Οι Παιδικοί Σταθμοί είναι θεσμός
εκπαιδευτικός και κοινωνικός – πρόνοιας, και γι’ αυτό διπλά και τρίδιπλα
ευαίσθητος και εξαιρετικά μεγάλης αξίας. Η μεταστέγαση - συγχώνευση που ανακοινώθηκε
ως τετελεσμένη απόφαση πιθανότατα χρειάζεται ωριμότερη σκέψη και ευρύτερη αναζήτηση
λύσεων και πόρων, κυρίως επειδή η μεταφορά κρίνεται ως απαραίτητη (και προϋπάρχουσα κάθε σχετικής απόφασης)
υποδομή. Ωστόσο η μεταφορά δεν είναι η
μόνη ένσταση.
Ο
θεσμός των Μονάδων Προσχολικής Αγωγής και Φροντίδας πήγασε από τις ανάγκες που
διαμόρφωσαν οι συνθήκες της καθημερινής ζωής στην ελληνική οικογένεια κυρίως
μετά τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών (μετανάστευση, αστικοποίηση) και την
σταδιακή αποκοπή από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής. Πιο συγκεκριμένα για τα βρέφη
και τα μικρά παιδιά όλα αυτά σήμαιναν:
α)
γιαγιάδες και παππούδες πιο μακριά και συχνά και αυτοί εργαζόμενοι.
β)
οι γονείς και κυρίως οι μανούλες πιο συχνά εργαζόμενες εκτός σπιτιού αλλά και
γενικότερα για πολλές ώρες μακριά από το παιδί.
γ)
λιγότερα παιδάκια στο σπίτι αλλά και στις γειτονιές.
δ)
περισσότερα «έτοιμα προς κατανάλωση» ερεθίσματα από νωρίς λόγω τηλεόρασης.
ε)
παιδαγωγικές αντιλήψεις που ενθάρρυναν την μάθηση και τη συμμετοχή σε ομάδα από
τις πρώτες κιόλας ηλικίες του ανθρώπου.
Επιπλέον, τις τελευταίες δεκαετίες η μεγάλη
εισροή ποικίλης προέλευσης μεταναστών εμπλούτισε τη ζωή των παιδιών μας και
διαμόρφωσε πολυπολιτισμικές συνθήκες από πολύ νωρίς σε όλους τους χώρους όπου
συναντώνται μωρά και παιδιά.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε σήμερα σε μια «ατμόσφαιρα»
στην καθημερινότητα του κάθε βρέφους και μικρού παιδιού όπου : είτε δουλεύουν και οι δύο γονείς είτε όχι, το
μικρό εκφράζει με διάφορους τρόπους συνήθως από πολύ νωρίς την ανάγκη του για
έξοδο από το σπίτι και επικοινωνία με άλλα συνομήλικα παιδάκια.
Ωστόσο, όπου υπάρχει η «πολυτέλεια» του
παιδικού σταθμού δεν σημαίνει ότι η χρήση των υπηρεσιών του θεωρείται η
καλύτερη λύση από τους γονείς. Αντίθετα μάλιστα, και οι λέξεις μόνο «παιδικός
σταθμός» συνδέονται με πολλά ερωτήματα και βασανιστικά διλλήματα, όπως:
1)
πώς θα το αποχωριστώ/ θα με αποχωριστεί; έτσι μικρούλι που είναι μήπως
τραυματιστεί ψυχικά;
2)
δεν θα βαρεθεί τόσα πολλά χρόνια σχολείο που έχει μπροστά του;
3)
νταντά στο χώρο του ή παιδικό σταθμό με
πολλή παρέα;
4)
μήπως αφού μπορεί η γιαγιά ακόμη να το
κρατήσω σπίτι;
5)
και οι ιώσεις που θα κολλάει συνέχεια;
οι ψείρες, το «εκλεκτό» φρασεολόγιο, οι επιθέσεις από ζωηρά παιδάκια;
6)
επιμέρους αγωνίες για τα εσωτερικά θέματα, π. χ. είναι κατάλληλος ο χώρος;
υπάρχει αυλή; βόλτα τα βγάζουν; θα τρώει καλά; θα έχει καθαριότητα; θα μου το
κοροϊδεύουν;
Αυτά όμως έχουν στη σημερινή
δοκιμαζόμενη Ελλάδα σχεδόν αστεία χροιά διότι βέβαια μας απασχολούν πλέον θεμελιώδη ζητήματα για
την ίδια την επιβίωσή μας, οπότε το ερωτηματολόγιο αλλάζει:
- υπάρχει πρόσβαση για το παιδί μας
στον παιδικό σταθμό ή εξετάζονται ένα σωρό προϋποθέσεις και τελικά η «διαλογή» (τι φοβερή λέξη όταν
πρόκειται για παιδάκια και όχι για κονσέρβες!) μας αφήνει απέξω;
- υπάρχει μεταφορά ή σε μια επαρχία
με πανελλήνιο ρεκόρ στην τιμή της βενζίνης θα πρέπει να ξεχάσουμε εντελώς τον
παιδικό σταθμό;
-
θα τρώνε τίποτε τα μωρά τόσες ώρες
ή τα «τροφεία» θα τρέφουν διαφορετικές ανάγκες;
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν πει κάποια σοφά
πράγματα. Προσωπικά μου αρέσει το «πενία τέχνας κατεργάζεται» δηλαδή : «όταν
πεινάς αληθινά κατεβάζει η γκλάβα σου πιο εύκολα καλές ιδέες και βρίσκεις
τρόπους διαφορετικούς και κυνηγάς, μαγειρεύεις, ζεσταίνεσαι, τρως!». Συμπαθώ
επίσης τον Ροβινσώνα Κρούσο (αυτός δεν ήταν αρχαίος) και τον Οδυσσέα, όχι για
ολόκληρο το χαρακτήρα τους αλλά για την αγωνιστικότητά τους βρε αδερφέ!
Μάλλον
όμως η τρόικα και οι συνεργάτες της ΔΕΝ
πεινάνε ούτε είναι πένητες (= φτωχοί), αλλιώς δεν εξηγείται το πώς και δεν
μπορούν τίποτε άλλο να κατεργάζονται παρά
περικοπές και αυτές για εκείνους που πεινάνε!
Στα
δικά μας τώρα: παρακαλώ ερευνήστε αν ισχύουν τα κάτωθι:
Α). το Δ. Σ. του
Ν.Π.Δ.Δ. «Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο – Παιδικοί Σταθμοί Δήμου Κυθήρων»
παρόλο που η νομοθεσία είναι σαφής (τουλάχιστον 1 συμβούλιο το μήνα) και τα
θέματα ( που είχαν ξεκινήσει με την κατάργηση της μεταφοράς των μικρών μαθητών
προ τριών ετών ) είναι φλέγοντα είναι ζήτημα αν έκανε κανονικό συμβούλιο 3
φορές εντός της τελευταίας σχολικής χρονιάς!
Β). πρόσφατα έληξε πρόγραμμα από το ΕΣΠΑ που
χρηματοδοτούσε την κατασκευή κτιρίων παιδικών σταθμών. Δεν έχουμε ενημέρωση από
τον αρμόδιο για έρευνα ευρωπαϊκών προγραμμάτων συνεργάτη του Δήμου για το πόσες
πιθανότητες είχαμε να ενταχθούμε κι εμείς (ξέρω καλά πως αφορούσε και τη δική
μας Περιφέρεια).
Γ). στην υπόλοιπη Ελλάδα λειτουργούν «παιδικοί
σταθμοί ΕΣΠΑ» όπου επιδοτούνται μητέρες για μια θέση του παιδιού στον παιδ.
σταθμό. Γιατί εδώ το χάσαμε και αυτό το τραίνο;
Δ). υπάρχουν
σοβαροί λόγοι να υποστηρίξει κανείς πως το πρόβλημα των Παιδικών Σταθμών μας
είναι πρωτίστως η έλλειψη προσωπικού. Επί 5 μήνες ο Δήμος γνώριζε πως υπήρχε η δυνατότητα
απόσπασης της υποφαινομένης, κοινωνικής λειτουργού του Νοσοκομείου μας σε
Παιδικό Σταθμό του Δήμου και αρνήθηκε να ζητήσει την εν λόγω απόσπαση. (για
όσους δεν θυμούνται και δεν ξέρουν, κοινωνικοί λειτουργοί όχι μόνο μπορεί να
απασχολούνται σε παιδικούς σταθμούς αλλά και να διευθύνουν τέτοιες μονάδες.)
Σημειωτέον ότι η απόσπαση είναι μια εργασιακή μεταβολή διάρκειας έως 2 ετών και
δεν επιβαρύνει οικονομικά καθόλου τη νέα υπηρεσία του αποσπασμένου.
Ε). πολλοί γονείς που αδυνατούν να πληρώσουν
«τροφεία» (χωρίς φαγητό εν τω μεταξύ στο σταθμό!) προσφέρουν ό,τι μπορούν σε
προσωπική εργασία και σε είδος. Αυτός ο πλούτος σε φιλότιμο και το (πολυθρύλητο
από όταν ξέσπασε η κρίση) εθελοντικό πνεύμα είναι θησαυροί που θα μείνουν και
αυτοί ανεκμετάλλευτοι;
ΣΤ).
τόσα Κυθηραϊκά σωματεία υπάρχουν για την
«ανάπτυξη» και τον «πολιτισμό» του νησιού μας. Λοιπόν ανάπτυξη είναι να μείνουν
εκτός δημόσιας κοινωνικής φροντίδας
και εκπαίδευσης ορισμένα παιδάκια ή μήπως είναι πολιτισμός ο κοινωνικός αποκλεισμός;
Αυτή
είναι τελικά η κύρια ένστασή μου βάσει των υποχρεώσεων που επιβάλει η
δεοντολογία του επαγγέλματός μου: ο κοινωνικός αποκλεισμός, που δυστυχώς περνά
«στα ψιλά» της ενημέρωσής μας και αγνοούμε τί αιμοβόρικα θηρία γεννάει.
Πρακτικά αυτό που προβλέπεται είναι και
ετούτη η επικείμενη συγχώνευση-συστέγαση να είναι οριστική και εις τους αιώνας
των αιώνων. Αν επιτρέψει ο λαός των Κυθήρων σήμερα τέτοια συγχώνευση δεν θα
ξαναδούμε ποτέ διπλή μια τέτοια υπηρεσία στο νησί μας. Τουλάχιστον όχι από το
Δημόσιο.
Κύθηρα 21 – 9 - 12
Ελπίδα Μαριάτου – Μεγαλοκονόμου,
κοινωνική λειτουργός
