Παρακολουθούσα αυτές τις μέρες τη διάσκεψη
One Planet στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου πενήντα ηγέτες, χωρίς τον
πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ –καθώς αποφάσισε οι ΗΠΑ να απέχουν από τον...
έναν πλανήτη–, μαζεύτηκαν για να συζητήσουν σχετικά με την πρόοδο που
έχει επιτευχθεί στα δυο χρόνια από τη σύναψη της Συμφωνίας του Παρισιού.
Από τότε που συμφώνησαν να συγκρατήσουν την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη αρκετά κάτω από τους 2° C. Ακούστηκαν κυρίως διαπιστώσεις, όπως ότι η κλιματική αλλαγή κινείται ταχύτερα από εμάς –το ξέραμε ήδη αυτό– και κάποιες δεσμεύσεις για το μέλλον.
Εν τω μεταξύ δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Από την Κίνα και την Ινδία μέχρι την Καλιφόρνια και τους αμπελώνες του Μπορντό, η απορρύθμιση του κλίματος δημιουργεί ουσιαστικά έναν άλλο κόσμο, όλο και πιο έντονο, όλο και πιο εχθρικό, εφιαλτικό.
Αναμενόμενο. Πληγώνουμε τη γη, τη θάλασσα, αγαπάμε την υπερβολή, την αλόγιστη σπατάλη, ξεχάσαμε την αξία των αγαθών που μας προσφέρονται και τα αποτελέσματα είναι τρομακτικά. Σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Φυσικών Πόρων των ΗΠΑ, η ρύπανση του νερού είναι ο νούμερο ένα υγειονομικός κίνδυνος στη χώρα. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Θέλετε να πάμε στην Κίνα; Εκεί, το 20% της γης που καλλιεργείται έχει μολυνθεί από τοξικά βαρέα μέταλλα με ανυπολόγιστες συνέπειες για το περιβάλλον, τα τρόφιμα, την υγεία των πολιτών. Αν προσθέσει κανείς την απώλεια της βιοποικιλότητας, τη διάβρωση των εδαφών, την αποψίλωση των δασών, την άνοδο της θερμοκρασίας και πολλά άλλα, έχει ολόκληρη την εικόνα.
Παρακολουθώντας τους διεθνείς ηγέτες, από τον Μακρόν μέχρι τον Μοράλες, και ακούγοντας τις δηλώσεις τους, με τον απαραίτητο δραματικό τόνο, σκέφτομαι πως θα μπορούσε κανείς να ακολουθήσει ανάποδη πορεία. Να ξεκινήσει δηλαδή από τη μικρή εικόνα για να φτάσει στη μεγάλη. Τώρα θα μου πείτε, εγώ κι εσύ μπορούμε να σώσουμε τον πλανήτη; Ναι, μπορούμε και μάλιστα χωρίς να μετακινηθούμε ιδιαίτερα από τη «θέση» μας. Μπορούμε να τον «σώσουμε» από την κουζίνα του σπιτιού μας γιατί η προστασία του περιβάλλοντος περνάει και από το πιάτο μας.
Είναι απλό: Δεν μετράει μόνο ο τρόπος παραγωγής, μεταφοράς, επεξεργασίας και συσκευασίας τροφίμων. Μετράνε πολλά πράγματα. Το πώς ο καθένας σπίτι του κάνει οικονομία σε νερό, ενέργεια, σκουπίδια. Το τι επιλέγει να τρώει. Το αν αξιοποιεί τα πάντα –ακόμη και υλικά που δείχνουν άχρηστα– σε σχέση με την πρώτη ύλη που προμηθεύεται. Η ατομική ευθύνη μπορεί να κάνει τη διαφορά. Η σοφή διαχείριση. Οι Ηπειρώτες το λένε ωραία: «Το περίσσιο χαλάει το ίσιο». Αυτό χρειαζόμαστε. Μέτρο.
--------------------------------------
Πηγή: Καθημερινή
--------------------------------------
