Αν οι χαμηλοί μισθοί ήταν προϋπόθεση για να κάνει μία χώρα πρωταθλητισμό στην ανταγωνιστικότητα, οι γειτονικές μας χώρες θα είχαν ήδη πάρει το πρωτάθλημα εδώ και χρόνια. Για να μοιράσει κανείς χρήματα, θα πρέπει, πάντως, αυτά να υπάρχουν. Εντάξει! Τέλος στην λιτότητα. Ουδεμία αντίρρηση. Λεφτά για να μοιράσουν, που θα βρουν; Λένε ψέματα στον κόσμο. Το δικό τους «τέλος» στην λιτότητα είναι η αρχή του χάους. Στον κόσμο της δραχμής τα ευρώ θα μοιάζουν με άπιαστο όνειρο.
Ποιος θέλει την λιτότητα; Είναι πιο ωραίο να νιώθει κανείς σαν τον Άγιο Βασίλη και να μοιράζει αληθινά λεφτά και ευτυχία! Το πρόβλημα είναι όταν δεν υπάρχουν λεφτά για να μοιραστούν. Αντί λοιπόν να συζητάμε για το πώς θα δημιουργήσουμε πλούτο, συζητάμε να μοιράσουμε χρήματα που δεν έχουμε. Αν αυτό δεν είναι ένα τερατώδες ψέμα, πως αλλιώς μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε;
Επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου αυτό συνέβη πράγματι, μοιράστηκαν χρήματα που δεν είχαμε. Για να γίνει αυτό το «θαύμα» χρειάστηκε η χώρα να υπερδανειστεί. Πολλά από τα σημερινά μέλη της κυβέρνησης και του κυβερνητικού μηχανισμού ξέρουν καλύτερα τι είχε συμβεί, αφού ήσαν μέλη και εκείνων των κυβερνήσεων! Για την χρεοκοπία δείχνουν με το δάκτυλο τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ενώ θα έπρεπε να δείχνουν μαζί και πολλούς συντρόφους τους!
Μπορεί να ευαγγελίζονται έναν κόσμο χωρίς περικοπές και λιτότητα, αλλά με την πολιτική τους μας οδηγούν στον πληθωριστικό κόσμο της δραχμής. Εκεί όπου η λιτότητα θα είναι καθημερινός τρόπος ζωής. Ένα νόμισμα δίχως αξιοπιστία σημαίνει πληθωρισμό, υποτιμήσεις, διαρκή και μόνιμη φτώχεια.
Οι οριζόντιες περικοπές στους μισθούς που γνωρίσαμε τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν λύση, επειδή δεν είναι το εργατικό κόστος η βασική αιτία του αυξημένου κόστους για μία επιχείρηση. Το πραγματικά μεγάλο κόστος οφείλεται στην γραφειοκρατία, στην διαφθορά του δημόσιου τομέα, στο ασφαλιστικό. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ξέρουν ότι κάθε ευρώ που χάνει μία επιχείρηση εξαιτίας όλων των παραπάνω λόγων είναι στο τέλος πολλά ευρώ λιγότερα από το δικό τους πορτοφόλι.
Κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι το «τέλος στην λιτότητα»: Η διαρκής προσπάθεια για την προσέλκυση επενδύσεων. Αλλά οι σημερινοί ηγέτες μας εννοούν κάτι διαφορετικό: Την προάσπιση των «κεκτημένων» των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Το που θα βρεθούν τα χρήματα για να εξακολουθούν να πληρώνονται οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων σε μία χρεοκοπημένη χώρα τους είναι αδιάφορο. Στο μυαλό τους τα χρήματα θα βρεθούν από την αύξηση των φόρων και αν αποτύχει κι αυτό, τότε το τελευταίο καταφύγιο είναι η έξοδος από το ευρώ και η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις διέλυαν τον ιδιωτικό τομέα για να υπερασπιστούν την εκλεκτή τους πελατεία που οι ίδιοι είχαν διορίσει στο δημόσιο. Είναι αυτή η ίδια πελατεία που μετακόμισε μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ και ξέχασε τους «ευεργέτες» της. Αυτή η κυβέρνηση κάνει ένα βήμα περισσότερο: Οδηγεί όλη την χώρα στο χάος της δραχμής, μόνο και μόνο επειδή πιστεύει ότι έτσι θα εξακολουθεί να έχει την υποστήριξη των ψηφοφόρων της. Προτάσσουν το κομματικό συμφέρον και δεν υπολογίζουν το παραμικρό. Ξεχνούν ότι εκείνοι που απαξίωσαν το ΠΑΣΟΚ ήσαν οι ίδιοι που τους οδήγησαν στην εξουσία. Και θα είναι οι ίδιοι που θα τους ζητήσουν «εξηγήσεις» αν η χώρα μεταναστεύσει μαζικά στον κόσμο της αληθινής πτώχειας. Όποιος νομίζει ότι τα χειρότερα τα έχουμε ήδη ζήσει, ας έχει υπόψη του ότι στις περιπτώσεις σαν και την δική μας ο πάτος είναι τις περισσότερες φορές ένα άπιαστο όνειρο και μία πολυτέλεια...
-----------------------------------------------
Πηγή: capital.gr-Θανάσης Μαυρίδης
-----------------------------------------------
