Παλιές αμαρτίες και νέοι καναλάρχες

Ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να αναλύεις την πραγματικότητα, είναι πρωτίστως να διακρίνεις όσα τη διαμορφώνουν. Πραγματικότητα δεν είναι οι διαθέσεις μας, δεν είναι οι επιθυμίες μας, δεν είναι η ρεβάνς που θέλει να πάρει ο καθένας από πράγματα που πολλές φορές διαμορφώθηκαν εξαιτίας της οικειοθελούς απουσίας του.

Όλα αλλάζουν. Το καταλαβαίνουν όλοι ακόμη και αν δεν το επιθυμούν όλοι. Το κυρίαρχο ερώτημα είναι ποιά θα είναι η νέα κατάσταση. Σε αυτό το ερώτημα όμως δεν μπορεί να δοθεί μια ασφαλής απάντηση, όπως δεν μπορεί να δοθεί σε τίποτα από όσα καθορίζονται από τους ανθρώπους, είτε αυτούς που κυβερνούν , είτε αυτούς που κυβερνώνται.

Μπουχτισμένοι άνθρωποι απαιτούν άμεσες λύσεις, σχεδόν αυτόματες λύσεις αποκλείοντας σχεδόν πάντα τη δική τους συμμετοχή και ευθύνη από όσα συμβαίνουν. Δεν υπάρχει πτυχή της ελληνικής κοινωνίας, από αυτές που δημιουργήθηκαν με ανοχή και ενοχή μισού αιώνα, που να μην φαντάζει ενοχλητική αναζητώντας μια σχεδόν μαγική λύση. Το χειρότερο όμως είναι πως μέσα στην απαίτηση αυτή, μέσα στη βιασύνη της προσωπικής ικανοποίησης, χάνεται η δημοκρατική λειτουργία και υποκλινόμαστε στον παραλογισμό με την ίδια ευκολία που το κάναμε στη διαπλοκή.

Ένα καλό παράδειγμα είναι τα κανάλια. Και μόνο η προκήρυξη του διαγωνισμού, είναι βέβαιο πως θα αλλάξει τα δεδομένα και θα οδηγήσει στη συνταξιοδότηση ή τον εισαγγελέα την παλιά φουρνιά των καναλαρχών. Ποιοί όμως θα είναι οι νέοι; Μήπως είναι ένα νέο κατεστημένο, διαφορετικό αλλά εξίσου κυβερνητικό; Μήπως θα είναι οι νέοι ρυθμιστές της νέας διαπλοκής; Είναι δυνατόν να αφήσει η κυβέρνηση να πάρει άδεια ο τάδε ή ο δείνα; Οι εργολάβοι ή νεκροθάφτες;

Η άποψη που θέλει την κυβέρνηση, επιλογέα των «καλών» και «αρεστών» είναι επικίνδυνη. Η κυβερνητική εξουσία δεν μπορεί να καθορίζει και να ελέγχει το ποιός έχει κανάλι. Οφείλει να ορίζει τους κανόνες λειτουργίας μέσα στους οποίους θα υπάρχουν και θα λειτουργούν τα κανάλια με οικονομική ευρωστία, χωρίς χρήμα κάτω από το τραπέζι και με σεβασμό στον αποδέκτη δηλαδή τον πολίτη.

Τα κανάλια ως σήμερα δεν ήταν κακά γιατί τα είχαν εργολάβοι ή πετρελαιάδες, αλλά γιατί λειτουργούσαν χειραγωγώντας την κοινή γνώμη και εξυπηρετώντας τους εργολάβους. Δεν φταίνε τα επαγγέλματα των ιδιοκτητών αλλά η αυθαιρεσία τους σε ένα πεδίο που οι λειτουργίες είναι λεπτές.

Ας μην γελιόμαστε, κάτοχοι καναλιών δεν μπορούν να είναι αγνοί αγρότες της υπαίθρου ή συνταξιούχοι της πόλης. Εκ των πραγμάτων θα είναι τύπο με χρήμα, εξουσία και ίσως και ύποπτες συναλλαγές. Το θέμα είναι τι τους επιτρέπεις να κάνουν. Πώς τους οριοθετείς και μέσα σε ποιά πλαίσια τους επιβάλεις να λειτουργούν για το καλό της κοινωνίας.

Δεν έχει νόημα και δεν γίνεται πρακτικά να έχουμε τους καναλάρχες της καρδιάς μας γιατί οι καναλάρχες, οι λεφτάδες έχουν τη δική τους καρδιά. Πολλοί είναι καλοί και άλλοι κάκιστοι. Στην κοινωνία όμως δεν υπάρχει σύστημα μέτρησης και εξετάσεις καλοσύνης . Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν κανόνες.

Η ενημέρωση και οι δημοσιογράφοι δεν εξευτελίστηκαν επειδή ο καναλάρχης ήταν κακός, αλλά γιατί δεν υπήρχαν κανόνες που απαιτούν τη σωστή λειτουργία των Μέσων Ενημέρωσης. Πολλούς από αυτούς ίσως να μην χρειαζόταν να τους βάλει το κράτος αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα Μέσα, πράγμα το οποίο δεν έκαναν.

Καμιά λειτουργία στη Δημοκρατία δεν μπορεί να κινείται με δίκες προθέσεων και χειρομαντείες. Είναι αντιθέτως απλή αλλά επίπονη κατοχύρωση της θεσμικής λειτουργίας και των κανόνων. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις κάποιον που έχει τις προϋποθέσεις να διεκδικήσει τηλεοπτική άδεια. Μπορείς όμως να απαιτήσεις να σέβεται τους κανόνες. Στη νέα κατάσταση το βασικό ερώτημα δεν είναι ποιός έχει κανάλι, αλλά τι κανάλια θα έχουμε.

---------------------------------------------------------
Πηγή:  koutipandoras.gr-Κώστας Βαξεβάνης
---------------------------------------------------------