Κάτι τέτοιες νύχτες, με τέτοιο φεγγάρι, που μας δίνεται η ευκαιρία να «απογειωθούμε» δίπλα στο κύμα ή να απολαύσουμε έτσι απλά έναν περίπατο σε κάποια ξεχασμένη γραφική γωνιά είναι έτσι και αλλιώς σκέτη μαγεία.
Και η πανσέληνος του Αυγούστου πάντα άκρως μοναδική.
Φυσικά την χθεσινοβράδυνη πανσέληνο την είδαμε διαφορετικά ο καθένας.
Άλλοι από το Κάστρο της Χώρας, άλλοι από το Καψάλι, άλλοι από κάποια παραλία περιμένοντας να αντιφεγγίσει στα σκοτεινογάλαζα νερά.
Κάποιοι άλλοι από την Παλαιοχώρα η τον Μυλοπόταμο.
Από όπου και αν την είδαμε η μαγεία ήτανε ίδια...
«Η Σελήνη έλκει τη Γη, όπως βέβαια και η Γη πολύ περισσότερο τη Σελήνη.
Το αποτέλεσμα αυτής της αμοιβαίας έλξης είναι οι παλίρροιες, ένα φαινόμενο που παρατηρείται κάθε έξι ώρες, είτε η Σελήνη βρίσκεται από τη μία πλευρά του πλανήτη μας είτε από την άλλη κάτι που εμείς το βλέπουμε πολύ χαρακτηριστικά στον Εύριπο στη Χαλκίδα, όπου κάθε έξι ώρες αλλάζει η ροή των υδάτων.
Αυτή είναι η μόνη μεγάλη και σημαντική επίδραση της Σελήνης στον πλανήτη μας.
Βέβαια δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε ότι όταν έχουμε πανσέληνο, το φως του φεγγαριού, ειδικά για τους ρομαντικούς, κάνει πιο όμορφες τις νύχτες και επομένως επιδρά εποικοδομητικά στη διάθεσή μας.
Αλλά οι μοναδικές επιδράσεις του φυσικού δορυφόρου μας στον πλανήτη μας, αν θέλουμε να μιλήσουμε επιστημονικά, δεν έχουν να κάνουν με τίποτε άλλο από τις παλίρροιες και φυσικά με το ότι οι νύχτες μας γίνονται περισσότερο φωτεινές όταν έχουμε πανσέληνο».
Η φημισμένη όμως και όχι άδικα πανσέληνος του Αυγούστου έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που την κάνει να ξεχωρίζει: είναι συνήθως «έγχρωμη». Ειδικά λίγο μετά την ανατολή της αλλά και προς τη δύση της, όταν αρχίζει να παίρνει κάτι από το χρώμα της πορφύρας.
«Αυτός είναι και ένας από τους βασικότερους λόγους που το αυγουστιάτικο φεγγάρι φημίζεται για την ομορφιά του.
Επειδή η Σελήνη τον Αύγουστο όταν μεσουρανεί, δηλαδή όταν βρίσκεται στο μέγιστο ύψος, δεν φθάνει πολύ ψηλά πάνω από τον ορίζοντα, το φως της φθάνει σε εμάς διατρέχοντας μεγαλύτερο πάχος ατμόσφαιρας με αποτέλεσμα να διαχέεται και να απορροφάται το κυανό τμήμα του χρώματός της και να φθάνει στα μάτια μας πιο έντονο το κόκκινο.
Η φύση δηλαδή μάς απατάει για το χρώμα της Σελήνης».
Οι μύθοι και οι δοξασίες
Πόσο καιρό αλήθεια (ή μήπως και χρόνια) έχετε να δώσετε στον εαυτό σας τη δυνατότητα να χαλαρώσει ή να ονειρευτεί υπό το σεληνόφως;
Να απολαύσετε έναν βραδινό περίπατο μακριά από τους προβολείς της πόλης;
Να «ταξιδέψετε» στο άπειρο με όχημα τον φυσικό μας δορυφόρο;
Η πανσέληνος του Αυγούστου είναι ίσως μια από τις πιο κατάλληλες ευκαιρίες.
Με τις νεράιδες και τα ξωτικά όπως πίστευαν σε πολλές νησιωτικές περιοχές να πλημμυρίζουν τη νύχτα της αυγουστιάτικης πανσελήνου τα δάση για να σκορπίσουν έρωτα σε ό,τι αγγίζουν με το ραβδί τους και να φεύγουν, λίγο προτού ξημερώσει, μαγεμένες και οι ίδιες, μοιράζοντας λήθη και συγχώρεση!
Ή με τις μάγισσες όπως λέγεται σε πολλά χωριά της Ηπείρου που μαζεύονται στα ποτάμια. Λούζουν τα μαλλιά τους σε κρυστάλλινα νερά, φτιάχνουν μελόπιτες και με επικλήσεις κατεβάζουν το αυγουστιάτικο φεγγάρι για να κλέψουν λίγη από την πολύτιμη φεγγαρόσκονή του που γιατρεύει τις ματιασμένες κοπέλες και έχει τη δύναμη να αλλάζει και να μεταμορφώνει τα πάντα.
Οι πρόγονοί μας βάφτισαν στη μυθολογία μας τη Σελήνη Εκάτη.
Τη λάτρευαν και την έτρεμαν έτσι όπως μόνο στους θεούς αρμόζει.
Οι εκδοχές για την καταγωγή της ήταν πολλές. Κάποιοι πίστευαν ότι είναι η κόρη του Δία και της Δήμητρας, άλλοι της Ηρας και του Περσέα και άλλοι τέλος την ταύτιζαν με την Αρτεμη, τη θεά του κυνηγιού.
Πολλά και τα επίθετα που περιέγραφαν τη σπάνια μορφή της. Η Αγριόμορφη, η Τρίμορφη, η Νυχία ή η Κυνοσφανή όπως αλλιώς αποκαλούσαν τη θεά των νεκρών και των φαντασμάτων Εκάτη, έβγαινε τις νύχτες στα σταυροδρόμια μαζί με ένα πλήθος λευκά σκυλιά που γάβγιζαν άγρια και προκαλούσαν ρίγη τρόμου σε όσους είχαν αμαρτήσει ή είχαν αφήσει κάποιον νεκρό άταφο.
Οι πλούσιοι Αθηναίοι για να αποκτήσουν την εύνοιά της τής ετοίμαζαν και της αφιέρωναν ειδικές τελετές, γνωστές ως τα «Δείπνα της Εκάτης» με διάφορα ακριβά φαγώσιμα που τα άπλωναν στο σεληνόφως ώσπου να χαθούν.
Μπορεί η θεά Εκάτη να ανήκει στη μυθολογία.
Ισως τελικά οι νεράιδες, τα ξωτικά και οι μάγισσες να κυκλοφορούν ελεύθερα μόνο στα παραμύθια.
Το αυγουστιάτικο «ολόγιομο» φεγγάρι όμως χθές το βράδυ "έκανε τις βόλτες του" στον ουρανό μας όλη νύχτα.
Αφήστε τους αστρολόγους να προβλέπουν εντάσεις και... ουρλιαχτά. Πανσέληνος ήταν και (δυστυχώς) πέρασε..
Θα την δούμε όμως και πάλι του χρόνου και ελπίζουμε όλοι να την δούμε με περισσότερη ελπίδα και χαρά στην καρδιά μας. Η ζωή μπορεί να γίνει πολύ όμορφη αν το θελήσουμε βαθειά μέσα μας.
------------------------------------------------------------------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης-Φωτογραφίες Γιώργος Σάμιος-Αντώνης Λαμπρινίδης
------------------------------------------------------------------------------------
