Ευχαριστήριο
Μετά από επτά χρόνια πειθαρχικών
και ποινικών διώξεων, μετά από επτά χρόνια ψυχικής και φυσικής ταλαιπωρίας, μετά από επτά χρόνια
κοινωνικής και υπηρεσιακής απομόνωσης και αποκλεισμού επειδή θέλησα να
υπερασπιστώ αρχές και ιδέες τις οποίες πιστεύω και τις οποίες όλοι οι
εκπαιδευτικοί που σέβονται τον εαυτό τους οφείλουν να υπερασπίζονται,
δικαιώθηκα από την Ελληνική Δικαιοσύνη.
Νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια πέρα από την οικογένεια μου
και τους στενούς μου φίλους, δύο ανθρώπους που πίστεψαν και υποστήριξαν τις
θέσεις μου.
Τη θέση, ότι το δημόσιο σχολείο μπορεί και πρέπει να είναι αμερόληπτο,
και να σέβεται την αρχή της ίσης μεταχείρισης των μαθητών. Τη θέση, ότι ο
εκπαιδευτικός δεν πρέπει να βάζει προσωπικές προτιμήσεις, είτε οφείλονται σε
κάθε είδους σχέσεις είτε σε πίεση υψηλά ιστάμενων, πάνω από αυτή την αρχή.
Τη θέση, ότι το γενικό συμφέρον πρέπει να είναι σημαντικότερο από το
στενό προσωπικό συμφέρον.
Ευχαριστώ το δικηγόρο μου κ. Κώστα Καλλίγερο ο οποίος με στέρεα
νομικά επιχειρήματα που προέκυψαν από βαθιά μελέτη της εκπαιδευτικής νομοθεσίας
κατόρθωσε να αποδείξει ότι οι κατηγορίες εναντίον μου ήταν αβάσιμες. Που
πίστεψε ότι αξίζει τον κόπο να υπερασπιστεί μια καθηγήτρια που είχε απομείνει
ολομόναχη απέναντι σε έναν μικρό αλλά ισχυρό κοινωνικό περίγυρο που προτιμά τον
καθωσπρεπισμό και το φαίνεσθαι από την αξιοκρατία και την αλήθεια. Που κατάφερε
να αντικρούσει τις ψευδείς κατηγορίες περί δήθεν δικής μου επιθυμίας να βλάψω
με οποιοδήποτε τρόπο ένα μαθητή μου τον οποίο αγαπούσα και εκτιμούσα όπως όλους
τους μαθητές που έχουν περάσει από τις τάξεις μου τα 25 χρόνια που διδάσκω. Ο
Κώστας Καλλίγερος δεν έχει ανάγκη το
δικό μου μπράβο ή το δικό μου ευχαριστώ. Έχει καταξιωθεί σαν σπουδαίος νομικός εδώ και πολλά χρόνια. Στη συγκεκριμένη
υπόθεση όμως, δεν ενήργησε απλώς σαν συνήγορος αλλά σαν φίλος και συναγωνιστής
για την προστασία της αλήθειας. Για το λόγο αυτό νοιώθω την ανάγκη να τον
ευχαριστήσω ιδιαίτερα.
Ευχαριστώ τον Παναγιώτη Πρωτοψάλτη, με τον οποίο για χρόνια
μοιραζόμαστε την ίδια πίστη σε αρχές και αξίες, για την υποστήριξή του, για το
ότι δεν υπολόγισε την ταλαιπωρία και στάθηκε μάρτυρας της αλήθειας που γνώριζε,
την ώρα που άλλοι σπουδαίοι και τρανοί σιώπησαν αν και γνώριζαν πολύ καλά τι
είχε συμβεί. Το ίδιο πράγμα ο Παναγιώτης
Πρωτοψάλτης το έκανε βέβαια και για
πολλούς άλλους, ιδιαίτερα στα 35 σχεδόν χρόνια, που υπηρέτησε την τοπική
αυτοδιοίκηση. Επειδή δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ανήκω στους πολλούς
αγνώμονες, που του γύρισαν την πλάτη, αν και είχαν πολύ ευεργετηθεί από
αυτόν,του απευθύνω αυτό το δημόσιο ευχαριστώ.
Σταυρούλα Φατσέα
