Κύριε Λαμπρινίδη, επειδή πιστεύω ότι το συγκεχυμένο και αόριστο κείμενο σας απευθυνόταν σε μένα και στην οικογενειά μου, απαντώ σε όσα μου είναι κατανοητά.
Για το μίνι ποδόσφαιρο και το σούπερμαρκετ, εξηγήσεις έχουν ήδη δοθεί (βλ. Νέα και Ανακοινώσεις των Κυθήρων » 27 Ιουλίου 2012), και δεν επιθυμώ να κουράσω περισσότερο τους αναγνώστες.
Για το μίνι ποδόσφαιρο και το σούπερμαρκετ, εξηγήσεις έχουν ήδη δοθεί (βλ. Νέα και Ανακοινώσεις των Κυθήρων » 27 Ιουλίου 2012), και δεν επιθυμώ να κουράσω περισσότερο τους αναγνώστες.
Σας υπενθυμίζω απλά ότι:
1-Το μινι ποδόσφαιρο κτίστηκε παράνομα και σε παραδοσιακό οικισμό. Παρ΄όλο αυτό ήμασταν έτοιμοι να το υποδεχτούμε με ανοικτάς αγκάλας, πιστεύοντας πως η συγκατοίκηση ήταν όχι μόνον δυνατή αλλά και επιθυμητή. Στέλνω συνήμμενο το άρθρο που είχα γράψει το 2003 όταν πρωτοεγκαταστάθηκε το γήπεδο. Αργότερα όμως προέκυψε η θέληση του νύν αντιδημάρχου, Κ. Πρωτοψάλτη, να εξοπλίσει το γήπεδο με προβολείς, πράγμα απάρεδεχτο στα πλαίσια που γνωρίζετε.
2- Του σουπερμάρκετ η τύχη θα κριθεί δικαστικώς σε λίγο καιρό. Δέν έχω τίποτα να προθέσω πρός το παρόν, εκτός του ότι εκτίστηκε σε σημείο απο το οποίον είχε αναγκαστεί προηγουμένως να μετακομίσει μία μάντρα οικοδομικών υλικών λόγω του παραδοσιακού οικισμού. Πράγμα που πολλοί το γνωρίζαν.
Οσο για την απλοποιημένη συσχέτιση που κάνετε μεταξύ της τωρινής κρίσης και του φταίξιμου του Ξένου, μου θυμίζει κραυγές άλλης εποχής που πολλοί ακόμα την θυμόυνται με τρόμο. Ας επανέλθουμε λοιπόν στην όμορφη και παμπάλαια ελληνική παράδοση της φιλοξενίας και ας κάνουμε ο τι μπορούμε, πρώτη εγώ, για να δείξει η Ευρώπη την αλληλεγγύη που δικαιούται η Ελλάδα και που θα μπορούσε να συνεφέρει την Ευρώπη όλη.
Τέλος, στο όμορφο κοιμητήριο των Αρωνιαδίκων, μας περιμένει ένας απλός τάφος που μοσχοβολάει κυπαρίσσι και δεντρολίβανο... Αυτή θα είναι, άν θέλει ο Θεός, η τελευταία μας πατρίδα, του ανδρός μου κ΄εμένα.
Αρωνίαδικα, 1η Νοεμβρίου 2012,
Ασπασία Μπεγιέρ
1-Το μινι ποδόσφαιρο κτίστηκε παράνομα και σε παραδοσιακό οικισμό. Παρ΄όλο αυτό ήμασταν έτοιμοι να το υποδεχτούμε με ανοικτάς αγκάλας, πιστεύοντας πως η συγκατοίκηση ήταν όχι μόνον δυνατή αλλά και επιθυμητή. Στέλνω συνήμμενο το άρθρο που είχα γράψει το 2003 όταν πρωτοεγκαταστάθηκε το γήπεδο. Αργότερα όμως προέκυψε η θέληση του νύν αντιδημάρχου, Κ. Πρωτοψάλτη, να εξοπλίσει το γήπεδο με προβολείς, πράγμα απάρεδεχτο στα πλαίσια που γνωρίζετε.
2- Του σουπερμάρκετ η τύχη θα κριθεί δικαστικώς σε λίγο καιρό. Δέν έχω τίποτα να προθέσω πρός το παρόν, εκτός του ότι εκτίστηκε σε σημείο απο το οποίον είχε αναγκαστεί προηγουμένως να μετακομίσει μία μάντρα οικοδομικών υλικών λόγω του παραδοσιακού οικισμού. Πράγμα που πολλοί το γνωρίζαν.
Οσο για την απλοποιημένη συσχέτιση που κάνετε μεταξύ της τωρινής κρίσης και του φταίξιμου του Ξένου, μου θυμίζει κραυγές άλλης εποχής που πολλοί ακόμα την θυμόυνται με τρόμο. Ας επανέλθουμε λοιπόν στην όμορφη και παμπάλαια ελληνική παράδοση της φιλοξενίας και ας κάνουμε ο τι μπορούμε, πρώτη εγώ, για να δείξει η Ευρώπη την αλληλεγγύη που δικαιούται η Ελλάδα και που θα μπορούσε να συνεφέρει την Ευρώπη όλη.
Τέλος, στο όμορφο κοιμητήριο των Αρωνιαδίκων, μας περιμένει ένας απλός τάφος που μοσχοβολάει κυπαρίσσι και δεντρολίβανο... Αυτή θα είναι, άν θέλει ο Θεός, η τελευταία μας πατρίδα, του ανδρός μου κ΄εμένα.
Αρωνίαδικα, 1η Νοεμβρίου 2012,
Ασπασία Μπεγιέρ
