Ο . Έχει 31 ημέρες και
ονομάστηκε από τον Μάρκο Αντώνιο προς τιμή του Ιουλίου Καίσαρα, που
γεννήθηκε στις 7 του μήνα αυτού.
Ο Ιούλιος λέγεται και θεριστής, γιατί
το μήνα αυτό γίνεται ο θερισμός.
Πρώτα θερίζονται τα κριθάρια, έπειτα οι
βρίζες και τελευταία τα σιτάρια.
"Θερίζετε αλωνίζετε κι εμένα δε μου δίνετε"
Σήμερα, φυσικά, έπαψε ο παλιός τελετουργικός τρόπος του θέρους και του
αλωνισμού. Είναι τώρα τα μηχανήματα, που έφτασαν και στο πιο απρόσιτο
χωριό, τα οποία ξερίζωσαν και παραμέρισαν κάθε παλιά συνήθεια.
Τον Ιούλιο κάνει πολύ ζέστη, τα “Κυνικά καύματα” που λένε. Τ’ όνομά τους
το χρωστούν στον αστερισμό του “Μεγάλου Κυνός” που αυτόν τον καιρό το
πιο λαμπρό του αστέρι, ο Σείριος, συμπίπτει ν’ ανατέλλει μαζί με τον
ήλιο, με αποτέλεσμα να έχουμε τις μεγαλύτερες ζέστες του χρόνου. Η
μεγάλη ζέστη, όμως, του μήνα αυτού κάνει να ωριμάζουν οι καρποί.
Ο
Ιούλιος έχει πολλές γιορτές και μάλιστα ιατρικές. Την πρώτη του μήνα
γιορτάζουμε τους θεραπευτές Αγίους Κοσμά και Δαμιανό, που ονομάστηκαν
Ανάργυροι, γιατί δεν έπαιρναν χρήματα για αμοιβή των υπηρεσιών τους,
“Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε ημίν”.
Στις 2 Ιουλίου, γιορτή της
καταθέσεως της εσθήτας της Θεοτόκου, κοινώς λεγόμενη της
“Καψοδεματούσας”, δεν αλωνίζουν και διηγούνται παραδόσεις περί τιμωρίας
“του Παπά με τα χερόβολα στ’ αλώνι”. Δεν αλωνίζουν, επίσης, κατά τη
γιορτή της Αγίας Κυριακής (7 Ιουλίου) διότι το ψωμί γίνεται μαύρο.
Στις 17 Ιουλίου είναι η γιορτή της Αγίας Μαρίνας, που θεωρείται
προστάτιδα των σπαρτών κατά των βλαπτικών ζωυφίων. Η Αγία Μαρίνα
μαρτύρησε στην Αντιόχεια το 262 απολαύει δε μεγάλου σεβασμού από το λαό.
Η γιορτή που κυριαρχεί τον Ιούλιο είναι του Προφήτη Ηλία, που
γιορτάζεται στις 20 του μήνα και δεν εργάζονται για να μην πέφτει
χαλάζι. Ο Αϊ-Λιάς θεωρείται ο Άγιος της βροχής γι’ αυτό όταν το
καλοκαίρι επικρατεί μεγάλη ξηρασία, με κίνδυνο να καταστραφεί κάθε
γεωργική παραγωγή, τη μέρα της γιορτής του εκκλησιάζονται, κάνουν
λιτανεία την εικόνα του Αγίου και παρακλήσεις για να βρέξει.
Όταν
βροντά και αστράφτει πιστεύει ο λαός μας πως είναι ο Αϊ – Λιάς, που
τρέχει στον ουρανό με το πυρφόρο αμάξι του και διώχνει το δράκοντα ή το
διάβολο με όπλο τους κεραυνούς σαν άλλος Δίας των αρχαίων.
Επειδή
ο Αϊ – Λιας θεωρείται ο Άγιος της βροχής γι’ αυτό και λατρεύεται στις
κορυφές των βουνών και λόφων, όπου φαντάζουν φωτεινές, κατάλευκες
εκκλησίες, κουρασμένα περιστέρια, θαρρείς, που ξαποσταίνουν.
Την
ημέρα της γιορτής όλοι υποβάλλονται στον κόπο, μικροί και μεγάλοι, ν’
ανέβουν εκεί ψηλά να λειτουργηθούν και να προσευχηθούν. Και είναι τόσο
ωραία η προσευχή, κει πάνω, γιατί, όπως βρίσκεσαι μακριά από κίνηση και
κόσμο, θαρρείς πως βρίσκεσαι πιο κοντά στο Θεό και η προσευχή σου είναι
πιο ευπρόσδεκτη.
Για τον προφήτη Ηλία υπάρχει η εξής παράδοση. Ο
Αϊ – Λιάς ήταν ναύτης και επειδή έπαθε πολλά στη θάλασσα και πολλές
φορές θα πνιγόταν βαρέθηκε τα ταξίδια και αποφάσισε να πάει στο μέρος
που να μην ξεύρουν τι είναι θάλασσα και τι είναι καράβια. Βάνει, λοιπόν,
το κουπί στον ώμο και βγαίνει στη στεριά και όποιον απαντούσε τον
ρωτούσε τι είναι αυτό που βαστάει.
Όσο του έλεγαν “κουπί”
τραβούσε ψηλότερα, ώσπου έφτασε στην κορυφή του βουνού. Ρωτά τους
ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί τι είναι και αυτοί του είπαν ότι είναι
“ξύλο”. Κατάλαβε, λοιπόν, πως αυτοί δεν είχαν δει ποτέ τους κουπί και
έμεινε μαζί τους, εκεί ψηλά.
Μια άλλη παράδοση θρησκευτική
αναφέρει πως ο προφήτης Ηλίας, ενώ βρισκόταν στην έρημο κατά την εποχή
της μεγάλης ξηρασίας που είχαν εξαπολύσει ο Θεός κατά του ασεβούς
Βασιλιά Αχαάβ, τρεφόταν με ψωμί που του κουβαλούσαν τα κοράκια. Γι’ αυτό
ο λαός πιστεύει πως τα κοράκια που συμπίπτει να φεύγουν από τον τόπο
μας τις μέρες εκείνες πηγαίνουν στάχυα στον Προφήτη Ηλία. Πιστεύουν πως
από την ημέρα εκείνη ο καιρός κάνει στροφή προς το χειμώνα “Τ’ Αϊλιός
γύρνα ν’ κάπα αλλιώς”.
Ο Προφήτης Ηλίας θεωρείται προστάτης των
γουνοποιών γιατί με την μηλωτή του (δορά προβάτου από την αρχαία λέξη
μήλο = πρόβατο) επιτελούσε θαύματα και με αυτή κτύπησε τον ποταμό
Ιορδάνη και αμέσως σχίστηκε στο μέσο και έγινε δρόμος και πέρασε από
ξηράς στην άλλη όχθη μαζί με τον Ελισσαίο και άλλους πενήντα ανθρώπους.
Ένα όνομα που έχει πάρει ο Ιούλιος και έχει περάσει μέσα σε παροιμίες και γνωμικά, είναι το: Αλωνάρης, διότι τότε αλωνίζουν.
Μία τέτοια παροιμία είναι και η επόμενη: “Έτσι το χει το λινάρι, για ν
ανθεί τον Αλωνάρη”, και λέγεται σε περιπτώσεις ανθρώπων ιδιόρρυθμων, με
ιδιοτροπίες, διότι το λινάρι ανθίζει …....τον Ιούλιο, μέσα στις ζέστες
και το λιοπύρι.
Στη Ζάκυνθο λέγεται η παροιμία: “Το νερό του Αλωναριού παραλίγο σα φωτιά”, για να τονιστεί η ζημιά που προκαλεί η βροχή του Ιουλίου στη σταφίδα. Επίσης και η παροιμία: “Στο κακορίζικο χωριό του Αλωνάρη βρέχει”, που δείχνει πως η βροχή μες στον Ιούλιο βλάπτει όλα τα προϊόντα.
Δευτερογιούλης και Γυαλιστής είναι δύο άλλα ονόματα, τα οποία προήλθαν από το όνομα του ρωμαϊκού μήνα Ιουλίου. Του Ιουλίου Καίσαρα. Εφόσον είχε ο Ιούνιος τον χαρακτηρισμό Πρωτογιούλης, ο επόμενος μήνας ονομάστηκε Δευτερογιούλης.
Τέλος, χαρακτηρίζεται Γυαλιστής, γιατί την περίοδο αυτή ωριμάζουν τα φρούτα και “γυαλίζουν” τα σταφύλια.
Στην αρχαία Ελλάδα αποκαλείτο Εκατομβαιών.
Καλό Μήνα...!!!!!
--------------------------------
Τίνα Ταμβάκη
--------------------------------
