Σχολείο, σπίτι, φροντιστήριο, σπίτι, ύπνος. Η καθημερινότητα ενός παιδιού στις μέρες μας πραγματικός εφιάλτης, τον οποίο επιβάλλει το σύγχρονο μοντέλο ζωής.
Το παιδί από πολύ νωρίς μπαίνει στο στείρο σύστημα εκπαίδευσης του άκρατου τεχνοκρατισμού και της εμπορευματοποίησης κάθε μορφής γνώσης, περνώντας σε δεύτερη μοίρα η παιδεία και η αγωγή κάθε τύπου.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο νέος υιοθετεί το πρότυπο της καθιστικής ζωής πράγμα που δεν συνάδει με τη φύση κάθε νέου ανθρώπου με φρέσκο πνεύμα έτοιμο να δεχτεί παντός είδους επιρροές και επιδράσεις από το περιβάλλον του.
Σαν επακόλουθο έρχεται η υποβάθμιση της φυσικής κατάστασης και της υγείας του νέου, καθώς η παχυσαρκία και τα προβλήματα της εξωτερικής εμφάνισης γίνονται όλο και πιο έντονα στην προεφηβεία και την εφηβεία.
Ο νέος με μειωμένο το αίσθημα της αυτοπεποίθησης και του δυναμισμού ψάχνει επιβεβαίωση και διαφυγή σε τρόπους διασκέδασης που επιτάσσει το σύγχρονο καταναλωτικό πρότυπο ως μόδα.
Τα παραπάνω στο άρθρο αυτό μάλλον καθιστούν την καθημερινότητα ενός παιδιού ή εφήβου λίγο μαύρη έως πολύ μίζερη, μα είναι κάπως έτσι.
Ένα φωτεινό παραθυράκι διαφυγής για ένα νέο ανάμεσα σε πολλά είναι ο αθλητισμός.
Σε μικρή ηλικία ξεκινά σαν παιχνίδι, αυτό οξύνει τη δημιουργικότητά του και επακολούθως το δημιουργικό του εγωισμό.
Καθώς το παιδί μεγαλώνει δέχεται όλο και περισσότερες επιδράσεις στο χαρακτήρα του από τον αθλητισμό, αναπτύσσει το αίσθημα της συνεργασίας και της συλλογικότητας, ενώ παράλληλα μαθαίνει να σέβεται τον συναθλητή του αλλά και τον αντίπαλό του.
Υιοθετεί την ευγενή άμιλλα μένοντας συγκροτημένος στη χαρά της νίκης και αποδέχεται την ήττα σαν κίνητρο βελτίωσης και αυτοκριτικής.
Σιγά σιγά ο νέος αρχίζει να αντιλαμβάνεται και να κατακτά αξίες ζωής όπως η υπομονή και η επιμονή, ο κόπος και η ανταμοιβή, η χαρά και η λύπη, καθιστώντας την κοινωνικοποίησή του πιο ομαλή.
Επιπλέον, μαθαίνει να θέτει στόχους υψηλούς και να κατακτά μέρος αυτών, ενώ παράλληλα αποφεύγει με δική του κρίση τις κακές επιρροές και τις καταχρήσεις που λυμαίνονται τους εφήβους.
Ένας αθλητής παραμένει αθλητής και εκτός του αγωνιστικού χώρου.
Αυτό τον καθιστά καλύτερο άνθρωπο με σφαιρική μόρφωση και παιδεία, καλύτερο μαθητή, εργαζόμενο, φίλαθλο, έναν άνθρωπο που σέβεται τους γύρω του και πάνω απ όλα τον εαυτό του.
Στο νησί μας έχουν δημιουργηθεί αρκετοί χώροι για άθληση με πιο πρόσφατο το γήπεδο στο Λιβάδι. Δεν θα πρέπει όμως να λησμονούμε και όλους τους υπάρχοντες χώρους, που έχουν δημιουργηθεί με τον κόπο αλλά και την επιμονή και φροντίδα κάποιων συμπατριωτών μας πρόσφατα η σε προηγούμενα χρόνια.
Καιρός είναι να κάνουμε κάποιου είδους απογραφή - εκτίμηση των υπαρχόντων γηπέδων - εγκαταστάσεων και να φροντίσουμε έτσι ώστε να λάβουν την αληθινή τους υπόσταση και αξία και να χρησιμοποιούνται πλήρως από όλους τους νέους αλλά και όλους όσους επιθυμούν να αθλούνται όποτε τους δίνετε η ευκαιρία.
Χώροι υπάρχουν και παράλληλα πρέπει να υπάρξει η θέληση αλλά και η προτροπή όλων μας, προς τους νέους και τις νέες ιδίως, να στρέφονται όλο και πιο πολύ προς τον αθλητισμό.
Και επαναλαμβάνουμε και πάλι ότι μια πολιτεία που ανέχεται καταγγελίες ότι υπάρχουν ενοχλήσεις από παιδικές φωνές και γέλια παύει να είναι πολιτεία ανθρώπων και μετατρέπεται σε τσίρκο πιθήκων και αγρίων ζώων.
Και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι για απόλυτη ησυχία φροντίζει ο ... Θεός, όταν έλθει η κατάλληλη ώρα.
------------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης
------------------------------
Το παιδί από πολύ νωρίς μπαίνει στο στείρο σύστημα εκπαίδευσης του άκρατου τεχνοκρατισμού και της εμπορευματοποίησης κάθε μορφής γνώσης, περνώντας σε δεύτερη μοίρα η παιδεία και η αγωγή κάθε τύπου.
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο νέος υιοθετεί το πρότυπο της καθιστικής ζωής πράγμα που δεν συνάδει με τη φύση κάθε νέου ανθρώπου με φρέσκο πνεύμα έτοιμο να δεχτεί παντός είδους επιρροές και επιδράσεις από το περιβάλλον του.
Σαν επακόλουθο έρχεται η υποβάθμιση της φυσικής κατάστασης και της υγείας του νέου, καθώς η παχυσαρκία και τα προβλήματα της εξωτερικής εμφάνισης γίνονται όλο και πιο έντονα στην προεφηβεία και την εφηβεία.
Τα παραπάνω στο άρθρο αυτό μάλλον καθιστούν την καθημερινότητα ενός παιδιού ή εφήβου λίγο μαύρη έως πολύ μίζερη, μα είναι κάπως έτσι.
Ένα φωτεινό παραθυράκι διαφυγής για ένα νέο ανάμεσα σε πολλά είναι ο αθλητισμός.
Σε μικρή ηλικία ξεκινά σαν παιχνίδι, αυτό οξύνει τη δημιουργικότητά του και επακολούθως το δημιουργικό του εγωισμό.
Καθώς το παιδί μεγαλώνει δέχεται όλο και περισσότερες επιδράσεις στο χαρακτήρα του από τον αθλητισμό, αναπτύσσει το αίσθημα της συνεργασίας και της συλλογικότητας, ενώ παράλληλα μαθαίνει να σέβεται τον συναθλητή του αλλά και τον αντίπαλό του.
Υιοθετεί την ευγενή άμιλλα μένοντας συγκροτημένος στη χαρά της νίκης και αποδέχεται την ήττα σαν κίνητρο βελτίωσης και αυτοκριτικής.
Επιπλέον, μαθαίνει να θέτει στόχους υψηλούς και να κατακτά μέρος αυτών, ενώ παράλληλα αποφεύγει με δική του κρίση τις κακές επιρροές και τις καταχρήσεις που λυμαίνονται τους εφήβους.
Ένας αθλητής παραμένει αθλητής και εκτός του αγωνιστικού χώρου.
Αυτό τον καθιστά καλύτερο άνθρωπο με σφαιρική μόρφωση και παιδεία, καλύτερο μαθητή, εργαζόμενο, φίλαθλο, έναν άνθρωπο που σέβεται τους γύρω του και πάνω απ όλα τον εαυτό του.
Στο νησί μας έχουν δημιουργηθεί αρκετοί χώροι για άθληση με πιο πρόσφατο το γήπεδο στο Λιβάδι. Δεν θα πρέπει όμως να λησμονούμε και όλους τους υπάρχοντες χώρους, που έχουν δημιουργηθεί με τον κόπο αλλά και την επιμονή και φροντίδα κάποιων συμπατριωτών μας πρόσφατα η σε προηγούμενα χρόνια.
Χώροι υπάρχουν και παράλληλα πρέπει να υπάρξει η θέληση αλλά και η προτροπή όλων μας, προς τους νέους και τις νέες ιδίως, να στρέφονται όλο και πιο πολύ προς τον αθλητισμό.
Και επαναλαμβάνουμε και πάλι ότι μια πολιτεία που ανέχεται καταγγελίες ότι υπάρχουν ενοχλήσεις από παιδικές φωνές και γέλια παύει να είναι πολιτεία ανθρώπων και μετατρέπεται σε τσίρκο πιθήκων και αγρίων ζώων.
Και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι για απόλυτη ησυχία φροντίζει ο ... Θεός, όταν έλθει η κατάλληλη ώρα.
------------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης
------------------------------
