Τα ντοκουμέντα της Ιστορίας
Η...
διεκδίκηση της Ελλάδας από τη Γερμανία δεν είναι σημερινή υπόθεση. Οι
πρόγονοι των σημερινών δανειστών –εκβιαστών, στα τέλη του 19ου αιώνα,
είχαν επιχειρήσει κάτι ανάλογο.
Τότε όμως υπήρχε η περήφανη στάση του πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη που έδειξε την έξοδο στους ιδιώτες δανειστές, οι οποίοι αξίωναν να πάρουν τον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της χώρας, να εισπράττουν τα έσοδα του ελληνικού κράτους και να γίνει ιδιοκτησία τους η Εθνική Τράπεζα, ζητούσαν νέους φόρους επί των Ελλήνων και απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ενώ απαιτούσαν οι τόκοι που θα πλήρωνε η Ελλάδα για δάνειο 459 εκατομμυρίων δραχμών να φτάσουν τα 750 εκατομμύρια χρυσά φράγκα.
Το παλάτι και οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες στήριξαν στην ουσία τους προκλητικούς δανειστές, υποσκάπτοντας τα εθνικά συμφέροντα και τη θέση του ελληνικού λαού. Η γερμανική αυτοκρατορία «τιμώρησε» στη συνέχεια την Ελλάδα, προκαλώντας από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και επιβάλλοντας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χώρα, το 1898.
Η περήφανη στάση του Χαρίλαου Τρικούπη που έδειξε την έξοδο στους ιδιώτες δανειστές, οι οποίοι, με πρώτους τους Γερμανούς, αξίωναν να πάρουν τον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της χώρας, να εισπράττουν τα έσοδα του ελληνικού κράτους και να γίνει ιδιοκτησία τους η Εθνική Τράπεζα, ζητούσαν νέους φόρους επί των Ελλήνων και απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ενώ απαιτούσαν οι τόκοι που θα πλήρωνε η Ελλάδα για δάνειο 459 εκατομμυρίων δραχμών να φτάσουν τα 750 εκατομμύρια χρυσά φράγκα.
Το παλάτι και οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες στήριξαν στην ουσία τους προκλητικούς δανειστές, υποσκάπτοντας τα εθνικά συμφέροντα και τη θέση του ελληνικού λαού.
Η γερμανική αυτοκρατορία «τιμώρησε» στη συνέχεια την Ελλάδα, προκαλώντας από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και επιβάλλοντας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χώρα, το 1898
Η προσπάθεια της «σιδηράς» Γερμανίας να ελέγξει πολιτικά και οικονομικά την Ελλάδα δεν είναι μια σημερινή υπόθεση. Χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα, αμέσως μετά τη χρεοκοπία του 1893! Από τότε οι Γερμανοί ομολογιούχοι, οι κάτοχοι δηλαδή περίπου του 33% του ελληνικού χρέους, πίεζαν τις κυβερνήσεις τους να επιβάλουν ακόμη και στρατιωτικά μέτρα σε βάρος της Ελλάδας ή, τουλάχιστον, να θέσουν υπό τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο τη χώρα μας, θεωρώντας ότι ως κάτοχοι μέρους του χρέους, είναι και… ιδιοκτήτες της Ελλάδας! Στο πλευρό τους είχαν το ίδιο το φιλογερμανικό παλάτι, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών εφημερίδων! Τότε όμως ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, αν και ηγείτο μιας χώρας με διαλυμένη οικονομία, χωρίς σοβαρή στρατιωτική υποδομή, με τεράστια προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο αρνήθηκε να υποκύψει, αλλά έδειξε την «έξοδο» στους προκλητικούς Γερμανούς και στους άλλους δανειστές, που εκτός των άλλων ζητούσαν να εισπράξουν τόκους πολλαπλάσιους από το κεφάλαιο το οποίο δάνεισαν στην Ελλάδα! Βέβαια, η γερμανική αυτοκρατορία «τιμώρησε» στη συνέχεια την Ελλάδα, προκαλώντας από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και επιβάλλοντας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χώρα, το 1898. Σήμερα κάνει το ίδιο παιγνίδι σε βάρος της Ελλάδας, χωρίς όμως να βρίσκει κάποιον Τρικούπη στην ηγεσία της χώρας…
Η ιστορία μοιάζει σε πολλά σημεία με τη σημερινή κατάσταση: οι Γερμανοί ομολογιούχοι, μετά την πτώχευση του Δεκεμβρίου του 1893, την οποία θεωρούσαν «δόλια» ώστε να μην πάρουν τα χρήματά τους, άρχισαν να πιέζουν, μαζί με τους ομολογιούχους της Γαλλίας και της Γερμανίας προκειμένου η Ελλάδα είτε να συμβιβαστεί σε ευνοϊκές υπέρ αυτών ρυθμίσεις αποπληρωμής, με τη δέσμευση των εθνικών εσόδων γι αυτό το σκοπό, είτε να επιβληθούν μέτρα από τη γερμανική αυτοκρατορία σε βάρος της Ελλάδας, που μπορεί να έφταναν ακόμη και στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, αλλά τουλάχιστο θα οδηγούσαν –μέσω των πιέσεων και των εκβιασμών- στον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της χώρας. Άγγλοι και Γάλλοι ομολογιούχοι δεν έφτασαν στα άκρα, αλλά οι Γερμανοί, μέσω των κυβερνητικών οργάνων της χώρας τους, προχώρησαν μέχρι τέλους. Αφού επέμειναν, μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους στην οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, που βύθισαν στο χάος μια ήδη πτωχευμένη χώρα, οδήγησαν όμως σε μεγάλα κέρδη τις εταιρείες που έκαναν τα ολυμπιακά και άλλα έργα, αλλά και τους δανειστές, που δάνεισαν κι άλλα χρήματα με δυσβάστακτους όρους, συνέχισαν να εκβιάζουν και να απειλούν τις ελληνικές κυβερνήσεις. Έφτασαν μέχρι το σημείο να προκαλέσουν από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο των 30 ημερών, το 1897, τον λεγόμενο ατυχή, στον οποίο η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος, καθώς ο στρατός της ήταν διαλυμένος. Αφορμή ήταν η επέμβαση του ελληνικού στρατού στην Κρήτη, αλλά στην ουσία ήταν η ευκαιρία της Γερμανίας να ελέγξει την Ελλάδα.
Ξεκίνησε στις 6 Απριλίου και έληξε στις 7 Μαΐου 1897 με ελληνική ήττα και απώλεια της Θεσσαλίας. Τυπική αφορμή ήταν η ελληνική εμπλοκή στην Κρήτη, που είχε εκδηλωθεί με την κατάληψη του νησιού από τον ελληνικό στρατό ο οποίος έκανε απόβαση στα Χανιά την 1η Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς προκειμένου να προσαρτήσει την Κρήτη, μετά την πυρπόληση των χριστιανικών συνοικιών των Χανίων και τη σφαγή των χριστιανών, από τους Οθωμανούς.
Ο πόλεμος αυτός ήταν στην ουσία ακήρυχτος, αλλά είναι γνωστό επίσης ότι υποκινήθηκε από τη Γερμανία. Το τέλος του βρήκε την Ελλάδα ηττημένη. Στις χωρίς ελληνική παρουσία συζητήσεις για τη συνθήκη ειρήνης, οι μεγάλες δυνάμεις υποχρέωναν τη χώρα μας να πληρώσει αποζημίωση 170 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων στην Τουρκία, χωρίς να υπάρξει καθυστέρηση στην πληρωμή των δόσεων στα δάνεια. Η Ελλάδα, με άλλα λόγια, υποχρεώθηκε να πάρει νέο δάνειο από τους δανειστές και να δεσμευτεί ακόμη περισσότερο σ’ αυτούς. Η διαλυμένη οικονομία είχε πλέον μετατραπεί σε χάος. Ο δρόμος για τον έλεγχο που επιθυμούσαν οι Γερμανοί ήλθε τον Φεβρουαρίου του 1898, με την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Η χώρα ήταν πλέον υπό απόλυτη κηδεμονία. Η τελευταία αποστολή του Δ.Ο.Ε. αποχώρησε από την Αθήνα 80 χρόνια αργότερα, το 1978!
Τα δάνεια και οι εκβιασμοί του 1894
Οι Γερμανοί, πρωτίστως, αλλά δευτερευόντως οι Γάλλοι και οι Άγγλοι μετά τη χρεοκοπία του Δεκεμβρίου του 1893 είχαν διαμορφώσει ένα περιβάλλον αντίστοιχο με αυτό που προηγήθηκε των σημερινών μνημονίων: οι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες, αλλά και οι περισσότερες ελληνικές, είχαν επί μήνες, μετά την κήρυξη της πτώχευσης, συνεχή δημοσιεύματα σε βάρος της Ελλάδας, του «μπαταξή» της Ευρώπης, αλλά και των «τεμπέληδων Ελλήνων»! Έτσι διαμόρφωσαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη σε μια λογική ότι η χώρα μας ήταν περίπου ένα κράτος απατεώνας! Κι όμως , η Ελλάδα εκβιαζόταν τότε (μάλλον και τώρα…) να ξεπληρώσει δάνεια που στην ουσία ποτέ δεν πήρε στα «χέρια» της!
Ας δούμε τον συνολικό απολογισµό των εξωτερικών δανείων 1824-1893 σε φράγκα:
Ονοµαστικός 796.739.000
Πραγµατικός 559.821.000
Καθαρή πρόσοδος Του Ελληνικού Δηµοσίου 388.706.680
Εξυπηρέτηση µέχρι το 1878 57.378.808
Εξυπηρέτηση 1879-1893 285.272.996
Αποσβέσεις. 123.908.057
Συνολικές αποδόσεις Eλληνικού Δηµοσίου 472.575.469
Υπόλοιπο τον Σεπτέμβριο του 1893 630.005.720
Είναι φανερό ότι στο ελληνικό Δηµόσιο αναγνωρίσθηκε (πραγµατικά) το 73% του ονοµαστικού, από το οποίο εισέπραξε το 70% ή το 50% του ονοµαστικού. Είχε χρεωθεί περίπου 770 εκατ., εισέπραξε 389 εκατ., επέστρεψε 472 εκατ. ή το 120% των όσων µας δόθηκαν και πάλι το 1893 χρωστούσαµε 630 εκατ. ή το 82% του ονοµαστικού ή το 320% των όσων καθαρά µας απόδωσαν! Δηλαδή χρωστούσαµε το σύνολο των τακτικών εσόδων της 9ετούς διακυβέρνησης Τρικούπη (κατά Μ.Ο. 75 εκατ. ετήσια). Τα δάνεια του 1879-90 ήταν συνολικά 7, ονομαστικής αξίας 630 εκατομμυρίων δραχμών. Αφαιρώντας όμως τα μεσιτικά και τις προμήθειες (!), στην πραγματικότητα ήταν 459 εκατομμύρια, ενώ το πραγματικό κεφάλαιο περιοριζόταν στα 389 εκατομμύρια, αφού μερικά δάνεια μόλις υπογραφόταν η σύμβασης παραχώρησης, παρακρατούνταν για να εξοφληθούν προηγούμενα. Από τα 389 εκατομμύρια, ένα μικρό μέρος δόθηκε πραγματικά για τις ανάγκες της χώρας. Ήταν ένα μέρος του δανείου του 1884 και το δάνειο του 1890, του Τρικούπη, που δόθηκαν για την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιάς – Λάρισα. Τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκαν για την εξόφληση των προηγούμενων δανείων, την πληρωμή χρεών του ελληνικού δημοσίου στις τράπεζες και για τις στρατιωτικές δαπάνες, που σε γενικές γραμμές ήταν οι ιδιώτες και τα κράτη που δάνειζαν και εκβίαζαν την Ελλάδα… Πόσο μοιάζει – το επισημαίνουμε και πάλι- η σημερινή ιστορία με αυτή του 19ου αιώνα… Συνολικά μόνο οι τόκοι των δανείων απορροφούσαν το 40% των φορολογικών εσόδων. Έτσι, δεν μπορούσε παρά να έλθει η πτώχευση του Δεκεμβρίου του 1893, που αφορούσε μόνο στο εξωτερικό κι όχι στις εσωτερικές υποχρεώσεις του κράτους.
Πηγές
-Πρωτόκολλα των διαπραγματεύσεων Τρικούπη – αντιπροσώπων ομολογιούχων , 6 Ιουνίου- 22 Ιουλίου 1894.
-Εφημερίδες της εποχής και κυρίως «Το Άστυ» Ιουνίου – Αυγούστου 1894, από τα αρχεία της Βουλής, της Εθνικής Βιβλιοθήκης και του Πανεπιστημίου Πατρών.
-Κώστα Μπογδανίδη, «...Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!», «Πατρίς» 2 Δεκεμβρίου 2003.
-Αλέκου Ανδρικάκη, «Η διεθνής εποπτεία του 1898, με τη σκληρή στάση των Γερμανών, που κράτησε μέχρι το…1978 - Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται», αφιέρωμα της εφημερίδας «Πατρίς», 31 Οκτωβρίου 2011.
- Α. Ρυκάκης, «Η Κρήτη και ο ελληνοτουρκικός πόλεμος» Αθήναι 1898.
-Μανούσος Κούνδουρος «Ιστορικαί και Διπλωματικαί αποκαλύψεις» Αθήναι 1921.
Το πρωτοσέλιδο του «Σκριπ» στις 28 Νοεμβρίου 1893, λίγες μέρες πριν επισήμως κηρυχτεί η χρεοκοπία από τον Τρικούπη. Η εφημερίδα, πριν μετατραπεί σε πολιτική , ήταν σατιρικό φύλλο
“Ο Συμβιβασμός. Τράβα-τράβα στο τέλος θα κοπεί”. Από την εφημερίδα “Σκριπ” της 29ης Μαΐου 1894, πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις του Τρικούπη με τους αντιπροσώπους των ομολογιούχων, στην Αθήνα
Η προσπάθεια διαπραγματεύσεων και συμβιβασμού του Τρικούπη παρουσιάζεται ως πυροτέχνημα του πρωθυπουργού. Ενδεικτικό του κλίματος που υπήρχε ακόμη και στον ελληνικό Τύπο σε βάρος της χώρας και υπέρ των δανειστών!
Από το “Σκριπ”, 5 Ιουνίου 1894, παραμονή της έναρξης των διαπραγματεύσεων
---------------------------------------------------------
Πηγή: Πατρίς - Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
Τότε όμως υπήρχε η περήφανη στάση του πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη που έδειξε την έξοδο στους ιδιώτες δανειστές, οι οποίοι αξίωναν να πάρουν τον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της χώρας, να εισπράττουν τα έσοδα του ελληνικού κράτους και να γίνει ιδιοκτησία τους η Εθνική Τράπεζα, ζητούσαν νέους φόρους επί των Ελλήνων και απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ενώ απαιτούσαν οι τόκοι που θα πλήρωνε η Ελλάδα για δάνειο 459 εκατομμυρίων δραχμών να φτάσουν τα 750 εκατομμύρια χρυσά φράγκα.
Το παλάτι και οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες στήριξαν στην ουσία τους προκλητικούς δανειστές, υποσκάπτοντας τα εθνικά συμφέροντα και τη θέση του ελληνικού λαού. Η γερμανική αυτοκρατορία «τιμώρησε» στη συνέχεια την Ελλάδα, προκαλώντας από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και επιβάλλοντας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χώρα, το 1898.
Η περήφανη στάση του Χαρίλαου Τρικούπη που έδειξε την έξοδο στους ιδιώτες δανειστές, οι οποίοι, με πρώτους τους Γερμανούς, αξίωναν να πάρουν τον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο της χώρας, να εισπράττουν τα έσοδα του ελληνικού κράτους και να γίνει ιδιοκτησία τους η Εθνική Τράπεζα, ζητούσαν νέους φόρους επί των Ελλήνων και απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ενώ απαιτούσαν οι τόκοι που θα πλήρωνε η Ελλάδα για δάνειο 459 εκατομμυρίων δραχμών να φτάσουν τα 750 εκατομμύρια χρυσά φράγκα.
Το παλάτι και οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες στήριξαν στην ουσία τους προκλητικούς δανειστές, υποσκάπτοντας τα εθνικά συμφέροντα και τη θέση του ελληνικού λαού.
Η γερμανική αυτοκρατορία «τιμώρησε» στη συνέχεια την Ελλάδα, προκαλώντας από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και επιβάλλοντας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χώρα, το 1898
Η προσπάθεια της «σιδηράς» Γερμανίας να ελέγξει πολιτικά και οικονομικά την Ελλάδα δεν είναι μια σημερινή υπόθεση. Χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα, αμέσως μετά τη χρεοκοπία του 1893! Από τότε οι Γερμανοί ομολογιούχοι, οι κάτοχοι δηλαδή περίπου του 33% του ελληνικού χρέους, πίεζαν τις κυβερνήσεις τους να επιβάλουν ακόμη και στρατιωτικά μέτρα σε βάρος της Ελλάδας ή, τουλάχιστον, να θέσουν υπό τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο τη χώρα μας, θεωρώντας ότι ως κάτοχοι μέρους του χρέους, είναι και… ιδιοκτήτες της Ελλάδας! Στο πλευρό τους είχαν το ίδιο το φιλογερμανικό παλάτι, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών εφημερίδων! Τότε όμως ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, αν και ηγείτο μιας χώρας με διαλυμένη οικονομία, χωρίς σοβαρή στρατιωτική υποδομή, με τεράστια προβλήματα σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο αρνήθηκε να υποκύψει, αλλά έδειξε την «έξοδο» στους προκλητικούς Γερμανούς και στους άλλους δανειστές, που εκτός των άλλων ζητούσαν να εισπράξουν τόκους πολλαπλάσιους από το κεφάλαιο το οποίο δάνεισαν στην Ελλάδα! Βέβαια, η γερμανική αυτοκρατορία «τιμώρησε» στη συνέχεια την Ελλάδα, προκαλώντας από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και επιβάλλοντας τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο στη χώρα, το 1898. Σήμερα κάνει το ίδιο παιγνίδι σε βάρος της Ελλάδας, χωρίς όμως να βρίσκει κάποιον Τρικούπη στην ηγεσία της χώρας…
Η ιστορία μοιάζει σε πολλά σημεία με τη σημερινή κατάσταση: οι Γερμανοί ομολογιούχοι, μετά την πτώχευση του Δεκεμβρίου του 1893, την οποία θεωρούσαν «δόλια» ώστε να μην πάρουν τα χρήματά τους, άρχισαν να πιέζουν, μαζί με τους ομολογιούχους της Γαλλίας και της Γερμανίας προκειμένου η Ελλάδα είτε να συμβιβαστεί σε ευνοϊκές υπέρ αυτών ρυθμίσεις αποπληρωμής, με τη δέσμευση των εθνικών εσόδων γι αυτό το σκοπό, είτε να επιβληθούν μέτρα από τη γερμανική αυτοκρατορία σε βάρος της Ελλάδας, που μπορεί να έφταναν ακόμη και στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, αλλά τουλάχιστο θα οδηγούσαν –μέσω των πιέσεων και των εκβιασμών- στον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της χώρας. Άγγλοι και Γάλλοι ομολογιούχοι δεν έφτασαν στα άκρα, αλλά οι Γερμανοί, μέσω των κυβερνητικών οργάνων της χώρας τους, προχώρησαν μέχρι τέλους. Αφού επέμειναν, μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους στην οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, που βύθισαν στο χάος μια ήδη πτωχευμένη χώρα, οδήγησαν όμως σε μεγάλα κέρδη τις εταιρείες που έκαναν τα ολυμπιακά και άλλα έργα, αλλά και τους δανειστές, που δάνεισαν κι άλλα χρήματα με δυσβάστακτους όρους, συνέχισαν να εκβιάζουν και να απειλούν τις ελληνικές κυβερνήσεις. Έφτασαν μέχρι το σημείο να προκαλέσουν από το παρασκήνιο τον ελληνοτουρκικό πόλεμο των 30 ημερών, το 1897, τον λεγόμενο ατυχή, στον οποίο η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος, καθώς ο στρατός της ήταν διαλυμένος. Αφορμή ήταν η επέμβαση του ελληνικού στρατού στην Κρήτη, αλλά στην ουσία ήταν η ευκαιρία της Γερμανίας να ελέγξει την Ελλάδα.
Ξεκίνησε στις 6 Απριλίου και έληξε στις 7 Μαΐου 1897 με ελληνική ήττα και απώλεια της Θεσσαλίας. Τυπική αφορμή ήταν η ελληνική εμπλοκή στην Κρήτη, που είχε εκδηλωθεί με την κατάληψη του νησιού από τον ελληνικό στρατό ο οποίος έκανε απόβαση στα Χανιά την 1η Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς προκειμένου να προσαρτήσει την Κρήτη, μετά την πυρπόληση των χριστιανικών συνοικιών των Χανίων και τη σφαγή των χριστιανών, από τους Οθωμανούς.
Ο πόλεμος αυτός ήταν στην ουσία ακήρυχτος, αλλά είναι γνωστό επίσης ότι υποκινήθηκε από τη Γερμανία. Το τέλος του βρήκε την Ελλάδα ηττημένη. Στις χωρίς ελληνική παρουσία συζητήσεις για τη συνθήκη ειρήνης, οι μεγάλες δυνάμεις υποχρέωναν τη χώρα μας να πληρώσει αποζημίωση 170 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων στην Τουρκία, χωρίς να υπάρξει καθυστέρηση στην πληρωμή των δόσεων στα δάνεια. Η Ελλάδα, με άλλα λόγια, υποχρεώθηκε να πάρει νέο δάνειο από τους δανειστές και να δεσμευτεί ακόμη περισσότερο σ’ αυτούς. Η διαλυμένη οικονομία είχε πλέον μετατραπεί σε χάος. Ο δρόμος για τον έλεγχο που επιθυμούσαν οι Γερμανοί ήλθε τον Φεβρουαρίου του 1898, με την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Η χώρα ήταν πλέον υπό απόλυτη κηδεμονία. Η τελευταία αποστολή του Δ.Ο.Ε. αποχώρησε από την Αθήνα 80 χρόνια αργότερα, το 1978!
Τα δάνεια και οι εκβιασμοί του 1894
Οι Γερμανοί, πρωτίστως, αλλά δευτερευόντως οι Γάλλοι και οι Άγγλοι μετά τη χρεοκοπία του Δεκεμβρίου του 1893 είχαν διαμορφώσει ένα περιβάλλον αντίστοιχο με αυτό που προηγήθηκε των σημερινών μνημονίων: οι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες, αλλά και οι περισσότερες ελληνικές, είχαν επί μήνες, μετά την κήρυξη της πτώχευσης, συνεχή δημοσιεύματα σε βάρος της Ελλάδας, του «μπαταξή» της Ευρώπης, αλλά και των «τεμπέληδων Ελλήνων»! Έτσι διαμόρφωσαν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη σε μια λογική ότι η χώρα μας ήταν περίπου ένα κράτος απατεώνας! Κι όμως , η Ελλάδα εκβιαζόταν τότε (μάλλον και τώρα…) να ξεπληρώσει δάνεια που στην ουσία ποτέ δεν πήρε στα «χέρια» της!
Ας δούμε τον συνολικό απολογισµό των εξωτερικών δανείων 1824-1893 σε φράγκα:
Ονοµαστικός 796.739.000
Πραγµατικός 559.821.000
Καθαρή πρόσοδος Του Ελληνικού Δηµοσίου 388.706.680
Εξυπηρέτηση µέχρι το 1878 57.378.808
Εξυπηρέτηση 1879-1893 285.272.996
Αποσβέσεις. 123.908.057
Συνολικές αποδόσεις Eλληνικού Δηµοσίου 472.575.469
Υπόλοιπο τον Σεπτέμβριο του 1893 630.005.720
Είναι φανερό ότι στο ελληνικό Δηµόσιο αναγνωρίσθηκε (πραγµατικά) το 73% του ονοµαστικού, από το οποίο εισέπραξε το 70% ή το 50% του ονοµαστικού. Είχε χρεωθεί περίπου 770 εκατ., εισέπραξε 389 εκατ., επέστρεψε 472 εκατ. ή το 120% των όσων µας δόθηκαν και πάλι το 1893 χρωστούσαµε 630 εκατ. ή το 82% του ονοµαστικού ή το 320% των όσων καθαρά µας απόδωσαν! Δηλαδή χρωστούσαµε το σύνολο των τακτικών εσόδων της 9ετούς διακυβέρνησης Τρικούπη (κατά Μ.Ο. 75 εκατ. ετήσια). Τα δάνεια του 1879-90 ήταν συνολικά 7, ονομαστικής αξίας 630 εκατομμυρίων δραχμών. Αφαιρώντας όμως τα μεσιτικά και τις προμήθειες (!), στην πραγματικότητα ήταν 459 εκατομμύρια, ενώ το πραγματικό κεφάλαιο περιοριζόταν στα 389 εκατομμύρια, αφού μερικά δάνεια μόλις υπογραφόταν η σύμβασης παραχώρησης, παρακρατούνταν για να εξοφληθούν προηγούμενα. Από τα 389 εκατομμύρια, ένα μικρό μέρος δόθηκε πραγματικά για τις ανάγκες της χώρας. Ήταν ένα μέρος του δανείου του 1884 και το δάνειο του 1890, του Τρικούπη, που δόθηκαν για την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιάς – Λάρισα. Τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκαν για την εξόφληση των προηγούμενων δανείων, την πληρωμή χρεών του ελληνικού δημοσίου στις τράπεζες και για τις στρατιωτικές δαπάνες, που σε γενικές γραμμές ήταν οι ιδιώτες και τα κράτη που δάνειζαν και εκβίαζαν την Ελλάδα… Πόσο μοιάζει – το επισημαίνουμε και πάλι- η σημερινή ιστορία με αυτή του 19ου αιώνα… Συνολικά μόνο οι τόκοι των δανείων απορροφούσαν το 40% των φορολογικών εσόδων. Έτσι, δεν μπορούσε παρά να έλθει η πτώχευση του Δεκεμβρίου του 1893, που αφορούσε μόνο στο εξωτερικό κι όχι στις εσωτερικές υποχρεώσεις του κράτους.
Πηγές
-Πρωτόκολλα των διαπραγματεύσεων Τρικούπη – αντιπροσώπων ομολογιούχων , 6 Ιουνίου- 22 Ιουλίου 1894.
-Εφημερίδες της εποχής και κυρίως «Το Άστυ» Ιουνίου – Αυγούστου 1894, από τα αρχεία της Βουλής, της Εθνικής Βιβλιοθήκης και του Πανεπιστημίου Πατρών.
-Κώστα Μπογδανίδη, «...Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!», «Πατρίς» 2 Δεκεμβρίου 2003.
-Αλέκου Ανδρικάκη, «Η διεθνής εποπτεία του 1898, με τη σκληρή στάση των Γερμανών, που κράτησε μέχρι το…1978 - Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται», αφιέρωμα της εφημερίδας «Πατρίς», 31 Οκτωβρίου 2011.
- Α. Ρυκάκης, «Η Κρήτη και ο ελληνοτουρκικός πόλεμος» Αθήναι 1898.
-Μανούσος Κούνδουρος «Ιστορικαί και Διπλωματικαί αποκαλύψεις» Αθήναι 1921.
Το πρωτοσέλιδο του «Σκριπ» στις 28 Νοεμβρίου 1893, λίγες μέρες πριν επισήμως κηρυχτεί η χρεοκοπία από τον Τρικούπη. Η εφημερίδα, πριν μετατραπεί σε πολιτική , ήταν σατιρικό φύλλο
“Ο Συμβιβασμός. Τράβα-τράβα στο τέλος θα κοπεί”. Από την εφημερίδα “Σκριπ” της 29ης Μαΐου 1894, πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις του Τρικούπη με τους αντιπροσώπους των ομολογιούχων, στην Αθήνα
Η προσπάθεια διαπραγματεύσεων και συμβιβασμού του Τρικούπη παρουσιάζεται ως πυροτέχνημα του πρωθυπουργού. Ενδεικτικό του κλίματος που υπήρχε ακόμη και στον ελληνικό Τύπο σε βάρος της χώρας και υπέρ των δανειστών!
Από το “Σκριπ”, 5 Ιουνίου 1894, παραμονή της έναρξης των διαπραγματεύσεων
---------------------------------------------------------
Πηγή: Πατρίς - Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
-----------------------------------------------
