Η φωτογραφία του Παύλου Φύσσα
που σφαγιάστηκε από τους ανεγκέφαλους μαχαιροβγάλτες μιας παραφυάδας του
Οργανωμένου Εγκλήματος η οποία μεταμφιέστηκε σε «πολιτικό κόμμα» (με πλήρη
ευθύνη όλων εκείνων που -εν επιγνώσει ή όχι- την ψήφισαν), φωτογραφία που
«κοσμεί» την πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας, δεν πρέπει να
αναπαραχθεί από
κανένα μέσο επικοινωνίας ως δηλωτικό τόσο του σεβασμού μας στη ζωή και, κυρίως,
στο νόημα του θανάτου ενός «χαμογελαστού παιδιού» όσο και της αδυναμίας μας να
συλλάβουμε την άβυσσο της απουσίας του που βιώνεται από τους γονείς και τη
συντρόφισσά του.
•
Υπάρχει μια ευαπόδεικτη αναλογική σχέση ανάμεσα στην αχρειότητα και την
κυκλοφορία των εντύπων (και των ποσοστών τηλεθέασης): όσο αυξάνεται η μια τόσο
μεγεθύνεται η άλλη. Χωρίς ποτέ να αναρωτιέται κανείς για το πού οδηγεί αυτός ο
δρόμος, τόσο τα άτομα όσο και τις κοινωνίες.
•
Υπάρχει μια αχρειότητα που δεν δείχνει κανένα σεβασμό στη ζωή. Και μια άλλη,
παράγωγό της, που δεν δείχνει σεβασμό στο θάνατο. Η άλλη όψη της έλλειψης του
σεβασμού στη ζωή είναι η έλλειψη του σεβασμού στο θάνατο. Κι όποιος εμπορεύεται
ζωή (μεταξύ άλλων, ανάγοντάς την και σε λάιφ-στάιλ), είναι «φυσικό» να θεωρεί
και χειρίζεται το θάνατο ως εμπόρευμα.
• Η φωτογραφία του θανάτου
του Παύλου
Φύσσα είναι
ανεκτίμητο φυλακτό για τους γονείς, την κοπέλα και τους φίλους του, και όχι αντικείμενο προς κατανάλωση
από τις αγέλες των νεκρόφιλων που αλαλάζουν στις κερκίδες των απανταχού
Κολοσσαίων.
• Η νεκροφιλία είναι τυπικό
γνώρισμα των ατόμων που θέλουν να σκοτώσουν την εικόνα τους. Εκείνων που
νοιώθουν νεκροί εν αποσυνθέσει. Και επιθυμούν διακαώς να εκδικηθούν τους άλλους
για τη δική τους συναισθηματική στέρηση και ερημιά. Κοινωνικά «αποδεκτοί»
νεκρόφιλοι χωρίς τα τυπικά (ψυχιατρικά διαπιστώσιμα) συμπτώματα της
νεκροφιλίας.
•
Η άρνηση της αναπαραγωγής της αχρειότητας ισοδυναμεί με άρνηση της τροφοδοσίας
των κοινωνικά αποδεκτών νεκρόφιλων και της εξουσιαστικά καλλιεργούμενης
νεκροφιλίας.
• Σ’ αντίθεση με τις επιταγές
της εξουσίας και των μιντιακών μπαμπουίνων της, προσωπικά θα εξακολουθώ να
επιμένω πεισματικά ότι η ιστορία γράφεται από τη μνήμη και όχι από την αμνησία ή
τη λήθη.
• Και θα θυμίσω στους
«αμνήμονες» ότι στις 15 Μαρτίου 1994 η εύνοια μιας «ξανθιάς»
επέτρεπε σε κάποιον να γράφει στην εφημερίδα«Ελευθεροτυπία» (αναφερόμενος στη γενοκτονία
των Εβραίων από τους Ναζί, με αφορμή τη «Λίστα του Σίντλερ»): «Έχετε να χάσετε τέσσερις
ολόκληρες ώρες; Να πάτε να δείτε τη "Λίστα του Σίντλερ". Μέχρι και τα ελάχιστα
γυμνά που έχει είναι φούρνου».
• Είναι τραγικό ότι εδώ, επί
έναν και πλέον αιώνα, επιβεβαιώνεται διαρκώς και με αυξανόμενη συχνότητα η εκ
βαθέων εξομολόγηση τουJohn Swinton ότι: «δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφωρα, να διαστρεβλώνει, να
διαβάλλει, να κολακεύει το θεό του χρήματος
και να
πουλάει τη χώρα του
και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί… [Εμείς οι
δημοσιογράφοι] είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο
παρασκήνιο.
Είμαστε
μαριονέτες,
εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια κι εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες
και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων.
Είμαστε
διανοούμενες πόρνες». (John Swinton, 1829-1901, οικονομολόγος,
δημοσιογράφος, αρθρογράφος και διευθυντής σύνταξης στις εφημερίδες New York Times, 1860-1870 και The New York Sun,
1875-1897.)
•
Στην ψυχική, διανοητική και συναισθηματική έρημο που ανοίγεται διάπλατα μπροστά
μας «το μέλλον έχει πολύ ξηρασία» γιατί επιτρέψαμε σε κάποιους άλλους να
ελέγχουν τα αποθέματα νερού που, μέχρι σήμερα, ελέγχαμε σε κάποιο βαθμό εμείς οι
ίδιοι.
Θεσσαλονίκη
21-9-2013
Κλεάνθης
Γρίβας
---------------------------------
Πηγή: zougla.gr
--------------------------------
