"Όλοι οι κυθήριοι το ίδιο ηλίθιοι είσαστε" ούρλιαζε σκύβοντας ο εξαγριωμένος ύπαρχος του Βιτσέντζου Κορνάρου στο πρόσωπό μου στις οκτώ παρά τέταρτο το πρωί.
Έντεκα ώρες πριν στο Διακόφτι Κυθήρων, με δυνατό αέρα και κρύο περιμέναμε να έρθει το πλοίο από Κρήτη να φορτώσουμε αυτοκίνητα και ανθρώπους για Πειραιά.
Έφτασε τρία τέταρτα αργότερα από την ώρα που μας έδωσε το πρακτορείο και έγινε της τρελής κυριολεκτικά, γιατί πέραν του κόσμου που παγωμένος ήθελε να επιβιβαστεί, έπρεπε να μπουν και αυτοκίνητα που η οδική βοήθεια είχε φέρει για να ταξιδέψουν, ώστε να πάνε σε συνεργεία στην Αθήνα για επισκευή.
Έντεκα ώρες πριν στο Διακόφτι Κυθήρων, με δυνατό αέρα και κρύο περιμέναμε να έρθει το πλοίο από Κρήτη να φορτώσουμε αυτοκίνητα και ανθρώπους για Πειραιά.
Έφτασε τρία τέταρτα αργότερα από την ώρα που μας έδωσε το πρακτορείο και έγινε της τρελής κυριολεκτικά, γιατί πέραν του κόσμου που παγωμένος ήθελε να επιβιβαστεί, έπρεπε να μπουν και αυτοκίνητα που η οδική βοήθεια είχε φέρει για να ταξιδέψουν, ώστε να πάνε σε συνεργεία στην Αθήνα για επισκευή.
Στεκόμουν με παιδί και σκυλί στην άκρη της ράμπας και πάλευα να πείσω το προσωπικό του καραβιού, ότι το αυτοκίνητό μου δεν έπρεπε να είναι ανάμεσα σε όσα το επόμενο πρωί θα έβγαζαν οι οδηγοί τους, αφού θα το έπαιρνε το όχημα της οδικής βοήθειας.
Μάταια!!
Προσπάθησα να ακολουθήσω την δεδομένη διαδικασία, έδωσα στη λιμενικό στοιχεία και κλειδί, και καταφέραμε τελευταίες και παγωμένες να ανεβούμε τη σκάλα για να βρούμε τη καμπίνα μας.
Τη καμπίνα που είχαμε ήδη πληρώσει σχεδόν 100€, όπου μας οδήγησε ένας ευγενέστατος καμαρώτος, πλην όμως όταν μπήκαμε στο χώρο της το σκυλί πρώτο έκανε μεταβολή για να την εγκαταλείψει.
Αχούρι πνιγηρό και θορυβώδες, χωρίς εξαερισμό και πρίζες για να φορτίσουμε τα κινητά μας, που σίγουρα θα χρειαζόμασταν την επομένη.
Βγήκα τρέχοντας έξω και βρήκα κάποιον από το προσωπικό για να ρωτήσω την ώρα και την αποβάθρα αφίξεώς μας.
Μου απάντησε: "Φτάνουμε κανονικά έξι-εξίμιση στην Ε3". Πέρασα το μήνυμα στους συγγενείς που θα μας παραλάμβαναν και έκλεισα το τηλέφωνο για να σώσω μπαταρία.
Μαρτυρήσαμε να κοιμηθούμε λίγες ώρες και σηκωθήκαμε στις έξι παρά τέταρτο για να δούμε πως θα οργανωθούμε για την άφιξη στον Πειραιά.
Τότε ξεκίνησε μια άλλη Οδύσσεια, αυτή της αποβάθρας που θα δέναμε. Γιατί όσοι περίμεναν στον Πειραιά το πλοίο μας έζησαν από τις έξι παρά τέταρτο ως τις επτάμιση μια παράνοια.
Ο λόγος ήταν ότι ούτε το πλοίο ούτε ο Πειραιάς δεν μπορούσαν να πουν ποιά ήταν η αποβάθρα μας και το "πλοίο των καταραμένων" θα έδενε ή στην Ε1, ή στην Ε2, ή στην Ε3, ή στην Ε4, ή ακόμα και ανάμεσα σε δύο από αυτές.
Άνθρωποι, αυτοκίνητα και οχήματα οδικής βοήθειας περιφέρονταν σε αλλόφρωνα κατάσταση ανάμεσα στις αποβάθρες χωρίς να βρίσκουν κάποιον υπεύθυνο απο το Λιμεναρχείο για να ρωτήσουν. Κανέναν όμως;;;
Υπάλληλοι υπήρχαν βέβαια, αλλά οι περισσότεροι είτε φύλαγαν τους μετανάστες, είτε το μισοβουλιαγμένο Παναγία της Τήνου μην αποπλεύσει μόνο του μάλλον...
Ένας μόνον λιμενικός βρέθηκε που δήλωσε: "Έχουμε γίνει μπου...λο, τι ψάχνετε τώρα!".
Παράλληλα με τους συγγενείς που παράδερναν στις αποβάθρες εγώ έδινα οδηγίες στον ταλαίπωρο άνθρωπο της οδικής βοήθειας και τον έτρεχα από δω και από κει. Τελικά δέσαμε, ούτε που θυμάμαι που!! και κατεβήκαμε φορτωμένες για να δούμε τι θα βρούμε στο χώρο στάθμευσης των αυτοκινήτων.
Αντίκρυσα ένα σύνολο αντρών που έβγαζαν κραυγές για να ακουστούν μέσα στο θόρυβο, πάλεψα να εξηγήσω στην λιμενικό την κατάσταση αλλά αυτή δήλωσε ένα: "δεν είμαι εγώ υπεύθυνη".
Πλησίασα κάποιον που φώναζε σ ένα ακουστικό ότι πρέπει να ειδοποιηθεί ο οδηγός του αυτοκινήτου με αριθμό δικό μου! ότι εγώ είμαι η οδηγός και δεν μπορώ να το μετακινήσω γιατί....Αυτός επέμενε να φωνάζει την ανακοίνωσή του, του άρεσε προφανώς η ευκαιρία να πει κάτι σ ένα μικρόφωνο, γιατί δεν πήγε στο ex factor να καταξιωθεί το παιδί;, και εν συνεχεία μου έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις που δεν τον ενημέρωσα το προηγούμενο βράδυ.
Στράφηκα στον ηλικιωμένο λοστρόμο που είχε αδράξει το κλειδί του αυτοκινήτου μου και έτρεχε να το οδηγήσει ο ίδιος στην έξοδο, έτρεχα να τον προλάβω να μην του προκαλέσει και άλλη ζημιά, αλλά αυτός με αγνόησε επιδεικτικότατα λέγοντας τα δικά του ευγενικά σχόλια.
Έτρεξα στον ύπαρχο και του εξηγούσα ότι μόνον η οδική βοήθεια θα έπρεπε να πάρει το αυτοκίνητο και τότε αυτός ούρλιαξε στο πρόσωπό μου: "Όλοι οι κυθήριοι το ίδιο ηλίθιοι είσαστε", μαζί με άλλα υπέροχα σχόλια και απειλές για τον Στράτο...της οδικής βοήθειας στο νησί, εμένα, τα Κύθηρα και τη κατάσταση γενικώς.
Ήταν αυτή η στιγμή, η ελάχιστη που γύρισα τούμπα και είδα τη ζωή αλλιώς και ξεστόμισα το πρώτο κακόηχο σχόλιο που μου ήρθε για τον έξαλλο λοστρόμο που θα μου έκανε ζημιά.
Ο ύπαρχος, κύριος ών, άρχισε πλέον να με απειλεί ότι θα με βγάλει σηκωτή από το πλοίο του, ότι θα μου κάνει κακό, ότι θα με μηνύσει, ότι θα με πάει αυτόφωρο, και άλλα και άλλα....
Τα στήλωσα, τον διαβεβαίωσα ότι δεν θα πήγαινα πουθενά χωρίς την περιουσία μου και ότι τον καθιστούσα υπεύθυνο για ό,τι και να μου συνέβαινε, άλλωστε είχα πληρώσει και 73€ για το αυτοκίνητο.
Άρχισα να βγάζω φωτογραφίες του προσωπικού πάνω και γύρω απο το αυτοκινητό μου και τότε δέχτηκαν να αφήσουν το όχημα της οδικής βοήθειας να έρθει να το φορτώσει.
Ζήτησα με τη σειρά μου από τον ύπαρχο τα στοιχεία του, ούρλιαζε ότι δεν μου τα δίνει συνεχίζοντας να με απειλεί και δείχνοντάς με στον ηλικιωμένο έξαλλο λοστρόμο του είπε: "αυτή εδώ σε έβρισε"!
Είπα ένα συγνώμη στο ανθρωπάκι και στράφηκα πάλι στον ύπαρχο επιμένοντας για τα δικά του στοιχεία, αλλά τότε το ανθρωπάκι από το πουθενά άρχισε να ουρλιάζει: " ακούς εκεί που θα μας ρωτήσεις τα στοιχεία μας, εγώ θα σου κάνω μήνυση, τί νομίζεις ότι επειδή δεν έχω λεφτά δεν κάνω μηνύσεις";
Το νευρικό μου γέλιο που ακολούθησε πρέπει μάλλον να ηρέμησε τη κατάσταση γιατί τότε όλα λειτούργησαν και με φορτωμένο πλέον το αυτοκίνητο ξεκινήσαμε στις οκτώ και τέταρτο να φύγουμε από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, το γεμάτο κόσμο που δεν ήξερε που να πάει και τι να κάνει, το τιγκαρισμένο από σκηνές με μετανάστες που τους φυλάνε οι λιμενικοί, το λιμάνι όπου σε μια αποβάθρα του το Παναγία Τήνου βουλιάζει επί δέκα ημέρες αλλά το φυλάνε και αυτό, το λιμάνι Κόλαση για τουρίστες και εργαζόμενους.
Εγώ λοιπόν η ηλίθια κυθήρια ευγνωμονώ για το ότι έχω την ευχέρεια να οδηγώ ως την Νεάπολη και να παίρνω την Πορφυρούσσα μας, το μικρό πλοίο που λειτουργεί με επαγγελματισμό και δεν με αφήνει να το περιμένω με την αβεβαιότητα του αν και πότε θα φτάσει στον προορισμό του για να εξυπηρετηθούν οι συμπατριώτες μου, οι τουρίστες μας, η οικογένειά μου και τελικά εγώ η ηλίθια.
Και μένω να αναρωτιέμαι για το μέλλον του Τουρισμού μας...
-----------------------------------------------------------------
Πηγή: kythirionpolitia.gr-Ελίνα Γαλανοπούλου
-----------------------------------------------------------------
Πηγή: kythirionpolitia.gr-Ελίνα Γαλανοπούλου
-----------------------------------------------------------------
