Την πρώτη φορά που το είδα ήταν όταν κάποιοι κυνηγούσαν, χτυπούσαν και τραβολογούσαν τον Απόστολο Κακλαμάνη στη Πανεπιστημίου με τα άσπρα του μαλλιά να ανεμίζουν.., μετά ήταν ο Κωστής Χατζηδάκης να δέχεται άγρια επίθεση κοντά στη Βουλή με πρόσωπο μέσα στο αίμα.., μετά η έγκυος Αγγελική στο μπαλκόνι της Σταδίου ενώ το κτίριο της Marfin γινόταν κάρβουνο με ένα παιδί στη κοιλιά...., χτες βράδυ ο βουλευτής Κουμουτσάκος μπροστά στον Άγνωστο να τραβολογιέται, να χτυπιέται, να ξεφτιλίζεται ματωμένος και μελανιασμένος.
Αναγνωρίζω ότι παρέλειψα να αναφέρω κ άλλους που δέχτηκαν επιθέσεις, δυστυχώς είναι πολλοί!
Θεωρώ ότι ο τραμπουκισμός-φασισμός δεν έχει χρώμα επειδή πολύ απλά και πρακτικά αυτά τα πολλά στον αριθμό ρεμάλια βρίσκουν φιλόξενες κομματικές στέγες κατά καιρούς και κινούνται σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Τα θύματά τους δεν κρατούν όπλα, δεν συμμετέχουν σε χουλιγκανισμούς, έχουν μόνο αυτό τον αιφνιδιασμό και πανικό στην έκφραση που έχει το κυνηγημένο ζώο ενώ τα αποτελέσματα των πράξεών τους χρωματίζονται από το μαύρο του κάρβουνου και το κόκκινο του αίματος.
Οι μόνες ίσως χρωματικές αποχρώσεις που παραπέμπουν σε θεωρίες πολιτικής επιστήμης.
Δεν μπορώ να το συνηθίσω όσο συχνά και αν συμβαίνει.
------------------------
Ελίνα Γαλανοπούλου
------------------------