Ένας καλός κομμουνιστής είχε καθήκον στο
παρελθόν να προσφέρει την εργασία του στο κόμμα για ορισμένες μέρες
τον μήνα. Ήταν τα λεγόμενα κόκκινα μεροκάματα. Η μεγάλη "ήττα" ενός
κόσμου βασανισμένου από τα δεινά του εμφυλίου ήταν όταν έμαθε στην
συνέχεια ότι τα κόκκινα μεροκάματα, όπως λεγόντουσαν, κατέληξαν σε
πολλές περιπτώσεις μετοχές και καταθέσεις στο όνομα διαφόρων
μεγαλόσχημων. Τα κίνητρα των απλών ανθρώπων είναι συνήθως αγνά. Δεν
είναι εκεί το πρόβλημα!
Το πρόβλημα κρύβεται συνήθως πίσω από το
ερώτημα: Ποιος κερδίζει;
Όταν έπεσε, λοιπόν, το τείχος του
Βερολίνου, λέγεται ότι οι μετοχές του κόμματος σε διάφορες επιχειρήσεις
"απαλλοτριώθηκαν" από τους ανθρώπους που μέχρι εκείνη την ώρα
εμφανιζόντουσαν εικονικά ως μεγαλομέτοχοι. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί
πολλά σχετικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις δύσκολα μπορεί κανείς να φέρει
αποδείξεις, αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό συνέβη.
Το έχουμε ξαναπεί ότι στην χώρα αυτή
πληρώσαμε πολλές φορές τον λογαριασμό του εμφυλίου. Δεξιοί και
αριστεροί, κερδισμένοι και χαμένοι. Κι απ’ ό,τι φαίνεται θα συνεχίσουμε
να τον πληρώνουμε. Να μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ μόλις είχε βγει από την
παρανομία και ότι η Ελλάδα δεν ήταν μία χώρα με ευρωπαϊκές αρχές. Η
οικονομική αυτοτέλεια, λοιπόν, μόνο με έναν τέτοιο τρόπο μπορούσε να
γίνει πραγματικότητα. Αλλά ήρθε στην συνέχεια η πτώση του τείχους, η
διάλυση του σοβιετικού μπλοκ, η δεύτερη διάσπαση του κόμματος και εκεί
συνέβη ό,τι συνέβη. Τα κόκκινα μεροκάματα δεν τα πήρε το κόμμα. Τα πήραν
εκείνοι που σπούδασαν με λεφτά του κόμματος και το εγκατέλειψαν στην
συνέχεια, και έκτισαν τα δικά τους "μαγαζιά"! Η ιστορία του
οπορτουνισμού στην Ελλάδα!
Είναι η φύση του ανθρώπου. Δεν έχει
ακόμη ανακαλυφθεί ο τέλειος άνθρωπος, ο απόλυτα ηθικός. Δεν φταίει το
"κόμμα", ούτε για τα κόκκινα μεροκάματα ούτε για το γεγονός ότι
κομματικές επιχειρήσεις πέρασαν στα χέρια ανθρώπων που στην συνέχεια
έκαναν προκλητικά επίδειξη του πλούτου τους στην Ψαρού! Το πρόβλημα κάθε
φορά είναι η διαφάνεια και οι διαδικασίες. Όπου για κάποιον λόγο δεν
υπάρχει διαφάνεια, οι συνθήκες μπορούν να επιτρέψουν διαφόρων ειδών
"απαλλοτριώσεις". Στην περίπτωση που ήδη αναφερθήκαμε η διαφάνεια ήταν
αδύνατη και μάλιστα κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν
εκείνη την περίοδο. Τι να έλεγε, δηλαδή, το ΚΚΕ; Αυτές είναι οι
επιχειρήσεις μου; Κι αν έβγαινε και πάλι στην παρανομία;
Το ερώτημα της διαφάνειας τίθεται εκ των
πραγμάτων κάθε φορά που μία ενέργειά μας σχετίζεται με ένα θέμα
ιδιαίτερα μεγάλου οικονομικού αντικειμένου. Είναι η γνωστή ιστορία της
γυναίκας του Καίσαρα που πρέπει να και να φαίνεται τίμια κλπ. Στην
διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης, λοιπόν, με την Ευρώπη, υπάρχει
έτσι κι αλλιώς μεγάλο οικονομικό αντικείμενο. Αν η Ελλάδα παραμείνει
στην Ευρωζώνη, τότε όλα τα πράγματα θα κινηθούν για την Ευρώπη προς μία
ορισμένη κατεύθυνση. Κι αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ, τότε θα συμβούν
στις αγορές τελείως διαφορετικά πράγματα. Τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα,
διότι το μακροπρόθεσμο είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Οι διεθνείς κερδοσκόποι ενδιαφέρονται
κάθε φορά γι' αυτό το βραχυπρόθεσμο. Σήμερα αγοράζουμε, αύριο πουλάμε.
Όχι μεθαύριο! Αύριο, αν όχι μετά από λίγα λεπτά! Διότι μεθαύριο μπορεί
να έχει συμβεί κάτι άλλο και να έχει αλλάξει πλήρως την κατάσταση της
αγοράς. Όποιος λοιπόν γνώριζε την Παρασκευή την απόφαση που θα ελάμβανε
η ελληνική κυβέρνηση και το εκμεταλλευότανε, θα μπορούσε την Δευτέρα να
κερδίσει αρκετά χρήματα. Κι αυτό συμβαίνει συνεχώς και πάντα και σε όλο
τον κόσμο. Μία δήλωση ενός αξιωματούχου, ένα κλείσιμο του ματιού ενός
άλλους, μπορούν να προσφέρουν κέρδη και ζημίες δισεκατομμυρίων στους
μυημένους.
Και τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν
διαπραγματεύεται κάποιος για τα συμφέροντα της χώρας του, επειδή μπορεί
κάποιος άλλος να κερδίσει ή να χάσει χρήματα στο διεθνές καζίνο; Φυσικά
και όχι! Ανεξάρτητα από το πώς διαπραγματεύτηκαν ο κ. Βαρουφάκης και οι
άλλοι Έλληνες αξιωματούχοι, αν το έκαναν καλά ή άσχημα, υπάρχει ένας
άλλος παράλληλος κόσμος που ζει και αναπνέει γι αυτό. Η κακή
διαπραγμάτευση έχει άσχημες επιπτώσεις στους Έλληνες πολίτες. Όχι όμως
απαραίτητα και στους κερδοσκόπους εκείνους που έχουν ποντάρει προς την
σωστή κατεύθυνση. Κι αντιστρόφως.
Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει κάθε
φορά; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε. Αν
είναι να κερδίσουν οι Έλληνες πολίτες, ας κερδίσει μαζί τους όποιος
άλλος θέλει ή το έχει προβλέψει σωστά. Αν όμως χάσουν οι πολίτες και οι
μόνοι κερδισμένοι είναι η διεθνής μαφία των κερδοσκόπων που έπαιξε το
"σωστό σενάριο", τότε υπάρχει θέμα.
Καλώς ή κακώς όλοι κρινόμαστε από το
αποτέλεσμα. Και πολύ περισσότερο εκείνοι που χειρίζονται τις τύχες μας.
Στο κάτω – κάτω της γραφής δεν τους ζήτησε κάποιος με το ζόρι να πάρουν
το τιμόνι στα χέρια τους!
Τα κόκκινα μεροκάματα που ξοδεύτηκαν σε
λούσα και πάρτι διαφόρων ήταν μία ιδιωτική υπόθεση. Αφορούσε μέλη του
κόμματος και ορισμένους επιτήδειους. Εδώ, όμως, μιλάμε για μία δημόσια
υπόθεση.
--------------------------------------------------
Πηγή: capital.gr-Θανάσης Μαυρίδης
--------------------------------------------------
