«Δεν χτίζουμε με υλικά κατεδαφίσεων...
θα πρέπει πρώτα να πετάξουμε τα μπάζα
μαζί και την ωριμότητα των ομηλίκων μας.»
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
Ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα θέματα των ημερών που διανύουμε είναι η ανανέωση στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Η ανανέωση στα πρόσωπα που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης και εξουσίας, η ανανέωση στις ιδέες που διαδίδονται και καλλιεργούνται και η ανανέωση στις πρακτικές και τις πολιτικές που εφαρμόζονται και που τελικά μέσα από αυτές ελπίζουμε ότι η κοινωνία μας θα προοδεύσει ανεβάζοντας το βιοτικό, μορφωτικό και πολιτιστικό μας επίπεδο.
Η ανανέωση φυσικά δεν είναι μόνο φαινόμενο και ανάγκη της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Είναι κυρίως μια απαραίτητη και πολύτιμη διεργασία της φύσης που εξασφαλίζει την ζωτικότητα, την ευελιξία και την δυναμικότητα της και διασφαλίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την επιβίωση των όντων αλλά και την διατήρηση της ίδιας της ζωής. Το πετυχαίνει δε αυτό με την αποβολή του παλιού, του φθαρμένου, του κουρασμένου και αντιπαραγωγικού, υιοθετώντας ταυτόχρονα το νέο, το άφθαρτο, το σφριγηλό και παραγωγικό υλικό που έχει δημιουργήσει μέσα από τους ατέλειωτους μηχανισμούς της. Τους μηχανισμούς της εξέλιξης που είναι προϊόν της ατέρμονης προσπάθειας της στα δισεκατομμύρια χρόνια από απαρχής της δημιουργί-ας να τελειοποιηθεί, μέσα από αμέτρητους πειραματισμούς και δοκιμασίες. Είναι λοιπόν σχεδόν ταυτόσημη η έννοια της ανανέωσης με αυτήν της εξέλιξης.
Όπως όμως είναι φυσικό, στο ανθρώπινο επίπεδο, τα πρόσωπα ανέκαθεν αντιδρούσαν και αντιδρούν σε κάθε είδους αλλαγές και ανανεώσεις. Συνηθίζεται οι κατέχοντες τις θέσεις σε κάθε είδους οργανισμό να θεωρούν ότι αυτές δικαιωματικά τους ανήκουν, ότι είναι αναντικατάστατοι, ότι είναι οι ίδιοι ακόμα νέοι. Με φρέσκες ιδέες, που όμως δεν πρόλαβαν να εφαρμόσουν, παρόλο που βρίσκονται χρόνια στις ίδιες καρέκλες και με σχέδια και οράματα που, αν και σε εκείνους φαντάζουν πρωτοποριακά, εν τούτοις η ζωή και η κοινωνία τα έχουν ξεπεράσει. Τι φταίνε εκείνοι που όσον καιρό κάθονταν στα ψηλά δεν έβλεπαν την ζωή να τους προσπερνά;
Όμως είναι γεγονός. Εκείνη τους προσπέρασε. Νέοι άνθρωποι ανδρώθηκαν, νέες ιδέες θεμελιώθηκαν και μια καινούργια κοινωνία διεκδικεί πλέον το μερίδιο που της ανήκει στην διαχείριση του μέλλοντος της. Εκείνοι όμως αντιδρούν βάζοντας εμπόδια, κάνοντας κατάχρηση της δύναμης που η κοινωνία τους έχει εμπιστευτεί για άλλο σκοπό και λειτουργώντας σαν τροχοπέδη για την εξέλιξη. Τότε πλέον αρχίζει η διαμάχη. Ο πόλεμος του παλιού με το νέο. Και η κοινωνία σκοντάφτει. Για μια στιγμή μονάχα. Για μια στιγμή. Κατόπιν τους αποβάλλει, τους απορρίπτει. Τους ποδοπατεί. Και συνεχίζει.
Ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο πριν από λίγο καιρό με κάποιο φίλο που γνωρίζει καλά τα πολιτικά πράγματα συζητούσαμε για το ζήτημα της ανανέωσης που ανέκυψε σε ένα από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, όπως ονομάζονται αυτά. Έθεσα λοιπόν τους παραπάνω προβληματισμούς μου στο φίλο μου που με παρακολουθούσε χαμογελαστός χωρίς να μιλά.
Χαμογελούσε άραγε με τον προβληματισμό μου και με την αγωνία μου; Για το πως δηλαδή ξεπερνώνται τα προβλήματα αυτά που μοιραία παρουσιάζονται μαζί με την ανάγκη για ανανέωση; Πως θα καμφθούν οι αντιδράσεις και θα πεισθούν οι αντιδρώντες στις αλλαγές; Πως τελικά μπορεί να γίνει ανανέωση με το μικρότερο δυνατό κόστος;
Γύρισα κάποια στιγμή και τον κοίταξα τελειώνοντας το μονόλογο μου.
«Εσύ τι νομίζεις ότι πρέπει να γίνει;» του είπα.
Αντί να μου απαντήσει έψαξε στην τσέπη του καθίσματος μπροστά του ανάμεσα στα περιοδικά και τα φυλλάδια και κάποια στιγμή έβγαλε το φυλλάδιο για τις διαδικασίες έκτακτης ανάγκης. Με το δάχτυλο του δεξιού του χεριού μου έδειξε το σχέδιο του αεροπλάνου με τις μεγάλες φουσκωτές πλατφόρμες που έβγαιναν από τις εξόδους της ατράκτου φτάνοντας μέχρι το επίπεδο της θάλασσας.
«Τις βλέπεις αυτές εδώ τις τσουλήθρες;» με ρώτησε.
«Ας υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή το αεροπλάνο έχει βαρύνει και δεν μπορεί να πετάξει. Ο πιλότος αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Ή πρέπει να το αφήσει να συντριβεί στο έδαφος ή θα πρέπει να μειώσει το βάρος. Και τότε τι λες ότι πρέπει να κάνει; Να πετάξει τα παιδιά και τα μωρά; Τους νέους και τους έντιμους; Ή να αδειάσει τους γέρους, τους ανέντιμους, τους κλέφτες και τους φθαρμένους απ’ τις τσουλήθρες;»
«Μάλλον το δεύτερο θα πρέπει να κάνει» του απάντησα.
«Και αφού αδειάσει τη σαβούρα» συνέχισε, «τότε τι θα κάνει το αεροπλάνο. Δεν θα πάρει ύψος; Και τότε, μόνο τότε, θα ξαναπετάξει σίγουρο στον προορισμό του» τελείωσε γελώντας σαρκαστικά.
Χαμογέλασα και εγώ αναλογιζόμενος όσα μου είπε. Μα φυσικά σκέφτηκα. Η ανανέωση, η εξέλιξη απαιτεί.... θυσίες. Και κοίταξα με κατανόηση το φίλο μου που συνέχιζε να φωνάζει με ενθουσιασμό:
«Τις τσουλήθρες λοιπόν. Τις τσουλήθρες!»
-----------------------------------
Παπανικολοπουλου Δημητρα
-----------------------------------
θα πρέπει πρώτα να πετάξουμε τα μπάζα
μαζί και την ωριμότητα των ομηλίκων μας.»
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
Ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα θέματα των ημερών που διανύουμε είναι η ανανέωση στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Η ανανέωση στα πρόσωπα που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης και εξουσίας, η ανανέωση στις ιδέες που διαδίδονται και καλλιεργούνται και η ανανέωση στις πρακτικές και τις πολιτικές που εφαρμόζονται και που τελικά μέσα από αυτές ελπίζουμε ότι η κοινωνία μας θα προοδεύσει ανεβάζοντας το βιοτικό, μορφωτικό και πολιτιστικό μας επίπεδο.
Όπως όμως είναι φυσικό, στο ανθρώπινο επίπεδο, τα πρόσωπα ανέκαθεν αντιδρούσαν και αντιδρούν σε κάθε είδους αλλαγές και ανανεώσεις. Συνηθίζεται οι κατέχοντες τις θέσεις σε κάθε είδους οργανισμό να θεωρούν ότι αυτές δικαιωματικά τους ανήκουν, ότι είναι αναντικατάστατοι, ότι είναι οι ίδιοι ακόμα νέοι. Με φρέσκες ιδέες, που όμως δεν πρόλαβαν να εφαρμόσουν, παρόλο που βρίσκονται χρόνια στις ίδιες καρέκλες και με σχέδια και οράματα που, αν και σε εκείνους φαντάζουν πρωτοποριακά, εν τούτοις η ζωή και η κοινωνία τα έχουν ξεπεράσει. Τι φταίνε εκείνοι που όσον καιρό κάθονταν στα ψηλά δεν έβλεπαν την ζωή να τους προσπερνά;
Όμως είναι γεγονός. Εκείνη τους προσπέρασε. Νέοι άνθρωποι ανδρώθηκαν, νέες ιδέες θεμελιώθηκαν και μια καινούργια κοινωνία διεκδικεί πλέον το μερίδιο που της ανήκει στην διαχείριση του μέλλοντος της. Εκείνοι όμως αντιδρούν βάζοντας εμπόδια, κάνοντας κατάχρηση της δύναμης που η κοινωνία τους έχει εμπιστευτεί για άλλο σκοπό και λειτουργώντας σαν τροχοπέδη για την εξέλιξη. Τότε πλέον αρχίζει η διαμάχη. Ο πόλεμος του παλιού με το νέο. Και η κοινωνία σκοντάφτει. Για μια στιγμή μονάχα. Για μια στιγμή. Κατόπιν τους αποβάλλει, τους απορρίπτει. Τους ποδοπατεί. Και συνεχίζει.
Ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο πριν από λίγο καιρό με κάποιο φίλο που γνωρίζει καλά τα πολιτικά πράγματα συζητούσαμε για το ζήτημα της ανανέωσης που ανέκυψε σε ένα από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, όπως ονομάζονται αυτά. Έθεσα λοιπόν τους παραπάνω προβληματισμούς μου στο φίλο μου που με παρακολουθούσε χαμογελαστός χωρίς να μιλά.
Χαμογελούσε άραγε με τον προβληματισμό μου και με την αγωνία μου; Για το πως δηλαδή ξεπερνώνται τα προβλήματα αυτά που μοιραία παρουσιάζονται μαζί με την ανάγκη για ανανέωση; Πως θα καμφθούν οι αντιδράσεις και θα πεισθούν οι αντιδρώντες στις αλλαγές; Πως τελικά μπορεί να γίνει ανανέωση με το μικρότερο δυνατό κόστος;
Γύρισα κάποια στιγμή και τον κοίταξα τελειώνοντας το μονόλογο μου.
«Εσύ τι νομίζεις ότι πρέπει να γίνει;» του είπα.
Αντί να μου απαντήσει έψαξε στην τσέπη του καθίσματος μπροστά του ανάμεσα στα περιοδικά και τα φυλλάδια και κάποια στιγμή έβγαλε το φυλλάδιο για τις διαδικασίες έκτακτης ανάγκης. Με το δάχτυλο του δεξιού του χεριού μου έδειξε το σχέδιο του αεροπλάνου με τις μεγάλες φουσκωτές πλατφόρμες που έβγαιναν από τις εξόδους της ατράκτου φτάνοντας μέχρι το επίπεδο της θάλασσας.
«Τις βλέπεις αυτές εδώ τις τσουλήθρες;» με ρώτησε.
«Ας υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή το αεροπλάνο έχει βαρύνει και δεν μπορεί να πετάξει. Ο πιλότος αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Ή πρέπει να το αφήσει να συντριβεί στο έδαφος ή θα πρέπει να μειώσει το βάρος. Και τότε τι λες ότι πρέπει να κάνει; Να πετάξει τα παιδιά και τα μωρά; Τους νέους και τους έντιμους; Ή να αδειάσει τους γέρους, τους ανέντιμους, τους κλέφτες και τους φθαρμένους απ’ τις τσουλήθρες;»
«Μάλλον το δεύτερο θα πρέπει να κάνει» του απάντησα.
«Και αφού αδειάσει τη σαβούρα» συνέχισε, «τότε τι θα κάνει το αεροπλάνο. Δεν θα πάρει ύψος; Και τότε, μόνο τότε, θα ξαναπετάξει σίγουρο στον προορισμό του» τελείωσε γελώντας σαρκαστικά.
Χαμογέλασα και εγώ αναλογιζόμενος όσα μου είπε. Μα φυσικά σκέφτηκα. Η ανανέωση, η εξέλιξη απαιτεί.... θυσίες. Και κοίταξα με κατανόηση το φίλο μου που συνέχιζε να φωνάζει με ενθουσιασμό:
«Τις τσουλήθρες λοιπόν. Τις τσουλήθρες!»
-----------------------------------
Παπανικολοπουλου Δημητρα
-----------------------------------
