Το Μήνυμα της Κυριακής 22-10-17 και Γραπτό Θείο Κήρυγμα

Τό Μήνυμα της Κυριακής (ηχητικό μήνυμα)
Από τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κυθήρων
κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ
(22-10-2017)

ΓΡΑΠΤΟΝ Θ. ΚΗΡΥΓΜΑ

Στήν εἴσοδο τῆς πόλης τῶν Γαδαρηνῶν, πόλη πού βρίσκεται ἀπέναντι ἀπό τή Γαλιλαία, συνάντησε, χριστιανοί μου, ὁ Ἰησοῦς ἕναν δαιμονισμένο, ὅπως ἀκούσαμε στό Εὐαγγέλιο. Θέαμα ἀποκρουστικό, ἀνατριχιαστική ἡ θέα τοῦ ἀτιμέλητου γυμνοῦ καί βρώμικου αὐτοῦ ἀνθρώπου. Ἀποκομμένος ἀπό τήν ζωή τῆς πόλεως, περιθωριοποιημένος, ἔβρισκε παρηγοριά καί στέγη στούς τάφους τῶν νεκροταφείων.

Παρ' ὅλα αὐτά ὅμως, ἄν καί κυριευμένος ἀπό τό διάβολο ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἔχοντας συναίσθηση τῆς καταστάσεώς του, πλησίασε τόν Ἰησοῦ ἐλπίζοντας ὅτι αὐτός θ' ἀναγνώριζε τό πρόβλημά του καί θά τοῦ ἔδινε τή γιατρειά του. Μπορεῖ στά λόγια νά μιλοῦσε ὁ διάβολος: «τί ἐμοί καί σοί Ἰησοῦ», δηλαδή τί ἐπεμβαίνεις στή ζωή μου Ἰησοῦ, λέει στόν Κύριο, ἡ καρδιά ὅμως ἦταν ἀνθρώπινη, ἔπασχε καί στήν οὐσία ζητοῦσε βοήθεια. Ὁ Ἰησοῦς ἀσχολεῖται μέ τόν ἄνθρωπο, τοῦ διώχνει τά δαιμόνια, τά ὁποῖα πᾶνε σέ μιά ἀγέλη χοίρων πού κατακρημνίζεται καί ἤρεμος πλέον εὐχαριστεῖ τόν εὐεργέτη του.

             

Οἱ βοσκοί τῶν χοίρων τρομαγμένοι τρέχουν στήν πόλη καί ἀναγγέλουν τό γεγονός. Οἱ κάτοικοι τρέχουν νά δοῦν τί συμβαίνει καί βλέπουν τό μίασμα τῆς πόλεως, αὐτόν πού ὅλοι τόν ἀπέφευγαν, «ἱματισμένον παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ». Ἡ σκηνή αὐτή θυμίζει τή σκηνή τῆς Σαμαρείτιδος, ὅπου ὅταν ὁ Χριστός τῆς ἀποκαλύφθηκε, ἔτρεξε στή πόλη καί ἀνήγγειλε ὅτι βρῆκε τόν Μεσσία. Ἡ κατάληξη ὅμως εἶναι διαφορετική. Οἱ Σαμαρεῖτες κρεμασμένοι ἀπό τά χείλη τοῦ Ἰησοῦ τόν παρακαλοῦσαν νά μείνει μέρες μαζί τους, ἐνῶ οἱ Γαδαρηνοί ἄν καί ἔχουν μπροστά τους ἕνα ὁλοφάνερο θαῦμα (τήν θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου), φοβοῦνται τόν ἔλεγχο τοῦ Ἰησοῦ γιά τίς ἁμαρτίες τους, ἀφοῦ καί ἡ ἐκτροφή τῶν χοίρων ἦταν ἀπαγορευμένη ἀπό τόν Ἰουδαϊκό νόμο (γι' αὐτό καί ὁ Κύριος ἐπέτρεψε τή θανάτωση τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων) καί τόν παρακαλοῦν νά φύγει ἀπό τήν πόλη τους, γιατί τούς ἔπιασε φόβος, ὁ φόβος τοῦ ἁμαρτωλοῦ στήν ἰδέα τῆς θέας τῆς ὄψεως τοῦ προσώπου τοῦ Κριτοῦ. Ἔτσι, ἐνῶ ὁ δαιμονισμένος στήν ὄψη, ἀλλά ἁγνός στήν καρδιά, ἔγινε κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, «ἀπέλυσε δέ αὐτόν ὅ Ἰησοῦς λέγων ὑπόστρέφε εἰς τόν οἶκον σου καί διηγοῦ ὅσα ἐποίησε σοί ὁ Θεός˙ καί ἀπῆλθε καθ' ὅλην τήν πόλιν κηρύσσων...», οἱ συμπολίτες του, οἱ καθ' ὅλα φυσιολογικοί στήν ὄψη, παρέμειναν δαιμονισμένοι στήν καρδιά, διότι κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομο «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν εἰς τήν ἀμαρτίαν δαιμονικόν» καί κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ «ἐκείνου πού ὁ νοῦς ἀποτραβιέται ἀπό τό Θεό ἤ κτηνώδης γίνεται ἤ δαιμονιώδης καί ἀπομακρυνθείς ἀπ' τούς ὄρους τῆς φύσεως ἐπιθυμεῖ ὅλα τά διεστραμμένα».
            

Διότι, χριστιανοί μου, ὁ ἄνθρωπος πού ἐθελοτυφλεῖ στίς πάμπολλες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ καί ἐμμένει στήν ἁμαρτωλή ζωή του, δικαιολογώντας τά σφάλματά του, εἶναι προσκολλημένος στήν ὕλη καί ἀδυνατεῖ νά αἰσθανθεῖ τή ζεστασιά τοῦ Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τό διάβολο.

           

Ἐλευθερωνόμαστε ὅταν ταπεινωμένοι, ἐξομολογούμενοι τίς ἁμαρτίες μας, ἑνωνόμαστε μέ τό Χριστό διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἐγκαταλείποντας τό κοσμικό μας φρόνημα. Καί γιά νά μήν παρεξηγηθοῦμε, κατά τόν ἀββᾶ Ἡσαΐα «Κόσμος εἶναι τό νά ἐνεργοῦν οἱ ἄνθρωποι τ' ἀντίθετα πρός τήν ἀνθρώπινη φύση καί νά ἱκανοποιοῦν τά σαρκικά τους θελήματα. Κόσμος εἶναι τό νά νομίσει κανείς ὅτι μένει παντοτινά στή ζωή αὐτή. Κόσμος εἶναι νά φροντίζει γιά τό σῶμα πρός βλάβην τῆς ψυχῆς καί νά καυχιέται γι' αὐτό πού ἀφήνει πίσω του». Καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μας καλεῖ νά προσέχουμε λέγοντας «Προσέχετε δέ τούς ἑαυτούς σας, μήπως οἱ ψυχές σας γίνουν βαριές καί ἀνίκανες νά προσέχουν καί ν' ἀγρυπνοῦν, πνιγμένες μέσα στίς κραιπάλες καί τίς μέθες καί στίς ἀγωνιώδεις καί βασανιστικές φροντίδες τῶν βιοτικῶν» (Λουκ. κα' 34). Καί ὅπως λέγει ὁ γέροντας Παΐσιος «δέν ἔχει ἀνάπαυση ποτέ αὐτός πού δικαιολογεῖ τήν ἁμαρτία του. Ἐδῶ καί δίκιο νά ἔχει κανείς ὅταν πάει νά δικαιώσει τόν ἑαυτό του, πάλι ἀνάπαυση δέν ἔχει, πόσο μᾶλλον νά μήν ἔχει δίκαιο καί νά δικαιολογεῖ τήν πτώση τοῦ μέ ἀναιδέστατο τρόπο. Γι' αὐτό ὅσο μποροῦμε νά προσέχουμε τήν ἀναίδεια καί τήν περιφρόνηση, ὄχι μόνο πρός τά θεῖα, ἀλλά καί πρός τόν πλησίον μας, διότι εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἀναιδεῖς ἄνθρωποι βρίσκονται στό πρῶτο στάδιο τῆς βλασφημίας κατά τον Ἁγίου Πνεύματος. Ἐκεῖνοι πού περιφρονοῦν τά Θεῖα βρίσκονται στό δεύτερο, καί στό τρίτο βρίσκεται ὁ διάβολος». Ἀσφαλιστική δικλείδα γιά ὅλα αὐτά εἶναι ἡ ἐπιθυμία μας νά βρισκόμαστε γαλήνιοι «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ», ἐνῶ ἀντίθετα ἔχουμε χάσει τήν ἐπαφή μαζί Του, ὅταν βρίσκουμε ἄλλοθι γιά τήν ἐμμονή μας στήν ἁμαρτία, σάν τούς Γαδαρηνούς, ὅπου παρακάλεσαν τόν Ἰησοῦ νά φύγει, διότι κατείχοντο ἀπό μεγάλο φόβο.Ἀμήν.

π. Π.Μεγ
-------------------------------------
Πηγή:  imkythiron.gr
-------------------------------------