Κανείς μας δεν πρέπει να απορεί που οι λεγόμενοι «φορολογικοί παράδεισοι» έχουν φανερούς φανατικούς υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο. Διαθέτουν μάλιστα και ατράνταχτα ηθικά επιχειρήματα, όπως το ότι οι παράδεισοι αυτοί προσφέρουν προστασία, από εξαγοράσιμες και ανίκανες κυβερνήσεις, στα περιουσιακά στοιχεία ανθρώπων, οι οποίοι κυβερνώνται από τέτοιες κυβερνήσεις.
Πώς αλλιώς, λόγου χάρη, θα μπορούσε να σώσει κανείς τα περιουσιακά του στοιχεία από τις «δαγκάνες» του Κιμ Γιονγκ Ιλ ή του Βλαντιμίρ Πούτιν? Τι θα έκαναν όλοι αυτοί, αν δεν υπήρχαν ασφαλείς χώροι απόκρυψης περιουσιακών στοιχείων?
Αν κάποιος τους ανταπαντήσει πως οι περισσότεροι πελάτες υπεράκτιων τραπεζών είναι επιφανείς πλούσιοι και ισχυροί δυτικοί που κυβερνώνται από «ικανές και μη εξαγοράσιμες κυβερνήσεις» δεν θα μείνουν φυσικά σιωπηλοί αλλά θα «ρίξουν» στο τραπέζι του διαλόγου το δεύτερο ατράνταχτο επιχείρημα τους: «Ο φορολογικός ανταγωνισμός, όπως κάθε είδους ανταγωνισμός, είναι ευεργετικός». Αν, δε, τους πιέσει κανείς λίγο περισσότερο δεν θα διστάσουν να τον βάλουν στη θέση του λέγοντάς του φανερά εκνευρισμένοι πως «η ατομική ιδιοκτησία είναι απαραβίαστη και η φορολογία κλοπή».
Κανείς μας δεν πρέπει να απορεί, λοιπόν, γιατί απλούστατα τα φιλελεύθερα και δημοκρατικά κράτη είναι που συνεργάστηκαν για να οικοδομηθεί όλο αυτό το σύστημα. Καθώς οι πολυεκατομμυριούχοι συνεργάζονται στενά με τις ηγεσίες των χωρών τους και θα ήθελαν κατά βάθος να ήταν επικράτειες εχεμύθειας τα κράτη στα οποία κατοικούν οι ίδιοι, αλλά ο λαουτζίκος μπορεί να μην τους άφηνε σε ησυχία, θέλησαν να φτιάξουν κράτη δικά τους .
Έτσι βρήκαν απομονωμένα εξωτικά νησιά τα οποία μετέτρεψαν σε ασφαλείς χώρους για τα περιουσιακά στοιχεία τους. Σιγά-σιγά μάλιστα, τα συνεργαζόμενα κράτη μετέτρεψαν σε παραδεισένιες νησίδες και εδάφη εντός της επικράτειάς τους , όπως η Αμερική το Ντελάγουερ, την δεύτερη μικρότερη πολιτεία της, όπου το 2008 φιλοξενούσε 882.000 ενεργές επιχειρηματικές οντότητες, για την ταχύτερη εξυπηρέτησή τους και για να μην τους χάσει. Έτσι, «χάρισαν» πονηρά ένα ακόμη ατράνταχτο επιχείρημα στους φανατικούς υποστηρικτές του υπεράκτιου συστήματος: «Καλά θα κάνετε να στρέψετε την προσοχή σας προς το Ντέλαγουερ».
Η ζωή στους φορολογικούς παραδείσους κυλά τόσο «ομαλά» όσο περίπου και στον (νέο)φιλελεύθερο κόσμο. Ο Nicholas Shaxson στο βιβλίο του OFFSHORE Τα νησιά των Θησαυρών (Κεφάλαιο 11ο Η Ζωή στο Νησί Εκδ. Παπαδόπουλος) περιγράφει, μέσω μαρτυριών, τη ζωή στα νησιά για τους κατώτερους υπαλλήλους και τον ντόπιο πληθυσμό σχεδόν ως ανυπόφορη. Η πλειοψηφία είναι πολιτικά ανίσχυρη.
Οι υπάλληλοι οφείλουν να τηρούν έναν απαράβατο κανόνα σιωπής, να κοιτούν αποκλειστικά τη δουλειά τους και να μην απορούν για ο,τιδήποτε. Οι ντόπιοι πρέπει να νιώθουν τυχεροί που η χώρα τους έχει μετατραπεί σε παράδεισο και που οι υπεράκτιες εταιρίες έχουν οδηγήσει σε μαρασμό όλους τους άλλους τομείς της οικονομίας τους. Το σύστημα απομονώνει πρώτα οικονομικά τους διαφωνούντες και μετά τους καταστρέφει την αξιοπιστία και την ακεραιότητα έτσι που να μη μπορούν να ξαναβρούν δουλειά. Η διαφορά με τον φιλελεύθερο κόσμο είναι πως τα νησιά είναι μικρά μέρη και είναι αδύνατον να κρυφτεί κανείς. Το χαρακτηριστικό τους αυτό είναι που έλκει περισσότερο τις υπεράκτιες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες.
Η ζωή στους φορολογικούς παραδείσους κυλά τόσο «ομαλά» όσο περίπου και στον (νέο)φιλελεύθερο κόσμο.
Οι μαρτυρίες των υπαλλήλων που περιλαμβάνονται στο βιβλίο μπορεί να μην σοκάρουν πια, αλλά λένε πολλά. Η υπάλληλος Κραλ, που εργαζόταν στις Μπαχάμες, αποκαλύπτει στον συγγραφέα πως οι συνάδελφοί της κατάγονταν από αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης κι ότι πήγαιναν σε πάρτι με γαλαζοαίματους και πρεσβευτές αλλά δεν την καλούσαν, γιατί δεν ανήκε στον κύκλο τους. Πως ποτέ δεν διάβηκε πελάτης την πόρτα της τράπεζας στην οποία εργαζόταν. Η ίδια πήγαινε και τους γνώριζε ή τους έβρισκε σε αγώνες πόλο, σε ορχηστρικές συναυλίες και σε γεύματα στα πιο ακριβά εστιατόρια του φιλελεύθερου κόσμου. Αν και έβλεπε και έκανε πολλά φρόντιζε να μην «σκαλίζει τη συνείδησή» της όπως την είχαν συμβουλέψει. Αν έκανε αδιάκριτες ερωτήσεις μπορεί και να απολυόταν. Που και που κάποια τράπεζα αποκάλυπτε μια υπόθεση ξεπλύματος χρήματος για τα μάτια του κόσμου. Οι παλιοί και οι έμπιστοι πελάτες έβρισκαν ορθάνοιχτες όλες τις πόρτες και οι ελάχιστοι κανόνες «πήγαιναν περίπατο» όταν τους «συναντούσαν».
«Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι άνθρωποι, όπως εγώ, έχουν φύγει από εκεί» του εκμυστηρεύεται ένας άλλος πρώην υπάλληλος σε εταιρίες και πρώην οικονομικός σύμβουλος του Τζέρσεϊ καθώς δεν μπορούσαν να αντέξουν τη συγκέντρωση στο νησί τόσων ακραίων στάσεων και συμπεριφορών και το φανατικό μίσος για κάθε προοδευτική ιδέα. Όσοι δεν ταίριαζαν στο σύστημα είτε έφευγαν μόνοι τους είτε αποβάλλονταν. Ήταν «τα ανθρωπάκια που έκαναν τους καμπόσους».
Οι φύσει σχεδόν πολιτικές και κοινωνικές αναστολές των νησιωτών βολεύτηκαν σταδιακά με τον βαθύ ρατσισμό, τον σεξισμό, το αίσθημα καταπίεσης και τον φρικτό επιδεικτικό και επιθετικό καταναλωτισμό που έφεραν μαζί τους οι ανώτεροι υπάλληλοι των υπεράκτιων εταιριών, λογιστές, δικηγόροι, ελεγκτές και γενικοί διευθυντές κατά τον ερχομό τους στο νησί.
Του περιγράφει τον υπεράκτιο κόσμο σαν αγορίστικη φαντασίωση, όπου λευκοί άντρες διευθετούν καταστάσεις πίνοντας ουίσκι, μιλώντας για κορίτσια και βλέποντας τον υπόλοιπο κόσμο σαν αναλώσιμο πόρο. Όταν πήγε να ανοίξει κουβέντα με έναν ορκωτό λογιστή για το μεταναστευτικό, αμέσως εκείνος του άλλαξε το θέμα:« Ζούσε σε μία φούσκα. Το χτεσινοβραδινό πάρτι, τι αμάξι οδηγούσα, ποιος πηδιέται με ποιον- αυτό ήταν». Ένας άλλος, ανώτατο επιχειρηματικό στέλεχος αυτός, θεωρούσε ότι οι μαύροι της Νοτίου Αφρικής «ζούσαν πολύ καλύτερα με λευκές κυβερνήσεις» και ότι «το κράνος είναι καταπάτηση της ελευθερίας μου». Ένας πολιτικός του νησιού με δική του επιχείρηση, κάτι πολύ σύνηθες στον υπεράκτιο κόσμο, του είπε πως «αν κάποιο από τα κορίτσια μου έμενε έγκυο θα απολυόταν στη στιγμή. Κανείς δε θέλει να βλέπει έγκυες πίσω από το γκισέ». Βέβαια δεν μας είπε ο πρώην υπάλληλος που ζει σήμερα κι αν έχει καταφέρει να ξεχάσει το νησί εκεί που βρίσκεται, κάπου στον (νέο)φιλελεύθερο κόσμο, ή συναντά κυρίαρχες και μη συμπεριφορές και νοοτροπίες που του το θυμίζουν έντονα…
«Οι υπουργοί εδώ είναι θεοί» για τον συνταξιούχο τυπογράφο και χοιροτρόφο Μορίς Μερέ. Είναι ταυτοχρόνως και επιχειρηματίες και μετέχουν στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών που υποτίθεται ότι εποπτεύουν. Αν τους ασκήσει κανείς κριτική και τους εκνευρίσει δεν θα διστάσουν να του απαντήσουν κάπως έτσι: «Γεια σου προδότη…. Είμαι έκπληκτος που ακόμα αποφασίζεις να ζήσεις σε αυτό το νησί ‘’φορολογικό παράδεισο΄΄….αν είναι τόσο χάλια γιατί δεν πας να ζήσεις αλλού… στα τσακίδια λέω….αλλά ίσως ΟΧΙ επειδή ζεις μια χαρά εδώ γαμώτο δίχως αμφιβολία ίσως με τα λεφτά από τις τράπεζες και την εταιρία ενυπόθηκου δανεισμού…».
Όσο για τις οικονομικές ανισότητες στο νησί αρκούν τα λόγια ενός συνταξιούχου μεγαλοεργολάβου: «Πληρώνω σε φόρους το ένα τέταρτο απ’ ότι ο άνθρωπος που μου μαζεύει τα σκουπίδια, Παίζω γκολφ όλη μέρα, ενώ εκείνος πιθανώς δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει ούτε για το σπίτι που μένει». Γι’ αυτό και πολλοί ντόπιοι θέλουν τη χώρα τους πίσω αλλά νιώθουν αδύναμοι να αναμετρηθούν με την κοινοβουλευτική χούντα της. Εξάλλου μόνο το ¼ του εργατικού δυναμικού της εργάζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Οι επικράτειες εχεμύθειας αποτελούν για εμάς τους παραδείσους εκείνους που θα ήθελαν οι πολυεκατομμυριούχοι και η τάξη τους να ήταν και τα (νέο)φιλελεύθερα κράτη. Αυτά κάνουν ό,τι μπορούν για να τις μοιάσουν. Όπως αυτές, λόγου χάρη, «μαδούν» όλο και περισσότερο τους φτωχούς για να κρατήσουν το προβάδισμα έναντι άλλων επικρατειών στην κούρσα για προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερων κεφαλαίων έτσι και οι (νέο)φιλελεύθερες δημοκρατίες μαδούν όλο και πιο πολύ τους δικούς τους φτωχούς για να επιβιώσουν σε ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον… Οι πλούσιοι έγιναν πολύ πλουσιότεροι μέσω των επικρατειών αυτών με την μακροχρόνια ανοχή και γιατί όχι και την συνεργασία πολλών πλούσιων κρατών, απέκτησαν τεράστια δύναμη και τώρα θυμήθηκε ο (νέο)φιλελεύθερος κόσμος να τα βάλει τάχα μαζί τους, γιατί λέει απειλούν και τον ίδιο.
Γι’ αυτό και όταν πολύ πρόσφατα η Γκρέϊς Πέρζ Ναβάρο, επικεφαλής του ΟΟΣΑ στο σχεδιασμό της καταστολής της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, δήλωσε στους Times του Λονδίνου ότι το τραπεζικό απόρρητο θα παύσει να υφίσταται από το 2018, καθώς πενήντα μία χώρες υπέγραψαν συμφωνία για την αυτόματη ανταλλαγή οικονομικών πληροφοριών από “κείνη τη χρονιά και ύστερα, κάποιοι έσπευσαν να μιλήσουν για το τέλος των φορολογικών παραδείσων. Βέβαια, πέντε χώρες αρνήθηκαν να υπογράψουν αυτή τη συμφωνία, μεταξύ των οποίων οι Μπαχάμες και ο Παναμάς. Αυτές οι πέντε-έξι, λοιπόν, θα μείνουν θα κάνουν «χρυσές δουλειές». Δεν αποκλείεται δε να βρεθούν και άλλες λύσεις. Σιγά μην αφήσουν οι γαλαζοαίματοι λόρδοι και οι λαίδες, και ειδικά οι διεθνείς εγκληματίες, απροστάτευτα τα περιουσιακά τους στοιχεία. Και σιγά μην τους πουν όχι οι (νέο)φιλελεύθεροι.
------------------------------------------------------
Πηγή: eranistis.net-Ευθύμης Φρεντζαλάς
------------------------------------------------------
Πηγή: eranistis.net-Ευθύμης Φρεντζαλάς
------------------------------------------------------
