Υπάρχουν δύο διαφορετικά θέματα. Το ένα είναι αν μια χώρα έχει δικαίωμα
να ονομάζεται όπως επιλέγει, Μακεδονία, Σλαβία ή τυρί ροκφόρ και το άλλο
αν αυτό συμφέρει εμάς. Στο πρώτο κάθε σοβαρός άνθρωπος απαντά ναι,
έχει. Θεωρητικά τα Σκόπια έχουν δικαίωμα να ονομάζονται όπως θέλουν. Η
επιλογή του ονόματος φυσικά και δεν είναι απαραίτητα όσο αθώα μπορεί να
δείχνει.
Δηλαδή ενδεχομένως κάποιοι έχουν σπρώξει τη νεοσύστατη χώρα του 1991, να επιλέξει μια ονομασία η οποία μπορεί να λειτουργήσει στο μέλλον ως κουμπί ανωμαλίας και ελεγχόμενου εθνικισμού. Και εδώ πάμε στο δεύτερο, αν δηλαδή αυτό συνέφερε την Ελλάδα.
Ας θεωρήσουμε πως είχαμε διορατικούς πολιτικούς που αντιλήφθηκαν τον
κίνδυνο και είπαν «όχι δεν θα αφήσουμε να λέγεται Μακεδονία γιατί
κάποιοι μπορεί στο μέλλον να πουν μία είναι η Μακεδονία εννοώντας πως η
ελληνική Μακεδονία είναι μέρος των Σκοπίων». Και τώρα που κάναμε αυτή
την παραδοχή της ύπαρξης διορατικών πολιτικών και διπλωματών, ας δούμε
τι επιλογές είχαν.
1. Να μην επιτρέψουν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας
χωρίς όρους όπως επιθυμούσαν για γεωπολιτικούς λόγους ΗΠΑ, κυρίως
Γερμανία αλλά και άλλοι Ευρωπαίοι. Δηλαδή ως χώρα να διατυπώναμε τους
όρους που θέταμε προκειμένου να κάνουμε αναγνώριση του συνόλου των πρώην
Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών. Υπάρχει και η άποψη να μην υπογράφαμε
καθόλου καμιά διάλυση αλλά αυτό ήταν ανέφικτο από τη στιγμή που οι
συγκεκριμένες Δημοκρατίες κινήθηκαν προς την αυτονομία τους.
2. Να κάνουν ξεκάθαρο προς τα Σκόπια
πως έχουμε κάθε διάθεση να βοηθήσουμε τη νεοσύστατη χώρα σε όλα τα
επίπεδα αν συναινούσε σε μια ονομασία χωρίς «παρεξηγήσεις» και
επικινδυνότητες
3. Να εφάρμοζαν στρατηγική επενδύσεων και οικονομικής εξάρτησης της γειτονικής χώρας όχι για να εκβιάσουν αλλά για να δείξουν ποιο είναι το συμφέρον στο μέλλον.
4. Να υπογράφαμε θελκτικές διακρατικές συμφωνίες και να επιβεβαιώναμε μέσα από αυτές την ανάγκη τους να είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή του Παύλου Μελά ή όποιου ήθελαν και καλοί φίλοι και συγγενείς μας
Δεν κάναμε τίποτα από όλα αυτά. Αντιθέτως, μετατρέψαμε ένα ανύπαρκτο κρατίδιο με μεγάλα οικονομικά και εθνικά προβλήματα σε οντότητα μέσα από την αντιπαλότητα σε εμάς.
Επιστρατεύσαμε τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Βουκεφάλα, τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, την οικογενειακή εταιρεία πώλησης σημαιών του (κυριολεκτώ) και τον Άνθιμο για να λύσουν το θέμα.
Εγκαταλείψαμε την ώριμη διπλωματία,
τους όρους και τις πιέσεις που μπορούσε να ασκήσει προς τέρψη των
τηλεοπτικών μαϊντανών που έκαναν πολιτική με σταυρούς και σάρισες την
εποχή των πυραύλων που βομβάρδιζαν τη διπλανή Γιουγκοσλαβία.
Διατρανώναμε πως η Μακεδονία είναι μόνο ελληνική απέναντι στους πολίτες ενός κράτους που ονομάζονταν επί δεκαετίες «Μακεδόνες».
Και τι κάναμε σε επίπεδο πολιτικής; Τι έκαναν οι πολιτικοί που διαχειρίστηκαν το θέμα;
1. Ο Σαμαράς,
ο Μακεδονομάχος, στις 2 Δεκεμβρίου 1991 υπέγραψε το πρώτο επίσημο
έγγραφο της ΕΟΚ, που εγκαινίαζε εμπορική συμφωνία με τη «Δημοκρατία της
Μακεδονίας». Ούτε πρώην, ούτε Γιουγκοσλαβική. Μακεδονία σκέτο ο κύριος
Σαμαράς.Έτσι δημιούργησε ένα δεδικασμένο και μια λογική απαίτηση των
Σκοπίων, μετά απ αυτό να ονομάζονται «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Μετά
πέρασε στον εθνικισμό με ολίγη αμνησία.
2. Στις 16 Δεκεμβρίου, πάλι ο Σαμαράς ως ΥΠΕΞ της κυβέρνησης Μητσοτάκη,
υπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας χωρίς όρους. Αν η Ελλάδα είχε
αρνηθεί να υπογράψει θα ήταν δύσκολη και επίπονη η αναγνώριση των
νεοσύστατων Δημοκρατιών
3. Η ηγεσία της ΝΔ, τη δεκαετία του
90, παρά τις απόψεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενίσχυσε τον αγοραίο
εθνικισμό απέναντι στα Σκόπια για να μην κατηγορηθεί από τον αποστάτη
Σαμαρά αλλά και για να ικανοποιεί το ακροδεξιό ακροατήριο και τους
επαγγελματίες απατεώνες της πατριδοκαπηλείας.
4. Το καθεστώς ανωμαλίας και ανομίας στη σχέση με τα Σκόπια διατηρήθηκε επιμελώς για να μπορέσουν έμποροι και λαθρέμποροι με πολιτική προστασία και συμμετοχή, να κάνουν εμπόριο πετρελαίου και όπλων στη Σερβία.
5. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου επέλεξε τη λογική του εμπάργκο στα Σκόπια, όχι για λόγους διπλωματικής χρησιμότητας αλλά για να εκθέσει τη «δοτική ΝΔ».
6.
Επί δύο και πλέον δεκαετίες καλλιεργήθηκε άλλη εικόνα στην κοινή γνώμη
όπου οι πολιτικοί και οι πολιτικές εμφανίζονταν ανυποχώρητοι και
σουπερπατριώτες και άλλη στη διπλωματία. Το 2008, όπως αποκαλύπτει το Documento,
ο Καραμανλής μίλησε στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι για τρεις
Μακεδονίες και όχι μία και Ελληνική, ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη προώθησε ως
κυβερνητική θέση τον συμβιβασμό γύρω από το όνομα «Νέα Μακεδονία».
Φυσικά τα ίδια συμβαίνουν και σήμερα. Ενώ η ΝΔ είναι αυτή που ευθύνεται στο μεγαλύτερο βαθμό για τη διαχείριση του «μακεδονικού ζητήματος» με ευθύνη των πρωθυπουργών και των υπουργών του, ενώ η ΝΔ επέλεξε σε διπλωματικό επίπεδο το δρόμο των υποχωρήσεων, συνεχίζει για μικροπολιτικούς λόγους να σηκώνει λάβαρα πολιτικής επιπολαιότητας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο δεν διατυπώνει επισήμως τη θέση του κόμματος, αλλά ευνοεί και τα συλλαλητήρια
για μία και ελληνική Μακεδονία. Γι αυτό κάποιος πρέπει να τους θυμίζει
πως για το Σαμαρά τα Σκόπια ήταν Μακεδονία, για τη Ντόρα «Νέα Μακεδονία»
και για τον Κώστα Καραμανλή υπάρχουν τρεις Μακεδονίες και όχι μία και
ελληνική.
Η άποψή μου σαφώς πλησιάζει αυτή του Κώστα Καραμανλή και της Ντόρας. Του Κυριάκου ποια είναι;
-----------------------------------------------------------------------
Πηγή: koutipandoras.gr-Κώστας Βαξεβάνης
-----------------------------------------------------------------------
