Γιατί σε κανένα σοβαρό δυτικό κράτος, από αυτά που αγαπάμε να ταξιδεύουμε για αναψυχή, σπουδές ή δουλειές (π.χ. ΗΠΑ, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία κλπ.) δεν αλλάζουν τόσο συχνά τα ονόματα των υπουργείων; Στερούνται φαντασίας και μεταρρυθμιστικού οίστρου οι εκεί κυβερνώντες; Ή μήπως οι δικοί μας έχουν περίσσεια ματαιοδοξίας, ασχετοσύνης και ελαφρότητας;
Σε έναν συνδυασμό των προαναφερθέντων στοιχείων πρέπει να αποδίδεται η εμμονή των Ελληνικών κυβερνήσεων στην αλλαγή ονομάτων στα Υπουργεία. Με την ανακοίνωση της σύνθεσης της νέας κυβέρνησης έχουμε την εκ νέου μετονομασία 5 Υπουργείων. Φυσικά σε αυτές τις αλλαγές διαρκές θύμα είναι το Υπουργείο Παιδείας.Αλλάζει όνομα για δεύτερη φορά μέσα στο 2015. Φαίνεται ότι στην ονοματοδοσία συμπυκνώνεται και πιθανότατα εξαντλείται η διάθεση για βαθιές τομές.
Ας δούμε την ιστορία της ονοματοδοσίας του Υπουργείου Παιδείας:
Αρχικά ονομάζεται Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.
Το 1926 μετονομάζεται σε Υπουργείο Θρησκευμάτων και Παιδείας.
Το 1949 μετονομάζεται σε Υπουργείο Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας (μεταπολεμική διάθεση πρόταξης του εθνικού στοιχείου).
Το 1955 μετονομάζεται σε Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (σαφής αλλαγή προτεραιοτήτων).
Μέχρι εδώ σχετικά καλά θα μου πείτε αν και θα μπορούσαμε να είχαμε μείνει στο λιτό Υπουργείο Παιδείας που όλοι χρησιμοποιούμε διαχρονικά στην καθομιλουμένη. Όμως οι πραγματικά μεγάλες «τομές»κορυφώνονται στα χρόνια της κρίσης που ζούμε. Εκεί προφανώς η διάθεση για αλλαγές δεν έχει προηγούμενο:
Το 2009 μετονομάζεται σε Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων (καινοτομία του ΓΑΠ).
Το 2012 μετονομάζεται σε Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού (για να εκπολιτιστούμε και να είμαστε σε φόρμα).
Το 2013 μετονομάζεται σε Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων (προφανώς ο εκπολιτισμός δεν απέδωσε και ούτε ο αθλητισμός βοήθησε).
Τον Ιανουάριο του 2015 μετονομάζεται σε Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων (γιατί η πρώτη φορά αριστερά είναι πρώτα από όλα του πολιτισμού).
Και σήμερα, Σεπτέμβριος του 2015, η δεύτερη φορά αριστερά το μετονομάζει σε Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (για να ερευνηθεί πώς χάθηκε το τρένο του πολιτισμού και να παταχθεί μια για πάντα το πίστευε και μη ερεύνα της ελληνοορθοδοξίας).
Μπορεί να φαίνεται κωμικό αλλά κάθε τέτοια αλλαγή επισύρει σειράς δαπανών και λειτουργικών ανωμαλιών. Μόνο το Υπουργείο Παιδείας έχει μερικές δεκάδες χιλιάδες εποπτευόμενους φορείς που θα πρέπει να αλλάξουν ταμπέλες, σφραγίδες, έντυπα, λογότυπα, στοιχεία στις ιστοσελίδες τους και φυσικά διοικητική διάρθρωση. Για παράδειγμα έχουμε περίπου 15 χιλιάδες δημόσια σχολεία, επί έστω 15 ευρώ ανά νέα στρογγυλή σφραγίδα (έστω μια ανά φορέα), μόνο για το 2015 χρειαζόμαστε περί το μισό εκατομμύριο ευρώ για … σφραγίδες. Μιλάμε για έκτακτες δαπάνες από το άδειο τους ταμείο. Αφήστε τις οργανωτικές και διοικητικές αλλαγές με γενικές γραμματείες και οργανισμούς που κάθε τόσο μεταφέρονται από το ένα στο άλλο Υπουργείο.
Όφελος για τον πολίτη; Κανένα απολύτως. Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Μα για να βγει η «άσκηση». Να μοιραστεί η τράπουλα μεταξύ των πολιτικών φατριών που νέμονται την εξουσία κάθε φορά. Για να χωρέσουν όλα τα πρωτοπαλίκαρα των κυβερνητικών εταίρων.
Αν θέλουμε να γίνουμε σοβαρό κράτος ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Να θεσπίσουμε ποιοι είναι οι τομείς του κράτους και να τους κλειδώσουμε μια και καλή, με δικαίωμα αναθεώρησης όχι συχνότερα από μια φορά στα 30-40 χρόνια. Ας σοβαρευτούμε κάποια στιγμή, δεν βλάπτει.
----------------------------------------------------
Πηγή: marketnews.gr-Σεραφείμ Κοτρώτσος
----------------------------------------------------
