Τι ωραία που στην Ελλάδα, όποιος μπορεί, έχει τη δυνατότητα να κάνει διακοπές όλες τις εποχές...
Στα Κύθηρα, λοιπόν, μπορείς να πας και με καράβι και με αεροπλάνο. Από πολλές πόλεις. Όλο το χρόνο.
Αν σχετίζεσαι με τους χώρους και τους ανθρώπους, θα νιώσεις πως είσαι σ’ έναν από τους τόπους της ζωής σου.
Κι αν το μυαλό σου δουλεύει πιο πολύ απ’ τις αισθήσεις σου, εκεί θα βρεθείς μπροστά στην ανατροπή των δεδομένων σου.
Μια που, θες δε θες, όλα σε προκαλούν να νιώσεις και να αφεθείς.
Το νησί Κύθηρα, γνωστό και με την παλαιότερη ενετική ονομασία Τσιρίγο -Cerigo, έχει βαθιά στην ιστορία τις ρίζες του.
Ο Όμηρος το αναφέρει στην Ιλιάδα, ενώ η θεά Αφροδίτη, η θεά του έρωτα, ταυτίζεται με το νησί και παίρνει το όνομα Κυθέρεια (Ακύθηρος λεγόταν ο στερούμενος θελγήτρων άνθρωπος). Κι άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς της αρχαιότητας αναφέρονται στο νησί με το όνομα Κύθηρα, όπως ο Ηρόδοτος, ο Αριστοτέλης, ο Ξενοφώντας.
Η γέννηση της Αφροδίτης στα Κύθηρα, σύμφωνα με τη μυθολογία,υπήρξε το γεγονός εκείνο που καθόρισε και τη μετέπειτα πορεία του νησιού. Η Αφροδίτη γεννήθηκε στους αφρούς της θάλασσας των Κυθήρων και μεταφέρθηκε από τα κύματα στην Πάφο της Κύπρου, όπου επίσης λατρεύτηκε σαν θεά προστάτης .
Οι συνταξιδιώτες μου ήταν Κυθηραίοι κι έτσι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού απ’ το Καστέλι προς τα Κύθηρα μ’ έμαθαν ένα σωρό πράγματα. Και θάματα!
Εν πλω είχα την πληροφορία ότι η Κυθέρεια Αφροδίτη είναι η προστάτης του πλατωνικού έρωτα, ενώ η Πάνδημος Αφροδίτη (της Κύπρου) είναι η προστάτης του σαρκικού.
Κι αυτό από μόνο του μ’ έκανε να αγαπήσω το νησί πριν καν το δω να διαγράφεται στον ορίζοντα. Συμβολικά!
Φτάσαμε νύχτα και κατευθυνθήκαμε στον Αβλέμονα ή Αυλέμονα, που σημαίνει Αβλεπής λιμένας = το λιμάνι που δεν φαίνεται. Κι έτσι είναι. Αν απομακρυνθείς πολύ λίγο, με σκάφος ή αυτοκίνητο, δεν μπορείς να φανταστείς ότι εκεί πίσω σου άφησες ένα κλειστό και ασφαλές καταφύγιο. Εκεί λέγεται ότι ήταν η φωλιά του πειρατή Μπαρμπαρόσα, εκεί κατέφυγε κι ο Λάμπρος Κατσώνης και έφτιαξε τον δεύτερο στόλο του αφού ο πρώτος είχε καταστραφεί από τους Τούρκους.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω τα άλλα μέρη -έτσι κι αλλιώς δεν είδα όλο το νησί- αυτός ο κολπίσκος με τα σπίτια χτισμένα πάνω στα κοφτερά βράχια, με την αίσθηση του πολιτισμού να πλανάται, με μυρωδιές βασιλικού και θάλασσας ανακατεμένες, με το μικρό κάστρο του φιλόξενο, όταν με την κούπα του καφέ από το σπίτι πηγαίναμε εκεί για ν’ αρχίσει η μέρα μας -ήταν το καλωσόρισμά μου!
Να μπορείς να περπατάς ξυπόλητος, να χαιρετάς στο πέρασμά σου σα να ναι το χωριό σου, να χορταίνουν τα αυτιά σου ησυχία, τα μάτια σου απεραντοσύνη και το στόμα σου γεύσεις.
Εδώ έφαγα τους νοστιμότερους κολοκυθοκεφτέδες της ζωής μου. Και καρκάβι, είδος ψαριού που πρώτη φορά τρώω. Και από τώρα και πέρα θα το ψάχνω. Και όχι μόνο...
Εδώ και βραστά μπομπολάκια, τα σαλιγκάρια της θάλασσας, που αυτά όπως και τις πεταλίδες είχα πολλά χρόνια να γευτώ.
Εδώ γνώρισα και τον Δημήτρη "τον τεχνίτη του βυθού", όπως τον ονόμασα. Βουτά, μαζεύει τεράστια βότσαλα της αρεσκείας του, τα δουλεύει και φτιάχνει τους ομορφότερους νιπτήρες που ‘χω δει!
Να στρέφεις τα μάτια και να βλέπεις ό τι διαλέξεις. Θες θάλασσα; Παντού!
Θες βουνό; Ανηφορίζεις τη ματιά σου ψηλά στο μοναστήρι του Άη Γιώργη. Θες ουρανό;
Ουρανός και Παναγία Μυρτιδιώτισσα. Μονή προστάτιδα που ‘αφηγείται’ ιστορίες μόνο με την ύπαρξή της! Δέος, συγκίνηση. Σιωπάς γιατί δεν θες ούτε να σε ακούς!
Στο δρόμο ψηλά στο βουνό, πριν κατηφορίσεις για το μοναστήρι, θα συναντήσεις ένα άνοιγμα στον βράχο, που ο δρόμος περνά από μέσα του. Να θυμηθείς να σταματήσεις! Για να κάνεις μιαν ευχή που θα τη λες από μέσα σου μέχρι να το διαβείς...
Ένας μύθος λέει πως η ευχή που κάνει κάποιος που περνά αυτό το άνοιγμα για πρώτη φορά πάντα βγαίνει.
Ουρανός και Χώρα! Αιώρηση νιώθεις να κάνεις ανάμεσα στη θάλασσα και στο Θεό! Και πτήση απ’ το κάστρο της για να προσγειωθείς πιο κάτω στα δίδυμα λιμάνια στο Καψάλι.
Η εκκλησία του κάστρου αφιερωμένη στην Παναγία την Ορφανή. Συγκινήθηκα. Γνωρίζουμε την Παναγία με πολλά χαρακτηριστικά ονόματα. Ορφανή πρώτη φορά τη συναντώ.
Ζέστη πολλή και να σου λένε να κρατάς μπουφάν γιατί θα κρυώνεις στο Μυλοπόταμο. Παραδοσιακό χωριό με τον καταρράκτη της "Νεράιδας" ή "Φόνισσας", που αυτήν τη χρονιά δεν είχε νερό λόγω της ανομβρίας. Και που όταν έχει, χιλιάδες λιβελούλες λιλά και φούξια πετούν γύρω σου και σου αφήνονται να τις αγγίξεις.
Μητάτα: ορεινό χωριό, με χαρακτήρα μοναχικό και σιωπηλό.
Με γκρεμισμένη την εκκλησία στο κέντρο του χωριού, καθώς ήταν το επίκεντρο του τελευταίου σεισμού. Έχει την δική του ξεχωριστή αύρα! Παντού όπου κοιτάξεις πράσινο βλέπεις. Διαφορετικό τοπίο από ότι έχεις δει μέχρι τώρα. Δέντρα, φαράγγια, σπηλιές στο σχήμα γάτας και σκύλου στο βουνό απέναντι, με εκκλησίες χτισμένες μέσα τους και κυκλάμινα, κυκλάμινα!
Αγαπημένα Κυθηριώτικα χαρακτηριστικά:
Παραλίες χιλιομέτρων, όπως της Παλαιόπολης και ακριβώς δίπλα παραλίες ...μερικών μέτρων.
Πέτρινες γυμνές εκτάσεις και λίγο πιο πέρα άλλες καταπράσινες και πυκνοφυτεμένες.
Βράχια μυτερά, απόκρημνα, σκούρα γκρι που την σκληρότητά τους την "σπάει" μια άσπρη εκκλησία, ένας φάρος στην κορφή ή ένα καΐκι μπροστά τους.
Κρίταμος φυτρωμένος στα βράχια, την ίδια στιγμή που τα κυκλάμινα φυτρώνουν στις άκρες του πέτρινου δρόμου μες τον ήλιο.
Ακόμη και η Κυθέρεια Αφροδίτη σε αντίθεση με την Πάνδημο είναι...
------------------------------------------------
Πηγή: cnn.gr-Σίσσυ Σκουλικάρη
------------------------------------------------
Το νησί Κύθηρα, γνωστό και με την παλαιότερη ενετική ονομασία Τσιρίγο -Cerigo, έχει βαθιά στην ιστορία τις ρίζες του.
Ο Όμηρος το αναφέρει στην Ιλιάδα, ενώ η θεά Αφροδίτη, η θεά του έρωτα, ταυτίζεται με το νησί και παίρνει το όνομα Κυθέρεια (Ακύθηρος λεγόταν ο στερούμενος θελγήτρων άνθρωπος). Κι άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς της αρχαιότητας αναφέρονται στο νησί με το όνομα Κύθηρα, όπως ο Ηρόδοτος, ο Αριστοτέλης, ο Ξενοφώντας.
Η γέννηση της Αφροδίτης στα Κύθηρα, σύμφωνα με τη μυθολογία,υπήρξε το γεγονός εκείνο που καθόρισε και τη μετέπειτα πορεία του νησιού. Η Αφροδίτη γεννήθηκε στους αφρούς της θάλασσας των Κυθήρων και μεταφέρθηκε από τα κύματα στην Πάφο της Κύπρου, όπου επίσης λατρεύτηκε σαν θεά προστάτης .
Οι συνταξιδιώτες μου ήταν Κυθηραίοι κι έτσι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού απ’ το Καστέλι προς τα Κύθηρα μ’ έμαθαν ένα σωρό πράγματα. Και θάματα!
Εν πλω είχα την πληροφορία ότι η Κυθέρεια Αφροδίτη είναι η προστάτης του πλατωνικού έρωτα, ενώ η Πάνδημος Αφροδίτη (της Κύπρου) είναι η προστάτης του σαρκικού.
Κι αυτό από μόνο του μ’ έκανε να αγαπήσω το νησί πριν καν το δω να διαγράφεται στον ορίζοντα. Συμβολικά!
Φτάσαμε νύχτα και κατευθυνθήκαμε στον Αβλέμονα ή Αυλέμονα, που σημαίνει Αβλεπής λιμένας = το λιμάνι που δεν φαίνεται. Κι έτσι είναι. Αν απομακρυνθείς πολύ λίγο, με σκάφος ή αυτοκίνητο, δεν μπορείς να φανταστείς ότι εκεί πίσω σου άφησες ένα κλειστό και ασφαλές καταφύγιο. Εκεί λέγεται ότι ήταν η φωλιά του πειρατή Μπαρμπαρόσα, εκεί κατέφυγε κι ο Λάμπρος Κατσώνης και έφτιαξε τον δεύτερο στόλο του αφού ο πρώτος είχε καταστραφεί από τους Τούρκους.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω τα άλλα μέρη -έτσι κι αλλιώς δεν είδα όλο το νησί- αυτός ο κολπίσκος με τα σπίτια χτισμένα πάνω στα κοφτερά βράχια, με την αίσθηση του πολιτισμού να πλανάται, με μυρωδιές βασιλικού και θάλασσας ανακατεμένες, με το μικρό κάστρο του φιλόξενο, όταν με την κούπα του καφέ από το σπίτι πηγαίναμε εκεί για ν’ αρχίσει η μέρα μας -ήταν το καλωσόρισμά μου!
Να μπορείς να περπατάς ξυπόλητος, να χαιρετάς στο πέρασμά σου σα να ναι το χωριό σου, να χορταίνουν τα αυτιά σου ησυχία, τα μάτια σου απεραντοσύνη και το στόμα σου γεύσεις.
Εδώ έφαγα τους νοστιμότερους κολοκυθοκεφτέδες της ζωής μου. Και καρκάβι, είδος ψαριού που πρώτη φορά τρώω. Και από τώρα και πέρα θα το ψάχνω. Και όχι μόνο...
Εδώ και βραστά μπομπολάκια, τα σαλιγκάρια της θάλασσας, που αυτά όπως και τις πεταλίδες είχα πολλά χρόνια να γευτώ.
Εδώ γνώρισα και τον Δημήτρη "τον τεχνίτη του βυθού", όπως τον ονόμασα. Βουτά, μαζεύει τεράστια βότσαλα της αρεσκείας του, τα δουλεύει και φτιάχνει τους ομορφότερους νιπτήρες που ‘χω δει!
Να στρέφεις τα μάτια και να βλέπεις ό τι διαλέξεις. Θες θάλασσα; Παντού!
Θες βουνό; Ανηφορίζεις τη ματιά σου ψηλά στο μοναστήρι του Άη Γιώργη. Θες ουρανό;
Ουρανός και Παναγία Μυρτιδιώτισσα. Μονή προστάτιδα που ‘αφηγείται’ ιστορίες μόνο με την ύπαρξή της! Δέος, συγκίνηση. Σιωπάς γιατί δεν θες ούτε να σε ακούς!
Στο δρόμο ψηλά στο βουνό, πριν κατηφορίσεις για το μοναστήρι, θα συναντήσεις ένα άνοιγμα στον βράχο, που ο δρόμος περνά από μέσα του. Να θυμηθείς να σταματήσεις! Για να κάνεις μιαν ευχή που θα τη λες από μέσα σου μέχρι να το διαβείς...
Ένας μύθος λέει πως η ευχή που κάνει κάποιος που περνά αυτό το άνοιγμα για πρώτη φορά πάντα βγαίνει.
Ουρανός και Χώρα! Αιώρηση νιώθεις να κάνεις ανάμεσα στη θάλασσα και στο Θεό! Και πτήση απ’ το κάστρο της για να προσγειωθείς πιο κάτω στα δίδυμα λιμάνια στο Καψάλι.
Η εκκλησία του κάστρου αφιερωμένη στην Παναγία την Ορφανή. Συγκινήθηκα. Γνωρίζουμε την Παναγία με πολλά χαρακτηριστικά ονόματα. Ορφανή πρώτη φορά τη συναντώ.
Ζέστη πολλή και να σου λένε να κρατάς μπουφάν γιατί θα κρυώνεις στο Μυλοπόταμο. Παραδοσιακό χωριό με τον καταρράκτη της "Νεράιδας" ή "Φόνισσας", που αυτήν τη χρονιά δεν είχε νερό λόγω της ανομβρίας. Και που όταν έχει, χιλιάδες λιβελούλες λιλά και φούξια πετούν γύρω σου και σου αφήνονται να τις αγγίξεις.
Μητάτα: ορεινό χωριό, με χαρακτήρα μοναχικό και σιωπηλό.
Με γκρεμισμένη την εκκλησία στο κέντρο του χωριού, καθώς ήταν το επίκεντρο του τελευταίου σεισμού. Έχει την δική του ξεχωριστή αύρα! Παντού όπου κοιτάξεις πράσινο βλέπεις. Διαφορετικό τοπίο από ότι έχεις δει μέχρι τώρα. Δέντρα, φαράγγια, σπηλιές στο σχήμα γάτας και σκύλου στο βουνό απέναντι, με εκκλησίες χτισμένες μέσα τους και κυκλάμινα, κυκλάμινα!
Αγαπημένα Κυθηριώτικα χαρακτηριστικά:
- ο τραγουδιστός τόνος ομιλίας που μοιάζει με τον Επτανησιακό,
- η κατάληξη –ιάνικα στα χωριά, Γερακιάνικα, Μαζαρακιάνικα, Κυπριωτιάνικα, Σταθιάνικα, Γουδιάνικα,
- η καθαριότητα! Δεν είδα πουθενά ούτε ένα σκουπίδι,
- η απλότητα που αναδεικνύει την ομορφιά,
- η αισθητική,
- οι εναλλαγές στη φύση του τοπίου,
- οι άνθρωποι: εργατικοί,πολιτισμένοι, γελαστοί με μεράκι που τους κάνει ξεχωριστούς!
Παραλίες χιλιομέτρων, όπως της Παλαιόπολης και ακριβώς δίπλα παραλίες ...μερικών μέτρων.
Πέτρινες γυμνές εκτάσεις και λίγο πιο πέρα άλλες καταπράσινες και πυκνοφυτεμένες.
Βράχια μυτερά, απόκρημνα, σκούρα γκρι που την σκληρότητά τους την "σπάει" μια άσπρη εκκλησία, ένας φάρος στην κορφή ή ένα καΐκι μπροστά τους.
Κρίταμος φυτρωμένος στα βράχια, την ίδια στιγμή που τα κυκλάμινα φυτρώνουν στις άκρες του πέτρινου δρόμου μες τον ήλιο.
Ακόμη και η Κυθέρεια Αφροδίτη σε αντίθεση με την Πάνδημο είναι...
------------------------------------------------ Πηγή: cnn.gr-Σίσσυ Σκουλικάρη
------------------------------------------------
