Ενας άλλος κόσμος, υπόγειος, ξετυλίγεται στην πίσω πλευρά της πλατείας Κλαυθμώνος στο κέντρο της Αθήνας.
Μια εικόνα που κανείς δεν φαντάζεται ότι θα συναντήσει σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ανθρωποι, ακαθαρσίες και ναρκωτικές ουσίες σε κάθε παγκάκι. Και σκόρπιες κουβέντες για μαχαιρώματα τις νύχτες.
Κόλαση γίνεται κάθε πρωί που βγαίνουν από τις κούτες. Εγιναν παραβατικοί επειδή ζουν στο δρόμο )
Η εικόνα στην πλατεία -ακόμη και την ημέρα- είναι τραγική. Ανθρώπινα ράκη, ξαπλωμένα σαν σκιές, ανακατεμένα με μιαν αφόρητη δυσοσμία. Η πλατεία μοιάζει με χωματερή ανθρώπων.
Τα μεσημέρια του Αυγούστου στην πλατεία το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο. Κάποιοι περαστικοί σταματούν στα ΑΤΜ των τραπεζών και αποχωρούν βιαστικά. Δίπλα σε κάθε περαστικό στήνεται κι ένας άστεγος χρήστης ουσιών, ζητώντας έστω ένα ευρώ, κάτι για φαγητό. Ολοι τους είναι εξαθλιωμένοι, βρώμικοι και αποστεωμένοι.
Μόνιμος κάτοικος
Ο Μιχάλης είναι μόνιμος κάτοικος της πλατείας, σ' αυτήν έβγαλε το χειμώνα: «Δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα και βρεθήκαμε στο δρόμο. Δεν μπορείς να πλυθείς, δεν υπάρχει τουαλέτα. Και γίναμε πολλοί. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να καλύψουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες μας. Κι ούτε φταίμε εμείς για όλες τις κλοπές που γίνονται εδώ. Κι αν φύγουμε, πού θα πάμε; Αν δεν βρεθεί χώρος, δεν λύνεται το πρόβλημα. Οταν νυχτώνει, η πλατεία γεμίζει. Τέτοια ώρα οι περισσότεροι λείπουν. Ψάχνουν για φαγητό και ίσκιο».
Χοντρές μύγες και δυσοσμία απλώνονται στην κάτω πλευρά της πλατείας. Αδεια πλαστικά μπουκάλια και ποτήρια, άδειες σακούλες, σκουπίδια και ακαθαρσίες. Στους τσιμεντένιους πάγκους ακούμπησαν τα υπάρχοντά τους: βρώμικα μπουκάλια με νερό, ρούχα και κουβέρτες. Οι πεζοί περνούν περιμετρικά. Δεκάδες άνθρωποι ξαπλωμένοι στα παγκάκια, ακίνητοι, κοιτάζουν απορημένοι.
«Να φύγετε από 'δώ. Εδώ μένουμε εμείς», λέει κάποιος απ' το παγκάκι και βυθίζεται στον ύπνο. Είναι δύσκολο να διακρίνεις την ηλικία του, όπως και των υπολοίπων. Ολοι φαίνονται γερασμένοι.
Αστυνομικοί περιπολούν στη γωνία. Το πεζοδρόμιο και το χώμα της πλατείας έχουν γεμίσει ακαθαρσίες. Σε κάθε παγκάκι υπάρχει ένας άστεγος. «Ποτέ δεν πας στο παγκάκι του άλλου. Πριν από δύο μήνες έγινε φονικό. Ενας νέος έκατσε στο παγκάκι του παλιού κι ο άλλος έβγαλε μαχαίρι και τον έσφαξε», λένε.
«Κόλαση γίνεται κάθε πρωί που βγαίνουν από τις κούτες. Γεμίζει η πλατεία. Ολοι έγιναν παραβατικοί επειδή ζουν στο δρόμο», λέει η Μαρία, που εργάζεται στο φούρνο της πλατείας. Λέει ότι «κάνουν ενέσεις στο πεζοδρόμιο, ακόμη και μπροστά στα καταστήματα. Τους δίνουμε κάτι να φάνε, για να μην κλέβουν. Και ρούχα τούς δίνουμε. Αλλά διαρκώς ενοχλούν τους πελάτες. Κι οι πελάτες φοβούνται. Ορισμένοι είναι καλά παιδιά, δεν κλέβουν. Οπως ο Γιώργος, που είναι αξιοπρεπής. Η οικογένειά του τον εγκατέλειψε. Τον πήρε το ασθενοφόρο το περασμένο Σάββατο, τον μετέφεραν αιμόφυρτο στον Ερυθρό Σταυρό».
Επεκτείνονται
«Είναι άστεγοι, οι περισσότεροι κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών. Κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτούς. Καθημερινά γίνονται κλοπές. Δύο φορές διέρρηξαν το περίπτερο». Εχει τυλίξει τα περιοδικά με προστατευτικό πλέγμα. Λέει ότι βλέπει τους άστεγους της πλατείας να επεκτείνονται: «Κοιμούνται στην Εμπορική Τράπεζα, όπου υπάρχει χώρος. Οταν γίνονται εκδηλώσεις στην πλατεία, έρχεται συνεργείο του δήμου και καθαρίζει».
«Με βάση τον κανονισμό λειτουργίας του Κέντρου Υποδοχής Αστέγων, προσφέρεται στέγη σε όσους δεν είναι εξαρτημένοι», λέει ο Γ. Αποστολόπουλος, υπεύθυνος του ξενώνα του Δήμου Αθηναίων. Διευκρινίζει επίσης ότι «στις υποδομές του δήμου δεν υπάρχει μέριμνα για τους χρήστες, οι οποίοι ενδέχεται να είναι φορείς μεταδοτικών νοσημάτων. Εάν μάλιστα η κοινωνική υπηρεσία έχει υποψίες για κάποιον άστεγο, γίνονται τοξικολογικές εξετάσεις. Γι' αυτούς είναι προσβάσιμο μόνο το πρόγραμμα σίτισης». Ο ίδιος χαρακτηρίζει αναγκαία την ύπαρξη μέριμνας από το υπ. Υγείας και τον ΟΚΑΝΑ, προσθέτοντας ότι «θα πρέπει το κράτος ν' αναλάβει τις ευθύνες του».
------------------------
Πηγή: Ελευθεροτυπία
------------------------
Αυτή είναι η άλλη Ελλάδα...
Η Ελλάδα που δημιουργήσαμε όλοι μαζί.... Αυτοί που κυβερνούσαν και κυβερνούν και εμείς που τους δίναμε την ψήφο μας και την εμπιστοσύνη μας....
Αυτή είναι ίσως η Ελλάδα που φτιάξαμε για τα παιδιά μας και είναι ο κόσμος που βαθειά μέσα μας προσπαθούμε να αγνοούμε....
Ξέρουμε όλοι ότι υπάρχει ... Ξέρουμε όλοι ότι είναι εκεί, κάπου στο ξεχασμένο κέντρο της Αθήνας η της Θεσσαλονίκκης η της Πάτρας η του Βόλου η του Ηρακλείου.....
Σιγά-σιγά ο κύκλος μεγαλώνει... ο κύκλος της πλατείας, της κάθε τέτοιας πλατείας, γίνεται όλο και ευρύτερος και αρχίζει να αγγίζει και άλλους χώρους....
Προς το παρόν αυτή την εποχή μας απασχολεί αν θα πάρουμε "δανεικά", κι ακόμη ξεχασμένοι σε κάποια παραλία μας νοιάζει αν έχει κύμα σήμερα και εμποδίζει την βουτιά μας....
Υπάρχουν ακόμη πολλά νοικοκυριά που πετάνε το φαγητό που δεν κατανάλωσαν στα σκουπίδια...
Υπάρχουν ακόμη πολλά παιδιά που ανέμελα προβληματίζονται που θα διασκεδάσουν τα βράδια....
Υπάρχουν ακόμη "καγιέν" που σουλατσάρουν στα ανηφορικά δρομάκια σε χάϊ παραθεριστικά θέρετρα....
Υπάρχουν ακόμη σκάφη και "καπετάνιοι" που διασχίζουν τα Ελληνικά πελάγη και απλώνουν την γκλαμουριά τους στις νησιώτικες παραλίες......
Οι κύκλοι όμως των πλατειών είναι ανελέητοι... Μεγαλώνουν με γεωμετρική πρόοδο.... Τα μαθηματικά εφαρμόζονται αμείλικτα και τα μάυρα σύννεφα πολλαπλασιάζονται.....
Κι όμως ο "αιώνιος αστός" δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τις συνήθειες που του εμφύτευσαν, σαν ηλεκτρονικό τσιπ, και γυρίζει την ματιά του πίσω, εκεί που ήτανε.....
Φοβάται να αντικρύσει την αλήθεια και την πραγματικότητα και αγνοεί, με την βοήθεια των παρωπίδων που φοράει, αυτό που συμβαίνει γύρω του, σχεδόν δίπλα του...
Οι σκοτεινές φιγούρες της πλατείας Κλαυθμώνος τον πλησιάζουν όμως απειλητικά και ποιός ξέρει αν του χρόνου δεν είναι και αυτός μια ακόμα σκοτεινή φιγούρα ανάμεσα στις άλλες.....
Οι κάδοι των σκουπιδιών είτε δεν γεμίζουν είτε αδειάζουν από αυτούς που τους επισκέπτονται....
Οι σκηνές από τα έργα επιστημονικής φαντασίας των αμερικάνικων ταινιών παίρνουν σάρκα και οστά στα κέντρα των πόλεων.... Πλησιάζουν τα προάστια και τα περίχωρα και ετοιμάζονται να εισβάλλουν και στην επαρχία....
Πρίν προχωρήσουμε πρέπει να ξαναγίνουμε πάλι κανονικοί άνθρωποι...
Πριν συνεχίσουμε την ζωή μας και πριν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε σε οτιδήποτε πρώτα απόλα πρέπει να θυμηθούμε ότι είμαστε ανθρώπινα όντα με σκέψη και υπόσταση....
Καιρός να κατέβουμε από τα σπιτόδεντρα και να μεγαλώσουμε... Τα παραμύθια οι πρίγκηπες και οι Μπάρμπι ανήκουν σε ἐνα κόσμο που έφυγε και δεν πρόκειται να γυρίσει.....
Καιρός λοιπόν να ξαναθυμηθούμε το Διογένη τον Χότζα και τον Καραγκιόζη, ιδιάλλως αν δεν συνέλθουμε, πολύ σύντομα, όλοι μαζί θα γκρεμιστούμε από τα σπιτόδεντρα και θα γίνουμε μια απέραντη πλατεία με σκοτεινές φιγούρες......................
----------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης
----------------------------
