Τό Σάββατο 14 Ὀκτωβρίου 2017 ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κυθήρων κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἐτέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ζωοδόχου Πηγῆς-Ἱλαριωτίσσης Ποταμοῦ συλλειτουργοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Παροναξίας κ.ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ
καί μέ τήν συμμετοχή πλειάδος Ἱερέων καί προέβη εἰς τήν εἰς Πρεσβύτερον
Χειροτονίαν τοῦ Ἱερολογιωτάτου Διακόνου π.Παύλου Καλλίκα.
Διαβάστε στήν συνέχεια τοῦ ἄρθρου τόν λόγο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη μας κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ πού ἐξεφώνησε κατά τήν χειροτονίαν, ἀλλά καί τόν λόγο τοῦ π.Παύλου.
Ἱερολογιώτατε καί λίαν ἀγαπητέ μοι
Ἱεροδιάκονε π.Παῦλε,
Μετά παρέλευσιν 8μήνου ἀπό τήν εἰς Διάκονον χειροτονίαν σου, καί ἀφοῦ μέ ὑποδειγματική εὐλάβεια καί ταπείνωσι διηκόνησες εἰς τόν πρῶτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης «ἐν παντί συνιστῶν ἑαυτόν ὡς Θεοῦ Διάκονον» (Β΄Κορ.στ ΄4), καλεῖσαι σήμερα «ἐν Ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ» (μέ τήν τιμητική παρουσία καί συλλειτουργία τοῦ προσφιλεστάτου μοι καί πολύ σεβαστοῦ σέ σένα Σεβ.Μητροπολίτου Παροναξίας κ.Καλλινίκου καί μέ τήν συμμετοχή, τόσον τοῦ ἀγαπητοῦ μοι Πνευματικοῦ σου Πατέρα Ἡγουμένου καί Ἱεροκήρυκος π.Λουκᾶ, ὅσον καί τῶν περιστοιχούντων σε σεβασμίων Πατέρων καί Ἀδελφῶν), νά λάβης τόν δεύτερο τῆς Ἱερωσύνης βαθμόν, νά κατασταθῆς Πρεσβύτερος τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας.
Ἡ πνευματική χαρά καί εὐφροσύνη γιά τό συντελούμενο αὐτό ἱερό γεγονός εἶναι ἔκδηλες στά πρόσωπα ὅλων τῶν συμμετεχόντων στήν ἱερή μας αὐτή λατρευτική Σύναξι, ἀλλά καί σοῦ αὐτοῦ, μετά τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας σου, τῶν οἰκείων, γνωρίμων καί συγγενῶν σου.
«Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως», κατά τήν ἔκφρασι Ἱεροῦ Ὑμνογράφου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐν βαθείᾳ συστολῃ καί ἐπιγνώσει, ἀνταποκρινόμενος στήν κλῆσι τοῦ Ἐπισκόπου σου, προσέρχεσαι ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ Θυσιαστηρίου διά νά λάβης «τήν τῆς Ἱερατείας χάριν» καί τήν ἱεράν παρακαταθήκην τοῦ τελεῖν τήν ἀναίμακτον θυσίαν καί τά ἱερά καί ἅγια Μυστήρια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
«Ἡ Θεία Χάρις ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» θά σέ ἀναδείξη ἐντός ὀλίγου ποιμένα καί διδάσκαλο τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί συλλειτουργό καί συνεργό στήν Ἐνορία αὐτή τῆς Παναγίας μας τῆς Ἱλαριώτισσας Ποταμοῦ τοῦ ἀγαπητοῦ καί σεβαστοῦ εἰς ὅλους μας Πρωτ.π.Πέτρου Μαριάτου, τοῦ Ἰατροῦ.
Γιά τό ὑψηλό αὐτό ἱερατικό καί ποιμαντικό λειτούργημα, πού μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ἀναλαμβάνεις ἀπό σήμερα, προτιμῶ ἀντί ἄλλων παραινετικῶν λόγων νά σοῦ ὑπομνήσω ἐν συντομίᾳ τήν ἐμπνευσμένη διδαχή γιά τόν Ποιμένα καί τήν Ἱερατική του Διακονία ἀπό τήν γραφῖδα τοῦ μεγάλου τοῦ 20οῦ αἰῶνα Ἁγίου τῶν καιρῶν μας Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματοβρύτου, τόν ὁποῖο ἐσύ ἀπό τά παιδικά σου χρόνια ἐτιμοῦσες καί ἐπεκαλεῖσο στήν Ἁγιοβάδιστη νῆσο τῆς Αἰγίνης, ὁ δέ συλλειτουργῶν ἅγιος Παροναξίας καί ἡ ταπεινότης μου διηκονήσαμε ἐπί πολλά ἔτη στήν ὑπό τήν προστασία του νῆσο καί τήν Ἱερά Μητρόπολι Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης, τήν ὁποία ἐποίμαινε τότε ὁ καταξιωμένος καί ἅγιος Ἐπίσκοπος της Ἱερόθεος, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη καί σύ ἰδιατέρως εὐλαβεῖσαι.
Γιά τό ποιμαντικό ἀξίωμα ἔγραψε τά ἀκόλουθα ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στό βιβλίο τῆς Ποιμαντικῆς του (τά ἀποδίδουμε σέ ἁπλουστευμένη ἔκφρασι):Ἡ κοπιώδης μέριμνα καί διακονία τοῦ ποιμαντικοῦ ἀξιώματος «ἔγκειται στά μεγάλα αὐτοῦ καί ὑψηλά καθήκοντα, διότι στόν Ποιμένα εἶναι ἐμπιστευμένη ἡ ποίμνη τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῆς ὁποίας ἡ ἀσφαλής διατήρησις εἶναι ἀπό τά πιό κοπιαστικά ἔργα. Γιατί τί πιό κοπιῶδες ἔργο ὑπάρχει ἀπό τό νά βαστάζης στούς ὤμους σου ψυχές ἀνθρώπων, πού ἐλυτρώθησαν μέ τό αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ; Ποιός δέ ἠμπορεῖ νά θεωρήση εὐχερές καί εὔκολο, ὅ,τι ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος ἐθεώρησε πολύ σοβαρό, ὅταν γράφοντας πρός τούς Κορινθίους λέγει: «μέ φόβο καί τρόμο μεγάλο ἔφθασα σέ σᾶς»;
Καί ἄν ἕνας Ἀπόστολος μέ φόβο καί τρόμο ἀναλαμβάνει αὐτή τήν ἀποστολή του , Ἀπόστολος ὁ ὁποῖος γιά τό ἔργο αὐτό ἦταν προωρισμένος ἀπό τήν κοιλία τῆς μητέρας του, καί ἦταν τέλειος κατά τήν ἀρετή καί ἁγιότητα, αὐτός πού γι΄αὐτές τίς ἀρετές ὑψώθηκε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ, αὐτός πού ἦταν ὅλος ἀφιερωμένος στό ἔργο τῆς διακονίας του, ἐκεῖνος πού νύκτα καί ἡμέρα ἀγρυπνοῦσε γιά τό ποίμνιό του, ὁ ἄγρυπνος φύλακας καί φρουρός του, αὐτός πού εἶχε τόσα πολλά προσόντα φυσικά καί πιό πολλά ἐπίκτητα , αὐτός πού ἐνισχύονταν ἀπό τήν θεία δύναμι καί τή Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἄν λοιπόν ἐκεῖνος (ὁ θεῖος Παῦλος) ἔρχεται μέ φόβο καί τρόμο νά ἀναλάβη τό ὑψηλό ἔργο τῆς διακονίας του, πόσο ἄραγε ἔντρομοι καί περίφοβοι πρέπει νά εἶναι αὐτοί πού ἀναλαμβάνουν τήν ἀποστολική αὐτή διακονία Ἐπίσκοποι (καί κατ΄ἐπέκτασιν οἱ Ἱερεῖς ποιμένες) καί βάζουν τόν τράχηλό τους κάτω ἀπό τό βάρος τῶν ποιμαντικῶν εὐθυνῶν»;
Γιά τόν Ποιμένα δέ τῶν λογικῶν προβάτων ἐσημείωσε στό ἔγκριτο αὐτό βιβλίο του ὁ χαριτοβρύτης Ἅγιος Νεκτάριος: «Ὁ Ποιμένας ὀφείλει ὄχι μόνο νά διαφυλάξη τήν ποίμνη του ἀλώβητη, περιφρουρώντας την ἀπό παντοῦ καί ἀγρυπνώντας γι΄αὐτήν, ἀλλά καί ἔχει ὑποχρέωσι νά τήν ὁδηγῆ σέ ζωηφόρα πνευματικά «βοσκοτόπια», νά θεραπεύη τίς ἀσθένειές της, νά ἀπομακρύνη τούς «λύκους» πού ἐξορμοῦν ἐναντίον της καί νά τήν σώζη (ἀπό πνευματικούς κινδύνους)».
«Ὁ ποιμένας, συνεχίζει ὁ ἱερός Πατήρ, ὀφείλει νά εἶναι τό ἁλάτι τῆς γῆς, γιά νά ἁλατισθῆ (πνευματικά) ἡ γῆ, ὀφείλει νά εἶναι ζυμάρι, γιά νά ζυμωθῆ ὅλο τό (πνευματικό) φύραμα τῆς ποίμνης του, ὀφείλει νά εἶναι φῶς, πού νά φωτίζη τά πέρατα. Γιά τήν ὑψηλή τους αὐτή ἀποστολή ἔλεγε πρός τούς Ἀποστόλους Του ὁ Σωτήρας Χριστός˙ «ὑμεῖς ἐστε τό ἅλας τῆς γῆς ...ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου˙ οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη». Ἐξέτασε τό ὕψος τοῦ ἀξιώματος. Ὁ Ποιμένας χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας ὡς πόλις πού βρίσκεται κτισμένη ἐπάνω στήν κορυφή τοῦ ὄρους καί βλέπεται ἀπό παντοῦ...
Ὁ Ποιμένας ὀφείλει νά πολιτεύεται σάν ἄγγελος ἐπάνω στή γῆ γιά νά ἔχη τή ζωή καί πολιτεία του ὅμοια μέ τήν ὑψηλή του διακονία καί μέ τό δικό του παράδειγμα ὄχι μόνο τό Ποιμνιό του νά διδάσκη, ἀλλά καί ἐκείνους πού βρίσκονται ἔξω ἀπό αὐτό ... Ὁ Ποιμένας ὀφείλει νά κυβερνᾶ καλῶς τήν λογική ποίμνη πού τοῦ ἔλαχε καί νά διευθύνη καλῶς τήν Ἐκκλησία μέ σύνεσι γιά τήν ἐπίτευξι τῆς ἐπιδιωκόμενης σωτηρίας τῶν τέκνων της».
Ἀγαπητέ μου Ἱεροδιάκονε π.Παῦλε,
Ἰδοῦ πῶς περιέγραψε ὁ συμπαθέστατος Ἅγιος τῶν καιρῶν μας, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, τό ὕψος τῆς ποιμαντικῆς διακονίας καί τήν ἁγία ζωή καί πολιτεία τοῦ εὐαρέστου εἰς τόν Κύριον Ποιμένος. Παρουσιάζει τό ἰδεῶδες πρότυπο τοῦ Ποιμένος καί τῆς θεάρεστης στό Θεό ποιμαντικῆς διακονίας, πού ὅλοι οἱ ποιμένες τῶν λογικῶν προβάτων πρέπει νά μιμούμεθα καί νά ἀκολουθοῦμε.
Κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο εἶναι «τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν τό ἄγειν τόν ἄνθρωπον...». Γνωρίζεις ἐπαρκῶς πόση μεγάλη καί ἐπιτακτική ἀνάγκη ἀληθινῶν Πνευματικῶν Ποιμένων ὑπάρχει σήμερα στόν σύγχρονο κόσμο. Ποιμένων, μιμητῶν τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, πού νά θυσιάζουν ὅπως Ἐκεῖνος, τήν ζωήν των ὑπέρ τῶν προβάτων.
Πρέπει νά ἀνησυχεῖ ὅλους μας τό γεγονός ὅτι ἕνα μεγάλο ποσοστό τῆς κοινωνίας μας εἶναι κατά βάσιν ἀνεκκλησίαστο καί ἀλειτούργητο, ἀφώτιστο, ἀκατήχητο καί ἄσχετο, ἴσως, πρός τήν συνειδητή χριστιανική ζωή. Δέν ἐκκλησιάζονται τακτικά καί συνειδητά πολλοί σύγχρονοί μας ἄνθρωποι. Δέν προσεύχονται, δέν μελετοῦν τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, δέν νηστεύουν, δέν ἐξομολογοῦνται στόν Πνευματικό τίς ἁμαρτίες των, δέν κοινωνοῦν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δέν ἔχουν ἀγάπη στόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, δέν ἔχουν πνευματικές ἀναζητήσεις καί ἐνδιαφέροντα.
Τά ἴδια ἰσχύουν καί γιά τούς νέους καί τίς νεάνιδες, τά παιδιά μας, τά ὁποῖα, ὅταν ζοῦν μακρυά ἀπό τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, δέν περιθριγκώνονται μέσα στούς τρεῖς βασικούς πόλους καί τά τρία πνευματικά ὀχυρά: τήν Ἐκκλησία, τήν Οἰκογένεια καί τό Σχολεῖο καί δέν ἐμπνέονται, οὔτε καθοδηγοῦνται ἀπό τήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσι καί τά Ἑλληνοχριστιανικά ἰδεώδη, στροβιλίζονται μέσα στόν κυκεῶνα τῶν παράξενων καί ψυχοφθόρων συνθημάτων, ἰδεολογιῶν καί ἰδεοληψιῶν τῆς σύγχρονης ἐκρηκτικῆς ἐποχῆς μας καί ἀνεμοδέρνονται μέσα στή δίνη τοῦ ἀμοραλισμοῦ καί τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς ἀποστασίας ἀπό τό Πανάγιο θέλημα τοῦ Τρισαγίου Κυρίου καί Θεοῦ μας. Ὅταν δέ καί οἱ νομοθέτες τοῦ ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου νομοθετοῦν ἐνίοτε ἀντιχριστιανικούς κάι ἀσύμβατους μέ τό Σύνταγμα νόμους (γιατί τό Ἑλληνικό Σύνταγμα προασπίζεται τόν ἱερό θεσμό τῆς Οἰκογένειας, τά χρηστά ἤθη καί τά ἀληθινά ἀνθρώπινα δικαιώματα), ὅπως πρόσφατα μᾶς ἀπογοήτευσε ἡ ψήφισις τοῦ νομοσχεδίου «περί ἀλλαγῆς φύλου», οἱ νέοι μας μένοντας ἀπεριφρούρητοι ὁδηγοῦνται στά βάραθρα τῆς ἀπωλείας.
Ἄν ἡ οἰκογένεια γιά διαφόρους λόγους δέν βοηθάει τόν νέο ἤ τήν νέα. Ἄν καί τό Σχολεῖο ἐνίοτε δέν δίνει αὐτό πού ἐπιβάλλεται στά παιδιά, ὄχι μόνο γιά τήν γνωσιολογική τους μόρφωσι καί ἀνέλιξι, ἀλλά καί γιά τήν ἠθική καί πνευματική τους κατάρτισι, τήν μόρφωσι εὐσεβείας, τότε ἀναλογίζεσαι, ἅγιε Διάκονε, τήν εὐθύνη καί τό ἐπιτακτικό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας σ΄αὐτούς τούς δυσχείμερους καιρούς. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ μεγάλη μας Μητέρα, καλεῖται διά τῶν ποιμένων της νά ἐπουλώνη τίς πληγές καί τά τραύματα, νά ἰατρεύη ψυχοθεραπευτικά τούς ἀρρώστους, νά στηρίζη τούς ἀδυνάτους στήν πίστι, νά ἀνορθώνη τούς πεπτωκότας, νά ὁδηγῆ στό δρόμο τῆς ἀληθινῆς πνευματικῆς ζωῆς, νά ἀναγεννᾶ πνευματικά καί νά ἀνακαινίζη εἰς μετάνοιαν καί σωτηρίαν τά παιδιά της.
Ἀγαπητέ μου Ἱεροδιάκονε π.Παῦλε,
Δέν θέλω νά μηκύνω περισσότερο τήν προσφώνησί μου αὐτή. Ἔγινε ἡ ἀναφορά στό ποιμαντικό καί πνευματικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ποιμένων της, ἀλλά καί στίς ἀναφυόμενες ἑκάστοτε ποιμαντικές δυσχέρειες καί τά δισεπίλυτα προβλήματα γιά νά κατανοηθῆ τό πόσον ἀπαραίτητη καί ἀναγκαία εἶναι ἡ ποιμαντική διακονία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας κάι πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη ἡμῶν τῶν ποιμένων τοῦ Χριστωνύμου Λαοῦ. Ὁ Πανάγιος Θεός σέ ἐπροίκισε μέ πολλά χαρίσματα μεταξύ τῶν ὁποίων ξεχωρίζει τό χάρισμα τῆς ἐποικοδομητικῆς ἐπικοινωνίας σου μέ τούς νέους καί τά παιδιά, μέσῳ τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς καί τῶν νεανικῶν χορῳδιῶν καί γενικώτερα μέ τό ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τῆς Σχολῆς Γονέων καί ἄλλων ποιμαντικῶν δραστηριοτήτων.
Σοῦ εὔχομαι πατρικά νά συνεχίσης καί νά ἐπαυξήσης τήν ἀθόρυβη ἐκκλησιαστική καί ποιμαντική σου διακονία ἀπό τήν ἔπαλξι τοῦ Ποιμένος καί Πρεσβυτέρου τῆς Ἐκκλησίας, ἐργαζόμενος εἰς ἔτη μακρά καί καλλίκαρπα εἰς τόν πνευματικόν ἀγρόν τοῦ Κυρίου μας ἐπ΄ἀγαθῷ καί σωτηρίᾳ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί πρωτίστως εἰς αἶνον καί δόξαν τοῦ Εὐλογητοῦ Θεοῦ, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.
Ἀκολουθεῖ ἡ ἀντιφώνησι τοῦ π.Παύλου ΚαλλίκαΣεβασμιώτατε Άγιε Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ, Σεβασμιότατε Άγιε Παροναξίας κ.κ. Καλλίνικε, Άγιοι Καθηγούμενοι πατέρα Λουκά και πατέρα Πέτρο, πολυσέβαστοί μου Ιερείς, αγαπητοί μου συγχωριανοί, φίλοι μου συντοπίτες Κυθήριοι.
Είχαμε προσμονή, και έχουμε χαρά. Είχαμε ετοιμασίες, και έχουμε πανηγύρι. Και μιλώ για τη ημέρα αυτή, που όλοι εμείς συναχτήκαμε στον Ιερό αυτό Ναό της Παναγίας της Ιλαριώτισσας.
Ποια η αιτία της συνάθροισης μας αυτής σε ένα αδιάσπαστο Σώμα; Ποια η αιτία της χαράς μας;
Ποια άλλη, παρά η πλούσια και συγχρόνως λιτή και απέριττη, η έντονη μα και συνάμα διακριτική, η λεπτή σαν αύρα, ζωοποιό παρουσία της Θείας Χάριτος.
Αυτή η Παρουσία που με έναν απόλυτα μυστηριώδη τρόπο, όποτε εκείνη θελήσει και όποτε ο άνθρωπος συγκατανεύσει, γνωρίζει να πάλλει τρελά τις χορδές των καρδιών μας, και να τις κάνει να σκιρτούν από χαρά. Αυτό ακριβώς μας κάνει να διερωτόμαστε, μαζί με τον Απόστολο Παύλο: «Πόσο απέραντος είναι ο πλούτος, η σοφία και η γνώση του Θεού! Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι αποφάσεις Του κι ανεξιχνίαστα τα σχέδιά Του! Ποιος γνώρισε την σκέψη του Κυρίου; Ποιος μπόρεσε να γίνει σύμβουλός Του; Ή ποιος Του έδωσε πρώτος κάτι και μπορεί να απαιτήσει ανταπόδοση; Όλα υπάρχουν από Αυτόν και μέσω Αυτού, κι Αυτόν έχουν σκοπό τους.», για να καταλήξουμε, μαζί με τον Απόστολο των Εθνών «Ας είναι δοξασμένος στους αιώνες!»
Μα αυτή ακριβώς η παρουσία του Αγίου Πνεύματος σήμερα γεννά και μια «δυσκολία». Κάτι τέτοιες ώρες, στερεύει το δοχείο της σκέψης, ατονούν οι δυνάμεις του νού, φτωχαίνει το νόημα των λέξεων και ο λόγος, αδύναμος και ισχνός, είναι αδύνατον να εξέλθει.
Μα μια καρδιά ζητά να κραυγάσει «Δόξα τω Θεώ και δόξα στην Μακροθυμία Του». Και παλλόμενη, από τα βάθη της να ξεπηδήσει αβίαστα μια πηγαία Δοξολογία προς τον Πανοικτίρμονα και Φιλάνθρωπο Θεό.
Μια καρδιά ζητά να προσφέρει ένα ουρανομήκη «Ευχαριστώ» προς τον Θεό, απευθυνόμενο όμως, αφετηριακά, πρός όλους εσάς, που σήμερα είστε παρόντες. Ευχαριστώ όλους εσάς, τα αδέλφια μου εν Χριστώ, και αυτή η ευχαριστία όλων μας, τελικά, αναπέμπεται και αντιπροσφέρεται στον Θεό.
Μια καρδιά ικετεύει και θερμοπαρακαλεί. Θερμοπαρακαλεί την Μητέρα του νησιού μας, τους προστάτες Αγίους των Κυθήρων, που τούτη την ώρα και αυτοί πανηγυρίζουν και μετέχουν στην χαρά της τοπικής μας Εκκλησίας, θερμοπαρακαλεί, να μεσιτεύουν, ετί περισσότερο, για τους Χριστιανούς μας, τον κλήρο και τον λαό.
Τέλος, αδελφοί μου Χριστιανοί, ιερείς και Άγιοι Αρχιερείς, δια των ευχών και προσευχών σας, ελπίζω, πιστεύω, εύχομαι και προσεύχομαι αυτή η Θεία Χάρις , η αιτία της Χαράς μας, να αναπληρώνει τις πολλές μου ελλείψεις, και να θεραπεύει τις αδυναμίες μου. Ώστε, να δοξάζεται το Άγιο Όνομα του Κυρίου μας. Η διακονία μου να είναι άμεμπτη και καθαρή ενώπιον Του. Το ποίμνιο να είναι απόλυτα προσανατολισμένο στην Παντοκρατορική μορφή Του, χορτασμένο με την θεία λατρεία Του, και μοναδικά οχυρωμένο στην γλυκύτατη αγκάλη της Παναγίας Μητέρας Του.
Επιθυμώ, Κύριε, η σημερινή αυτή Θεία και πανευφρόσυνη Λειτουργία να μην τελειώσει. Ποτέ της να μην παύσει, και οι προσευχές μας και οι ψαλμωδίες ποτέ να μην σιγήσουν, αλλά να πυρπολούν καθημερινά το Άγιο και υπερουράνιο και νοερό Σου Θυσιαστήριο. Και έτσι, υμνούντες και δοξολογούντες, να βρεθούμε μέτοχοι της χαράς του Παραδείσου, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει μονίμως ἡ ἑορταστικὴ ἀτμόσφαιρα καὶ ἡ ἀτέλειωτη εὐχαρίστηση, ἐκείνων ποὺ ἀντικρίζουν τὴν ἀνέκφραστη ὀμορφιὰ τοῦ προσώπου Σου.
Γιατὶ Ἐσὺ εἶσαι, Χριστέ μας καὶ Θεέ μας, ἡ πιὸ γλυκιὰ ἐπιθυμία καὶ προσδοκία, καὶ ἡ ἀνέκφραστη εὐφροσύνη ἐκείνων ποὺ Σὲ ἀγαποῦν, γι᾿ αὐτὸ καὶ Σὲ δοξολογεῖ ὅλη ἡ κτίση στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.
Διαβάστε στήν συνέχεια τοῦ ἄρθρου τόν λόγο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη μας κ.ΣΕΡΑΦΕΙΜ πού ἐξεφώνησε κατά τήν χειροτονίαν, ἀλλά καί τόν λόγο τοῦ π.Παύλου.
Ἱερολογιώτατε καί λίαν ἀγαπητέ μοι
Ἱεροδιάκονε π.Παῦλε,
Μετά παρέλευσιν 8μήνου ἀπό τήν εἰς Διάκονον χειροτονίαν σου, καί ἀφοῦ μέ ὑποδειγματική εὐλάβεια καί ταπείνωσι διηκόνησες εἰς τόν πρῶτον βαθμόν τῆς Ἱερωσύνης «ἐν παντί συνιστῶν ἑαυτόν ὡς Θεοῦ Διάκονον» (Β΄Κορ.στ ΄4), καλεῖσαι σήμερα «ἐν Ἐκκλησίᾳ πληθούσῃ» (μέ τήν τιμητική παρουσία καί συλλειτουργία τοῦ προσφιλεστάτου μοι καί πολύ σεβαστοῦ σέ σένα Σεβ.Μητροπολίτου Παροναξίας κ.Καλλινίκου καί μέ τήν συμμετοχή, τόσον τοῦ ἀγαπητοῦ μοι Πνευματικοῦ σου Πατέρα Ἡγουμένου καί Ἱεροκήρυκος π.Λουκᾶ, ὅσον καί τῶν περιστοιχούντων σε σεβασμίων Πατέρων καί Ἀδελφῶν), νά λάβης τόν δεύτερο τῆς Ἱερωσύνης βαθμόν, νά κατασταθῆς Πρεσβύτερος τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας.
Ἡ πνευματική χαρά καί εὐφροσύνη γιά τό συντελούμενο αὐτό ἱερό γεγονός εἶναι ἔκδηλες στά πρόσωπα ὅλων τῶν συμμετεχόντων στήν ἱερή μας αὐτή λατρευτική Σύναξι, ἀλλά καί σοῦ αὐτοῦ, μετά τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας σου, τῶν οἰκείων, γνωρίμων καί συγγενῶν σου.
«Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως», κατά τήν ἔκφρασι Ἱεροῦ Ὑμνογράφου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐν βαθείᾳ συστολῃ καί ἐπιγνώσει, ἀνταποκρινόμενος στήν κλῆσι τοῦ Ἐπισκόπου σου, προσέρχεσαι ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ Θυσιαστηρίου διά νά λάβης «τήν τῆς Ἱερατείας χάριν» καί τήν ἱεράν παρακαταθήκην τοῦ τελεῖν τήν ἀναίμακτον θυσίαν καί τά ἱερά καί ἅγια Μυστήρια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
«Ἡ Θεία Χάρις ἡ πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» θά σέ ἀναδείξη ἐντός ὀλίγου ποιμένα καί διδάσκαλο τῆς Τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί συλλειτουργό καί συνεργό στήν Ἐνορία αὐτή τῆς Παναγίας μας τῆς Ἱλαριώτισσας Ποταμοῦ τοῦ ἀγαπητοῦ καί σεβαστοῦ εἰς ὅλους μας Πρωτ.π.Πέτρου Μαριάτου, τοῦ Ἰατροῦ.
Γιά τό ὑψηλό αὐτό ἱερατικό καί ποιμαντικό λειτούργημα, πού μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ἀναλαμβάνεις ἀπό σήμερα, προτιμῶ ἀντί ἄλλων παραινετικῶν λόγων νά σοῦ ὑπομνήσω ἐν συντομίᾳ τήν ἐμπνευσμένη διδαχή γιά τόν Ποιμένα καί τήν Ἱερατική του Διακονία ἀπό τήν γραφῖδα τοῦ μεγάλου τοῦ 20οῦ αἰῶνα Ἁγίου τῶν καιρῶν μας Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματοβρύτου, τόν ὁποῖο ἐσύ ἀπό τά παιδικά σου χρόνια ἐτιμοῦσες καί ἐπεκαλεῖσο στήν Ἁγιοβάδιστη νῆσο τῆς Αἰγίνης, ὁ δέ συλλειτουργῶν ἅγιος Παροναξίας καί ἡ ταπεινότης μου διηκονήσαμε ἐπί πολλά ἔτη στήν ὑπό τήν προστασία του νῆσο καί τήν Ἱερά Μητρόπολι Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης, τήν ὁποία ἐποίμαινε τότε ὁ καταξιωμένος καί ἅγιος Ἐπίσκοπος της Ἱερόθεος, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη καί σύ ἰδιατέρως εὐλαβεῖσαι.
Γιά τό ποιμαντικό ἀξίωμα ἔγραψε τά ἀκόλουθα ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στό βιβλίο τῆς Ποιμαντικῆς του (τά ἀποδίδουμε σέ ἁπλουστευμένη ἔκφρασι):Ἡ κοπιώδης μέριμνα καί διακονία τοῦ ποιμαντικοῦ ἀξιώματος «ἔγκειται στά μεγάλα αὐτοῦ καί ὑψηλά καθήκοντα, διότι στόν Ποιμένα εἶναι ἐμπιστευμένη ἡ ποίμνη τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῆς ὁποίας ἡ ἀσφαλής διατήρησις εἶναι ἀπό τά πιό κοπιαστικά ἔργα. Γιατί τί πιό κοπιῶδες ἔργο ὑπάρχει ἀπό τό νά βαστάζης στούς ὤμους σου ψυχές ἀνθρώπων, πού ἐλυτρώθησαν μέ τό αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ; Ποιός δέ ἠμπορεῖ νά θεωρήση εὐχερές καί εὔκολο, ὅ,τι ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος ἐθεώρησε πολύ σοβαρό, ὅταν γράφοντας πρός τούς Κορινθίους λέγει: «μέ φόβο καί τρόμο μεγάλο ἔφθασα σέ σᾶς»;
Καί ἄν ἕνας Ἀπόστολος μέ φόβο καί τρόμο ἀναλαμβάνει αὐτή τήν ἀποστολή του , Ἀπόστολος ὁ ὁποῖος γιά τό ἔργο αὐτό ἦταν προωρισμένος ἀπό τήν κοιλία τῆς μητέρας του, καί ἦταν τέλειος κατά τήν ἀρετή καί ἁγιότητα, αὐτός πού γι΄αὐτές τίς ἀρετές ὑψώθηκε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ, αὐτός πού ἦταν ὅλος ἀφιερωμένος στό ἔργο τῆς διακονίας του, ἐκεῖνος πού νύκτα καί ἡμέρα ἀγρυπνοῦσε γιά τό ποίμνιό του, ὁ ἄγρυπνος φύλακας καί φρουρός του, αὐτός πού εἶχε τόσα πολλά προσόντα φυσικά καί πιό πολλά ἐπίκτητα , αὐτός πού ἐνισχύονταν ἀπό τήν θεία δύναμι καί τή Χάρι τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἄν λοιπόν ἐκεῖνος (ὁ θεῖος Παῦλος) ἔρχεται μέ φόβο καί τρόμο νά ἀναλάβη τό ὑψηλό ἔργο τῆς διακονίας του, πόσο ἄραγε ἔντρομοι καί περίφοβοι πρέπει νά εἶναι αὐτοί πού ἀναλαμβάνουν τήν ἀποστολική αὐτή διακονία Ἐπίσκοποι (καί κατ΄ἐπέκτασιν οἱ Ἱερεῖς ποιμένες) καί βάζουν τόν τράχηλό τους κάτω ἀπό τό βάρος τῶν ποιμαντικῶν εὐθυνῶν»;
Γιά τόν Ποιμένα δέ τῶν λογικῶν προβάτων ἐσημείωσε στό ἔγκριτο αὐτό βιβλίο του ὁ χαριτοβρύτης Ἅγιος Νεκτάριος: «Ὁ Ποιμένας ὀφείλει ὄχι μόνο νά διαφυλάξη τήν ποίμνη του ἀλώβητη, περιφρουρώντας την ἀπό παντοῦ καί ἀγρυπνώντας γι΄αὐτήν, ἀλλά καί ἔχει ὑποχρέωσι νά τήν ὁδηγῆ σέ ζωηφόρα πνευματικά «βοσκοτόπια», νά θεραπεύη τίς ἀσθένειές της, νά ἀπομακρύνη τούς «λύκους» πού ἐξορμοῦν ἐναντίον της καί νά τήν σώζη (ἀπό πνευματικούς κινδύνους)».
«Ὁ ποιμένας, συνεχίζει ὁ ἱερός Πατήρ, ὀφείλει νά εἶναι τό ἁλάτι τῆς γῆς, γιά νά ἁλατισθῆ (πνευματικά) ἡ γῆ, ὀφείλει νά εἶναι ζυμάρι, γιά νά ζυμωθῆ ὅλο τό (πνευματικό) φύραμα τῆς ποίμνης του, ὀφείλει νά εἶναι φῶς, πού νά φωτίζη τά πέρατα. Γιά τήν ὑψηλή τους αὐτή ἀποστολή ἔλεγε πρός τούς Ἀποστόλους Του ὁ Σωτήρας Χριστός˙ «ὑμεῖς ἐστε τό ἅλας τῆς γῆς ...ὑμεῖς ἐστε τό φῶς τοῦ κόσμου˙ οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη». Ἐξέτασε τό ὕψος τοῦ ἀξιώματος. Ὁ Ποιμένας χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας ὡς πόλις πού βρίσκεται κτισμένη ἐπάνω στήν κορυφή τοῦ ὄρους καί βλέπεται ἀπό παντοῦ...
Ὁ Ποιμένας ὀφείλει νά πολιτεύεται σάν ἄγγελος ἐπάνω στή γῆ γιά νά ἔχη τή ζωή καί πολιτεία του ὅμοια μέ τήν ὑψηλή του διακονία καί μέ τό δικό του παράδειγμα ὄχι μόνο τό Ποιμνιό του νά διδάσκη, ἀλλά καί ἐκείνους πού βρίσκονται ἔξω ἀπό αὐτό ... Ὁ Ποιμένας ὀφείλει νά κυβερνᾶ καλῶς τήν λογική ποίμνη πού τοῦ ἔλαχε καί νά διευθύνη καλῶς τήν Ἐκκλησία μέ σύνεσι γιά τήν ἐπίτευξι τῆς ἐπιδιωκόμενης σωτηρίας τῶν τέκνων της».
Ἀγαπητέ μου Ἱεροδιάκονε π.Παῦλε,
Ἰδοῦ πῶς περιέγραψε ὁ συμπαθέστατος Ἅγιος τῶν καιρῶν μας, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, τό ὕψος τῆς ποιμαντικῆς διακονίας καί τήν ἁγία ζωή καί πολιτεία τοῦ εὐαρέστου εἰς τόν Κύριον Ποιμένος. Παρουσιάζει τό ἰδεῶδες πρότυπο τοῦ Ποιμένος καί τῆς θεάρεστης στό Θεό ποιμαντικῆς διακονίας, πού ὅλοι οἱ ποιμένες τῶν λογικῶν προβάτων πρέπει νά μιμούμεθα καί νά ἀκολουθοῦμε.
Κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο εἶναι «τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν τό ἄγειν τόν ἄνθρωπον...». Γνωρίζεις ἐπαρκῶς πόση μεγάλη καί ἐπιτακτική ἀνάγκη ἀληθινῶν Πνευματικῶν Ποιμένων ὑπάρχει σήμερα στόν σύγχρονο κόσμο. Ποιμένων, μιμητῶν τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, πού νά θυσιάζουν ὅπως Ἐκεῖνος, τήν ζωήν των ὑπέρ τῶν προβάτων.
Πρέπει νά ἀνησυχεῖ ὅλους μας τό γεγονός ὅτι ἕνα μεγάλο ποσοστό τῆς κοινωνίας μας εἶναι κατά βάσιν ἀνεκκλησίαστο καί ἀλειτούργητο, ἀφώτιστο, ἀκατήχητο καί ἄσχετο, ἴσως, πρός τήν συνειδητή χριστιανική ζωή. Δέν ἐκκλησιάζονται τακτικά καί συνειδητά πολλοί σύγχρονοί μας ἄνθρωποι. Δέν προσεύχονται, δέν μελετοῦν τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, δέν νηστεύουν, δέν ἐξομολογοῦνται στόν Πνευματικό τίς ἁμαρτίες των, δέν κοινωνοῦν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, δέν ἔχουν ἀγάπη στόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, δέν ἔχουν πνευματικές ἀναζητήσεις καί ἐνδιαφέροντα.
Τά ἴδια ἰσχύουν καί γιά τούς νέους καί τίς νεάνιδες, τά παιδιά μας, τά ὁποῖα, ὅταν ζοῦν μακρυά ἀπό τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ, δέν περιθριγκώνονται μέσα στούς τρεῖς βασικούς πόλους καί τά τρία πνευματικά ὀχυρά: τήν Ἐκκλησία, τήν Οἰκογένεια καί τό Σχολεῖο καί δέν ἐμπνέονται, οὔτε καθοδηγοῦνται ἀπό τήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοσι καί τά Ἑλληνοχριστιανικά ἰδεώδη, στροβιλίζονται μέσα στόν κυκεῶνα τῶν παράξενων καί ψυχοφθόρων συνθημάτων, ἰδεολογιῶν καί ἰδεοληψιῶν τῆς σύγχρονης ἐκρηκτικῆς ἐποχῆς μας καί ἀνεμοδέρνονται μέσα στή δίνη τοῦ ἀμοραλισμοῦ καί τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς ἀποστασίας ἀπό τό Πανάγιο θέλημα τοῦ Τρισαγίου Κυρίου καί Θεοῦ μας. Ὅταν δέ καί οἱ νομοθέτες τοῦ ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου νομοθετοῦν ἐνίοτε ἀντιχριστιανικούς κάι ἀσύμβατους μέ τό Σύνταγμα νόμους (γιατί τό Ἑλληνικό Σύνταγμα προασπίζεται τόν ἱερό θεσμό τῆς Οἰκογένειας, τά χρηστά ἤθη καί τά ἀληθινά ἀνθρώπινα δικαιώματα), ὅπως πρόσφατα μᾶς ἀπογοήτευσε ἡ ψήφισις τοῦ νομοσχεδίου «περί ἀλλαγῆς φύλου», οἱ νέοι μας μένοντας ἀπεριφρούρητοι ὁδηγοῦνται στά βάραθρα τῆς ἀπωλείας.
Ἄν ἡ οἰκογένεια γιά διαφόρους λόγους δέν βοηθάει τόν νέο ἤ τήν νέα. Ἄν καί τό Σχολεῖο ἐνίοτε δέν δίνει αὐτό πού ἐπιβάλλεται στά παιδιά, ὄχι μόνο γιά τήν γνωσιολογική τους μόρφωσι καί ἀνέλιξι, ἀλλά καί γιά τήν ἠθική καί πνευματική τους κατάρτισι, τήν μόρφωσι εὐσεβείας, τότε ἀναλογίζεσαι, ἅγιε Διάκονε, τήν εὐθύνη καί τό ἐπιτακτικό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας σ΄αὐτούς τούς δυσχείμερους καιρούς. Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἡ μεγάλη μας Μητέρα, καλεῖται διά τῶν ποιμένων της νά ἐπουλώνη τίς πληγές καί τά τραύματα, νά ἰατρεύη ψυχοθεραπευτικά τούς ἀρρώστους, νά στηρίζη τούς ἀδυνάτους στήν πίστι, νά ἀνορθώνη τούς πεπτωκότας, νά ὁδηγῆ στό δρόμο τῆς ἀληθινῆς πνευματικῆς ζωῆς, νά ἀναγεννᾶ πνευματικά καί νά ἀνακαινίζη εἰς μετάνοιαν καί σωτηρίαν τά παιδιά της.
Ἀγαπητέ μου Ἱεροδιάκονε π.Παῦλε,
Δέν θέλω νά μηκύνω περισσότερο τήν προσφώνησί μου αὐτή. Ἔγινε ἡ ἀναφορά στό ποιμαντικό καί πνευματικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ποιμένων της, ἀλλά καί στίς ἀναφυόμενες ἑκάστοτε ποιμαντικές δυσχέρειες καί τά δισεπίλυτα προβλήματα γιά νά κατανοηθῆ τό πόσον ἀπαραίτητη καί ἀναγκαία εἶναι ἡ ποιμαντική διακονία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας κάι πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη ἡμῶν τῶν ποιμένων τοῦ Χριστωνύμου Λαοῦ. Ὁ Πανάγιος Θεός σέ ἐπροίκισε μέ πολλά χαρίσματα μεταξύ τῶν ὁποίων ξεχωρίζει τό χάρισμα τῆς ἐποικοδομητικῆς ἐπικοινωνίας σου μέ τούς νέους καί τά παιδιά, μέσῳ τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς καί τῶν νεανικῶν χορῳδιῶν καί γενικώτερα μέ τό ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τῆς Σχολῆς Γονέων καί ἄλλων ποιμαντικῶν δραστηριοτήτων.
Σοῦ εὔχομαι πατρικά νά συνεχίσης καί νά ἐπαυξήσης τήν ἀθόρυβη ἐκκλησιαστική καί ποιμαντική σου διακονία ἀπό τήν ἔπαλξι τοῦ Ποιμένος καί Πρεσβυτέρου τῆς Ἐκκλησίας, ἐργαζόμενος εἰς ἔτη μακρά καί καλλίκαρπα εἰς τόν πνευματικόν ἀγρόν τοῦ Κυρίου μας ἐπ΄ἀγαθῷ καί σωτηρίᾳ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καί πρωτίστως εἰς αἶνον καί δόξαν τοῦ Εὐλογητοῦ Θεοῦ, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.
Ἀκολουθεῖ ἡ ἀντιφώνησι τοῦ π.Παύλου ΚαλλίκαΣεβασμιώτατε Άγιε Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ, Σεβασμιότατε Άγιε Παροναξίας κ.κ. Καλλίνικε, Άγιοι Καθηγούμενοι πατέρα Λουκά και πατέρα Πέτρο, πολυσέβαστοί μου Ιερείς, αγαπητοί μου συγχωριανοί, φίλοι μου συντοπίτες Κυθήριοι.
Είχαμε προσμονή, και έχουμε χαρά. Είχαμε ετοιμασίες, και έχουμε πανηγύρι. Και μιλώ για τη ημέρα αυτή, που όλοι εμείς συναχτήκαμε στον Ιερό αυτό Ναό της Παναγίας της Ιλαριώτισσας.
Ποια η αιτία της συνάθροισης μας αυτής σε ένα αδιάσπαστο Σώμα; Ποια η αιτία της χαράς μας;
Ποια άλλη, παρά η πλούσια και συγχρόνως λιτή και απέριττη, η έντονη μα και συνάμα διακριτική, η λεπτή σαν αύρα, ζωοποιό παρουσία της Θείας Χάριτος.
Αυτή η Παρουσία που με έναν απόλυτα μυστηριώδη τρόπο, όποτε εκείνη θελήσει και όποτε ο άνθρωπος συγκατανεύσει, γνωρίζει να πάλλει τρελά τις χορδές των καρδιών μας, και να τις κάνει να σκιρτούν από χαρά. Αυτό ακριβώς μας κάνει να διερωτόμαστε, μαζί με τον Απόστολο Παύλο: «Πόσο απέραντος είναι ο πλούτος, η σοφία και η γνώση του Θεού! Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι αποφάσεις Του κι ανεξιχνίαστα τα σχέδιά Του! Ποιος γνώρισε την σκέψη του Κυρίου; Ποιος μπόρεσε να γίνει σύμβουλός Του; Ή ποιος Του έδωσε πρώτος κάτι και μπορεί να απαιτήσει ανταπόδοση; Όλα υπάρχουν από Αυτόν και μέσω Αυτού, κι Αυτόν έχουν σκοπό τους.», για να καταλήξουμε, μαζί με τον Απόστολο των Εθνών «Ας είναι δοξασμένος στους αιώνες!»
Μα αυτή ακριβώς η παρουσία του Αγίου Πνεύματος σήμερα γεννά και μια «δυσκολία». Κάτι τέτοιες ώρες, στερεύει το δοχείο της σκέψης, ατονούν οι δυνάμεις του νού, φτωχαίνει το νόημα των λέξεων και ο λόγος, αδύναμος και ισχνός, είναι αδύνατον να εξέλθει.
Μα μια καρδιά ζητά να κραυγάσει «Δόξα τω Θεώ και δόξα στην Μακροθυμία Του». Και παλλόμενη, από τα βάθη της να ξεπηδήσει αβίαστα μια πηγαία Δοξολογία προς τον Πανοικτίρμονα και Φιλάνθρωπο Θεό.
Μια καρδιά ζητά να προσφέρει ένα ουρανομήκη «Ευχαριστώ» προς τον Θεό, απευθυνόμενο όμως, αφετηριακά, πρός όλους εσάς, που σήμερα είστε παρόντες. Ευχαριστώ όλους εσάς, τα αδέλφια μου εν Χριστώ, και αυτή η ευχαριστία όλων μας, τελικά, αναπέμπεται και αντιπροσφέρεται στον Θεό.
Μια καρδιά ικετεύει και θερμοπαρακαλεί. Θερμοπαρακαλεί την Μητέρα του νησιού μας, τους προστάτες Αγίους των Κυθήρων, που τούτη την ώρα και αυτοί πανηγυρίζουν και μετέχουν στην χαρά της τοπικής μας Εκκλησίας, θερμοπαρακαλεί, να μεσιτεύουν, ετί περισσότερο, για τους Χριστιανούς μας, τον κλήρο και τον λαό.
Τέλος, αδελφοί μου Χριστιανοί, ιερείς και Άγιοι Αρχιερείς, δια των ευχών και προσευχών σας, ελπίζω, πιστεύω, εύχομαι και προσεύχομαι αυτή η Θεία Χάρις , η αιτία της Χαράς μας, να αναπληρώνει τις πολλές μου ελλείψεις, και να θεραπεύει τις αδυναμίες μου. Ώστε, να δοξάζεται το Άγιο Όνομα του Κυρίου μας. Η διακονία μου να είναι άμεμπτη και καθαρή ενώπιον Του. Το ποίμνιο να είναι απόλυτα προσανατολισμένο στην Παντοκρατορική μορφή Του, χορτασμένο με την θεία λατρεία Του, και μοναδικά οχυρωμένο στην γλυκύτατη αγκάλη της Παναγίας Μητέρας Του.
Επιθυμώ, Κύριε, η σημερινή αυτή Θεία και πανευφρόσυνη Λειτουργία να μην τελειώσει. Ποτέ της να μην παύσει, και οι προσευχές μας και οι ψαλμωδίες ποτέ να μην σιγήσουν, αλλά να πυρπολούν καθημερινά το Άγιο και υπερουράνιο και νοερό Σου Θυσιαστήριο. Και έτσι, υμνούντες και δοξολογούντες, να βρεθούμε μέτοχοι της χαράς του Παραδείσου, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει μονίμως ἡ ἑορταστικὴ ἀτμόσφαιρα καὶ ἡ ἀτέλειωτη εὐχαρίστηση, ἐκείνων ποὺ ἀντικρίζουν τὴν ἀνέκφραστη ὀμορφιὰ τοῦ προσώπου Σου.
Γιατὶ Ἐσὺ εἶσαι, Χριστέ μας καὶ Θεέ μας, ἡ πιὸ γλυκιὰ ἐπιθυμία καὶ προσδοκία, καὶ ἡ ἀνέκφραστη εὐφροσύνη ἐκείνων ποὺ Σὲ ἀγαποῦν, γι᾿ αὐτὸ καὶ Σὲ δοξολογεῖ ὅλη ἡ κτίση στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.
-----------------------------------
Πηγή: imkythiron.gr
-----------------------------------
