Ποιος
είπε ότι υπάρχει καθυστέρηση στην παροχή «υπηρεσιών υγείας» ή στη
διαδικασία «απονομής δικαιοσύνης» στην Ελλάδα; Δυο μόλις μέρες από τη
δημοσίευση ενός χρονογραφήματος του δημοσιογράφου Τάκη Μίχα στον γνωστό
ιστότοπο protagon.gr που ίδρυσε ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Ιατρικός
Σύλλογος Αθηνών (ΙΣΑ) πρόλαβε και εξέδωσε ειδική ανακοίνωση στα μέσα
ενημέρωσης, υπέβαλε σχετική αναφορά στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου
και, τέλος, κατέθεσε αγωγή, ζητώντας ένα εκατομμύριο ευρώ από τον
δημοσιογράφο και άλλο ένα από τον ιστότοπο που τον φιλοξένησε. Και η
Δικαιοσύνη φρόντισε να ορίσει την εκδίκαση τον προσεχή Ιανουάριο, ενώ οι
αγωγές συνήθως παίρνουν σειρά από το 2017.
Ο δημοσιογράφος εγκαλείται για το γεγονός ότι με το κείμενό του εμφανίζει «το μέσο Ελληνα ιατρό ως εγκληματία, ο οποίος μάλιστα είναι δυνατόν σκοπίμως να βλάπτει τον ασθενή» και «όλο το ιατρικό σώμα να παραμελεί συστηματικά τάχα το καθήκον του». Είναι βέβαια εξωφρενικό να αντιμετωπίζεται μ' αυτό τον τρόπο ένας δημοσιογράφος, έστω κι αν ο επιστημονικός φορέας θεωρεί ότι θίγεται ως κλάδος. Γιατί το κείμενο δεν αρκείται στις γνωστές «γενικεύσεις». Ο Μίχας επισημαίνει ένα καίριο πρόβλημα στη σχέση ιατρού και ασθενή. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο πρώτος βρίσκεται σε θέση υπεροχής, και από αυτή την υπεροχή προκύπτουν τα γνωστά παρεπόμενα. Ποιος μπορεί να αρνηθεί αυτή την αλήθεια; Και γιατί είναι ιεροσυλία το να επιχειρεί κάποιος να διερευνήσει τα τρωτά αυτής της σχέσης, προκειμένου να διαφυλαχτούν τα συμφέροντα του ασθενή;
Στα πάνω από είκοσι χρόνια που γνωρίζω και διαβάζω τον Μίχα, ελάχιστες είναι οι φορές που συμφώνησα μαζί του. Και με το επίμαχο κείμενό του διαφωνώ απολύτως, όχι όμως επειδή τάχα θίγει τα καλώς κείμενα του ιατρικού κόσμου, αλλά επειδή ως γνήσιος φιλελεύθερος έχει εντελώς έξω από την οπτική του το καίριο κατά τη γνώμη μου πρόβλημα, δηλαδή τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα των παροχών υγείας στη σημερινή Ελλάδα.
Αλλά ως δημοσιογράφος οφείλω να παραδεχτώ το θάρρος του να λέει με ευθύ και ενίοτε ωμό τρόπο αυτό που θεωρεί ο ίδιος ορθό. Είναι γνωστό ότι προκαλεί με ορισμένες δημοσιογραφικές του παρεμβάσεις. Γιατί δεν είναι από εκείνους που προσαρμόζονται στα «προαπαιτούμενα» κάθε πολιτικής συγκυρίας, ώστε να εξασφαλίζει την εύνοια των εκάστοτε ισχυρών. Αλλά στις παρεμβάσεις του αυτές, ο Μίχας δεν στρέφεται εναντίον προσώπων, δεν προσβάλλει άτομα, αλλά θίγει κατεστημένες αντιλήψεις. Ποιος ξεχνά ότι είχε το θάρρος να μιλά για τον «σφάχτη» Μεγαλέξανδρο στο περιοδικό της ΟΝΝΕΔ το 1993, την περίοδο της παλλαϊκής εθνικιστικής υστερίας, με αποτέλεσμα να τον υπερασπίζεται ο Κωστής Χατζηδάκης, να ζητεί την ποινική του δίωξη ο Δημήτρης Σταμάτης και να αξιώνει την αποπομπή της ηγεσίας της νεολαίας ο Αντώνης Σαμαράς;
Σε λάθος δρόμο βρίσκεται λοιπόν ο ΙΣΑ. Αλίμονο αν πρέπει να γράφουμε για τον όποιο κλάδο ή ομάδα πολιτών, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που θα μας ορίζουν τα σωματεία του καθενός ή -ακόμα χειρότερο- με την απειλή της ποινής του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Αυτό κι αν είναι φακελάκι!
------------------------------------------------------------
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών -Δημήτρης Ψαράς
------------------------------------------------------------
Ο δημοσιογράφος εγκαλείται για το γεγονός ότι με το κείμενό του εμφανίζει «το μέσο Ελληνα ιατρό ως εγκληματία, ο οποίος μάλιστα είναι δυνατόν σκοπίμως να βλάπτει τον ασθενή» και «όλο το ιατρικό σώμα να παραμελεί συστηματικά τάχα το καθήκον του». Είναι βέβαια εξωφρενικό να αντιμετωπίζεται μ' αυτό τον τρόπο ένας δημοσιογράφος, έστω κι αν ο επιστημονικός φορέας θεωρεί ότι θίγεται ως κλάδος. Γιατί το κείμενο δεν αρκείται στις γνωστές «γενικεύσεις». Ο Μίχας επισημαίνει ένα καίριο πρόβλημα στη σχέση ιατρού και ασθενή. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο πρώτος βρίσκεται σε θέση υπεροχής, και από αυτή την υπεροχή προκύπτουν τα γνωστά παρεπόμενα. Ποιος μπορεί να αρνηθεί αυτή την αλήθεια; Και γιατί είναι ιεροσυλία το να επιχειρεί κάποιος να διερευνήσει τα τρωτά αυτής της σχέσης, προκειμένου να διαφυλαχτούν τα συμφέροντα του ασθενή;
Στα πάνω από είκοσι χρόνια που γνωρίζω και διαβάζω τον Μίχα, ελάχιστες είναι οι φορές που συμφώνησα μαζί του. Και με το επίμαχο κείμενό του διαφωνώ απολύτως, όχι όμως επειδή τάχα θίγει τα καλώς κείμενα του ιατρικού κόσμου, αλλά επειδή ως γνήσιος φιλελεύθερος έχει εντελώς έξω από την οπτική του το καίριο κατά τη γνώμη μου πρόβλημα, δηλαδή τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα των παροχών υγείας στη σημερινή Ελλάδα.
Αλλά ως δημοσιογράφος οφείλω να παραδεχτώ το θάρρος του να λέει με ευθύ και ενίοτε ωμό τρόπο αυτό που θεωρεί ο ίδιος ορθό. Είναι γνωστό ότι προκαλεί με ορισμένες δημοσιογραφικές του παρεμβάσεις. Γιατί δεν είναι από εκείνους που προσαρμόζονται στα «προαπαιτούμενα» κάθε πολιτικής συγκυρίας, ώστε να εξασφαλίζει την εύνοια των εκάστοτε ισχυρών. Αλλά στις παρεμβάσεις του αυτές, ο Μίχας δεν στρέφεται εναντίον προσώπων, δεν προσβάλλει άτομα, αλλά θίγει κατεστημένες αντιλήψεις. Ποιος ξεχνά ότι είχε το θάρρος να μιλά για τον «σφάχτη» Μεγαλέξανδρο στο περιοδικό της ΟΝΝΕΔ το 1993, την περίοδο της παλλαϊκής εθνικιστικής υστερίας, με αποτέλεσμα να τον υπερασπίζεται ο Κωστής Χατζηδάκης, να ζητεί την ποινική του δίωξη ο Δημήτρης Σταμάτης και να αξιώνει την αποπομπή της ηγεσίας της νεολαίας ο Αντώνης Σαμαράς;
Σε λάθος δρόμο βρίσκεται λοιπόν ο ΙΣΑ. Αλίμονο αν πρέπει να γράφουμε για τον όποιο κλάδο ή ομάδα πολιτών, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που θα μας ορίζουν τα σωματεία του καθενός ή -ακόμα χειρότερο- με την απειλή της ποινής του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Αυτό κι αν είναι φακελάκι!
------------------------------------------------------------
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών -Δημήτρης Ψαράς
------------------------------------------------------------
