Η Ναζί Σταχτοπούτα και άλλα σπουδαιότερα

Με αφορμή την ορκωμοσία των συμβουλίων της τοπικής αυτοδιοίκησης, έπεσαν πάλι τα φώτα της δημοσιότητας στην Ουρανία Μιχαλοτέτοιου. Είχα ασχοληθεί ξανά μαζί της πέρσι και με λύπη μου το κάνω για δεύτερη φορά όχι για να καταφερθώ εναντίον της αυτή τη φορά, αλλά για να την υπερασπιστώ, τρόπον τινά.

Δύο ήταν τα εναύσματα που μου έδωσαν την αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα. Το πρώτο ήταν η χθεσινή διάδραση με μια μουτσουνοτεφτεροφιλενάδα που επέμενε να χτυπάει την Ουρανία στο πιο αδύνατο σημείο της που είναι η σωματική της διάπλαση –με αιτία, φυσικά, τη γελοία πολιτική της καταγωγή και την γελοιωδέστερη «πολιτική» παρουσία της μικρής αυτής ανόητης, που βούτηξε κι αυτή μέσ' στα βρωμιάρικα νερά του πολιτικού μας λιμανιού. 

Το δεύτερο έναυσμα ήταν αυτή η «φωτογραφία δρόμου» που πήρε τυχαία το μάτι μου πριν λίγο. Την τράβηξε, όπως πληροφορούμαι ο Άγγελος Καλοδούκας, και την καρφιτσώνω εδώ, ελπίζω με την άδειά του.

Ισχυρίστηκα στην κουβέντα με τη φίλη μου ότι το «κοριτσάκι», αυτή τη λέξη χρησιμοποίησα για την κόρη του Φυρερίσκου, είναι άμοιρο ευθυνών, ακριβώς επειδή είναι κοριτσάκι και μάλιστα χωρίς εισαγωγικά. Ακριβώς όπως χιλιάδες άλλα σαχλοκούδουνα στην ίδια, λίγο μεγαλύτερη ή λίγο μικρότερη ηλικία που κάνουν ή τουλάχιστον έκαναν πριν λίγα χρόνια, αλλά είμαι σίγουρος ότι ακόμα κάνουν, ουρές έξω από τα στούντιο  των βοθροκάναλων μαζικής εξαπάτησης για τα 15 λεπτά δημοσιότητας που θεωρούν ότι δικαιούνται.

Και έτυχε σ’ αυτό το πλάσμα -αν θες πες την τέρας, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό, εδώ και τώρα- κι έπεσαν ξαφνικά πάνω του όλα τα φώτα της φθισικιάς Τηλεδημοκρατίας μας. Όχι μόνο για αυτά τα 15 λεπτά  που, υπό ομαλές συνθήκες, θα εδικαιούτο κατά τη ρήση του Άντυ Γουόρχολ σε ολόκληρη τη ζωή της. Όχι μόνον αυτά τα περιβόητα 15 λεπτά, αλλά όσα θα ήθελε αυτή –κάθε μέρα αν ήθελε -αν θέλει. Αρκεί μια δήλωση, μια εμφάνιση αυτού του τίποτα -ενός ακόμα από τα πολλά τίποτα που βρίθουν στο πολιτικό παλκοσένικο αυτού του κακορίζικου τόπου μας. 

Δεν παριστάνω ότι γνωρίζω να αναλύω τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά δεν μπορώ και να μην αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα τέτοιο άτομο όλη αυτήν την δημοσιότητα. Ένα παιδί, στην πραγματικότητα, που προφανώς δεν έχει καταφέρει να ωριμάσει  διανοητικά ή συναισθηματικά. 
Αλλά φανταστείτε το δράμα: δεν είναι μόνον ο απαίσιος γονότυπος που την κατατρύχει και της έχει κληροδοτήσει αυτήν την φυσική ασχήμια, είναι και ο φριχτός φαινότυπος.

Φανταστείτε, φίλη μου, εσείς που αναρτάτε με μανία τις φωτογραφίες αυτού του αστείου πλάσματος και το λοιδορείτε με αφορμή τις ιδεοληψίες του, τι απόρριψη έχει υποστεί κατά την κοινωνικοποίησή του. Φανταστείτε πόσο μαρτυρική μπορεί να γίνει η ζωή για ένα κορίτσι κοντό, χονδρό, άσχημο και κατά τα φαινόμενα, προικισμένο με μία νοημοσύνη, αρκετά κάτω του μετρίου. Και δεν είναι μόνο αυτά, σαν να μην έφταναν  κι από μόνα τους αυτά, δηλαδή, θεός φυλάξει τα παιδιά όλου του υπόλοιπου κόσμου! Ένα παιδί με πατέρα έναν ρουφιάνο στη μισθοδοσία των μυστικών υπηρεσιών και μια μάνα που βιοπορεύεται νοικιάζοντας τα δωμάτια ενός ροζ ξενοδοχείου. Τι όνειδος για τη μικρή, μικροαστή Ουρανία του Μιχαλοτέτοιου! Είναι φρικιαστικό να αναλογίζεται κανείς τις πιθανές διεξόδους που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο παιδί στη ζωή του. 

Και ξαφνικά την φώτισε την Ουρανία, μια ουράνια ευλογία: η νοσηρή δημοσιότητα και οι νοσηρότερες ψήφοι αρκετών ανεγκέφαλων συμπολιτών μας, αρκετές ώστε να εκλεγεί δημοτική σύμβουλος. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο ζώο που ψηφίζεται για δημοτικός σύμβουλος.

Ξαναγυρνάω στη φωτογραφία του Καλοδούκα και βλέπω μια παιδούλα που κέρδισε τον πρώτο λαχνό της διαδικτυακής λοταρίας, για να βρεθεί στη μέση της πίστας, αγκαλιά με τον άνδρα των ονείρων της και που θα ονειρευόταν να τον έχει στην αγκαλιά της κάθε άλλη γυναίκα που την ερεθίζουν τα χαστούκια!

Λίγη ντροπή λοιπόν θα εκλιπαρούσα από τους σοβαρότερους ανθρώπους και λίγη ψυχραιμία. Υπάρχουν τόσες άλλες λαβές, τόσες αφορμές, τόσα επιχειρήματα για να αντιμετωπιστεί αυτή η πλάνη στην οποία έχουν πέσει οι συμπολίτες μας που ψηφίζουν τους Αυγουλοκέφαλους∙ και να που κάθε μέρα, αυτοί οι πλανεμένοι, αυτοί που τυφλώνονται από την οργή κι από την πείνα, γίνονται όλο και περισσότεροι!

Εκτιμώ ότι οι λοιδορίες ως προς τα ενδυματολογικά γούστα ή τη σωματική διάπλαση της Ουρανίας του Μιχαλοτέτοιου, ούτε παράγουν πολιτικό λόγο ούτε φέρνουν κανένα θετικό αποτέλεσμα. Αντίθετα, ενδέχεται να πεισμώνουν και να ατσαλώνουν όλες εκείνες κι εκείνους τους δυστυχισμένους που στο πρόσωπο της Ουρανίας, βλέπουν μια πλευρά του alter ego που επιφυλάσσουν για τους εαυτούς τους στα πιο τρελά και μύχια όνειρά τους.

Δεν ήθελα να πω τόσα πολλά, δύο κουβέντες ήθελα να γράψω και ζητώ συγνώμη που επεκτάθηκα τόσο, επειδή δεν πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να αφιερώνει κανείς περισσότερο χρόνο απ' όσο αξίζει σε τέτοια ευτελή θέματα.

Όμως, επειδή το μεγαλύτερο κύμα χλευασμού στο πρόσωπο της Ουρανίας, προέρχεται από αριστερά και «αντιφασιστικά» blogs, θα ήθελα να κλείσω με αυτή την επισήμανση και δεν μετανιώνω καθόλου που βάζω αυτή τη φορά σε εισαγωγικά τη λέξη, αλλά αν δεν είναι φασισμός να γίνεται αντικείμενο χλευασμού ένα άτομο για τον σωματότυπό του και για τις ενδυματολογικές του προτιμήσεις, τότε τι είναι, άραγε φασισμός? Πάντως δεν είναι αντιφασισμός, ετούτο το πράγμα!

Κι αντί επιλόγου θα ανακαλέσω τις «Σκέψεις στη Χρυσαυγή». Αυτός είναι ο τίτλος ενός σημειώματος που είχα γράψει  ακριβώς πριν δύο χρόνια κι απ’ όπου αντιγράφω κι επαναλαμβάνω μονότονα από τότε:  "Ὀσο μπερδεύει τα μπούτια της η Αριστερά στο δρόμο της πολιτικής αμηχανίας που κάποιες φορές φτάνει στα όρια της φαιδρότητας, τόσο θα ανεβαίνουν στην εκτίμηση του κοσμάκη, τα ανθρωπάκια της Χρυσής Αυγής και τα Ρεμάλια με τα Μαύρα...". Δυστυχώς, συνεχώς, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από τότε, οπότε μετριέται με ακρίβεια η λαϊκή βούληση, επιβεβαιώνεται η ρήση αυτή.

Και συμπαθάτε μου και μια τελευταία πρόταση για το marketing των μέσων μαζικής εξαπάτησης γύρω από το πρόσωπο της Ουρανίας. Αν είναι χυδαίο και πέρα από τα όρια της γελοιότητας, το λιβάνισμα των βοθροκάναλων, προς το γεννοβόλημα του Φυρερίσκου, είναι πολύ χυδαιότερο το καθημερινό λιβάνισμα που κάνουν οι εθνικοί μας νταβατζήδες στην κυβέρνηση των Ολετήρων. Όσοι επιμένετε να παρακολουθείτε τα καθεστωτικά μέσα μαζικής εξαπάτησης, καλά να πάθετε! Εγώ σας έχω πει το όνειρό μου…

Υ.Γ. Ασφαλώς αξίζει να διαβάσει κανείς την ιστορία για το πώς ένα τσουβαλάκι με μπρικέτες, έκανε έναν παππού στη Γερμανία να ευγνωμονεί τον Χίτλερ μέχρι τη μέρα που έκλεισε τα μάτια του και να με συγχωρεί ο παππούς της ιστορίας αυτής, αν αναίτια προεξοφλώ τον θάνατό του! Είναι μια διδακτική ιστορία, γιατί προς τα εκεί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια, εμάς και την κοινωνία μας, οι Ολετήρες που μας κυβερνούν και καλό είναι να αφήσουμε στην άκρη τις ιστορίες με τη μικρή χοντρομπούτα σταχτοπούτα και το μπλουζάκι της με τη ρίγα της ζέβρας∙ και να κοιτάξουμε τα σπουδαιότερα.
--------------------------------------------------------------------
Πηγή: my-pillow-book.blogspot.gr-Alexandros Raskolnick
--------------------------------------------------------------------