Χθες βράδυ στο Κυθηραϊκό Σύνδεσμο Χώρας Κυθήρων παρακολούθησα το θεατρικό έργο η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.
Δε θα πω πως επρόκειτο για κάτι μοναδικό από την άποψη ότι ευτυχώς, για εμάς τους Έλληνες γράφουμε, λέμε, διατυπώνουμε, εκφράζουμε καθημερινά σκέψεις και στοχασμούς πάνω στη κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια και που με μια λέξη ονομάστηκε ΚΡΙΣΗ.
Είναι αυτή η τάση της ελληνικής εξωστρέφειας και της ανάγκης για επικοινωνία που οδηγεί το λόγο μας να βγει στην όποια μορφή του.
Για το συγκεκριμένο έργο όμως θα πω ότι ήταν μοναδικό από άλλες απόψεις. Μια ομάδα ανθρώπων που εργάζεται και έχει αποτέλεσμα με αυτό που καταπιάνεται, και μάλιστα αποτέλεσμα επαγγελματικού επιπέδου στο σύνολο μιας καλοοργανωμένης θεατρικής παράστασης.
Σκηνοθεσία που έδωσε σκηνική παρουσία σε κείμενα που προκάλεσαν δάκρυα θλίψης, νοσταλγίας, χαμόγελο και γέλιο, και το σημαντικότερο ηθοποιούς που με τα πιο λιτά σκηνικά και κουστούμια κατάφεραν να βιώσουν οι ίδιοι και να περάσουν στη συνέχεια τις εικόνες του έργου στο κοινό τους.
Παραδοσιακά ο ελληνικός λαός καταπιάνεται με τα εικαστικά, το θέατρο είναι στο αίμα μας έχουμε συνείδηση του ότι το θέατρο πηγάζει από το λαό και απευθύνεται σε αυτόν.
Το έργο η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ήταν εύληπτο ακόμα και για παιδιά 10- 11 ετών και ρεαλιστικό, συγκινησιακό, και ανθρώπινο για τους μεγάλους.
Θεωρώ πως στο σύνολό του λειτούργησε στις συνειδήσεις των θεατών ως καθαρτήριο και λύτρωση για όλα αυτά που μας κατατρώγουν στα επίπεδα της εθνικής και κοινωνικής μας ύπαρξης και ταυτότητας και στο τέλος δεν άφησε αυτή τη πικρή γεύση που γευόμαστε πολύ συχνά τελευταία όταν αναλογιζόμαστε το ποιοι είμαστε και το τι θα απογίνουμε.
Κλείνοντας θα πω το στίχο που μου ήρθε στο μυαλό όταν χειροκροτούσαμε τη θεατρική ομάδα κάτω από τους ήχους του τραγουδιού «παραπονεμένα λόγια»,
…..εκεί η ψυχή πιότερο αγροικά τον ήχο της καρδιάς της, εκεί βλέπει τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει…
-----------------------------------------------------
Πηγή: kythirionpolitia.gr-Ελίνα Γαλανοπούλου
-----------------------------------------------------
Κλείνοντας θα πω το στίχο που μου ήρθε στο μυαλό όταν χειροκροτούσαμε τη θεατρική ομάδα κάτω από τους ήχους του τραγουδιού «παραπονεμένα λόγια»,
…..εκεί η ψυχή πιότερο αγροικά τον ήχο της καρδιάς της, εκεί βλέπει τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει…
-----------------------------------------------------
Πηγή: kythirionpolitia.gr-Ελίνα Γαλανοπούλου
-----------------------------------------------------
