Η άγνωστη σε πολλούς ιστορία του Σωκράτη Μαλκότση, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας Ελληνικής υγιούς επιχείρησης που το κράτος εξαφάνισε με συνοπτικές διαδικασίες.
Σαν την ιστορία του Σωκράτη Μαλκότση και της θρυλικής εταιρείας του «Τέχνικα Σ. Μαλκότσης Α.Ε. Γενικών και Τεχνικών Επιχειρήσεων», υπάρχουν πολλές. Οι περισσότερες ιστορίες είχαν το ίδιο τέλος. Να το περιγράψουμε με λίγες λέξεις.
Η «εταιρεία» μεγαλώνει, τα προϊόντα της είναι σπουδαία, επιλέγεται από το δημόσιο ως η καλύτερη σε τιμή και προϊόν, παίρνει ένα τεράστιο συμβόλαιο από το Ελληνικό Δημόσιο, και για να αντιμετωπίσει την παραγγελία, παίρνει δάνειο από μια τράπεζα (συνήθως την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος) καταφέρνει να παράξει τα προϊόντα, τα παραδίδει, το Ελληνικό Δημόσιο καθυστερεί την πληρωμή, η Τράπεζα απαιτεί τα χρήματά της, το Δημόσιο δεν πληρώνει και η Τράπεζα πτωχεύει την εταιρεία...
Στη συνέχεια η Τράπεζα δικαστικά πληρώνεται από το Δημόσιο (συνήθως και η Τράπεζα ήταν Δημόσια) και αυτό που τελικά γίνεται, είναι απλώς να αποβιομηχανοποιείται η χώρα αργά και σταθερά...
Τι συμβαίνει; Bλέπω φαντάσματα; Βλέπω παντού θεωρίες συνομωσίας; Κρυφά σχέδια εκμηδένισης της ελληνικής βιομηχανικής επιχειρηματικότητας; Ή απλώς οι άνθρωποι σε κυβερνητικές θέσεις είναι άσχετοι, ανίκανοι, ηλίθιοι και επικίνδυνοι; Δυστυχώς για εμάς, συμβαίνουν όλα μαζί.
Σαφώς υπάρχουν σχέδια εκμηδένισης της βιομηχανικής επιχειρηματικότητας όλων των χωρών που δεν έχουν βιομηχανία και όχι «ειδικά» της Ελλάδας. Φευ, δεν είμαστε τόσο σημαντικοί... Αλλοίμονο αν οι κραταιές σε παγκόσμιο επίπεδο εταιρείες, αφήσουν τοπικές εταιρείες σε διάφορες χώρες να δημιουργήσουν ανταγωνιστικά προϊόντα, που θα επιρρεάσουν τις παγκόσμιες πωλήσεις τους.
Γι αυτό, σε όλο τον κόσμο, διάφορα λόμπυ συγκεκριμένων πολυεθνικών εταιρειών, «επιρρεάζουν» κρατικούς αξιωματούχους όχι μόνον ώστε να επιλέγουν δικά τους προϊόντα, αλλά να καταστρέφουν κάθε ανταγωνιστική προς αυτούς βιομηχανική προσπάθεια, είτε αυτή δραστηριοποιείται χρόνια, είτε είναι μια νέα start-up εταιρεία. Καλό ε; Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα.
Ο Μαλκότσης κατασκεύαζε μηχανές ντίζελ που ήταν παροιμιώδεις για την αντοχή τους σε βάθος χρόνου. Η βασική τους χρήση ήταν ως ποτιστικές μηχανές, μηχανές κίνησης σε αργά σκάφη εκτοπίσματος ή ακόμα και ως γεωργικά μηχανήματα σε πολλαπλές χρήσεις (τρακτέρ, μηχανήματα μεταφοράς ιμάντα κ.λπ) Το βασικό τους χαρακτηριστικό εκτός από την αξιοπιστία, ήταν οι τρομεροί κραδασμοί και η σχετική οικονομία χρήσης αφού δεν χρειαζόνταν για πολλά χρόνια κανενός είδους συντήρηση.
Ο καλός συνάδελφος Ηλίας Καφάογλου σε ένα παλιό του άρθρο στο περιοδικό C&D γράφει σχετικά:
«Ο μικρασιατικής καταγωγής Σωκράτης Μαλκότσης σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός στο ΕΜΠ, από όπου αποφοίτησε το 1919, και στο Πολυτεχνείο της Λιέγης, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του ένα χρόνο αργότερα. Μεταξύ 1921 και 1924, εργάστηκε στην εγκατάσταση κέντρων αυτόματης τηλεφωνίας στην Αμβέρσα, προτού επιστρέψει στην Ελλάδα και ανοίξει τεχνικό γραφείο.
Το 1934, επεκτάθηκε στις μηχανικές κατασκευές ιδρύοντας, με κύριο μέτοχο την Τράπεζα Χίου, την «Τέχνικα Σ. Μαλκότσης Α.Ε. Γενικών και Τεχνικών Επιχειρήσεων».
Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το μηχανουργείο ασχολήθηκε με την κατεργασία εξαρτημάτων για το δίκτυο των σιδηροδρόμων, με μηχανουργικά δράπανα, εμβολοφόρους αντλίες βαθέων φρεάτων, μηχανήματα κατεργασίας μαρμάρων.
Στο πλαίσιο της προς πόλεμον προετοιμασίας, η εταιρεία συνεργάστηκε στενά με το Ελληνικό Πυριτιδοποιείο και Καλυκοποιείο του Μποδοσάκη κατασκευάζοντας βλήματα για λογαριασμό του Βασιλικού Ναυτικού, αλλά και όργανα ακριβείας, ένδειξη του υψηλού επιπέδου τεχνογνωσίας της επιχείρησης.
Κατά την Κατοχή, οι εγκαταστάσεις επιτάχθηκαν από τους Γερμανούς, οι οποίοι ανέθεσαν στην επιχείρηση εργασίες επισκευής πολεμικού υλικού. Το υψηλό επίπεδο τεχνικής κατάρτισης του ανθρώπινου δυναμικού του εργοστασίου αποδεικνύεται από την τάχιστη αντιγραφή μιας πετρελαιομηχανής καταστρώματος, την οποία οι Γερμανοί είχαν παραδώσει για επισκευή.
Κατά την περίοδο 1945-1950, η εταιρεία ασχολήθηκε με την ανακατασκευή πετρελαιομηχανών και ηλεκτροπαραγωγικών ζευγών για δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις ανά την Ελλάδα.
Γύρω στο 1949, οι εγκαταστάσεις επεκτάθηκαν, χάρη σε χρηματοδότηση από το Σχέδιο Μάρσαλ. Οι πρώτοι πετρελαιοκινητήρες κατασκευάστηκαν τον Αύγουστο του 1949, ήταν τετράχρονοι, δικύλινδροι, αερόψυκτοι, με οριζόντια διάταξη των κυλίνδρων, ενώ ο αριθμός των απασχολούμενων τεχνικών είχε αυξηθεί σε 150 και είχαν αγοραστεί νέα μηχανήματα.
Δύο χρόνια αργότερα, σε συνεργασία με βρετανικό οίκο, ξεκίνησε η παραγωγή μονοκύλινδρου, κατακόρυφου, υδρόψυκτου πετρελαιοκινητήρα, ισχύος 10-12 ίππων. με κωδικό ΕΜ-1 – Ελσα Μαλκότση ήταν η κόρη του ιδρυτή της επιχείρησης.
Βεβαίως, το πρώτο ελληνικό τρακτέρ του οραματιστή Σ. Μαλκότση δεν μπήκε ποτέ στη μαζική παραγωγή, κυρίως γιατί το κόστος κατασκευής ήταν υψηλό ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί τα εισαγόμενα, ενώ το κράτος δεν κράτησε τις υποσχέσεις του για παραγγελίες, χαμηλότοκη δανειοδότηση και δασμολογική προστασία.»
Δίχως βαθιές τομές στον τρόπο ανάπτυξης των ελληνικών βιομηχανικών εταιρειών, δυστυχώς η ανάπτυξη δεν θα έρθει ποτέ. Με καμμία κυβέρνηση αριστερά ή δεξιά. Η βιομηχανική ανάπτυξη, θέλει σταθερό φορολογικό πλαίσιο, κρατική υποστήριξη και πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό σε μεγάλη κλίμακα. Και μετά ξύπνησα.
----------------------------
Πηγή: gazzetta.gr
----------------------------