Ήταν γύρω στις έξι και μισή, σήμερα το πρωί. Κάπου στο Χαλάνδρι, ο οδηγός ταξί ανέμενε να πρασινίσει ο ερυθρός σηματοδότης. Ερημιά εκείνες τις ώρες. “Σιγά μη περιμένω κι άλλο” φαίνεται ότι σκέφτηκε, και πάτησε το γκάζι με το σηματοδότη ακόμα κόκκινο.
Η κακιά η ώρα! Καρφώθηκε πάνω στον αμέριμνο συνάδελφο ταξιτζή που διέσχιζε το σταυροδρόμι, καρφώνοντάς τον στον απέναντι στύλο δημόσιου φωτισμού. Σε λίγα δευτερόλεπτα ο στύλος κατέρρευσε προσδίδοντας στο όλο σκηνικό κάτι το άγριο στα όρια του τρομακτικού.
Η κακιά η ώρα! Καρφώθηκε πάνω στον αμέριμνο συνάδελφο ταξιτζή που διέσχιζε το σταυροδρόμι, καρφώνοντάς τον στον απέναντι στύλο δημόσιου φωτισμού. Σε λίγα δευτερόλεπτα ο στύλος κατέρρευσε προσδίδοντας στο όλο σκηνικό κάτι το άγριο στα όρια του τρομακτικού.
Πώς τα ξέρουμε εμείς όλα αυτά; Ακριβώς πίσω από τον παραβάτη ταξιτζή ανέμενε να “ανοίξει το κόκκινο” για να περάσει κι αυτός και να πάει στη πρωινή δουλειά του ο φίλος σκηνοθέτης (με αναπηρία, θα καταλάβετε λίγο μετά προς τι η επισήμανση) Αντώνης Ρέλλας.
“Αμάν. Τι κάνει αυτός; Δεν βλέπει ότι είναι ακόμα κόκκινο; Και δεν έχει καθόλου ορατότητα. Θα γίνει κανένα …”: πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη – πάντα κάπως έτσι συμβαίνει όταν το κακό είναι να γίνει – το κακό είχε γίνει.
Η κακιά η ώρα! Ώρα να βοηθήσουμε τα θύματά της, να μετριάσουμε το κακό όσο πιο πολύ μπορούμε. Δεν ζούμε δα και στη ζούγκλα…
Αμ δε!
“Είδες τι έγινε δεν έφταιγα εγώ”: αυτό ήταν το πρώτο που επέλεξε να κάνει ο θύτης της κακιάς στιγμής απευθυνόμενος στον ένα και μοναδικό της μάρτυρα. “Τι εννοείς ρε φίλε; Πέρασες με κόκκινο. Τράβα ρε να βοηθήσεις τους ανθρώπους, να δεις αν είναι καλά, να τους βγάλεις από τα συντρίμμια και μην ασχολείσαι με μένα, εγώ ξέρω τι είδα”. Η εικόνα του δεύτερου ταξί, μισό κατεστραμμένου, καρφωμένου στο στύλο, γεννούσε φόβους για κακό πολύ μεγάλο. Ο νεαρός συνοδηγός είχε σε χρόνο μηδέν μετά την άγρια σύγκρουση πεταχτεί έξω και έδειχνε καλά, όμως ο οδηγός παρέμενε ακίνητος στη θέση του, τραυματισμένος και γεμάτος αίματα. “Τράβα ρε αμέσως να τον βοηθήσεις τον άνθρωπο, να τον απεγκλωβίσεις. Ξέχνα με εμένα, εγώ θα μείνω εδώ μέχρι να έρθει η αστυνομία. Δυστυχώς, δεν μπορώ να βοηθήσω, είμαι κινητικά ανάπηρος και χωρίς το αναπηρικό μου αμαξίδιο δεν μπορώ να μετακινηθώ”.
Κινητικά ανάπηρος; Με μαρτυρία προσωπική διόλου βολική για τα συμφέροντά μας; Ω τι βολικό στον άγριο νου του θύτη της κακιάς στιγμής! “Δεν μετράει η μαρτυρία σου, εσύ είσαι βλαμμένος λόγω της αναπηρίας σου, σήκω φύγε από εδώ”. Ψυχραιμία αποστομωτική από πλευράς του μάρτυρα, η καλύτερη τακτική μιας και ήταν ο ένας και μοναδικός, άρα και καταλυτικός, οι “νόμοι της ζούγκλας” δεν τα καταφέρνουν πάντοτε να επιβληθούν, κάπως έτσι εξελίχτηκε και η συγκεκριμένη περίπτωση: “Άσε με εμένα, καλά τα λες, εγώ είμαι βλαμμένος, εσύ που δεν είσαι πήγαινε να βοηθήσεις τον συνάδελφό σου…”
Εν τω μεταξύ ο συνάδελφός του, μόνος του είχε καταφέρει να απεγκλωβιστεί και εμφανώς σοκαρισμένος αναμετριόταν με τα τραύματά του.
“Είστε καλά κύριε; Σας παρακαλώ, καθίστε. Μη μετακινείστε. Πώς αισθάνεστε;”
Όχι, τίποτε από τα παραπάνω ανθρώπινα δεν ειπώθηκε, μη ξεγελιέστε. Αντί αυτών, ωσάν ο μοναχικός απεγκλωβισμός του θύματός του διπλά να τον ερέθισε, ο θύτης μάζεψε όλη του την αγριάδα και στράφηκε επιθετικά προς το μέρος του επιχειρώντας να “αξιοποιήσει” τη ζάλη του και να εκμαιεύσει ομολογία ενοχής του. Ατυχώς γι’ αυτόν, παρά τη ζάλη του το θύμα είχε αίσθηση της πραγματικότητας, η επιχείρηση της εξαπάτησής του δεν οδήγησε πουθενά παρά μόνο στην ολοένα και μεγαλύτερη εξαγρίωση του θύτη. Μέχρι τη στιγμή, είκοσι λεπτά αργότερα, που – καλεσμένη από τον “βλαμμένο” λόγω της αναπηρίας μάρτυρα – κατέφτασε στον τόπο του συμβάντος η τροχαία, λίγες στιγμές πριν καταφτάσει και το ΕΚΑΒ επίσης από τον “βλαμμένο” μάρτυρα καλεσμένο.
Ο “βλαμμένος” μάρτυρας – Αντώνης Ρέλλας, διακεκριμένος σκηνοθέτης με αναπηρία – έδωσε με επιμέλεια τα στοιχεία του και αποχώρησε. Μέχρι και λίγα δευτερόλεπτα πριν από την ύστατη στιγμή της αποχώρησής του, άκουγε υπομονετικά τον θύτη της κακιάς στιγμής να επαναλαμβάνει ακατάπαυστα το (υψηλής ευφυΐας) επιχείρημα – προσταγή “αυτός λόγω αναπηρίας είναι βλαμμένος, δεν μετράει η μαρτυρία του”. Έπαψε να το κάνει, μόνο όταν του υποδείχτηκε από πλευράς των οργάνων της τάξης – κατόπιν υπόδειξης προς αυτά του μάρτυρα – ότι αν το συνεχίσει το τροπάρι μπορεί να εγκλιθεί και για ρητορική μίσους. Όπου εκεί, πλέον, ακριβώς επειδή πρόκειται για την πλέον σύγχρονη λογική περί δικαίου που αρνείται να αποδεχθεί ως τετελεσμένη τη συνθήκη της κοινωνικής ζούγκλας, το συνηθισμένο άλλοθι της κακιάς στιγμής – που υπέρ-χρησιμοποιούμενο την αναπαράγει – δεν έχει την παραμικρή ισχύ.
Τι μέλλει γενέσθαι αναφορικά με την παραπάνω ιστορία και τους πρωταγωνιστές της, Στο δικό μας νου δεν ένα παρά ένα ακόμα συμβάν ξημερώματα στη ζούγκλα, λίγο με το λοιπόν μας ενδιαφέρει και συμπαθάτε μας γι’ αυτό. Τι μένει, τι κρατάμε από αυτή; Σύμφωνα με τον “βλαμμένο” ανάπηρο Α. Ρέλλα που ως μάρτυρας την βίωσε “από τη σημερινή μου εμπειρία κρατάω την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής μα και την τόσο εύκολη προσφυγή στη ρητορική μίσους από τον υπαίτιο του τροχαίου, που μα την αλήθεια με εξέπληξε”.
Εμείς πάλι – με το συμπάθιο “βλαμμένε” ανάπηρε κύριε Ρέλλα – δεν έχουμε εκπλαγεί καθόλου. Δυστυχώς…
-------------------------------------------------------
Πηγή: presspublica.gr-Αντώνης Σκορδίλης
-------------------------------------------------------
Πηγή: presspublica.gr-Αντώνης Σκορδίλης
-------------------------------------------------------