Δεν ξέρεις που είναι η αρχή και που το τέλος. Στα 2.407 μέτρα του Ταϋγετου ή μέσα στις πλωτές σπηλιές του Διρού; Πραγματικά στη Λακωνία μόνο η μετάβαση από το ένα άκρο στο άλλο θα μπορούσε να ονομάζεται περιπέτεια… Από τον Κάβο Μαλιά στο Ταίναρο. Από το αγνάντιο των ναυτικών στο καταφύγιο των πειρατών… Από ανεμοδαρμένα ακρωτήρια και κορφές που κρύβουν Πυραμίδες σε ήρεμα νερά που κρύβουν Ατλαντίδες…
Πάμε λοιπόν από ψηλά: Στιγμή - ματιά στον δορυφόρο δείχνει ότι η Λακωνία έχει θέση που την περίμενε... Λίγο μόνη, λίγο απόμερα αλλά αυτόνομα και πλουμισμένα σε ήλιο και θάλασσα. Πουθενά τόσο κοντά το ύψος, το Τάλετον, με το βυθό του. Γι αυτό συναντάται εδώ ο Ρίτσος με τον Λιαντίνη…
Ταύγετος: Κορυφή Προφήτη Ηλία. Βουνό αρσενικό. Γεννά και τίκτει μαζί συναισθήματα τόσα που κάπου θα έχει μήτρα φυσική. Βασιλιάς μαζί και Τύρρανος. Νερομάνα μαζί και Νεραϊδοβούνα. Απ’ εδώ θα πεις πρώτο καλησπέρα στη Μεσσήνη. Απ΄εδώ θα νιώσεις της Θήρας το καλωσόρισμα. Μια κίνηση της φλέβας σου και σκέπασες το Έλος, κι ολόγυρα διαγράφεται του ίσκιου σου το βέλος… Κορφή που πότε δίχαζε και πότε αρραβώνιαζε Λάκωνες και Μεσσήνιους… Διαδρομή σμιλεμένη από κοχύλια και άνεμο. Από τον Ήλιο της φωτιάς στον Αι Λιά της φλόγας.
Ταίναρον: Λές και χύθηκε του Θεού από το κόσκινο… Πέτρα που χρωστά στο πηχτό γαλάζιο την χάρη της… Αλμύρας φυλακή και των ανδρειωμένων ταμπούρι… Πατριωτών εξομολογητήριο και πειρατών ορμητήριο. Φυγάδων αναχωρητήριο. Κρυμμένα όλα στην πέτρα που μένει πάντα αγέρωχη αλλά και πάντα νικημένη από το ταξιδιάρικο νερό. Ακρωτήρι πραγματικό.
Σπήλαια Διρού: Και αν έξω η πέτρα κρύβει το θυμάρι, εδώ κάτω κρύβει τους χυμούς, τα χρώματα της φύσης. Σπηλιές που άδικα τους χρεώσαμε τόσο θόρυβο αφού πάντα ήταν για λίγους και φοβισμένους. Μοναδικό στον κόσμο που απλόχερα και απρόσεκτα δίνεται… Λες και είναι δίδυμο με την Καστάνια απέναντι και δεν νοιάζεται για το ξόδεμα.
Παυλοπέτρι: Πόσο ξένο όνομα αν θέλεις να μιλήσεις για την Ατλαντίδα. Πόλη βυθισμένη που με το πρίσμα του νερού κάτω απ’ του ήλιου την ανάκριση βλέπεις ίσως και τους ανθρώπους στους μαχαλάδες της να περπατούν και να αναπνέουν. Εκεί εκούσια, κρατιέται στο άκρο της ηρεμίας, της αφάνειας και της ενάλιας αναζήτησης. Αναξιοποίητη όσο και ήσυχη…
Κάβο Μαλιάς: Περνάς και προσεύχεσαι. Δεν περνάς πάλι προσεύχεσαι. Αγνάντιο των γυναικών που παντρεύτηκαν τη θάλασσα. Περίπλους για γενναίους. Καλής ελπίδας προσμονή… Εδώ ακουμπά το μάτι όταν το Μυρτώο θέλει να γίνει Αιγαίο… κι ανταριάζεται. Κόρνες προσδοκίας ηχούν το όργωμα που φέρνει θαλασσόσπορους στους γλάρους των Βατίκων. Καταραμένο κι αγαπημένο… μαζί. Σαν την αμαρτία που συγχωρούν τα φωλιασμένα ασκηταριά…
Πάρνωνας: Γυρίζοντας στα ζεστά χώματα της Λακεδαίμονας νιώθεις της φύσης την ατέλειωτη ωορρηξία. Δένδρα, βοτάνια, ζώα, έντομα μαζί σε έναν κόσμο. Χώμα. Νερό. Αέρας. Φωτιά… Κάποτε κι αίμα άδικο! Κορφή φιλική και προσιτή σαν να το χρώσταγε στον επισκέπτη που δείλιασε στον απέναντι Αι Λιά. Άκρο κι εδώ με τη σοφία του μέσου.
---------------------------------
Πηγή: notospress.gr
---------------------------------
Πηγή: notospress.gr
---------------------------------
