Καταμεσής της κρίσης πιάνεσαι απ' όπου μπορείς: από τη συγκέντρωση εκπτωτικών κουπονιών και την αναζήτηση των καλύτερων προσφορών μέχρι μια σακούλα γεμάτη κρεμμύδια και πατάτες που μοιράζονται σε μια πλατεία.
Σ' αυτό το περιβάλλον, η «φιλοξενία» σ' ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ για να μη σε πιάσει η παγωνιά της νύχτας ή ένα πιάτο φαΐ σε μια ουρά ενορίας είναι κάτι παραπάνω από θείο δώρο· είναι η ανάσα της επιβίωσης...
Οταν πεινάς, κρυώνεις, ανέστιος και μόνος, θα φιλήσεις το πρώτο χέρι που θα σου απλωθεί, ίσως δακρύσεις κιόλας για μια αλληλεγγύη που νόμιζες παντοτινά χαμένη.
Ειδήσεις όπως η έγνοια πλούσιων κι επώνυμων κυριών για την ανέχεια, την αρρώστια και τη φτώχεια εισπράττονται ως κίνηση κατανόησης για την κατάσταση από μια τάξη που μοιάζει να δείχνει σημάδια κοινωνικής ευθύνης.
Είναι, όμως, έτσι; Ακόμα κι αν δεχτούμε τις καλές προθέσεις όλων αυτών που «προσφέρουν σε όσους έχουν ανάγκη, κάποια απ' αυτά που τους χάρισε η ζωή» (έτσι ακριβώς), δυστυχώς δεν είναι εκεί το ζητούμενο.
Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά και η ισορροπία ν' αποκαθίστατο με δωρεές, χορηγίες ή και με μεγάλους ευεργέτες. Ακόμα παραπέρα, μοιάζει να δίνουν στον ασθενή ελεημοσύνη, την ώρα που χρειάζεται επειγόντως θεραπεία. Και λίγο πιο κάτω δεν είναι απίθανο να συναντήσουμε την ηθική εξαγορά για εντελώς πρακτικές ενοχές.
Αλλά ας αφήσουμε τα μισόλογα (άλλο ένα αίτημα των καιρών, έτσι δεν είναι;). Περισσότερο από μια μεγάλη δωρεά κάποιου επώνυμου και πλούσιου χρειαζόμαστε την ειλικρινή και απόλυτη φορολογική του εντιμότητα.
Περισσότερο και από την τοποθέτηση χρημάτων σε φιλάνθρωπες ενέργειες έχουμε ανάγκη να μάθουμε την προέλευσή τους. Και περισσότερο από τις προσπάθειες φιλότιμων ιερέων θέλουμε να δούμε την επίσημη Εκκλησία να αποχωρίζεται περιουσία, δικαιώματα και κρατικούς εναγκαλισμούς.
Με άλλα λόγια χρειαζόμαστε μια νέα πραγματικότητα, τέτοια που ναι μεν μπορεί να μειώνει τις φιλάνθρωπες προσφορές (οι οποίες καμιά φορά εξασφαλίζουν και ασυλία), αλλά και που σταδιακά μπορεί να οδηγήσει στο να μην υπάρχει αυτή η ανάγκη.
Αν πληρωνόντουσαν όλοι αυτοί οι χαμένοι στο διάστημα φόροι, αν η ρεμούλα, η διαφθορά και η συναλλαγή έτεινε μειούμενη, τότε η προστασία των αδυνάτων δε θα ήταν τηλεοπτικό προνόμιο σαββοπουλικών φιλάνθρωπων κυράδων, συζύγων συνήθως των υπευθύνων για όλο αυτό το χάλι, αλλά υπεύθυνη και γεμάτη αξιοπρέπεια κρατική πολιτική. Υπάρχει, αλήθεια, θέληση και κουράγιο για κάτι τέτοιο;
------------------------------------------------------
Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ-ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΡΕΤΖΙΟΥ
------------------------------------------------------
