Ηταν το καθιερωμένο τριήμερο των τριών κολλητών. Κάθε χρόνο, στις αρχές
Ιουλίου, ξεχνούν γυναίκες και παιδιά, φορτώνουν τις σκηνές στο αμάξι και
φεύγουν για άλλες παραλίες. Το ίδιο ραντεβού τηρούν δέκα χρόνια τώρα
και, αφότου έκαναν οικογένεια, στη σύντομη απόδρασή τους κάνουν
αποκλειστικά ελεύθερο κάμπινγκ. Δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι, αν
και ακόμα και ένα τριήμερο χρειάζεται αξιοσέβαστο κονδύλι. Είναι και ότι
η διαμονή σε σκηνή μπροστά στο κύμα, τους χαρίζει την αίσθηση
ελευθερίας την οποία στερούνται στην καθημερινότητά τους. Ή έτσι
νιώθουν.
Πρέπει να ήταν λοιπόν κινηματογραφική η σκηνή όταν, φέτος, φτάνοντας
στον προορισμό τους, τη μικρή παραλία στη Χιλιαδού, που χρόνια είχαν να
επισκεφθούν, αντί για την αμμουδιά αντίκρισαν μια θάλασσα από σκηνές.
«Τόσο νωρίς στο καλοκαίρι και υπήρχαν ήδη εγκατεστημένες τρεις
παράλληλες σειρές από σκηνές, οι οποίες ξεκίναγαν από το βουνό πίσω έως
τη μέση της παραλίας», λέει ο Γ.Λ., 40 ετών, στην «Κ».
Αποθαρρυμμένοι, έκαναν μια βόλτα στον «οικισμό» προσπαθώντας να
ανακαλύψουν κάποιο κενό για να στήσουν τη δική τους. Δεν υπήρχε, αν και
πολλές από τις σκηνές έμοιαζαν ακατοίκητες. «Κατ’ αρχήν κάποιες έμοιαζαν
με κανονικά νοικοκυριά, είχαν πέργκολες, αυτοσχέδιες αυλές με “φράκτη”
από πετρούλες, γλάστρες με φυτά. Αλλά το πιο εξωφρενικό που αντικρίσαμε
ήταν έξω από μια μεγάλη σκηνή, όπου ένας είχε στήσει ένα κανονικό,
διπλό, ξύλινο κρεβάτι κάτω από ένα αυτοσχέδιο υπόστεγο, σαν γκαράζ».
Σαν συνεννοημένοι τότε, έκαναν μεταβολή και πήραν την ανηφόρα έως το
αυτοκίνητο, δεν τους σήκωνε η παραλία. «Ομως και στις γύρω παραλίες της
Εύβοιας από τις οποίες περάσαμε, είδαμε πολλές ημιμόνιμες κατασκευές,
μέχρι τροχόσπιτα πάνω στην άμμο, παράγκες και παραπήγματα που εμφανώς
μένουν εκεί όλο τον χρόνο, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν από τους
ιδιοκτήτες τους το καλοκαίρι», λέει ο ίδιος. «Θεωρούν την παραλία
ιδιοκτησία τους. Δεν υπάρχει αίσθηση ελεύθερου κάμπινγκ όταν είσαι έτσι ο
ένας πάνω στον άλλο. Κάθε χρόνο βλέπουμε πολλές σκηνές, αλλά τόσες όσο
φέτος ποτέ. Η αίσθηση είναι ενός οργανωμένου κάμπινγκ, αλλά χωρίς
τουαλέτες και στοιχειώδη καθαριότητα».
Η ώρα όμως είχε περάσει, μια βουτιά ήταν απαραίτητη. Τότε παρατήρησαν
ένα άλλο φαινόμενο. Οι «κάτοικοι», εκτός από το βασικό τους κατάλυμα
έχουν και «εξοχικό». «Στην ευθεία μπροστά από τη σκηνή τους τοποθετούν
μόνιμα μια ομπρέλα ώστε να μην έρθει κάποιος “ξένος” και τους πάρει τη
θέση ή τους χαλάσει τη θέα. Εμείς φυσικά αφήσαμε τα πράγματά μας δίπλα
από μια τέτοια ομπρέλα και βουτήξαμε. Υπήρξαν κάποια βλέμματα
δυσαρέσκειας, αλλά μέχρις εκεί».
Το φαινόμενο απασχολεί τα τελευταία χρόνια όλους τους λάτρεις του free
camping. Οσους αποστρέφονται τις οργανωμένες παραλίες, με τις «στρατιές»
από ξαπλώστρες, αλλά έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν παρόμοιες
καταστάσεις στις δικές τους «καβάτζες». Οχι φυσικά από ξαπλώστρες, αλλά
από τα «νοικοκυριά», τα οποία στήνονται αυθαιρέτως αντί μιας απλής
σκηνής στις δημοφιλείς ακτές. Οι ένοικοι των οποίων δεν τηρούν τους
στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και δεν σέβονται τους άγραφους νόμους της
κατασκήνωσης, όπως ότι αφήνουμε καθαρή την περιοχή αποχωρώντας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι τοπικές κοινωνίες σε πολλές περιοχές όπως στη
Χαλδικική, τη Σαμοθράκη, την Ικαρία, τη Δονούσα, την Κρήτη και αλλού,
έχουν απαιτήσει να μπει τέλος στο ελεύθερο κάμπινγκ. Ούτως ή άλλως, σε
ισχύ βρίσκεται ο νόμος που απαγορεύει την ελεύθερη κατασκήνωση στις
παραλίες, εκτός από περιοχές που η δημοτική αρχή έχει προσδιορίσει
συγκεκριμένο χώρο για τον σκοπό.
---------------------------------------------
Πηγή: Καθημερινή-Λίνα Γιάνναρου
---------------------------------------------