Οι
σχέσεις με τη Ρωσία είναι εδώ και 60 χρόνια το όπλο που βάζει η Ελλάδα
στο τραπέζι όταν θέλει να κερδίσει κάτι από την Δύση. Το ίδιο παιχνίδι
παίζει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πιο ερασιτεχνικά.
Μάιος
2015. Ενώ η Ελλάδα ζει στον πυρετό της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη, ο
τότε υφυπουργός Εθνικής Άμυνας και σημερινός υπουργός Δημόσιας Τάξης,
Νίκος Τόσκας, πετάει με ένα ελικόπτερο του ΕΚΑΒ στις εγκαταστάσεις της
Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων στο Αίγιο. Ελικόπτερο για μια διαδρομή που
διαρκεί μόλις μιάμιση ώρα με το αυτοκίνητο; Ο στόχος, όπως μας λέει ένας
insider, είναι να υπάρξει διακριτικότητα στην επίσκεψη. Όταν όμως
προσγειώνονται με το ελικόπτερο ο Τόσκας και οι ξένοι που τον
συνοδεύουν, τους περιμένουν κάμερες και ο δήμαρχος Αιγίου.
Οι ξένοι καλεσμένοι του υφυπουργού απορούν. Είχαν ζητήσει μυστικότητα. Ο λόγος είναι απλός. Είναι αντιπρόσωποι της ρωσικής εταιρείας που φτιάχνει τα Καλάσνικοφ και θέλουν να επισκεφθούν το εργοστάσιο του Αιγίου για να δουν αν θα μπορούσαν εκεί να παραχθούν ένα ή περισσότερα μοντέλα από τα θρυλικά όπλα. Αντ’ αυτού, οι κάμερες τους απαθανατίζουν να περιεργάζονται τον παλαιωμένο εξοπλισμό (το μεγαλύτερο μέρος του είναι εκεί από τη δεκαετία του ’80), ενώ στο τέλος της επίσκεψης ο πρόεδρος των εργαζομένων κάνει και δηλώσεις: «Όταν μιλάμε για μια μεγάλη παραγγελία, εννοούμε από 20.000 όπλα και πάνω» λέει, εκτιμώντας πως για να υλοποιηθεί μια παραγγελία τέτοιου βεληνεκούς χρειάζεται να διπλασιαστεί ο αριθμός του προσωπικού του τοπικού εργοστασίου.
Κι ενώ ο πεινασμένος ονειρεύεται καρβέλια, υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες που δεν διευκρινίζονται. Για παράδειγμα, πώς μπορεί ένα εργοστάσιο που παράγει από το 1977 με άδεια της γερμανικής κυβέρνησης το διάσημο τυφέκιο εφόδου G3 να παράγει και όπλα για τη ρωσική κυβέρνηση; Πώς γίνεται οι Ρώσοι να έχουν πρόσβαση στη συγκεκριμένη τεχνογνωσία;
Οι Ρώσοι, όταν καταλαβαίνουν ότι οι Έλληνες συνομιλητές τους είναι μάλλον ανίδεοι, δεν ξαναπατάνε, ενώ η ελληνική κοινή γνώμη ασχολείται με το έλασσον ζήτημα "Στα χαρακώματα" το Πρώτο Θέμα και ο υφυπουργός Εθν. Άμ. Νίκος Τόσκας για την πτήση με το ελικόπτερο, lifo.gr αν ο Τόσκας είχε δικαίωμα να πετάξει με ελικόπτερο του ΕΚΑΒ ή όχι.
Το περιστατικό μοιάζει αστείο, όμως είναι χαρακτηριστικό της δοκιμασίας των ελληνορωσικών σχέσεων, κυρίως από κυβερνήσεις της αριστεράς.
Την ίδια ώρα που ο Τόσκας επιχειρεί να προσελκύσει τους Ρώσους στο Αίγιο, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης και Ενέργειας Παναγιώτης Λαφαζάνης διαπραγματεύεται τη συμμετοχή της Ελλάδας σε έναν αγωγό της Gazprom. Σύμφωνα με πηγή κοντά στη ρώσικη πλευρά που μίλησε στο inside story, η ελληνική πλευρά ήθελε να συνδέσει τη συμμετοχή της στον αγωγό με μία προκαταβολή 5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η ρωσική πλευρά δεν είχε πρόβλημα να την καταβάλει, αλλά επιθυμούσε να μπουν ως ενέχυρο τα δικαιώματα διέλευσης του αερίου για πολλά χρόνια ή και κάποια περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου.
Οι Ρώσοι έβαλαν έναν ακόμα όρο: η ελληνορωσική εταιρεία που θα ιδρυόταν για τη συμμετοχή στον αγωγό να είναι ιδιωτική και όχι δημόσια, ώστε να μην θεωρηθεί ότι παραβιάζονται οι κανόνες της ΕΕ περί κρατικού μονοπωλίου στην ενέργεια. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ όμως επέμενε η εταιρεία να είναι δημόσια, παρόλο που η ΕΕ δεν θα το επέτρεπε. Στο τέλος η δουλειά χάλασε και σύμφωνα με την ίδια πηγή, η γεύση που απόμεινε στη ρωσική πλευρά είναι ότι από την άλλη μεριά του τραπεζιού «δεν κάθονταν άνθρωποι που μπορούσαν να αποφασίσουν».
Ρωσία και Ελλάδα τον 20ό αιώνα
Η ρωσική διείσδυση στην Ελλάδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χρονολογείται από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν ο Μακάριος χρειάστηκε όπλα για τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ και στενοί συνεργάτες του Καραμανλή ανέλαβαν να τα εξασφαλίσουν μέσω της Μόσχας και των φιλικών σε αυτήν κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. «Οι Σοβιετικοί γνώριζαν τα όριά μας κι εμείς τα όριά τους», λέει στο inside story στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου με θητεία στο ΥΠΕΞ. Ο καθηγητής στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, Κωνσταντίνος Φίλης, λέει ότι «οι σχέσεις των δύο πλευρών δεν ήταν στρατηγικές, αλλά ήταν πιο στέρεες».
Το νήμα αυτό ξαναπιάνεται μετά τη μεταπολίτευση, όταν ο Καραμανλής αποκαθιστά σε ανώτατο επίπεδο τις σχέσεις της χώρας με τη Μόσχα, βάζοντας ταφόπλακα στον εμφύλιο με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Αυτές οι σχέσεις διευρύνονται και επεκτείνονται επί Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου καλλιεργούν τις σχέσεις της Αθήνας με την ΕΣΣΔ στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου «χρησιμοποιώντας τη Μόσχα σαν αντίβαρο», όπως συμπληρώνει ο Φίλης.
Είναι παροιμιώδης η προειδοποίηση του Καραμανλή στον Χέλμουτ Σμιτ ότι αν δεν βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου, η εκλογική νίκη του οποίου επίκειτο, «θα οδηγήσει τη χώρα στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας». Το ίδιο γνωστή είναι και η χρήση του φόβητρου της Μόσχας στον παρ’ ολίγον πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας το 1987 Η Μηχανή του Χρόνου, όταν ο Παπανδρέου έστειλε τον υπουργό Εξωτερικών του, Κάρολο Παπούλια, στη Σόφια αντί για τις Βρυξέλλες.
Με το τέλος του ψυχρού πολέμου οι εντάσεις αμβλύνονται και η δεκαετία του ’90 είναι μια χαμένη δεκαετία και για τις δύο πλευρές καθώς η μεν ΕΣΣΔ καταρρέει, η δε Αθήνα αντιλαμβάνεται την κατάρρευση αυτή ως απειλή. Το μόνο που συμβαίνει είναι η εφαρμογή της συμφωνίας για την πώληση φυσικού αερίου, τo 1996. Η Ελλάδα πληρώνει το αέριο ακριβότερα από όλη τη δυτική Ευρώπη, καθώς παραγωγός και μεταφορέας είναι η ρωσική Gazprom Ο ιστότοπος της εταιρείας και η ελληνική πλευρά δεν έχει άλλη εναλλακτική.
Γι’ αυτό όμως δεν είναι τόσο υπεύθυνη η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας, όσο οι συγκεκριμένες ρήτρες του συμβολαίου αλλά και μια σειρά εταιρειών που έχουν στήσει στελέχη της Gazprom για να εισπράττουν ποσοστά. Όταν ανεβαίνει στην εξουσία ο Βλαντιμίρ Πούτιν, βάζει τέλος στους ενδιαμέσους.
Ταυτόχρονα, ο Ρώσος πρόεδρος ακολουθεί ως πρωθυπουργός μια πιο ενεργητική πολιτική στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες της ΕΕ, ενθαρρύνοντας επενδύσεις και οικονομική διείσδυση, προσεγγίζοντας μέσα ενημέρωσης αλλά και Έλληνες αξιωματούχους ακόμα και σε ευαίσθητες υπηρεσίες όπου "λύνουν και δένουν” Αμερικανοί και Άγγλοι. Μία τουλάχιστον τέτοια αντιπαράθεση στην ΕΥΠ σχετικά με τη ρωσική παρουσία στην υπηρεσία καταλήγει στα δικαστήρια των Αθηνών, όταν η ηγεσία της ΕΥΠ επί Γεωργίου Παπανδρέου κατηγορεί ανώτατο υπάλληλο της υπηρεσίας ότι συνεργάζεται με τους Ρώσους χωρίς μέχρι σήμερα να έχει αποδειχθεί κάτι.
Είναι την ίδια περίοδο που κύκλοι της ΝΔ με επικεφαλής τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας διαδίδουν τη θεωρία της δήθεν ανατροπής του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή από τους Αμερικανούς, εξαιτίας της διαπραγμάτευσης που είχε κάνει για τη σύνδεση της Ελλάδας με τον αγωγό της Gazprom που θα έφθανε στο Μπουργκάς.
Ένας εισαγγελέας στην Αθήνα κάνει ακόμα και σήμερα έρευνα για απόπειρα δολοφονίας του τότε πρωθυπουργού από τους Αμερικανούς, απόπειρα που απετράπη από τους Ρώσους. Η έρευνα στηρίζεται και από ένα τουλάχιστον πολιτικό περιοδικό, στο οποίο η ρωσική άποψη για την πορεία της Ευρώπης βρίσκει ευήκοα ώτα, τα Επίκαιρα του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη.
Στα Επίκαιρα δουλεύουν εκτός από τον παλιό συνομιλητή των Ρώσων, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο www.konstantakopoulos.gr, και άλλοι δημοσιογράφοι που ούτως ή άλλως αμφισβητούν το γεωπολιτικό δόγμα της χώρας («Ανήκομεν εις την Δύση»).
Η “ευρασιατική ιδέα” και τα χακαρισμένα email
Βασικός εκφραστής της γεωπολιτικής θεώρησης που υποστηρίζουν οι παραπάνω δημοσιογράφοι είναι ο Ρώσος καθηγητής Νικολάι Ντούγκιν, ο οποίος υποστηρίζει την ανάγκη δημιουργίας ενός ευρασιατικού άξονα ως αντίβαρου στον ευρωατλαντικό. Αυτή είναι η λεγόμενη «Eυρασιατική Iδέα», που αποκρυσταλλώνεται στην πολιτική του προέδρου Πούτιν.
Το φθινόπωρο του 2014 σε έναν σέρβερ στη Ρωσία “ανεβαίνουν” χιλιάδες email που έχουν υποκλαπεί από τον γραμματέα του καθηγητή Ντούγκιν. Τα κλεμμένα email περιέχουν ανταλλαγή συζητήσεων του γραμματέα Γκεόργκι Γκάβρις με μια σειρά Ελλήνων διανοουμένων για την προώθηση της Eυρασιατικής Iδέας.
Για τις δυτικές υπηρεσίες ο Γκάβρις είναι ύποπτος καθώς έχει υπηρετήσει στη ρώσικη πρεσβεία στην Αθήνα, ενώ το αφεντικό του υποστηρίζει με πάθοςPutin’s ‘Mad Philosopher’ Is Out of a Job το project της «Νέας Ρωσίας», δηλαδή της ρώσικης κατάκτησης της Ουκρανίας, χρησιμοποιώντας μάλιστα το σλόγκαν «Σκοτώστε, σκοτώστε, σκοτώστε»Putin's Advisor Dugin says Ukrainians must be "killed, killed, killed" προς τους Ρώσους εθελοντές, πολλοί από τους οποίους είναι άνδρες ειδικών δυνάμεων της Ρώσικης Ομοσπονδίας.
Μία άλλη λεπτομέρεια που κάνει τις δυτικές υπηρεσίες να ενδιαφερθούν για την μάλλον ακαδημαϊκή συζήτηση που έχει ο Γκάβρις με τους Έλληνες, είναι η σχέση του Ντούγκιν με τον Ρώσο επιχειρηματία Κονσταντίν ΜαλοφέεφMalofeev: the Russian billionaire linking Moscow to the rebels, The Financial Times, ο οποίος στηρίζει οικονομικά και τον καθηγητή, αλλά και τις ρωσικές επιχειρήσεις στην Κριμαία.
Ο Μαλοφέεφ, που φέρεται να είναι πολύ κοντά στο Κρεμλίνο (αναφέρεται στον Τύπο ως «ο Τζορτζ Σόρος του Πούτιν»), μπαίνει στη λίστα των Αμερικανών λόγω της συμμετοχής του στον νέο Κριμαϊκό πόλεμο (την οποία αρνείταιΣυνέντευξη στη Μαρία Καρχιλάκη).
Την ίδια περίοδο, αναλαμβάνει να χρηματοδοτήσει το ταξίδι των καλεσμένων του γαμήλιου πάρτι ενός καλού του φίλου Έλληνα επιχειρηματία, του εφοπλιστή Γιάννη Καραγιώργη, κοντά στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 2014. Ανάμεσα στους καλεσμένουςΟι εκλεκτοί του Κρεμλίνου και οι αρραβώνες της... δραχμής είναι και ο μετέπειτα υπουργός Εθνικής Άμυνας μετά της συζύγου του.
Το σχέδιο είναι μετά από την τελετή να μεταβούν οι καλεσμένοι στην Κριμαία, όπου ο οικοδεσπότης (και κουμπάρος) Μαλοφέεφ θα τους φιλοξενήσει σε ένα ξενοδοχείο που του έχουν παραχωρήσει –προφανώς έναντι των υπηρεσιών του– οι ρωσικές δυνάμεις κατοχής (κατά τους Ουκρανούς και το διεθνές δίκαιο) ή απελευθέρωσης (κατά τους Μαλοφέεφ, Ντούγκιν και Πούτιν).
Η περίοδος που ανταλλάσσονται τα email είναι για την Ελλάδα μεταβατική, καθώς η εποχή Σαμαρά διαδέχεται την εποχή Τσίπρα. Οι Ρώσοι έχουν πικρή εμπειρία από τον Σαμαρά που τους έχει υποσχεθεί την ΔΕΠΑ, όμως μέσω μεσαζόντων που εκείνοι δεν θέλουν, ενώ ταυτόχρονα “σπρώχνει” τον ανταγωνιστικό προς την Gazprom αγωγό ΤΑΡ από το Αζερμπαϊτζάν, που εκείνοι επίσης δεν θέλουν. Αν και ο υπουργός Εξωτερικών του Σαμαρά, Ευάγγελος Βενιζέλος, έχει κινηθεί εξαιρετικά προσεκτικά σχοινοβατώντας μεταξύ της ελληνικής παρουσίας (ειδικά στην Μαριούπολη της Ουκρανίας) και των ελληνικών οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων στη Ρωσία, στο υπουργείο Εξωτερικών της Μόσχας γνωρίζουν καλά ότι η ΕΕ ακολουθεί τις ΗΠΑ στο ζήτημα της κατάληψης της Κριμαίας και η Ελλάδα εξαρτάται απόλυτα από την ΕΕ, ειδικά το Βερολίνο.
Οι σχέσεις του Πούτιν με την Μέρκελ, οι πιο σημαντικές ίσως στην ηπειρωτική Ευρώπη, επιδεινώνονται δραματικά όταν ο Ρώσος της ανακοινώνει απόσυρση των στρατευμάτων του από την ανατολική Ουκρανία και άγνοια για το τι συμβαίνει στην περιοχή, την ίδια στιγμή που η Ουάσιγκτον εφοδιάζει την καγκελάριο με μεγάλης ευκρίνειας φωτογραφίες που δείχνουν ακριβώς το αντίθετο, μαζική παραβίαση της ουκρανικής κυριαρχίας από Ρώσους «εθελοντές» που αργότερα κηδεύονται μαζικά και με στρατιωτικές τιμές στις ιδιαίτερες πατρίδες τους στη Ρωσία. Η Μόσχα, που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, ελπίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετακινήσει την ισορροπία των δυνάμεων μέσα στην ΕΕ για το ουκρανικό ζήτημα.
Οι Έλληνες συνομιλητές του Ντούγκιν
Στους Έλληνες που ανταλλάσσουν τα email με τον Ντούγκιν ανήκουν ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος Caught in the web of the Russian ideologues, Die Zeit και ο καθηγητής Νικόλαος ΛάοςΤο site του.
Μάλιστα ο τελευταίος, συνέταιρος σε ρωσική εταιρείαΗ R-Techno, στέλνει στον γραμματέα του Ντούγκιν το βιβλίο του «40 Μυστικοί Φάκελοι που το σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν θα ήθελε να γνωρίζειςbiblionet.gr».
Στον πρόλογο του βιβλίου, ο Λάος παραδέχεται ότι «ιδιαίτερα δημιουργική και σημαντική για την πνευματική μου διαμόρφωση είναι η σχέση μου με τη σύγχρονη ρωσική γεωπολιτική σχολή και ειδικά με τον Ρώσο πολιτειολόγο Αλεξάντερ Ντούγκιν του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας». Ο Λάος περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 2014 ως εξής:
«Ο Αντώνης Σαμαράς, πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο Σαμαράς αναδείχθηκε σε υπόδειγμα και διεθνές παράδειγμα πολιτικού οργάνου της τραπεζοκρατορίας και της ατλαντικής ολιγαρχίας. Μάλιστα, στο πλαίσιο επιστημονικά σχεδιασμένων προπαγανδιστικών, νοοπολιτικών και γεωπολιτικών επιχειρήσεων, η κυβέρνηση Σαμαρά επιχειρεί να πείσει τους Έλληνες πολίτες ότι οι θέσεις, οι αξίες και τα συμφέροντα της τραπεζοκρατορίας και συγκεκριμένων παραγόντων του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ και του Ισραήλ είναι η μοναδική ιστορική επιλογή και ο μοναδικός νόμιμος πολιτικός λόγος. Όταν δε ο Σαμαράς διαπραγματεύεται με την Τρόικα, δεν υπερασπίζεται μια ιδιαίτερη, ελληνική πρόταση πολιτισμού, αλλά απλώς υπερασπίζεται τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης εθνικής, ελληνικής κλίκας πολιτικών και επιχειρηματικών παραγόντων (δηλαδή το καθεστώς της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των κυρίαρχων φιλικών τους ελλαδικών επιχειρήσεων), προκειμένου να ενταχθούν στο ιδρυμένο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα υπό τους ευνοϊκότερους δυνατούς όρους για τους ίδιους· πέραν αυτού, για τον Σαμαρά και την κυβέρνησή του, η Ελλάδα ως πνευματική υπόσταση είναι κάτι αδιάφορο, ξένο, ίσως και εχθρικό…»
Παρακάτω προσθέτει: «Τη δεκαετία του 2010, η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ένα διάσημο πειραματόζωο για την εφαρμογή πολιτικών, οικονομικών και ψυχολογικών σχεδίων της ατλαντικής ολιγαρχίας. Ειδικά το 2013, στην Ελλάδα, το καθεστώς του Αντώνη Σαμαρά (πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας) και του Ευάγγελου Βενιζέλου (αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και αρχηγός του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος) δεν αποτελεί μόνο ένα καθεστώς ειδικού τύπου για την επιβολή του οικονομικού σχεδίου που επέβαλαν η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ελλάδα (απαξιώνοντας μάλιστα συστηματικά την ουσία του κοινοβουλευτισμού), αλλά αποτελεί και, μάλιστα πρωτίστως, ένα καθεστώς που αποσκοπεί στην επιβολή του φιλελεύθερου πολιτικού μονόλογου της ατλαντικής ολιγαρχίας, ακόμη και με τη βία. Σε αυτό το πλαίσιο, το καθεστώς Σαμαρά-Βενιζέλου-Τρόικας επιδιώκει μεθοδικά τον πολιτιστικό αφελληνισμό της Ελλάδας, την οριστική εξάλειψη των βυζαντινών στοιχείων που επιβιώνουν στην Ελλάδα και γενικά στα Βαλκάνια, την αποτροπή δημιουργίας γεωπολιτικού άξονα Ελλάδας-Ρωσίας και την πλήρη υποταγή της Ελλάδας και γενικά των Βαλκανίων στην ατλαντική ολιγαρχία και την τραπεζοκρατορία».
Ο Λάος υιοθετεί σε τέτοιο βαθμό την κληρονομιά του Ντούγκιν που στην ουσία “μεταφράζει” στα ελληνικά την κριτική του στη σύγχρονη δυτική κοινωνία:
«Στο πλαίσιο της πολιτικής μετα-ανθρωπολογίας, τονίζει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, κυριαρχεί ο κανόνας της αντιστροφής. Τα πάντα αντιστρέφονται: η εργασία, η αργία, η γνώση, η άγνοια, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Η παρακολούθηση τηλεοπτικών σόου γίνεται μέρος της εργασίας (συντηρεί τον πολιτισμό και τη βιομηχανία του θεάματος), η ενασχόληση με μικροσκοπικές και βλακώδεις λεπτομέρειες της ζωής κάποιου είναι η ουσία των ριάλιτι σόου και των lifestyle εκπομπών, η αντιστροφή ρόλων και εικόνων ανδρών και γυναικών και τα δικαιώματα των LGBT γίνονται μείζονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και καθήκοντα, οι πολιτικοί, αντί να είναι σεβάσμια και επιβλητικά πρόσωπα, επιλέγονται και προβάλλονται για τα νιάτα τους, τη γοητεία τους, το στυλ τους και πάνω απ’ όλα (αν και δεν ομολογείται εύκολα) για την απειρία τους (είναι δε «ιδανικοί» αν κρύβουν σημαντικούς «σκελετούς στο ντουλάπι», ώστε να υπόκεινται σε εκβιασμούς και να γίνονται υποχείρια). Επίσης, η σχέση θύματος-εγκληματία γίνεται ασαφής (το διακήρυξε στους Έλληνες απροκάλυπτα ο Θεόδωρος Πάγκαλος, λέγοντας “μαζί τα φάγαμε”). Αυτός είναι ο αντεστραμμένος μεταμοντέρνος κόσμος μας…»
Η πρόταση του Ντούγκιν είναι σαφής: «Ένας ευρασιατικός προσανατολισμός της Ελλάδας μέσω ένταξής της στην Ευρασιατική Ένωση, αντί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, θα έδιδε στην Ελλάδα τα εξής οφέλη:
Όμως οι συνομιλητές του Ντούγκιν φαίνεται πως υπερεκτιμούν τόσο την πρόθεση της Μόσχας να έχει μιαν Ελλάδα έξω απο την Ευρωζώνη (δεν είναι κάτι που οι Ρώσοι επιθυμούν), όσο και τις δυνατότητες των Ελλήνων πολιτικών –οποιουδήποτε χρώματος– να το πετύχουν. Έτσι, ο Κωνσταντακόπουλος σχολιάζοντας πρός τον γραμματέα του Ντούγκιν τις δραστηριότητες του τότε αρχηγού των ΑΝΕΛ και σημερινού υπουργού Άμυνας, γράφει σε ένα email σχετικά με την πρόθεση του Καμμένου να δημιουργήσει think tank:
Κωνσταντακόπουλος προς τον γραμματέα του Ντούγκιν
«Βασικά νομίζω ότι δεν υπάρχει αυτό το Ινστιτούτο
Γεωπολιτικών Μελετών, είναι μάλλον στα χαρτιά. Είναι μια δομή που
έφτιαξε ο Καμμένος για το κόμμα του, εξ όσων όμως γνωρίζω δεν έχει έως
τώρα κανένα έργο. Το σεμινάριο το κανόνισε ένας καθηγητής από την Θράκη
ονόματι Τσαλίδης, που λέει ότι το ήθελαν οι Ρώσοι για να πουν τις
απόψεις τους για την Ουκρανία κ.λπ. [...] Ο Πάνος εμφανίσθηκε προ μηνός
σχεδόν γεμάτος “ενθουσιασμό” ζητώντας τακτικότατες συνεργασίες, μετά
πήγε στη Μόσχα για ιδιωτικούς λόγους όπως μας είπε (τον γάμο κάποιου
φίλου του) και μετά εξαφανίστηκε από προσώπου γης με αρκετά εντυπωσιακό
τρόπο. Είμαι πολύ περίεργος αν τον πετύχω ποτέ να δω τι εξήγηση θα δώσει
για την εξαφάνιση. Αν μάθω περισσότερα για το “Ινστιτούτο” θα σας πω.
[...] Αντιλαμβάνομαι ότι συζητάει τώρα με τον “μικρό” τι θα κάνουν.
Είναι αυτάρκεις και δεν μας χρειάζονται. Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Τον Ιανουάριο του 2015, ο Πάνος Καμμένος περνάει κάποιες μέρες του σύντομου προεκλογικού αγώνα στη Μόσχα, σε επαφές που παίρνουν δημοσιότητα. Αμέσως μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, βγαίνουν στην δημοσιότητα τα email από τον σέρβερ του Γκάβρις που έχει χακαριστεί από Ρώσους μπλόγκερ Aleksandr Dugin and the SYRIZA connection, Anton Shekhovtsov's blog, μαζί με μία φωτογραφία του Έλληνα ΥΠΕΞ, Νίκου Κοτζιά, με τον Ντούγκιν μπροστά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Ο Κοτζιάς κάνει το λάθος να αρνηθεί την σχέση μαζί του « Στροφή 180 μοιρών» από Κοτζιά: Παραδέχεται την πρόσκληση στον Ρώσο εθνικιστή Ντούγκιν, που είναι ακαδημαϊκή –ο Ντούγκιν είναι μια από τους σημαντικούς Ρώσους πανεπιστημιακούς– ενώ το Ράδιο Ελεύθερη Ευρώπη και οι Financial Times Alarm bells ring over Syriza’s Russian links παρουσιάζουν τα email ως μέρος αποδείξεων για άλλους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας.
Η αντίδρασή τους είναι υστερική σε μια εποχή που η ίδια η Ευρώπη επιχειρεί να απαλλαγεί από τα δικά της αδιέξοδα στο Ουκρανικό. Ταυτόχρονα η Μόσχα στις επαφές της με τον Τσίπρα την Αθήνα, δεν ενθαρρύνει τον νέο πρωθυπουργό να εγκαταλείψει το ευρώ, ενώ σχηματίζει αργά αλλά σταθερά την άποψη ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση, όπως και κάποιες από τις προηγούμενες, απλά «δεν είναι σοβαρή», όπως λέει στο inside story παράγοντας της ρωσικής πλευράς που πήρε μέρος στις διαπραγματεύσεις της Μόσχας με την Αθήνα για τον αγωγό φυσικού αερίου Ρωσίας-Τουρκίας-Ελλάδας.
Όταν το φθινόπωρο η Τουρκία ρίχνει το ρωσικό Σουχόι, η Μόσχα βρίσκει μια ευκαιρία να τονίσει την κοινότητα των στρατηγικών συμφερόντων των δύο χωρών.
Αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να αποσπάσει την Ελλάδα από τον χώρο που είναι. Εντωμεταξύ, στην Αθήνα κάποιοι συνεχίζουν να υπόσχονται στους Ρώσους συμμετοχή σε ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. των σιδηροδρόμων), στις οποίες οι Ρώσοι δεν μπορούν να πάρουν μέρος για λόγους στρατηγικούς ή στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όπου επίσης δεν μπορούν να πάρουν μέρος γιατί δεν επιτρέπουν οι Βρυξέλλες.
Έτσι, απομένει η ορθοδοξία και η επίκλησή της από τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ως απειλή ότι η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει στρατόπεδο. «Κάτι σαν αυτό που έκαναν Καραμανλής και Παπανδρέου, αλλά κάπως πιο κωμικό» λέει στο inside story ανώτερος Έλληνας διπλωμάτης με εμπειρία στις ελληνορωσικές υποθέσεις.
Το Σάββατο ο Πούτιν θα πάει στο Άγιο Όρος για τα 1.000 χρόνια του ρώσικου μοναστηριού Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσική) και αυτό και τίποτα άλλο θα είναι το αποκορύφωμα της επίσκεψής του στην Ελλάδα.
Ρωσικό αέριο σε αντάλλαγμα για ελληνικά Καλάσνικοφ
Οι ξένοι καλεσμένοι του υφυπουργού απορούν. Είχαν ζητήσει μυστικότητα. Ο λόγος είναι απλός. Είναι αντιπρόσωποι της ρωσικής εταιρείας που φτιάχνει τα Καλάσνικοφ και θέλουν να επισκεφθούν το εργοστάσιο του Αιγίου για να δουν αν θα μπορούσαν εκεί να παραχθούν ένα ή περισσότερα μοντέλα από τα θρυλικά όπλα. Αντ’ αυτού, οι κάμερες τους απαθανατίζουν να περιεργάζονται τον παλαιωμένο εξοπλισμό (το μεγαλύτερο μέρος του είναι εκεί από τη δεκαετία του ’80), ενώ στο τέλος της επίσκεψης ο πρόεδρος των εργαζομένων κάνει και δηλώσεις: «Όταν μιλάμε για μια μεγάλη παραγγελία, εννοούμε από 20.000 όπλα και πάνω» λέει, εκτιμώντας πως για να υλοποιηθεί μια παραγγελία τέτοιου βεληνεκούς χρειάζεται να διπλασιαστεί ο αριθμός του προσωπικού του τοπικού εργοστασίου.
Κι ενώ ο πεινασμένος ονειρεύεται καρβέλια, υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες που δεν διευκρινίζονται. Για παράδειγμα, πώς μπορεί ένα εργοστάσιο που παράγει από το 1977 με άδεια της γερμανικής κυβέρνησης το διάσημο τυφέκιο εφόδου G3 να παράγει και όπλα για τη ρωσική κυβέρνηση; Πώς γίνεται οι Ρώσοι να έχουν πρόσβαση στη συγκεκριμένη τεχνογνωσία;
Οι Ρώσοι, όταν καταλαβαίνουν ότι οι Έλληνες συνομιλητές τους είναι μάλλον ανίδεοι, δεν ξαναπατάνε, ενώ η ελληνική κοινή γνώμη ασχολείται με το έλασσον ζήτημα "Στα χαρακώματα" το Πρώτο Θέμα και ο υφυπουργός Εθν. Άμ. Νίκος Τόσκας για την πτήση με το ελικόπτερο, lifo.gr αν ο Τόσκας είχε δικαίωμα να πετάξει με ελικόπτερο του ΕΚΑΒ ή όχι.
Το περιστατικό μοιάζει αστείο, όμως είναι χαρακτηριστικό της δοκιμασίας των ελληνορωσικών σχέσεων, κυρίως από κυβερνήσεις της αριστεράς.
Την ίδια ώρα που ο Τόσκας επιχειρεί να προσελκύσει τους Ρώσους στο Αίγιο, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης και Ενέργειας Παναγιώτης Λαφαζάνης διαπραγματεύεται τη συμμετοχή της Ελλάδας σε έναν αγωγό της Gazprom. Σύμφωνα με πηγή κοντά στη ρώσικη πλευρά που μίλησε στο inside story, η ελληνική πλευρά ήθελε να συνδέσει τη συμμετοχή της στον αγωγό με μία προκαταβολή 5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η ρωσική πλευρά δεν είχε πρόβλημα να την καταβάλει, αλλά επιθυμούσε να μπουν ως ενέχυρο τα δικαιώματα διέλευσης του αερίου για πολλά χρόνια ή και κάποια περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού δημοσίου.
Οι Ρώσοι έβαλαν έναν ακόμα όρο: η ελληνορωσική εταιρεία που θα ιδρυόταν για τη συμμετοχή στον αγωγό να είναι ιδιωτική και όχι δημόσια, ώστε να μην θεωρηθεί ότι παραβιάζονται οι κανόνες της ΕΕ περί κρατικού μονοπωλίου στην ενέργεια. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ όμως επέμενε η εταιρεία να είναι δημόσια, παρόλο που η ΕΕ δεν θα το επέτρεπε. Στο τέλος η δουλειά χάλασε και σύμφωνα με την ίδια πηγή, η γεύση που απόμεινε στη ρωσική πλευρά είναι ότι από την άλλη μεριά του τραπεζιού «δεν κάθονταν άνθρωποι που μπορούσαν να αποφασίσουν».
Ρωσία και Ελλάδα τον 20ό αιώνα
Η ρωσική διείσδυση στην Ελλάδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χρονολογείται από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν ο Μακάριος χρειάστηκε όπλα για τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ και στενοί συνεργάτες του Καραμανλή ανέλαβαν να τα εξασφαλίσουν μέσω της Μόσχας και των φιλικών σε αυτήν κρατών της Ανατολικής Ευρώπης. «Οι Σοβιετικοί γνώριζαν τα όριά μας κι εμείς τα όριά τους», λέει στο inside story στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου με θητεία στο ΥΠΕΞ. Ο καθηγητής στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων, Κωνσταντίνος Φίλης, λέει ότι «οι σχέσεις των δύο πλευρών δεν ήταν στρατηγικές, αλλά ήταν πιο στέρεες».
Το νήμα αυτό ξαναπιάνεται μετά τη μεταπολίτευση, όταν ο Καραμανλής αποκαθιστά σε ανώτατο επίπεδο τις σχέσεις της χώρας με τη Μόσχα, βάζοντας ταφόπλακα στον εμφύλιο με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Αυτές οι σχέσεις διευρύνονται και επεκτείνονται επί Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου καλλιεργούν τις σχέσεις της Αθήνας με την ΕΣΣΔ στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου «χρησιμοποιώντας τη Μόσχα σαν αντίβαρο», όπως συμπληρώνει ο Φίλης.
Είναι παροιμιώδης η προειδοποίηση του Καραμανλή στον Χέλμουτ Σμιτ ότι αν δεν βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου, η εκλογική νίκη του οποίου επίκειτο, «θα οδηγήσει τη χώρα στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας». Το ίδιο γνωστή είναι και η χρήση του φόβητρου της Μόσχας στον παρ’ ολίγον πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας το 1987 Η Μηχανή του Χρόνου, όταν ο Παπανδρέου έστειλε τον υπουργό Εξωτερικών του, Κάρολο Παπούλια, στη Σόφια αντί για τις Βρυξέλλες.
Οι χλιαρές σχέσεις μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ
Με το τέλος του ψυχρού πολέμου οι εντάσεις αμβλύνονται και η δεκαετία του ’90 είναι μια χαμένη δεκαετία και για τις δύο πλευρές καθώς η μεν ΕΣΣΔ καταρρέει, η δε Αθήνα αντιλαμβάνεται την κατάρρευση αυτή ως απειλή. Το μόνο που συμβαίνει είναι η εφαρμογή της συμφωνίας για την πώληση φυσικού αερίου, τo 1996. Η Ελλάδα πληρώνει το αέριο ακριβότερα από όλη τη δυτική Ευρώπη, καθώς παραγωγός και μεταφορέας είναι η ρωσική Gazprom Ο ιστότοπος της εταιρείας και η ελληνική πλευρά δεν έχει άλλη εναλλακτική.
Γι’ αυτό όμως δεν είναι τόσο υπεύθυνη η πολιτική ηγεσία της Ρωσίας, όσο οι συγκεκριμένες ρήτρες του συμβολαίου αλλά και μια σειρά εταιρειών που έχουν στήσει στελέχη της Gazprom για να εισπράττουν ποσοστά. Όταν ανεβαίνει στην εξουσία ο Βλαντιμίρ Πούτιν, βάζει τέλος στους ενδιαμέσους.
Ταυτόχρονα, ο Ρώσος πρόεδρος ακολουθεί ως πρωθυπουργός μια πιο ενεργητική πολιτική στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες της ΕΕ, ενθαρρύνοντας επενδύσεις και οικονομική διείσδυση, προσεγγίζοντας μέσα ενημέρωσης αλλά και Έλληνες αξιωματούχους ακόμα και σε ευαίσθητες υπηρεσίες όπου "λύνουν και δένουν” Αμερικανοί και Άγγλοι. Μία τουλάχιστον τέτοια αντιπαράθεση στην ΕΥΠ σχετικά με τη ρωσική παρουσία στην υπηρεσία καταλήγει στα δικαστήρια των Αθηνών, όταν η ηγεσία της ΕΥΠ επί Γεωργίου Παπανδρέου κατηγορεί ανώτατο υπάλληλο της υπηρεσίας ότι συνεργάζεται με τους Ρώσους χωρίς μέχρι σήμερα να έχει αποδειχθεί κάτι.
Είναι την ίδια περίοδο που κύκλοι της ΝΔ με επικεφαλής τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας διαδίδουν τη θεωρία της δήθεν ανατροπής του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή από τους Αμερικανούς, εξαιτίας της διαπραγμάτευσης που είχε κάνει για τη σύνδεση της Ελλάδας με τον αγωγό της Gazprom που θα έφθανε στο Μπουργκάς.
Ένας εισαγγελέας στην Αθήνα κάνει ακόμα και σήμερα έρευνα για απόπειρα δολοφονίας του τότε πρωθυπουργού από τους Αμερικανούς, απόπειρα που απετράπη από τους Ρώσους. Η έρευνα στηρίζεται και από ένα τουλάχιστον πολιτικό περιοδικό, στο οποίο η ρωσική άποψη για την πορεία της Ευρώπης βρίσκει ευήκοα ώτα, τα Επίκαιρα του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη.
Στα Επίκαιρα δουλεύουν εκτός από τον παλιό συνομιλητή των Ρώσων, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο www.konstantakopoulos.gr, και άλλοι δημοσιογράφοι που ούτως ή άλλως αμφισβητούν το γεωπολιτικό δόγμα της χώρας («Ανήκομεν εις την Δύση»).
Η “ευρασιατική ιδέα” και τα χακαρισμένα email
Βασικός εκφραστής της γεωπολιτικής θεώρησης που υποστηρίζουν οι παραπάνω δημοσιογράφοι είναι ο Ρώσος καθηγητής Νικολάι Ντούγκιν, ο οποίος υποστηρίζει την ανάγκη δημιουργίας ενός ευρασιατικού άξονα ως αντίβαρου στον ευρωατλαντικό. Αυτή είναι η λεγόμενη «Eυρασιατική Iδέα», που αποκρυσταλλώνεται στην πολιτική του προέδρου Πούτιν.
Το φθινόπωρο του 2014 σε έναν σέρβερ στη Ρωσία “ανεβαίνουν” χιλιάδες email που έχουν υποκλαπεί από τον γραμματέα του καθηγητή Ντούγκιν. Τα κλεμμένα email περιέχουν ανταλλαγή συζητήσεων του γραμματέα Γκεόργκι Γκάβρις με μια σειρά Ελλήνων διανοουμένων για την προώθηση της Eυρασιατικής Iδέας.
Για τις δυτικές υπηρεσίες ο Γκάβρις είναι ύποπτος καθώς έχει υπηρετήσει στη ρώσικη πρεσβεία στην Αθήνα, ενώ το αφεντικό του υποστηρίζει με πάθοςPutin’s ‘Mad Philosopher’ Is Out of a Job το project της «Νέας Ρωσίας», δηλαδή της ρώσικης κατάκτησης της Ουκρανίας, χρησιμοποιώντας μάλιστα το σλόγκαν «Σκοτώστε, σκοτώστε, σκοτώστε»Putin's Advisor Dugin says Ukrainians must be "killed, killed, killed" προς τους Ρώσους εθελοντές, πολλοί από τους οποίους είναι άνδρες ειδικών δυνάμεων της Ρώσικης Ομοσπονδίας.
Μία άλλη λεπτομέρεια που κάνει τις δυτικές υπηρεσίες να ενδιαφερθούν για την μάλλον ακαδημαϊκή συζήτηση που έχει ο Γκάβρις με τους Έλληνες, είναι η σχέση του Ντούγκιν με τον Ρώσο επιχειρηματία Κονσταντίν ΜαλοφέεφMalofeev: the Russian billionaire linking Moscow to the rebels, The Financial Times, ο οποίος στηρίζει οικονομικά και τον καθηγητή, αλλά και τις ρωσικές επιχειρήσεις στην Κριμαία.
Ο Μαλοφέεφ, που φέρεται να είναι πολύ κοντά στο Κρεμλίνο (αναφέρεται στον Τύπο ως «ο Τζορτζ Σόρος του Πούτιν»), μπαίνει στη λίστα των Αμερικανών λόγω της συμμετοχής του στον νέο Κριμαϊκό πόλεμο (την οποία αρνείταιΣυνέντευξη στη Μαρία Καρχιλάκη).
Την ίδια περίοδο, αναλαμβάνει να χρηματοδοτήσει το ταξίδι των καλεσμένων του γαμήλιου πάρτι ενός καλού του φίλου Έλληνα επιχειρηματία, του εφοπλιστή Γιάννη Καραγιώργη, κοντά στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 2014. Ανάμεσα στους καλεσμένουςΟι εκλεκτοί του Κρεμλίνου και οι αρραβώνες της... δραχμής είναι και ο μετέπειτα υπουργός Εθνικής Άμυνας μετά της συζύγου του.
Το σχέδιο είναι μετά από την τελετή να μεταβούν οι καλεσμένοι στην Κριμαία, όπου ο οικοδεσπότης (και κουμπάρος) Μαλοφέεφ θα τους φιλοξενήσει σε ένα ξενοδοχείο που του έχουν παραχωρήσει –προφανώς έναντι των υπηρεσιών του– οι ρωσικές δυνάμεις κατοχής (κατά τους Ουκρανούς και το διεθνές δίκαιο) ή απελευθέρωσης (κατά τους Μαλοφέεφ, Ντούγκιν και Πούτιν).
Η περίοδος που ανταλλάσσονται τα email είναι για την Ελλάδα μεταβατική, καθώς η εποχή Σαμαρά διαδέχεται την εποχή Τσίπρα. Οι Ρώσοι έχουν πικρή εμπειρία από τον Σαμαρά που τους έχει υποσχεθεί την ΔΕΠΑ, όμως μέσω μεσαζόντων που εκείνοι δεν θέλουν, ενώ ταυτόχρονα “σπρώχνει” τον ανταγωνιστικό προς την Gazprom αγωγό ΤΑΡ από το Αζερμπαϊτζάν, που εκείνοι επίσης δεν θέλουν. Αν και ο υπουργός Εξωτερικών του Σαμαρά, Ευάγγελος Βενιζέλος, έχει κινηθεί εξαιρετικά προσεκτικά σχοινοβατώντας μεταξύ της ελληνικής παρουσίας (ειδικά στην Μαριούπολη της Ουκρανίας) και των ελληνικών οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων στη Ρωσία, στο υπουργείο Εξωτερικών της Μόσχας γνωρίζουν καλά ότι η ΕΕ ακολουθεί τις ΗΠΑ στο ζήτημα της κατάληψης της Κριμαίας και η Ελλάδα εξαρτάται απόλυτα από την ΕΕ, ειδικά το Βερολίνο.
Οι σχέσεις του Πούτιν με την Μέρκελ, οι πιο σημαντικές ίσως στην ηπειρωτική Ευρώπη, επιδεινώνονται δραματικά όταν ο Ρώσος της ανακοινώνει απόσυρση των στρατευμάτων του από την ανατολική Ουκρανία και άγνοια για το τι συμβαίνει στην περιοχή, την ίδια στιγμή που η Ουάσιγκτον εφοδιάζει την καγκελάριο με μεγάλης ευκρίνειας φωτογραφίες που δείχνουν ακριβώς το αντίθετο, μαζική παραβίαση της ουκρανικής κυριαρχίας από Ρώσους «εθελοντές» που αργότερα κηδεύονται μαζικά και με στρατιωτικές τιμές στις ιδιαίτερες πατρίδες τους στη Ρωσία. Η Μόσχα, που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, ελπίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετακινήσει την ισορροπία των δυνάμεων μέσα στην ΕΕ για το ουκρανικό ζήτημα.
Οι Έλληνες συνομιλητές του Ντούγκιν
Στους Έλληνες που ανταλλάσσουν τα email με τον Ντούγκιν ανήκουν ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος Caught in the web of the Russian ideologues, Die Zeit και ο καθηγητής Νικόλαος ΛάοςΤο site του.
Μάλιστα ο τελευταίος, συνέταιρος σε ρωσική εταιρείαΗ R-Techno, στέλνει στον γραμματέα του Ντούγκιν το βιβλίο του «40 Μυστικοί Φάκελοι που το σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν θα ήθελε να γνωρίζειςbiblionet.gr».
Στον πρόλογο του βιβλίου, ο Λάος παραδέχεται ότι «ιδιαίτερα δημιουργική και σημαντική για την πνευματική μου διαμόρφωση είναι η σχέση μου με τη σύγχρονη ρωσική γεωπολιτική σχολή και ειδικά με τον Ρώσο πολιτειολόγο Αλεξάντερ Ντούγκιν του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας». Ο Λάος περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 2014 ως εξής:
«Ο Αντώνης Σαμαράς, πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο Σαμαράς αναδείχθηκε σε υπόδειγμα και διεθνές παράδειγμα πολιτικού οργάνου της τραπεζοκρατορίας και της ατλαντικής ολιγαρχίας. Μάλιστα, στο πλαίσιο επιστημονικά σχεδιασμένων προπαγανδιστικών, νοοπολιτικών και γεωπολιτικών επιχειρήσεων, η κυβέρνηση Σαμαρά επιχειρεί να πείσει τους Έλληνες πολίτες ότι οι θέσεις, οι αξίες και τα συμφέροντα της τραπεζοκρατορίας και συγκεκριμένων παραγόντων του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ και του Ισραήλ είναι η μοναδική ιστορική επιλογή και ο μοναδικός νόμιμος πολιτικός λόγος. Όταν δε ο Σαμαράς διαπραγματεύεται με την Τρόικα, δεν υπερασπίζεται μια ιδιαίτερη, ελληνική πρόταση πολιτισμού, αλλά απλώς υπερασπίζεται τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης εθνικής, ελληνικής κλίκας πολιτικών και επιχειρηματικών παραγόντων (δηλαδή το καθεστώς της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των κυρίαρχων φιλικών τους ελλαδικών επιχειρήσεων), προκειμένου να ενταχθούν στο ιδρυμένο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα υπό τους ευνοϊκότερους δυνατούς όρους για τους ίδιους· πέραν αυτού, για τον Σαμαρά και την κυβέρνησή του, η Ελλάδα ως πνευματική υπόσταση είναι κάτι αδιάφορο, ξένο, ίσως και εχθρικό…»
Παρακάτω προσθέτει: «Τη δεκαετία του 2010, η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ένα διάσημο πειραματόζωο για την εφαρμογή πολιτικών, οικονομικών και ψυχολογικών σχεδίων της ατλαντικής ολιγαρχίας. Ειδικά το 2013, στην Ελλάδα, το καθεστώς του Αντώνη Σαμαρά (πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας) και του Ευάγγελου Βενιζέλου (αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και αρχηγός του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος) δεν αποτελεί μόνο ένα καθεστώς ειδικού τύπου για την επιβολή του οικονομικού σχεδίου που επέβαλαν η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ελλάδα (απαξιώνοντας μάλιστα συστηματικά την ουσία του κοινοβουλευτισμού), αλλά αποτελεί και, μάλιστα πρωτίστως, ένα καθεστώς που αποσκοπεί στην επιβολή του φιλελεύθερου πολιτικού μονόλογου της ατλαντικής ολιγαρχίας, ακόμη και με τη βία. Σε αυτό το πλαίσιο, το καθεστώς Σαμαρά-Βενιζέλου-Τρόικας επιδιώκει μεθοδικά τον πολιτιστικό αφελληνισμό της Ελλάδας, την οριστική εξάλειψη των βυζαντινών στοιχείων που επιβιώνουν στην Ελλάδα και γενικά στα Βαλκάνια, την αποτροπή δημιουργίας γεωπολιτικού άξονα Ελλάδας-Ρωσίας και την πλήρη υποταγή της Ελλάδας και γενικά των Βαλκανίων στην ατλαντική ολιγαρχία και την τραπεζοκρατορία».
Ο Λάος υιοθετεί σε τέτοιο βαθμό την κληρονομιά του Ντούγκιν που στην ουσία “μεταφράζει” στα ελληνικά την κριτική του στη σύγχρονη δυτική κοινωνία:
«Στο πλαίσιο της πολιτικής μετα-ανθρωπολογίας, τονίζει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, κυριαρχεί ο κανόνας της αντιστροφής. Τα πάντα αντιστρέφονται: η εργασία, η αργία, η γνώση, η άγνοια, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Η παρακολούθηση τηλεοπτικών σόου γίνεται μέρος της εργασίας (συντηρεί τον πολιτισμό και τη βιομηχανία του θεάματος), η ενασχόληση με μικροσκοπικές και βλακώδεις λεπτομέρειες της ζωής κάποιου είναι η ουσία των ριάλιτι σόου και των lifestyle εκπομπών, η αντιστροφή ρόλων και εικόνων ανδρών και γυναικών και τα δικαιώματα των LGBT γίνονται μείζονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και καθήκοντα, οι πολιτικοί, αντί να είναι σεβάσμια και επιβλητικά πρόσωπα, επιλέγονται και προβάλλονται για τα νιάτα τους, τη γοητεία τους, το στυλ τους και πάνω απ’ όλα (αν και δεν ομολογείται εύκολα) για την απειρία τους (είναι δε «ιδανικοί» αν κρύβουν σημαντικούς «σκελετούς στο ντουλάπι», ώστε να υπόκεινται σε εκβιασμούς και να γίνονται υποχείρια). Επίσης, η σχέση θύματος-εγκληματία γίνεται ασαφής (το διακήρυξε στους Έλληνες απροκάλυπτα ο Θεόδωρος Πάγκαλος, λέγοντας “μαζί τα φάγαμε”). Αυτός είναι ο αντεστραμμένος μεταμοντέρνος κόσμος μας…»
Η πρόταση του Ντούγκιν είναι σαφής: «Ένας ευρασιατικός προσανατολισμός της Ελλάδας μέσω ένταξής της στην Ευρασιατική Ένωση, αντί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, θα έδιδε στην Ελλάδα τα εξής οφέλη:
- τη δυνατότητα ελεύθερης και πλήρους ανάπτυξης του ελληνικού πολιτισμού επί τη βάσει του Βυζαντίου (ιδίως δε επί της μεταφυσικής των Ησυχαστών περί της θέωσης του ανθρώπου) και της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας (ιδίως δε επί των φιλοσοφημάτων του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Πλωτίνου),
- πλεονεκτήματα άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής (τα οποία η Ελλάδα έχασε εξ αιτίας της συμμετοχής της στο ευρώ),
- τη δυνατότητα μετατροπής της Ελλάδας σε ισχυρή αγροτική οικονομία (δυνατότητα την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της πολιτικής ποσοστώσεων και της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, έχει αποστερήσει από την Ελλάδα),
- τη δυνατότητα ανάπτυξης της ελληνικής μεταποίησης (δυνατότητα την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω των βιομηχανικών καρτέλ της Δύσης, έχει αποστερήσει από την Ελλάδα),
- τη μετατροπή της Ελλάδας σε σημαντικό κόμβο της ρωσικής ενεργειακής πολιτικής,
- καθώς και μια προνομιακή εμπορική πρόσβαση σε αχανείς ευρασιατικές αγορές».
H «απογοήτευση» από τον Καμμένο
Όμως οι συνομιλητές του Ντούγκιν φαίνεται πως υπερεκτιμούν τόσο την πρόθεση της Μόσχας να έχει μιαν Ελλάδα έξω απο την Ευρωζώνη (δεν είναι κάτι που οι Ρώσοι επιθυμούν), όσο και τις δυνατότητες των Ελλήνων πολιτικών –οποιουδήποτε χρώματος– να το πετύχουν. Έτσι, ο Κωνσταντακόπουλος σχολιάζοντας πρός τον γραμματέα του Ντούγκιν τις δραστηριότητες του τότε αρχηγού των ΑΝΕΛ και σημερινού υπουργού Άμυνας, γράφει σε ένα email σχετικά με την πρόθεση του Καμμένου να δημιουργήσει think tank:
«Αντιλαμβάνομαι ότι [ο Καμμένος] συζητάει τώρα με τον “μικρό” τι θα
κάνουν. Είναι αυτάρκεις και δεν μας χρειάζονται. Ο Θεός να βάλει το χέρι
του»
Κωνσταντακόπουλος προς τον γραμματέα του Ντούγκιν
Ψευδαισθήσεις και γκάφες στη σχέση με τη Ρωσία
Τον Ιανουάριο του 2015, ο Πάνος Καμμένος περνάει κάποιες μέρες του σύντομου προεκλογικού αγώνα στη Μόσχα, σε επαφές που παίρνουν δημοσιότητα. Αμέσως μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, βγαίνουν στην δημοσιότητα τα email από τον σέρβερ του Γκάβρις που έχει χακαριστεί από Ρώσους μπλόγκερ Aleksandr Dugin and the SYRIZA connection, Anton Shekhovtsov's blog, μαζί με μία φωτογραφία του Έλληνα ΥΠΕΞ, Νίκου Κοτζιά, με τον Ντούγκιν μπροστά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Ο Κοτζιάς κάνει το λάθος να αρνηθεί την σχέση μαζί του « Στροφή 180 μοιρών» από Κοτζιά: Παραδέχεται την πρόσκληση στον Ρώσο εθνικιστή Ντούγκιν, που είναι ακαδημαϊκή –ο Ντούγκιν είναι μια από τους σημαντικούς Ρώσους πανεπιστημιακούς– ενώ το Ράδιο Ελεύθερη Ευρώπη και οι Financial Times Alarm bells ring over Syriza’s Russian links παρουσιάζουν τα email ως μέρος αποδείξεων για άλλους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας.
Η αντίδρασή τους είναι υστερική σε μια εποχή που η ίδια η Ευρώπη επιχειρεί να απαλλαγεί από τα δικά της αδιέξοδα στο Ουκρανικό. Ταυτόχρονα η Μόσχα στις επαφές της με τον Τσίπρα την Αθήνα, δεν ενθαρρύνει τον νέο πρωθυπουργό να εγκαταλείψει το ευρώ, ενώ σχηματίζει αργά αλλά σταθερά την άποψη ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση, όπως και κάποιες από τις προηγούμενες, απλά «δεν είναι σοβαρή», όπως λέει στο inside story παράγοντας της ρωσικής πλευράς που πήρε μέρος στις διαπραγματεύσεις της Μόσχας με την Αθήνα για τον αγωγό φυσικού αερίου Ρωσίας-Τουρκίας-Ελλάδας.
Όταν το φθινόπωρο η Τουρκία ρίχνει το ρωσικό Σουχόι, η Μόσχα βρίσκει μια ευκαιρία να τονίσει την κοινότητα των στρατηγικών συμφερόντων των δύο χωρών.
Αλλά χωρίς ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να αποσπάσει την Ελλάδα από τον χώρο που είναι. Εντωμεταξύ, στην Αθήνα κάποιοι συνεχίζουν να υπόσχονται στους Ρώσους συμμετοχή σε ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. των σιδηροδρόμων), στις οποίες οι Ρώσοι δεν μπορούν να πάρουν μέρος για λόγους στρατηγικούς ή στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όπου επίσης δεν μπορούν να πάρουν μέρος γιατί δεν επιτρέπουν οι Βρυξέλλες.
Έτσι, απομένει η ορθοδοξία και η επίκλησή της από τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ως απειλή ότι η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει στρατόπεδο. «Κάτι σαν αυτό που έκαναν Καραμανλής και Παπανδρέου, αλλά κάπως πιο κωμικό» λέει στο inside story ανώτερος Έλληνας διπλωμάτης με εμπειρία στις ελληνορωσικές υποθέσεις.
Το Σάββατο ο Πούτιν θα πάει στο Άγιο Όρος για τα 1.000 χρόνια του ρώσικου μοναστηριού Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσική) και αυτό και τίποτα άλλο θα είναι το αποκορύφωμα της επίσκεψής του στην Ελλάδα.
-----------------------------------------------------
Πηγή: insidestory.gr-Τάσος Τέλλογλου
Πηγή: insidestory.gr-Τάσος Τέλλογλου
-----------------------------------------------------