Σαν πάρει την απόφαση κανείς να ξεμυτίσει λίγο από την πολιτεία μέσα
στον Κουτσοφλέβαρο και πιάσει τους αγρούς και τα βουνά, όλο και κάπου θα
την αντικρίσει.
Σε μια στροφή του δρόμου, στο σύνορο του χωραφιού, στην
έξω μπάντα ενός μαντρότοιχου, ορθή σιμά στον φουσκωμένο χείμαρρο,
σκαρφαλωμένη ίσως στην πλαγιά, χωσμένη μέσα σ’ ελαιώνες και
πορτοκαλεώνες.
Εκεί θα στέκεται και θα χαμογελά, φορτωμένη τ’ ανθισμένα της στολίδια
μέσα στο καταχείμωνο, ενόσω τ’ άλλα φυλλοβόλα ορθώνουν ακόμη τα
ολόγυμνα κλαδιά τους, να τους τα μαστιγώνει το παγωμένο ξεροβόρι.
Φάρος μες στον χειμώνα είναι η ανθισμένη αμυγδαλιά. Πλημμυρισμένη στ’
άσπρα και στα μαβιά της λουλουδάκια, έτοιμη να πετάξει αροδαμούς και να
βλαστήσει μες στη μουντάδα και το ψύχος, πρώτη αυτή, απ’ όλα τα
καρπόδεντρα. Προμήνυμα της άνοιξης, κήρυκας του φωτός και της ελπίδας.
Οπως ο πετεινός, που μες στη μαύρη, ακόμη, νύχτα κράζει την άφιξη της
μέρας, βέβαιος για τον ερχομό της πρώτης ηλιαχτίδας όπου να ‘ναι, έτσι
κι η αμυγδαλιά φωνάζει στα πλάσματα που έχουν υποφέρει «βαστάτε λίγο
ακόμα, φεύγει η παγωμένη μπότα του χειμώνα, θ’ αλλάξει ετούτη η εποχή!».
Και παίρνει η πλάση δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει τον αγώνα, σφίγγει
τα δόντια και πορεύεται εμπρός, διαβαίνοντας το χιονισμένο, ολισθηρό
της μονοπάτι, που το πλουμίζουνε, όμως, πια τ’ αμυγδαλένια πέταλα.
Απόδειξη ότι μπορεί κανείς ν’ ανθίσει μες στις πιο δύσκολες συνθήκες,
ότι κι η μεγαλύτερη βαρυχειμωνιά δεν είναι μπορετό να την εξαφανίσει τη
ζωή. Τουναντίον, πολύτιμη είναι κι απαραίτητη για τη ζωή, ώστε να
θραφούνε οι σπόροι της και ν’ αναγεννηθεί, να ριζώσει και να βλαστήσει,
να ξανακαρπίσει και ν’ αναπαραχθεί. Αλλωστε, ποια αξία θα ‘χε το φως
δίχως το σκότος, η θέρμη δίχως την παγωνιά; Πώς θα ‘βρισκε η ζωή τη
χαραγμένη ρότα απ’ τον Αιώνα, να συνεχίσει επάνω της το διάβα της, εάν
δεν έκλεινε ο κύκλος της;
Και στις πιο δύσκολες στιγμές, υπάρχουν τέτοια σημάδια. Φανάρια που
δείχνουνε τον δρόμο, που προμηνύουν την αλλαγή. Στη φύση, μα και στις
κοινωνίες των ανθρώπων· μέσα μας κι ολόγυρά μας. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά
τα μάτια, τον νου και την ψυχή μας, να τ’ αναγνωρίσουμε και ν’
αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματά τους. Να πιάσουμε το νήμα τους και να
διαβούμε το μονοπάτι μας. Κι ας επιμένει η εποχή να μας τυφλώνει με την
τοξική αιθάλη της και το πυκνό της χιόνι.
----------------------------------------------------------------------------
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών-Λευτέρης Κουγιουμτζής
----------------------------------------------------------------------------