Τα φώτα στην μεγάλη πολύβουη πλατφόρμα του κεντρικού σταθμού επιβίβασης της ζωής ήταν σχεδόν εκτυφλωτικά. Ένά τεράστιο πλήθος φορτωμένο με βαλίτσες, σακ-βουαγιάζ και φορτωμένες τσάντες πηγαινοερχόταν και γέμιζε με ασφυκτική κίνηση την πλατφόρμα...
Σιδηροδρομικοί υπάλληλοι με τις ατσαλάκωτες στολές τους προσπαθούσαν να βάλουν την τάξη ανάμεσα στους ταξιδιώτες της ζωής, βοηθώντας και συμβουλεύοντας τους για τις όποιες απορίες είχαν.
Πάντα το ίδιο συνέβαινε κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς. Το πολύβουο πλήθος έψαχνε πάντα το δρομολόγιο του τρένου του, κοίταζε με αναμονή το ρολόϊ του και περιμένοντας την αναχώρηση του δικού του τρένου καθένας φρόντιζε να θυμηθεί όλες τις τελευταίες λεπτομέρειες του προορισμού του.
Καθένας περίμενε το δικό του τρένο της επόμενης χρονιάς, βασισμένο στην δική του ελπίδα για το ταξίδι και την επιστροφή του στον ίδιο σταθμό για το επόμενο τρένο της επόμενης χρονιάς. Καθένας είχε τα δικά του όνειρα σχεδιασμένα και αποτυπωμένα χαρακτηριστικά στο δικό του εισιτήριο και ο σχολαστικός ελεγκτής εισιτηρίου φρόντιζε ώστε να τακτοποιήσει όλους ανά ομάδες και προορισμό.
Άλλοι στο τρένο της επιτυχίας, άλλοι στο τρένο της τύχης, άλλοι στο τρένο της ελπίδας, άλλοι στο τρένο νίκης, άλλοι στο τρένο της αποτυχίας, άλλοι στο τρένο του πόνου, άλλοι στο τρένο της δυστυχίας, άλλοι στο τρένο λύπης, άλλοι στο τρένο της ευτυχίας, άλλοι στο τρένο της χαράς, άλλοι στο τρένο του πολέμου, άλλοι στο τρένο της ειρήνης, άλλοι στο τρένο της προσφυγιάς, άλλοι στο τρένο του πλουτισμού, άλλοι στο τρένο της φτώχειας, άλλοι στο τρένο της πείνας, άλλοι στο τρένο της ματαιοδοξίας και άλλοι στο τρένο αποτυχίας..... Και τα τρένα και οι προορισμοί της χρονιάς που ερχόταν όλο και ποίκιλαν καθώς απο στιγμή σε στιγμή οι συνθήκες άλλαζαν και οι έλεγκτές εισιτηρίων ποίκιλαν και πολλαπλασιάζονταν....
Η ώρα πέρναγε και τα χρονικά όρια στένευαν. Σιγά-σιγά το πλήθος όλο και αραίωνε, ώσπου πια έμεναν λίγοι πια επιβάτες, καθώς και τα τρένα που έφευγαν αφού το 90% των προορισμών είχε πια καλυφθεί....
Λίγο πριν γυρίσει ο χρόνος είχε μείνει ένας μόνο ελεγκτής και ένα μόνο τελευταίο τρένο.
Όσοι είχαμε απομείνει στην πλατφόρμα ξέραμε πια ότι το τελευταίο αυτό τρένο ήταν προορισμένο για όσους είχαν απομείνει χωρίς να τους έχει ανακοινωθεί επίσημα ο προορισμός του, αλλά όλοι γνωρίζαμε καλά τον τελευταίο σταθμό αυτού του τρένου.
Χωρίς ιδιαίτερη βία με σιωπηλό βήμα και απόλυτη ησυχία επιβιβαστήκαμε στο τελευταίο αυτό τρένο που ακριβώς ένα λεπτό πριν τα μεσάνυχτα ξεκίνησε χωρίς σφύριγμα του ελεγκτή από τον σταθμό. Στην αρχή με αργό ρυθμό και στην συνέχεια αυξάνοντας ταχύτητα άρχισε να περνάει από τις προηγούμενες διαδρομές μας στην ζωή, καθώς πια αυτό το τρένο ήταν το τελευταίο τρένο που ταξιδευάμε στο χρόνο και όλοι οι επιβάτες του γνώριζαν ότι έκαναν το τελευταίο τους πια ταξίδι στο χρόνο.
Γιατί πάντα και όλοι πρέπει να γνωρίζουν ότι κάθε χρόνο από την πλατφόρμα της ζωής ξεκινάει και αυτό το τελευταίο τρένο και που πρέπει να έχουν κάπου βαθειά στο μυαλό τους ότι κάποτε θα επιβιβαστούν και αυτοί σε αυτό....
-----------------------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης
-----------------------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης
-----------------------------------------