Πρωταθλητές στη Διύλιση του Κώνωπα

Το τελευταίο που θα ενδιέφερε αυτή τη στιγμή έναν άνθρωπο με στοιχειώδη σοβαρότητα, θα ήταν να υπερασπιστεί αυτό το πάγκαλο κήτος που παριστάνει τον  υπουργό Παιδείας, ο οποίος δέχεται ομοβροντία πυρών με αφορμή τις δηλώσεις του για το ποντιακό ζήτημα.

Διότι, πως να το κάνομε, μπορεί να μην τρέφει κανείς και τα ευγενικότερα αισθήματα για τον κ. υπουργό, καθώς οι διάφορες κατά καιρούς δηλώσεις του ήταν, είναι και θα είναι  επιεικώς απαράδεκτες.

 

Το γεγονός όμως είναι ότι, κατά την μάλλον κρατούσα άποψη, ο κ. υπουργός δεν κατατάσσεται  ανάμεσα στα καλύτερα δείγματα του πολιτικού μας προσωπικού και δη, υποτίθεται, ως εξ αριστεράς προερχόμενος, δεν σημαίνει ότι λόγω μιας τέτοιας αντιπάθειας προς τον φεγγαροπρόσωπο  πολιτικάντη, θα πρέπει να γίνει πάνδημο το αίτημα για τη σταύρωσή του, εκεί ψηλά  στον Λυκαβηττό  –και μάλιστα επί ζητήματος που δεν επηρεάζει ποσώς τις ζωές μας τις σκυφτές.

Υποθέτει κανείς εύλογα, ότι αν σε ανύποπτο χρόνο είχαν ξαφνικά ερωτηθεί εκατό άνθρωποι στο δρόμο πια είναι η διαφορά μεταξύ της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας, είναι βέβαιο ότι η πλειοψηφία των ερωτώμενων δεν θα έβρισκε να πει καμιά διαφορά.

Αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα βέβαια, και με την ησυχία του, λογικό είναι να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η γενοκτονία υποδηλώνει την προσπάθεια εξαφάνισης μιας ολόκληρης ράτσας από προσώπου γης, ενώ η εθνοκάθαρση είναι μικρότερης κλίμακας επιχείρηση για το ξεκαθάρισμα μιας γεωγραφικής περιοχής από ένα εθνικό στοιχείο, προκειμένου να δημιουργηθεί ζωτικός χώρος ώστε να ευδοκιμήσει κάποιο άλλο εθνικό στοιχείο. 

Λες και υπάρχει η παραμικρή διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που πέρασαν από το μαχαίρι του Νεότουρκου και τους άλλους που μπήκαν κοπαδιαστά  στους θαλάμους αερίων των Ναζήδων. Τέλος πάντων, υπάρχει αυτή η διαφορά κι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, μαθαίνουμε, έχει δώσει αντίστοιχους  ορισμούς, που βέβαια τα όποια ψηφίσματα κοινοβουλίων ούτε αντικαθιστούν ούτε ακυρώνουν.  

Αλλά όπως διαβάζουμε στην Καλύβα Ψηλά στο Βουνό, εδώ στη χώρα όπου θάλλει η φαιδρά ροδακινέα, το θέμα είναι από παλιά πεδίο πολιτικής αερολογίας. Επιπλέον, μαθαίνουμε, ότι στην Ελλάδα είναι ακόμη και σήμερα άγνωστες οι “σπουδές των γενοκτονιών”. Στην πραγματικότητα λοιπόν υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ των δύο εννοιών αλλά εμείς που είμαστε πρωταθλητές στη διύλιση του κώνωπα και ικανότατοι στην κατάποση της καμήλου, βρήκαμε καινούρια δουλειά στα κοινωνικά δίκτυα και στις ραδιοσυχνότητες της Τηλεδημοκρατίας μας: εδώ ο κόσμος καίγεται, βαρκούλες αρμενίζουν και ζητείται επιμόνως και μετά επιτάσεως, η “προδοτική μοσχαροκεφαλή” επί πίνακι, 

Ακόμα κι αν έχει τα ουσιαστικά, ασφαλώς δεν είχε ουδέποτε ο κ. υπουργός τα τυπικά προσόντα για να αποφανθεί επί τέτοιου ζητήματος. Δεδομένο είναι ότι δεν έχει κάνει  σπουδες στο εξωτερικό, αφού στην Ελλάδα δεν προσφέρονται τέτοιες σπουδές των γενοκτονιών. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με το βιογραφικό του, ο κ. υπουργός Παιδείας, στα νιάτα του τουλάχιστον, δεν είχε καθόλου καλές σχέσεις με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, εν γένει. 

Όμως, μόνο και μόνο επειδή ο κ. υπουργός, προ επταετίας -τότε που ούτε στα πιο παράλογα όνειρά του δεν μπορούσε να ονειρευτεί υπουργικό θώκο- ενστερνίστηκε μιαν άποψη, που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι και η κρατούσα, δεν είναι λόγος ικανός για να πέσουμε να τον φάμε ζωντανό.

Σοβαρός λόγος για να τον τρώγαμε ζωντανό, τον κ. υπουργό, θα ήταν επειδή οι σουβάδες από τους τοίχους των ερειπωμένων σχολείων πέφτουν και διότι τα σπασμένα τζάμια ή τα θρανία, στα σχολεία, δεν αντικαθίστανται εγκαίρως. Να τον φάμε ζωντανό, επειδή δεν υπάρχει ούτε επαρκές προσωπικό ούτε οι αναλογούντες πόροι, ώστε να λέμε ότι το δημόσιο εκπαιδευτικό μας σύστημα καλύπτει τις ανάγκες της κοινωνίας μας ή ότι λειτουργεί με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, σε οποιαδήποτε βαθμίδα.

Τα γύρευε κι ο κώλος του, θα πει κανείς, για τον κ. υπουργό. Τι το ήθελε ο δόλιος, να τρέχει και να ξενυχτάει στα κανάλια, εις βάρος της αποδοτικότητας του χαρτοφυλακίου του? Τι δουλειά είχε στα τηλεοπτικά πλατό, στρογγυλοκαθισμένος μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, απέναντι στον πλουμιστό τηλεψιττακό?  
Οι νουθεσίες του πρωθυπουργού για την αποχή των κυβερνητικών στελεχών από το τηλεοπτικό τσίρκο, προφανώς δεν αφορούν καθόλου τον κ. υπουργό. 

Είναι μάλιστα τραγικότερη η  σύμπτωση, μαζί και η ειρωνεία του πράγματος, δεδομένου ότι ο οικοδεσπότης σπουδαίος τηλε-αστέρας, (δεν) ελέγχεται για τις καταγγελθείσες ως ύποπτες επιχειρηματικές του δραστηριότητές, στην εκτύπωση και προμήθεια σχολικών βιβλίων. 

Πέρα από την ηθική σκοπιά αυτού του παράταιρου συναγελασμού, που δεν είναι κι αυτή καθόλου αμελητέα, καμία δουλειά δεν είχε να εισβάλλει νυχτιάτικα στα σπίτια μας ο κ. υπουργός κι από την ημιπαράνομα νεμόμενη  ραδιοσυχνότητα, να απολογείται για ζητήματα παλιά, παρωχημένα και εν πολλοίς δευτερεύοντα κι αδιάφορα, σε σχέση με την σοβαρότητα των καθημερινών μας προβλημάτων. 

Εκτός κι αν έχουν δίκιο οι συνομωσιολόγοι, που λένε, ότι ο θόρυβος γύρω από το ζήτημα εξυπηρετεί τον ίδιο τον κ. υπουργό, αφού με αυτόν τον τρόπο, το πόπολο αφήνει στην άκρη τα σπουδαία για να ασχολείται με τα ευτράπελα.

Είπαμε: είμαστε πρωταθλητές στη διύλιση του κώνωπα και γνωστοί για την ικανότητά μας στην κατάποση της καμήλου…

Με τις υγείες μας!

------------------------------------------------------------------

Πηγή:   raskolnick.wordpress.com-Alexandros Raskolnick

-----------------------------------------------------------------------------