ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 31-8-2014

     

               

   ΕΛΛΗΝΙΚΗ   ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
      ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

  ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

[Ἀντί τοῦ Γραπτοῦ Θείου Κηρύγματος]

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(Ὁμιλία τοῦ ἀειμνήστου Κυθήριου Ἁγιορείτου

Ἡγουμένου  π.Γεωργίου Καψάνη)

          Ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο εἶναι χρέος τό ὁποῖο δέν εἶναι εὔκολο νά ἐξοφλήσουμε. Τῆς ὀφείλουμε ὅπως λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὅλα τά ἀγαθά τά ὁποῖα ἔφερε σέ ἐμᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός Της. Ἀπό τόν Χριστό ἔχουμε τήν λύτρωσι, τή Σωτηρία, τή θέωσι. Ἀλλά αὐτά ὅλα δέν θά τά εἴχαμε ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Διότι εἶναι πάλι διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων ὅτι δέν θά ἐνσαρκοῦτο ὁ Λόγος ἐάν δέν ὑπῆρχε κάποια ἀνθρωπίνη ὕπαρξις, κάποια εὐλογημένη γυναίκα, ἡ ὁποία νά μπορέσει νά συνεργασθῆ μέ τόν Θεόν γιά τήν Σάρκωση τοῦ Λόγου.

          Λέγουν λοιπόν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτι ἔπρεπε κάποιος ἄνθρωπος νά παρουσιάση στόν Θεόν τήν ἀνθρωπίνη φύση, ἡ ὁποία ἦτο πρό τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων. Καί ἅπαξ καί θά εὑρίσκεται κάποιος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος θά προσέφερε στόν Θεόν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν τήν καθαράν, τήν ἀναμάρτητον, τήν ἁγνήν, ὅπως ἦταν οἱ Πρωτόπλαστοι πρό τῆς παραβάσεως, τότε θά μποροῦσε ἀπό αὐτήν τήν ὕπαρξι νά σαρκωθῆ ὁ Θεός. Κι αὐτό ἔγινε διά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

          Ἡ Παναγία μας ὄχι μόνο προσέφερε τόν ἑαυτό της καθαρόν εἰς τόν Θεόν, ὄχι μόνο προσέφερε ὅλη τήν ἐλευθερία της εἰς τόν Θεόν, ὅπως ἀπέτυχε νά κάνη ἡ Εὔα κι ἔτσι κατέστησε δυνατή τή Σάρκωσι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί συνειργάσθη μέ τόν Τριαδικόν Θεόν εἰς ὅλα τά στάδια τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Δέν ἦτο ἕνα παθητικόν ὄργανον, διά τοῦ ὁποίου διέβη ὁ Θεός, ἀλλά ὑπῆρχε ἡ συμμετοχή τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας σέ ὅλα τά στάδια τῆς Σαρκώσεως. Ἀπό τή στιγμή πού ὁ Ἄγγελος τῆς ἀνήγγειλε ὅτι θά γεννήση τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἴδια, ἄν καί γνώριζε τί ἐσήμαινε αὐτό, προσεφέρθη καί εἶπε «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου» μέχρι καί τῆς τελευτῆς της τῆς μακαρίας τήν ὁποία σήμερα ἑορτάζωμε, ἡ Κυρία μας Θεοτόκος συνήργησε, συνεργάσθηκε μέ τόν Θεόν γιά νά γίνη τό μέγα Μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλά κι ἐν συνεχεία ἦταν ἐκείνη ἡ ὁποία μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ βοηθοῦσε στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου εἰς τούς οὐρανούς.

          Εἶναι λοιπόν τό ἔργο τῆς Παναγίας μας μοναδικό, ἀνεπανάληπτο, εἶναι ἡ πιό μεγάλη εὐεργέτις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἡ Παναγία μας. Κανένας εὐεργέτης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δέν μπορεῖ νά συγκριθῆ μέ τήν Παναγία μας.

Τί θά εἴμεθα κι ἐμεῖς χωρίς τήν Παναγία μας. Οὔτε Χριστό θά εἴχαμε, οὔτε ἐλπίδα σωτηρίας. Γι αὐτό καί σήμερα καί κάθε φορά πού συνάγεται ἡ Ἐκκλησία εἰς Ἀκολουθίαν, εἰς τέλεσιν Μυστηρίου, Θείας Λειτουργίας, ἡ Κυρία μας Θεοτόκος προεξάρχη τοῦ χοροῦ τῶν λελυτρωμένων. Συγκεντρώνει γύρω της ὅλους τούς λελυτρωμένους ἀπό τόν Υἱόν της καί προΐσταται τῶν λελυτρωμένων. Εἶναι ὁ ἔπαινός Της συνεχής, ὄχι μόνο πολύς ἀλλά καί συνεχής ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ καί θά εἶναι εἰς τούς αἰῶνας. Δέν ὑπάρχει καμμία πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας στήν ὁποία νά μήν συμμετέχη ἡ Θεοτόκος. Καί ἔτσι τή νοιώθουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε καί τήν ἀληθῆ περί τῆς Θεοτόκου διδασκαλία, διότι οἱ Δυτικοί χριστιανοί καί στό σημεῖο αὐτό ἔπεσαν ἔξω καί δέν διδάσκουν ὀρθοδόξως περί τῆς Παναγίας.

Ἐκεῖνο λοιπόν τό ὁποῖον ἐτόνισαν οἱ Πατέρες καί θέλω κι ἐγώ νά τονίσω σήμερα εἶναι ὅτι ἡ Παναγία εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν ἐκπρόσωπος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὁ κατ’ ἐξοχήν ἄνθρωπος πού ἐτίμησε τήν ἀνθρωπίνη φύσι, ὅτι τό ἔργο της εἶναι κατ’ ἐξοχήν δικαίωσις τοῦ ἀνθρώπου καί ἔτσι τό κατάλαβαν καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί μάλιστα τόν 14^ο  αἰῶνα, πού ἦταν ἰσχυρό τό ρεῦμα τοῦ ἀθέου οὐμανισμοῦ πού ἐρχόταν καί εἰς τήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή ἀπό τήν Δύσι. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδίως ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς καί ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας ἔδειξαν ὅτι ἐν τῷ προσώπῳ τῆς Παναγίας μποροῦμε νά βροῦμε τήν ἀληθινή καταξίωσι τοῦ ἀνθρώπου, τόν ἀληθῆ ὀρθόδοξο ἀνθρωπισμό του, τή δικαίωσι τοῦ ἀνθρώπου.

          Γιά ὅλα αὐτά σήμερα τιμοῦμε καί δοξάζουμε κι εὐχαριστοῦμε τήν Παναγία μας. Θά τήν εὐχαριστοῦμε εἰς τούς αἰῶνας. Ἰδιαιτέρως ὅμως ἐμεῖς οἱ ταπεινοί οἰκήτορες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ Μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔχουμε ἐπί πλέον λόγον νά εὐχαριστοῦμε τήν Παναγία μας διότι αὐτή εἶναι ἡ Κυρία τοῦ Τόπου αὐτοῦ εἶναι ἡ Ἡγουμένη τῶν Ἡγουμένων καί τῶν ὑποτακτικῶν, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν Προστάτις τῶν Μοναχῶν καί ὅλοι ἔχουμε γευθεῖ τά τῆς Θεομητορικῆς της στοργῆς ἴχνη, δῶρα. Καθένας πού ἔρχεται ἐδῶ στό Ἅγιον Ὄρος νά γίνη Μοναχός νοιώθει τήν εὐλογία, τήν παρουσία, τήν προστασία τῆς Παναγίας. Καί γι’ αὐτό θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι οἱ ἐν τῷ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος μονάζοντες εἶναι κατεξοχήν Θεομητορικοί Μοναχοί, εἶναι Μοναχοί τῆς Θεοτόκου, τῆς Θεομήτορος. Αὐτό εἶναι ὑπόθεσις μεγάλης χαρᾶς γιά ὅλους μας, ἀλλά καί ὑπόθεσις μεγάλης εὐθύνης. Διότι, ἀφοῦ ἔχουμε τοιαύτην Μητέρα, Ἁγιωτάτην, καθαρωτάτην, ἡ ὁποία εἶχε διαρκῆ τήν ἕνωσι μέ τόν Χριστό, πῶς κι ἐμεῖς πρέπει νά πολιτευόμεθα καί νά ἀγωνιζώμεθα;

          Ἡ Παναγία μας δέν εἶπε κηρύγματα, δέν ἔκανε δηλώσεις, δέν ἔγραψε τίποτα. Ἡ ζωή της ὅμως ἦταν μεγαλοφωνότατο κήρυγμα, ἦταν βιβλίον αἰώνιον, ἐπιστολή Χριστοῦ. Δέν σώζονται βιβλία τῆς Παναγίας. Μόνο δύο λέξεις σώζονται τίς ὁποῖες εἶπε πρός τούς διακονοῦντες τόν ἐν Κανᾷ γάμον καί δι’ αὐτῶν πρός ὅλους μας. «Ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε».

          Αὐτά τά λίγα εἶπε ἡ Παναγία, δέν εἶπε τίποτ’ ἄλλο. Φθάνει ὅμως αὐτό γιά νά ξέρουμε κι ἐμεῖς πῶς πρέπει νά πολιτευόμεθα. Καί σήμερα πού ἑορτάζει ἡ Παναγία μας αὐτό λέει καί σέ ὅλους μας. Ὅ,τι ἄν λέγη σέ ἐσᾶς ὁ Χριστός αὐτό νά κάνετε. Ἔχουμε τό Εὐαγγέλιο, ξέρουμε τί λέει σ’ αὐτό ὁ Χριστός, ἄς ἀγωνισθοῦμε νά τό ἐφαρμόσουμε στή ζωή μας μέ τόν καθημερινό μας ἀγῶνα καί τήν καθημερινή μας ἄσκησι. Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβίαις ὁ Κύριος ἄς φωτίσῃ καί ἐλεείσῃ πάντες ἡμᾶς.