Άνγκελα και Αλέξης κοίταξαν ο ένας βαθιά μέσα στα μάτια του άλλου και συμφώνησαν ότι χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να κατανοήσουν αυτά που τους χωρίζουν. Την ίδια ώρα ο σύντροφος Πάνος βημάτιζε νευρικά πάνω κάτω στο γραφείο του στο Πεντάγωνο. Δύο μόλις ημέρες πριν την μεγαλειώδη παρέλαση στο Σύνταγμα και έπρεπε να συμβεί αυτό; Άδικα πήγε τόση δουλειά; Λαός και στρατός αδελφωμένοι θα ένωναν τις φωνές τους κατά των Ναζί. Αλήθεια, το σύνθημα «κάτω οι γερμανοτσολιάδες» είναι εντός ή εκτός γραμμής; Η συντρόφισσα Ρένα ίσως ήξερε...
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι χτες στο Βερολίνο έγινε μία σημαντική στροφή εκ μέρους της ελληνικής πλευράς. Ο κ. Τσίπρας παραδέχτηκε για πρώτη φορά ότι τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν τα έχει δημιουργήσει η γερμανική πλευρά. Μέχρι χτες ο Αλέξης παρουσιαζότανε ως υποψήφιος ηγέτης του αντιμερκελικού μπλοκ στην Ευρώπη. Μέχρι που κατάλαβε (ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε) ότι τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.
Είναι πολύ σημαντική η προσέγγιση του Αλέξη με τον χώρο του ρεαλισμού. Δεν είναι βέβαιο ότι η προσπάθεια αυτή θα πετύχει. Εδώ και πέντε χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του έχουν επενδύσει στην αντιγερμανική υστερία. Έχουν κάνει επάγγελμα το αντιμνημόνιο και έχουν υποσχεθεί στο λαό περισσότερα από όσα έχει υποσχεθεί ο Μωάμεθ στους πιστούς μουσουλμάνους για την μετά θάνατον ζωή τους. Η διαφορά είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα υποσχέθηκε γι’ αυτή την ζωή και ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός ότι ο κόσμος είναι (και σωστά) ανυπόμονος.
Θα ρωτήσει κάποιος για το ποιά ήταν η ουσία από την χτεσινή συνάντηση. Δεν πήραμε λεφτά. Άρα; Δεν ξέρουμε τι περίμεναν διάφοροι, αλλά χτες έγινε ό,τι έπρεπε να γίνει. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αρκετά καλός και ίσως τώρα αρχίσει να αντιλαμβάνεται πόση ζημία προκάλεσε στην ελληνική υπόθεση η ακατανόητη τακτική Βαρουφάκη. Αν ο κ. Τσίπρας έκανε πριν μερικές εβδομάδες όσα φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να κάνει σήμερα, τότε η κατάσταση θα ήταν για όλους μας σαφώς καλύτερη. Η ουσία, πάντως, είναι ότι ο Αλέξης ήταν όντως καλός.
Η Μέρκελ από την άλλη ήταν η γνωστή Άνγκελα. Μία ημέρα πριν την συνάντηση φρόντισε να «κοντύνει» τον συνομιλητή της με την διαρροή της γνωστής επιστολής Αλέξη στους FT. Μετά από την συνάντηση ήταν φυσικά μία ευγενική οικοδεσπότης. Τα πράγματα για τους Γερμανούς είναι απλά: Δεν πρόκειται να δώσουν ούτε ευρώ αν δεν προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις. Αλλά δεν πρόκειται και να χρεωθούν πολιτικά ένα Grexit.
Τώρα, αν κάποιοι περίμεναν στην Αθήνα ότι η Μέρκελ θα πέταγε με τις κλοτσιές έξω από την Καγκελαρία τον Αλέξη, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Δεν έχουν ακόμη αναλύσει τους λόγους για τους οποίους έχασε η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές. Και δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αν κάποιος στηρίζει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η δική τους παρουσία στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Η έλλειψη αξιόπιστης αντιπολίτευσης είναι ένα πρόβλημα Δημοκρατίας. Αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση.
Η στροφή του Αλέξη στον ρεαλισμό, πάντως, έχει σοβαρά εμπόδια. Δεν είναι αρκετό να θέλει μόνο ο Αλέξης. Χρειάζεται να θελήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ! Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι αν ο Αλέξης ελέγχει τις εξελίξεις στο κόμμα του. Προσωπικά πιστεύω πως όχι! Δεν διεκδικώ, όμως, το αλάθητο του Πάπα. Μπορεί και να κάνω λάθος και κατά βάθος το εύχομαι. Δεν βλέπω τον τρόπο, πάντως, πως θα ξεπεράσει τις αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας ή και επίδοξων διαδόχων του, όπως της Ρένας Δούρου.
Το άλλο πρόβλημα είναι η συμμαχία του με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Το κόμμα του κ. Καμμένου φιλοδοξεί να κατακτήσει όλον τον χώρο δεξιά της... κεντροδεξιάς. Ο κ. Καμμένος ξέρει ότι μπορεί να απορροφήσει όλα τα «πιο δεξιά» κομμάτια της Ν.Δ και να την αποξενώσει από παραδοσιακούς της συμμάχους. Στρατηγικά ο ΣΥΡΙΖΑ το θέλει αυτό. Με μία αποδυναμωμένη Νέα Δημοκρατία ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει τις βάσεις για μία επικυριαρχία στην πολιτική ζωή του τόπου για τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι ο κ. Καμμένος πήρε πάνω του το υπουργείο Άμυνας, ένα υπουργείο που έχει αντικειμενικά σχέσεις με πολλούς πολιτικούς φίλους της δεξιάς παράταξης. Είναι μία καλή αρχή για την υλοποίηση ενός τόσο φιλόδοξου σχεδίου. Το ερώτημα είναι αν ο Πάνος Καμμένος μπορεί να συνεχίσει σε αυτή την λογική μέσα σε ένα... μνημονιακό περιβάλλον. Πολύ δύσκολο!
Ένας νέος έρωτας γεννήθηκε στο Βερολίνο! Κι όχι! Δεν έχει να κάνει με τον Αλέξη και την Άνγκελα. Αλλά με τον Αλέξη και τον κόσμο του ρεαλισμού. Πόσες πιθανότητες δίνουμε σε αυτό τον έρωτα να ριζώσει και να δώσει αποτελέσματα; Όχι πολλές; Η ελπίδα σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, πεθαίνει πάντα τελευταία. Κι αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί θα πρέπει να ενθαρρύνουμε κάθε προσπάθεια του κ. Τσίπρα να περάσει τις γραμμές και να συνταχτεί με τον κόσμο του ρεαλισμού απέναντι στον κόσμο του λαϊκισμού.
-----------------------------------------------
Πηγή: capital.gr-Θανάσης Μαυρίδης
-----------------------------------------------
