Ο Λεβεντόγερος

Εξυπακούεται ότι δεν βλέπω τηλεόραση. Μετά που άνοιξαν την Ε.Ρ.Τ., για ένα μικρό διάστημα παρακολουθούσα το δελτίο ειδήσεων των εννιά που γρήγορα το έσβησα κι αυτό από τη ζωή μου, αφού άρχισε ταχιά-ταχιά να μεταμορφώνεται σε νέα Υ.ΕΝ.Ε.Δ. –για όσους τη θυμούνται, εκείνην τη γριά…

 

Δε βλέπω καθόλου τηλεόραση λοιπόν, αλλά πάντως διαβάζω ότι τα μεγάλα κανάλια, συνεχίζουν ανενόχλητα να εκπέμπουν την εγγενή ανοησία τους, απτόητα που έχουν χάσει πια κάθε ίχνος αξιοπιστίας, κατά που ομολογούν και οι σχετικές σφυγμομετρήσεις.

 

 

Μάλιστα κυρία μου, μάλιστα κύριε, αυτά  τα γνωστά και μη εξαιρετέα τηλεοπτικά κανάλια, ξέρετε, αυτά που θα τα έκλειναν, τρομάρα τους! Αυτά τα ίδια που νέμονται ημιπαράνομα τις δημόσιες συχνότητες, τα ίδια που σερβίρουν τα σκουπίδια τους χωρίς να πληρώνουν τους φόρους που αναλογούν σε αυτές τις μαύρες πωλήσεις, τα ίδια φαίνεται ότι έχουν τώρα ως καινούριο εύρημά τους, τον Λεβέντη (ένας είναι ο Λεβέντης με κεφαλαίο λάμδα).

 

Επειδή λοιπόν ο γραφικός γέρος λέει τα αυτονόητα, όπως ακριβώς, αλλά ανεπιτυχώς προσπάθησε να κάνει κι ο πολιτικά -κι όχι μόνο πολιτικά- αστοιχείωτος κυρ-Σταύρος, τον έβαλαν στο μάτι, εκεί στο protagon.gr (ξέρω δεν υπάρχει μετοχική σχέση του πρώτου φυσικού με το δεύτερο νομικό πρόσωπο).

 

Ένας κύριος από το protagon.gr, λοιπόν, επιστρατεύτηκε για να χλευάσει τις κοινοτοπίες που λέει ο γέρο-Λεβέντης και να μας δώσει μιαν ιδέα της προτίμησης που άρχισε να τρέφει η ελληνική μηντιαρχία στον λεβεντόγερο, απ΄όπου αντλώ και την αφορμή για το παρόν αρθρίδιο. Διαβάστε τον κύριο του protagon.gr, εδώ. Έχει ένα ενδιαφέρον.

 

Αυτό όμως που θα έπρεπε να μας προβληματίζει εμάς, δεν είναι το γεγονός ότι η, έτσι κι αλλιώς, αναξιόπιστη ντόπια ολιγαρχία προωθεί το καινούριο της τηλεοπτικό προϊόν. Αρκεί να πληρώνει τους φόρους της επί των πωλήσεων και κατά τα λοιπά ας κάνουν ό,τι θέλουν οι διευθυντές τηλεοπτικού προγραμματισμού. Δημοκρατία έχομε… 

 

Το γεγονός που θα έπρεπε να μας απασχολεί και το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, είναι γιατί ο γερο-λεβέντης είναι ψηλά στις προτιμήσεις των συνελλήνων, που ειρήσθω εν παρόδω ακόμα πίνουν φραπουτσίνους και μπύρες στις  παραλίες και απαντούν ό,τι να ‘ναι στους δημο(σ)κόπους, παρακολουθώντας με δέος το τρίτο και μακρύτερο να πλησιάζει.  

 

Ασφαλώς  θα ήταν από μόνο του στενάχωρο να ακούει κανείς ότι ένα αξιοπρόσεκτο τμήμα του εκλογικού σώματος βασίζεται σε ένα πολιτικό απολίθωμα όπως ο λεβεντόγερος, αν δεν ήταν τραγικότερο το γεγονός ότι όλο το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό είναι ακόμα χειρότερο -από τα δεξιά προς τα αριστερά. 

 

Ένας πρώην υπάλληλος της ΚΥΠ, στην ηγεσία ενός εθνικοσοσιαλιστικού μορφώματος που ίσως ψήφισε «ΝΑΙ» ενώ ψελίζει ότι ψήφισε «ΟΧΙ» και θέλει το ευρώ για να μπορεί να αγοράζει γερμανικά μαχαίρια και να σφάζει μελαψούς μετανάστες.

 

Δίπλα δεν ξέρεις πώς να τους ξεχωρίσεις πια τους βένετους και τους πράσινους. Ένας αχταρμάς οι δυο τους, μετά από 40-50 χρόνια πολιτικής απάτης, κλεψιάς των δημοσίων ταμείων και καταστροφικών επιλογών, πολιτικά χρεοκοπημένοι και ηθικά υπόλογοι για το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, ένας εσμός αχαρακτήριστων που εκτός των άλλων, πάσχει φριχτά κι από έλλειμμα ηγεσίας… 

 

Για τις ποταμίσιες όχεντρες, τα είχαμε πει νωρίς-νωρίς και τίποτα παραπάνω δε χρειάζεται να ειπωθεί ή να συμπληρωθεί.

 

Οι Ανεξέλ είναι υπό διάλυση, αφού οι περισσότεροι δεν συγχώρησαν τον αρχηγό τους για τη συναίνεσή του στην επονείδιστη συνθηκολόγηση. Δεν καταλαβαίνει όμως εύκολα κανείς, γιατί κάποιοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν ως «ακροδεξιό» αυτό το σχήμα. Αν εξαιρέσει κανείς τη ρητορική, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας αποδείχθηκε στην πράξη αριστερότερος απ΄ όλους τους υπουργούς της τελειωμένης κυβέρνησης! Αυτός, τουλάχιστον, έστειλε και μερικούς φακέλους που λίμναζαν στις υπηρεσίες του υπουργείου του, στον Εισαγγελέα. 

 

Άλλοι υπουργοί, επιφορτισμένοι με την παραγωγική ανασυγκρότηση και άλλα σπουδαία, δεν έκαναν όλους αυτούς τους μήνες απολύτως τίποτα! 

 

Και βέβαια, στο κέντρο της προσοχής είναι οι κομματοσκυλοκαυγάδες μεταξύ των αριστερών  και των «αριστερών». Περισσότεροι εντός και λιγότεροι εκτός εισαγωγικών, όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα! Αφού όλοι τους μαζί, τα κάνανε σαν τα μούτρα τους, τώρα επιδιώκουν να τα κάνουν ακόμα χειρότερα, συμπληρώνοντας την εθνική ήττα την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν, με αυτές τις ανόητες εκλογές που με μαθηματική ακρίβεια και κατά πάσα πιθανότητα, θα κάνουν την ευχή του δόκτορος Σουλτς, πραγματικότητα!

 

Αλλά, πάντως, όλοι το ξέρουμε μεταξύ μας, ότι βλέποντας και κάνοντας δεν πάει κανείς σε εθνικό νόμισμα. Σχέδιο χρειάζεται πρώτα απ’ όλα και μετά πολλή-πολλή δουλειά.

 

Ακόμα και  ο σύντροφος Μητσάρας του τιμημένου ΚΚΕ κατάλαβε ότι δεν είναι τώρα η ώρα, με τέτοια χάλια που έχουμε κι έτσι που επιτρέψαμε να μας τυλίξουν οι (συν)εταίροι μας σε μια κόλα χαρτί,  να μιλάμε για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και προτιμάει να έχει ήσυχο το κεφάλι του και να εισπράττει την κρατική επιδότηση σε ευρώ. 

 

Αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό μας και στο κάτω-κάτω της γραφής αυτοί είμαστε κι εμείς κι ως εκ τούτου ακούγεται λογικό, αυτούς στους οποίους κάποιες νύχτες, κάποτε,  στέλναμε πίτσες για να σπάσουμε πλάκα, τώρα να τους ακούμε να μας λένε τις κοινοτοπίες τους κι ως χάνοι να αναγάγουμε τα αυτονόητα σε θέσφατα.

 

Το πρόβλημα, τελικά, το έχουμε εμείς οι ίδιοι που τους ψηφίζουμε, όλους αυτούς. Είμαστε εμείς το πρόβλημα, γιατί τέτοιους ψηφίζουμε και τέτοιους έχουμε να πρωταγωνιστούν στην Τηλεδημοκρατία μας… Δεν υπάρχουν καλύτεροι… 

 

Πλήρης τίτλος, λοιπόν, γι’ αυτό το αρθρίδιο: Ο λεβεντόγερος και οι λεβεντομαλάκες!

 -----------------------------------------------------------------
Πηγή: raskolnick.wordpress.com-Alexandros Raskolnick
-----------------------------------------------------------------