Ο μεγάλος Λατινοαμερικάνος συγγραφέας και Επαναστάτης, Γκαλεάνου, έλεγε:
«Η μηχανή (η καπιταλιστική μηχανή), στείρα, μισεί κάθε τι που μεγαλώνει και κινείται. Είναι ικανή να πολλαπλασιάζει μόνο τις φυλακές και τα νεκροταφεία. Δεν μπορεί να παράγει τίποτα άλλο από κρατούμενους, πτώματα, ΡΟΥΦΙΑΝΟΥΣ και αστυφύλακες, ΖΗΤΙΑΝΟΥΣ και εξόριστους.
Να είσαι νέος, είναι έγκλημα.
Η πραγματικότητα το διαπράττει κάθε μέρα, την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος.
Και η ιστορία, που ξαναγεννιέται κάθε πρωί.
Γιʼ αυτό η πραγματικότητα και η ΙΣΤΟΡΙΑ είναι απαγορευμένες».
Στα χρόνια της διαρκούς κατάθλιψης που ζούμε λόγω της κρίσης, είναι λογικό και αναμενόμενο να αναζητεί κανείς μικρές αποδράσεις στιγμιαίας ικανοποίησης, που θα του επιτρέψουν να νοσταλγήσει τις μέρες της δημιουργικής ξεγνοιασιάς. Να θυμηθεί «πως ήταν», τότε που λίγα πράγματα μπορούσαν να σκιάσουν ένα μέλλον το οποίο θεωρούσε περίπου ως δεδομένο. Να κάνει ένα άλμα ταχύτερο από τη μελαγχολία, και να φανταστεί το φως στο βάθος του τούνελ να δυναμώνει, αντί να τρεμοσβήνει…
Στα χρόνια της τρόικας και του μνημονίου λοιπόν, που αρχίζουμε να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι κανένα (καλώς ή κακώς εννοούμενο) κεκτημένο δεν θα μας… καλημερίσει και την επαύριο, ο Έλληνας ανακαλύπτει τις πιο γκρίζες πτυχές της ψυχοσύνθεσής του.
Επικεντρώνεται στο άτομο του, στην οικογένειά του, στο σπίτι του, και δεν διστάζει να βάλει απέναντί του όλη την υπόλοιπη κοινωνία, ακόμη κι αν πρόκειται για συγγενείς και φίλους, προφανώς… δεύτερου βαθμού και σπουδαιότητας.
Έτσι, επιδίδεται σε ένα κυνήγι στρέβλωσης της έννοιας «ευτυχία», που αρχίζει όλο και πιο πολύ να συνεπάγεται… τη δυστυχία του άλλου. Του γύρω μας. Του απέναντι ή και του δίπλα ακόμη.
Η μακροσκελής περιπλάνηση στα μονοπάτια του ψυχικού διαλογισμού, που μόλις διαβάσατε, έχει τις ρίζες της σε ένα ρεπορτάζ που είδε το φως της δημοσιότητας, και μάλλον το υποτιμήσαμε, ως προς την αξιολόγησή του:
Σύμφωνα λοιπόν με εκτιμήσεις των αρμοδίων αρχών, τα περισσότερα από τα στοιχεία που συγκεντρώνονται στις εφορίες, κατά φοροφυγάδων, προέρχονται από… συγγενείς και φίλους των φοροφυγάδων.
Οι οποίοι, είτε παίρνουν τη γλυκιά εκδίκησή τους από τους «πονηρούς», που τόσα χρόνια την έβγαζαν καθαρή, είτε αποφάσισαν να τους βγάλουν το μάτι, ώστε να επιταχύνουν τη μετάλλαξή μας σε κοινωνία όπου θα επιβιώνουν οι μονόφθαλμοι.
Η «εθνική ρουφιανιά» λοιπόν, αρχίζει να μετατρέπεται σε καθημερινό, εθνικό ιδανικό. Καρφώνεις τον φοροφυγά, εκείνον του οποίου ο σκύλος πατάει το γκαζόν του πάρκου, όταν τον βγάζει βόλτα, αυτόν που καπνίζει λίγο έξω από ένα εστιατόριο…
Η λίστα προφανώς και δεν έχει επίλογο. Ο πρόλογος ανανεώνεται διαρκώς, ώστε να εμπλουτίζεται το κυρίως θέμα.
Έτσι, ο καταγγέλλων βιώνει την ευτυχία του μικρόκοσμού του, βλέποντας τον διπλανό του να δυστυχεί. Και ο καταγγελλόμενος, περνάει το υπόλοιπο της ημέρας, αναζητώντας τρόπους για να πάρει εκείνος την εκδίκησή του.
Καταγγελλίες!!!
Σε γάγγραινα πάει να μετατραπεί το θέμα με τις καταγγελλίες στο νησί μας.
Το προσφιλές αυτό σπορ για ορισμένους συμπατριώτες μας, και όχι μόνο, γιατί όπως πληροφορούμεθα και αρκετοί παρεπιδημούντες στα Κύθηρα έχουν προσβληθεί απο το μικρόβιο της ρουφιανιάς.
Τελευταίο θύμα αυτής της ασθένειας όπως φαίνεται θα είναι τα παζάρια του νησιού.
Ήδη στο παζάρι του Ποταμού, που θεσμοθετήθηκε με διάταγμα του προέδρου της Δημοκρατίας Παύλου Κουντουριώτη το 1927 ως εμποροπανήγυρης, κινδυνεύει να καταργηθεί από τους νεοέλληνες με τους νόμους που έκαναν και τις καταγγελλίες των ρουφιάνων.
Άλλα και πέργκολες έχουν κατέβει για τους ίδιους λόγους, έργα έχουν καθυστερήσει η ακυρωθεί, χωράφια έχουν γίνει δάση, επιχειρήσεις έχουν κλείσει, σημαντικές επενδύσεις έχουν φρενάρει.
Το ανυπόληπτο και καταρρέον πολιτικό σύστημα με τους νόμους που έχει θεσμοθετήσει δίνει το δικαίωμα σε υπηρεσίες, επιρρεπείς στη ρουφιανιά, όπως Δασαρχείο, Πολεοδομία, Αρχαιολογία, κλπ να καταδυναστεύουν τους πολίτες.
Το φαινόμενο αυτό είναι ανάγκη να παταχθεί, να γίνουν γνωστά τα ονόματα των ρουφιάνων, να αποκαλυφθούν τα ψευδώνυμα.
Στη σελίδα μας θα δημοσιεύουμε επώνυμες περιπτώσεις καταγγελλιών με στόχο την πάταξη αυτού του επαίσχυντου φαινομένου.
Και θα πρέπει όλοι να θυμούνται ότι επιτυχία σημαίνει ότι κάνεις με τον κόπο σου και όχι με το ΤΡΟΠΟ ΣΟΥ.......
--------------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης
--------------------------------
