"Σε Σένα ελπίδα και χαρά μου
και δόξα μου παντοτεινή,
σε Σε Βασίλισσα, Κυρά μου,
Παρθένα Κακοπετριανή.
Σε Σέ, που τ' άγιο Σου ξωκλήσι,
ειν'ότι πιότερο αγαπώ,
και στην καρδιά βαθειά έχω κλείσει,
γλυκό θα ψάλλω ένα σκοπό..."
Με αυτούς τους ωραίους στίχους, ο αείμνηστος λόγιος Σοφοκλής Καλούτσης, ο υμνογράφος της Μυρτιδιώτισσας, που πέθανε πριν 35 χρόνια, αρχίζει ένα μακροσκελές ποίημα, αφιερωμένο στην Παναγία την Κακοπετριανή, που βρίσκεται στο Μανιτοχώρι, πάνω στον κεντρικό δρόμο Χώρας-Λιβαδίου.
Η όμορφη και καλοδιατηρημένη αυτή Εκκλησία, με το συνεχόμενο κτηριακό συγκρότημα, ανήκει στην οικογένεια Καλούτση, η οποία την φροντίζει και την συντηρεί.
Είναι αφιερωμένη στο Γεννέσιο της Θεοτόκου και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου.
Η συγκινητική ιστορία αυτής της Εκκλησίας, όπως τις διέσωσε η παράδοση και όπως την περιγράφει ο Σοφοκλής Καλούτσης στο ποίημα του, αφορά ένα ζευγάρι νέων στους χρόνους της Βενετοκρατίας, που αγαπήθηκαν και ήθελαν να παντρευτούν.
Όμως τους χώρισε ο πόλεμος και ο νέος έφυγε μακρυά, αφού έδωσε υπόσχεση, ότι όταν επιστρέψει θα παντρευτούν.
Περνούσαν όμως τα χρόνια και ο νέος δεν γύριζε. Απελπισμένη η κόρη πήγε και έγινε καλόγρια και όταν γύρισε ο καλός της την βρήκε ντυμένη στα μαύρα.
Προσπάθησε να την πείσει να αποβάλλει το μοναχικό σχήμα και να παντρευτούν. Εκείνη όμως δεν δέχθηκε, αφού γι'αυτήν Νυμφίος ήταν ο Χριστός, και εκείνος αποχαιρετώντας την, της ζήτησε να του πεί τι θέλει να της προσφέρει.
Του ζήτησε οικονομική βοήθεια για να κτίσει ένα μικρό μοναστήρι. Εκείνος απλόχερα τη βοήθησε και έτσι εκτίσθηκε η Παναγία η Κακοπετριανή, που για πολλά χρόνια υπήρξε γυναικείο μοναστήρι, με πρώτη ηγουμένη την Μαριάμ, την κοπέλλα που έγινε καλόγρια, πιστεύοντας ότι ο καλός της σκοτώθηκε στον πόλεμο.
Και εφέτος με την παρουσία, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Σεραφείμ, που τιμά όλα τα ξωκλήσια μας, έγινε η πανήγυρις στο Κακοπέτρι.
Όσοι βρεθήκαμε εκεί ζήσαμε λίγες ώρες ξεχωριστές. Η όμορφη Εκκλησία, με το ξυλόγλυπτο τέμπλο της, που η παράδοση λέει ότι ήλθε από την Βενετία, και γενικά ο διάκοσμος, η χαρμόσυνη ακολουθία της ημέρας και η παρουσία του Σεβασμιωτάτου, σε βοηθούν να ανέβεις πνευματικά. Αλλά και η φιλοξενία στο παλιό αρχονταρίκι της Μονής, μετά την Θεία Λειτουργία, που διατηρείται, όπως ήταν παλιά, σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές.
Ακόμη και αυτά που προσφέρονται είναι φτιαγμένα με παλιές Κυθηραϊκές συνταγές, ξεχασμένες πιά.
Για όλα αυτά φροντίζει η οικογένεια Καλούτση, η οποία επιμένει στην διατήρηση της παράδοσης μας και μας δίνει το καλό παράδειγμα.
----------------------------------------------
Βασίλης Σταύρου ιερέως Χάρος
----------------------------------------------
