Παναγιώτης Κονδύλης
Αγαπώ για λόγους περίεργους τους Έλληνες πολιτικούς. Στερημένος σαν παιδί τη στοργική αφήγηση παραμυθιών από τους γονείς μου κατέληξα ένα κυνικό, ορθολογικό φάντασμα που δε μπορεί να φανταστεί, να ντύσει την πραγματικότητα με τον αέρα παραμυθιού που θα την ομορφύνει και θα την κάνει πιο αθώα, απλή, χρωματιστή και παιδική.
Πίσω από το φαινομενικά μετριοπαθές αίτημα της χρωματιστής ισορροπίας ξέρω πως κρύβεται το καθ’ υποκρισία απαράδεκτο αίτημα της κυριαρχίας. Ο κόσμος μου στέκει απέναντι αναγκαστικά (και αναγκαστικά εν μέρει) σαν εχθρός.
Μια όψη της αναγκαίας στάσης μου απέναντι σε αυτό που υπάρχει σαν εχθρός είναι η κυριαρχία, μου αρέσει δε μου αρέσει: ο κακός ο λύκος που θα πέσει στα ηλεκτροφόρα καλώδια της περίφραξης του σπιτιού μου ηττάται, γίνεται κτήμα και αντικείμενο της σφαίρας της κυριαρχίας μου μέσα στον δικό μου και τον δικό του κόσμο, όπου αυτοί συναντήθηκαν.
Ο μεγάλος κόσμος, όμως, έχει και μεγάλους εχθρούς. Βία, διαφθορά, απάτες, ξένοι, εβραίοι, τραπεζίτες, μπάτσοι, λέσχες, μόλυνση, υπερθέρμανση, σατανάς, κομμουνισμός, νεοφιλελεύθεροι, ύφεση, λιτότητα, δημόσιοι υπάλληλοι, κι άλλοι τραπεζίτες, κ.λπ.
Το παραμύθι που μου έλλειψε σαν παιδί μου έμελε να στηθεί, τώρα που μεγάλωσα, δίκην παράστασης γύρω μου. Κι εδώ μπαίνει η αγάπη μου για τους Έλληνες πολιτικούς. Μαεστρικά άρπαξαν την κοσμοεικόνα που επέλεξε το συλλογικό υποκείμενο «ελληνική κοινωνία» και την μετέτρεψαν σε 3D υπερπαραγωγή με δράκους και ήρωες. Αφήνοντας έξω την πραγματικότητα, καθώς οι θεατές αφέθηκαν στην προστατευτική μαγεία της θεατρικής αίθουσας.
Στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας; Καθόλου. Πραγματικότητα δεν υπάρχει, εμείς την επιλέγουμε. Υπάρχει όμως και η πραγματικότητα των άλλων, δική τους επιλογή κι αυτή. Δεν την ενσωματώνουμε, δεν την υπολογίζουμε αλλά καμιά φορά μπορεί και να πέσουμε στα ηλεκτροφόρα της καλώδια. Πραγματικά; Όσο ο κνησμός στο μέλος φάντασμα του ακρωτηριασμένου: δεν το βλέπεις το ρημάδι το πόδι, κόπηκε στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά η γαμημένη η φαγούρα επιμένει. Πραγματική; Ας ρωτήσουμε όποιον κακότυχο βρέθηκε να ξύνει πλαστικές προθέσεις.
Στην ελληνική πραγματικότητα τώρα: ψηλαφώ τα ντουβάρια της αίθουσας ενός παράλογου θεάτρου και αυτά καίνε. Οι παραμυθάδες μοιράζουν τους ρόλους του ήρωα και του εχθρού ανάλογα με την αυτιστική τους ανάγνωση. Όνειρο ζω, φωνάζουν οι θεατές, όχι με το στόμα αλλά με το βλέμμα: δυστυχία, όπως θα έγραφε με φωτιά ο Καρυωτάκης, μόνο που τώρα γράφεται με θάνατο. Βλέπω το θάνατό σας, αγαπητοί πολιτικοί, είστε ο εχθρός.
Ο μεγάλος κόσμος, όμως, έχει και μεγάλους εχθρούς. Βία, διαφθορά, απάτες, ξένοι, εβραίοι, τραπεζίτες, μπάτσοι, λέσχες, μόλυνση, υπερθέρμανση, σατανάς, κομμουνισμός, νεοφιλελεύθεροι, ύφεση, λιτότητα, δημόσιοι υπάλληλοι, κι άλλοι τραπεζίτες, κ.λπ.
Το παραμύθι που μου έλλειψε σαν παιδί μου έμελε να στηθεί, τώρα που μεγάλωσα, δίκην παράστασης γύρω μου. Κι εδώ μπαίνει η αγάπη μου για τους Έλληνες πολιτικούς. Μαεστρικά άρπαξαν την κοσμοεικόνα που επέλεξε το συλλογικό υποκείμενο «ελληνική κοινωνία» και την μετέτρεψαν σε 3D υπερπαραγωγή με δράκους και ήρωες. Αφήνοντας έξω την πραγματικότητα, καθώς οι θεατές αφέθηκαν στην προστατευτική μαγεία της θεατρικής αίθουσας.
Στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας; Καθόλου. Πραγματικότητα δεν υπάρχει, εμείς την επιλέγουμε. Υπάρχει όμως και η πραγματικότητα των άλλων, δική τους επιλογή κι αυτή. Δεν την ενσωματώνουμε, δεν την υπολογίζουμε αλλά καμιά φορά μπορεί και να πέσουμε στα ηλεκτροφόρα της καλώδια. Πραγματικά; Όσο ο κνησμός στο μέλος φάντασμα του ακρωτηριασμένου: δεν το βλέπεις το ρημάδι το πόδι, κόπηκε στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά η γαμημένη η φαγούρα επιμένει. Πραγματική; Ας ρωτήσουμε όποιον κακότυχο βρέθηκε να ξύνει πλαστικές προθέσεις.
Στην ελληνική πραγματικότητα τώρα: ψηλαφώ τα ντουβάρια της αίθουσας ενός παράλογου θεάτρου και αυτά καίνε. Οι παραμυθάδες μοιράζουν τους ρόλους του ήρωα και του εχθρού ανάλογα με την αυτιστική τους ανάγνωση. Όνειρο ζω, φωνάζουν οι θεατές, όχι με το στόμα αλλά με το βλέμμα: δυστυχία, όπως θα έγραφε με φωτιά ο Καρυωτάκης, μόνο που τώρα γράφεται με θάνατο. Βλέπω το θάνατό σας, αγαπητοί πολιτικοί, είστε ο εχθρός.
Τα ποτάμια από παραμύθια που ξερνάτε από σκηνής δεν τα πιστεύω αλλά μοιάζουν να είναι τα μόνα που συγκρατούν τα ντουβάρια από το να βουλιάξουν προς τα μέσα και να μας πλακώσουν. Και όντως, οι φωνές σας και οι κλαυθμοί μου σαν συναντώνται εκλύουν μια πυκνή, άρρωστη αύρα, η οποία στηρίζει τους τοίχους, γεμίζει τα ρουθούνια μου και κουβαλά το λιγοστό οξυγόνο που απέμεινε στους πνεύμονές μου.
Αποκλεισμένοι, όπως στο σπίτι της «νύχτας των ζωντανών-νεκρών». Απ’ έξω ένας κόσμος επικίνδυνος. Καρφώνω στα παράθυρα χοντρά ξύλα να μην τον βλέπω. Και κλείνομαι μέσα. Με τους ζωντανούς; Δεν ξέρω. Οι πολλοί σωπαίνουν.
Αποκλεισμένοι, όπως στο σπίτι της «νύχτας των ζωντανών-νεκρών». Απ’ έξω ένας κόσμος επικίνδυνος. Καρφώνω στα παράθυρα χοντρά ξύλα να μην τον βλέπω. Και κλείνομαι μέσα. Με τους ζωντανούς; Δεν ξέρω. Οι πολλοί σωπαίνουν.
Ψάχνουν ανάμεσα στους πολιτικούς ήρωες να δουν ποιος θα πλειοδοτήσει. Ο ένας θα διώξει τους Γερμανούς. Ένας άλλος θα μοιράσει πίσω τα κλεμμένα. Κάποιος είπε κάτι για βοήθεια από τον Βορρά ενώ ένας άλλος φωνάζει κλαίγοντας τη λέξη ανάπτυξη.
Ομαδικά, παραμυθάδες και παραμυθιαζόμενοι χορεύουν εκστασιασμένοι «γράφοντας ιστορία». Την ίδια ώρα, έξω από το σπίτι ένα ποτάμι λάβας κυλάει να μας αφανίσει αλλά τα ξύλα-ξύλα και οι πόρτες κλειστές.
Που να μυρίσεις τον καπνό όταν τα εγκεφαλικά σου κύτταρα πυρακτώνονται από φαντασιώσεις επιστροφής στον καναπεδένιο βούρκο μιας παχύσαρκης τηλε-ζωής; Για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά. Ας μην κυνηγά κανείς τη ζωή του, ίσως ακριβώς για αυτόν το λόγο.
Αγαπητέ Παναγιώτη, έκανες λάθος.
Αγαπητέ Παναγιώτη, έκανες λάθος.
Στο ιδεώδες επίπεδο της κοσμοεικόνας μπορείς κάλλιστα να σκοτώσεις τον εχθρό ή να πεθάνεις σαν ήρωας από αυτόν. Αν όμως η πραγματικότητα δεν επιτρέπει την ολοκληρωτική, δική του ή δική σου- το ίδιο είναι, εκμηδένιση, τότε μπορεί η επιλεγμένη κοσμοεικόνα απλά να εξαλείψει ολοκληρωτικά την πραγματικότητα.
Απλά τα πράγματα. Έτσι κανείς δεν πεθαίνει, δεν χρεοκοπεί, δεν παίρνει δύσκολες αποφάσεις, δεν κλαίει, η κυριαρχία μετατρέπεται σε εντολές για role-playing games χωρίς να περιττεύει (μιας και οι καινούργιοι εικονικοί εχθροί καραδοκούν), η κολοκύθα μετατρέπεται σε βαρύ οπλισμό, το Αιγαίο σε λίμνη μαύρου χρυσού και στο τζάκι, μπροστά στα σκεπασμένα πόδια της γιαγιάς, η ιατρική βεβαίωση πως το παιδί πάσχει από αυτισμό φωτίζει για λίγο με τη φλόγα της ένα ολόκληρο σπίτι που πιστεύει πως ζεσταίνεται.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.!!!!!!!!!!!
--------------------------------------------------
Πηγή: arguments.gr-Παναγιώτης Σιαβελής
--------------------------------------------------
--------------------------------------------------
Πηγή: arguments.gr-Παναγιώτης Σιαβελής
--------------------------------------------------
