Χτες ήταν η Ηλεκτρονική Αθηνών, σήμερα
είναι ο Μαρινόπουλος, αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Αυτή η λαίλαπα δεν
σταματάει εύκολα και δεν πρόκειται να βγει κάτι καλό απ’ όλη αυτήν την
ιστορία. Ο χορός των αυταπατηθέντων και εξαπατημένων θα τελειώσει με την
τελευταία ψευδαίσθηση: Ότι η δραχμή θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη…
Όσοι περιμένουν ότι θα έρθει η ανάπτυξη
υπό αυτές τις συνθήκες που βιώνουμε καθημερινά μοιάζουν με απλούς
προπαγανδιστές που φωνάζουν στον κόσμο να μην φοβάται τα εχθρικά
αεροπλάνα και να περπατά στους δρόμους, όταν ο πιλότος έχει ήδη πατήσει
το κουμπί και έχει αφήσει τις βόμβες να σκορπίσουν τον όλεθρο.
Πώς θα έρθει η ανάπτυξη, όταν κλείνει η
μια επιχείρηση πίσω από την άλλη; Ο Μαρινόπουλος αντιπροσωπεύει 13.000
θέσεις εργασίας κι οι προμηθευτές του άλλες 50.000. Μιλάνε για δημόσιες
επενδύσεις, ξέροντας ότι η χώρα δεν θα μπορεί να δανειστεί επί πολλά
ακόμη χρόνια. Μας τάζουν επενδυτές, όταν κακοποιούνται κι αυτοί ακόμη
που έχουν μείνει πίσω.
Η χώρα ζει την τελευταία και πιο επώδυνη
φάση της καταστροφής της. Στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε ο
παραγωγικός ιστός της χώρας, καθώς ήρθε ο σοσιαλισμός κι αυτός δεν τα
πήγαινε καλά με το μεγάλο κεφάλαιο. Τώρα που ο σοσιαλισμός επανήλθε με
τον Αλέξη Τσίπρα, διαλύονται και όσες ακόμη δομές έχουν απομείνει στην
Οικονομία. Όχι! Δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Μαρινόπουλο.
Αλλά φταίει για
το γεγονός ότι τα τελευταία έξι χρόνια υπονόμευσε οποιαδήποτε
προσπάθεια έγινε για να σταθεί η Οικονομία στα πόδια της. Κάλεσε τον
κόσμο σε φορολογική ανυπακοή, έθρεψε το Κίνημα δεν πληρώνω, απείλησε
επενδυτές, έσπειρε τον διχασμό στην κοινωνία. Το χειρότερο μνημόνιο δεν
ήρθε επειδή φταίνε πάλι οι Σαμαροβενιζέλοι, αλλά διότι η παρέα που
κυβερνά σήμερα έπαιξε τη χώρα στα ζάρια για να πάρει την εξουσία.
Είναι μεθυσμένοι από την εξουσία.
Συνεπικουρούμενοι από έναν λαό που αρνείται ακόμη και σήμερα να δει την
πραγματικότητα, θα παίξουν αργά ή γρήγορα το επόμενο χαρτί τους: Θα
αρχίσουν να συζητούν την πιθανότητα να βγούμε από την Ευρωζώνη! Όχι
πλέον από άποψη, όπως πριν, αλλά διότι η οικονομική ασφυξία θα έχει
φτάσει σε τέτοιο σημείο που αυτό θα φανεί εκείνη και μόνο τη στιγμή ως
«η μόνη λύση».
Οι λαϊκιστές θα σπεύσουν τότε να αρπάξουν την ευκαιρία
και να προσφέρουν στον λαό μία τελευταία «ελπίδα». Θα του πουν ότι για
όλα φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι και ότι θα πρέπει πλέον να στηριχτούμε
μόνο στις δικές μας δυνάμεις και να αρχίσουμε από το μηδέν. Μόνο που
αυτό θα είναι ένα ακόμη ψέμα. Στις δικές μας δυνάμεις στηριζόμαστε έτσι ή
αλλιώς. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι με τη βοήθεια της Ευρώπης,
ποιος μας λέει ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι χωρίς αυτή; Κι ακόμη,
ποιος τους είπε ότι θα ξεκινήσουμε από το μηδέν; Τα χρέη θα
εξακολουθήσουν να υπάρχουν. Για τη χώρα δεν είμαστε και τόσο σίγουροι…
Δεν θέλαμε να φτιάχνουμε ρούχα και
ψυγεία. Θελήσαμε να στρέψουμε την προσοχή μας στις υπηρεσίες και ίσως
κάναμε καλά. Και πάλι, όμως, οι επιλογές έγιναν δίχως συζήτηση, δίχως
σχέδιο, δίχως έναν στοιχειώδη προγραμματισμό. Αλλά συνέβη! Το κακό είναι
ότι ούτε αυτό δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε. Ούτε καν τις πιο
πρόσφατες επιλογές μας.
Σήμερα έχουμε δύο δρόμους. Ο ένας είναι
να απαλλαγούμε από τον λαϊκισμό και να κάνουμε για μία φορά σωστά τη
δουλειά. Να συζητήσουμε πώς θέλουμε να είναι η πατρίδα μας κι έπειτα να
ξεκινήσουμε να την κτίζουμε πέτρα - πέτρα. Με πρόγραμμα, με μέθοδο, με
όραμα. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που περιγράψαμε πιο πάνω: Να
πιστέψουμε ότι η επόμενη λύση μετά από το σκίσιμο των μνημονίων είναι η
επιλογή της δραχμής. Κι αυτή θα είναι η πιο καταστροφική επιλογή που θα
έχουμε κάνει ποτέ…
--------------------------------------------------
Πηγή: liberal.gr-Θανάσης Μαυρίδης
--------------------------------------------------
