αλιγάτορες ,αντί να τραβούν, έσπρωχναν το μικρό κάρο της Ελλάδας σε ένα αγύριστο γκρεμό..
Τα λόγια πια δεν προσφέρουν τίποτε, απλά μοιάζουν με τα κλάμματα από Μανιάτισσες μοιρολογίστρες πάνω στο σώμα του παληκαριού που σκοτώθηκε χωρίς αιτία...
Το μέλλον ξεκίνησε στο Μάαστριχ και ολοκληρώθηκε στις Βρυξέλλες. Οι όποιοι κλαυθηρισμοί από όπου και εάν προέρχονται δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε. Τα λόγια και τα γραπτά περίσεψαν όλα αυτά τα χρόνια, τα έργα και οι πράξεις ξεχάστηκαν σε κάποια συρτάρια, σκονίστηκαν, κιτρίνισαν και στο τέλος έγιναν απλή σκόνη. Μια σκόνη όμως που μπήκε στην ανάσα μας και κατέβηκε στα πνευμόνια μας μέχρι που τα έκλεισε τελείως και πεθάναμε....
Πεθαμένοι είμαστε απλά δεν τόχουμε συνειδοτοποιήσει. Τα σκουλήκια γύρω μας έχουν στήσει χορό και χορεύουν ευτυχισμένα, μόνο που εμείς πια δεν έχουμε μάτια να τα δούμε γιατί ήδη μας τα έχουν φάει...
Καληνύχτα πολίτες αυτού του τόπου ο αιώνιος ύπνος μόλις τώρα αρχίζει.....
------------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης
------------------------------
