Τώρα πια είμαι βέβαιος. Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ είναι η ίδια η Ελλάδα του 2014. Εμάς είχε στο μυαλό του ο Τσαρλς Ντίκενς όταν έγραφε το παραμύθι του πριν από 170 χρόνια. Ο γερο-παράξενος τσιγκούνης που σαν σήμερα βλέπει όλη του την ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια του μέσα από την επίσκεψη τριών φαντασμάτων, είναι η χώρα στην οποία ζω, μια χώρα που εσχάτως έχει βυθιστεί και πάλι στην καταχνιά.
Το φάντασμα του παρελθόντος είναι τα χρόνια του διχασμού που κυοφόρησαν εμφύλιες συγκρούσεις, είναι οι απανωτές αποτυχίες της πολιτικής, τα χρόνια της καλοπέρασης που έφερε η Μεταπολίτευση, η απληστία, η λαμογιά, το μεγαλείο της καλοπέρασης που έγινε αυτοσκοπός, είναι όλα όσα σημάδεψαν την άνοδό μας και έφεραν την πτώση μας.
Το φάντασμα του παρελθόντος είναι οι αμέτρητοι συμβιβασμοί μας, οι ουτοπίες μας, οι χίμαιρές μας, είναι όλα όσα πήραμε αφού πουλήσαμε στον διάβολο το μοναδικό γνήσιο χαρακτηριστικό για το οποίο έγραψαν οι ποιητές μας. Έτσι το δεύτερο φάντασμα που αντικρίζει ο Εμπενίζερ (δηλαδή εμείς), είναι κακοφορμισμένο και τρομαχτικό: το φάντασμα του παρόντος με τα τραγικά αδιέξοδα της πολιτικής σκηνής, με τις εκατέρωθεν κατηγορίες, τα ψεύδη, τους ηθοποιούς που ερμηνεύουν τους πολιτικούς ή τους πολιτικούς που υποδύονται τους ηθοποιούς, έρχεται να μας απελπίσει, ψιθυρίζοντάς μας, «Ορίστε, αυτή η χώρα είσαι».
Δηλαδή η χώρα των φατριών, των συμφερόντων, της αμετανόητης λογικής, η χώρα που έχει θεοποιήσει τον θεσμό της εξουσίας, η χώρα που δεν μαθαίνει από τα λάθη της.
«Ορίστε, αυτή η χώρα είσαι», σου λέει το φάντασμα. Αλλά την στιγμή ακριβώς που ακούς τούτα τα λόγια, λες ασυναίσθητα «για στάσου». Συνειδητοποιείς αίφνης ότι όχι, δεν είσαι αυτή η χώρα, ή δεν είσαι ΜΟΝΟ αυτή η χώρα. Και ενώ έχεις παραλύσει από τον φόβο, αποφασίζεις να αντιμετωπίσεις το επόμενο φάντασμα πιο θαρραλέα. Πιο ψύχραιμα. Και μια ξεχασμένη αλήθεια έρχεται να σε αφυπνίσει πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά. Ψελλίζεις ότι η χώρα αυτή δεν είναι μια χούφτα άνθρωποι που κάθε φορά εναλλάσσονται ανεβάζοντας την ίδια παράσταση.
Δεν είσαι η Ελλάδα του σκότους και των αδιεξόδων και των ευχολογίων και της ανούσιας ρητορικής. Δεν είσαι η Ελλάδα που εκβιάζει και εκβιάζεται, μήτε είσαι η Ελλάδα που περιμένει διαρκώς τρεις μάγους για να την σώσουν. Όχι. Είσαι και κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο, κάτι που μπορεί να μην φαίνεται με γυμνό μάτι επειδή καλύπτεται από τις αναθυμιάσεις, αλλά είναι εξίσου αληθινό, αγαπητέ Εμπενίζερ.
Είσαι η Ελλάδα που αντιστέκεται με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια.
Η Ελλάδα των χιλιάδων ανέργων που επιμένουν να ατενίζουν κάθε καινούργια μέρα με βουβή ελπίδα.
Η Ελλάδα των αστέγων που κάθε βράδυ κοιτούν τον παγωμένο ουρανό μέσα από χάρτινα σπίτια και εξακολουθούν να περιμένουν το επόμενο πρωινό.
Η Ελλάδα των καρκινοπαθών, που ενάντια σε ένα εξαθλιωμένο σύστημα υγείας παλεύουν με θάρρος και υπομονή, δίνοντας μαθήματα δύναμης.
Η Ελλάδα των εφήβων που σκέπτονται και αμφιβάλλουν, γιατί η σκέψη και η αμφιβολία είναι τα ωραιότερα καύσιμα αυτής της ζωής. Η Ελλάδα των παροπλισμένων, των αδικημένων.
Η Ελλάδα των ηλικιωμένων, που επιβιώνουν με ψίχουλα, με συντάξεις ντροπής, αλλά παρ’ όλα αυτά εκπέμπουν ακόμη την αυθεντική αρχοντιά της εποχής τους. Είσαι η Ελλάδα των παιδιών μας, της γενιάς που θα ανθίσει τα επόμενα χρόνια. Και φυσικά είσαι η Ελλάδα των θαυμάτων. Των επιτευγμάτων για τα οποία δεν θα διαβάσουμε πουθενά επειδή δεν πουλάνε όσο οι ιστορίες της κοπριάς.
Η Ελλάδα του καθηγητή Χημικής Μηχανικής και Φαρμακολογίας Νικόλαου Πέππα που μέσα στο 2014 τιμήθηκε με το βραβείο της Αμερικανικής Κοινότητας Χημείας στην Εφαρμοσμένη Επιστήμη των Υλικών.
Η Ελλάδα της ερευνήτριας του Πανεπιστημίου του Λουξεμβούργου Ευτέρπης Καλεσάκη που μέσα στο 2014 δημοσίευσε στο περιοδικό Physical Review την μελέτη για την παραγωγή του τεχνητού γραφένιου.
Η Ελλάδα του καθηγητή Φαρμακολογίας Αρθούρου Χριστόπουλου, που μέσα στο 2014 πέτυχε ως ερευνητής του Εθνικού Συστήματος Υγείας της Αυστραλίας να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί και αντιδρά η πρωτεΐνη της καρδιάς, κάτι που ίσως επιτρέψει κάποτε την κατάργηση των παρενεργειών που προκαλούν στον οργανισμό τα φάρμακα.
Η Ελλάδα του καθηγητή Νευροβιολογίας του Πανεπιστημίου Ντιουκ των ΗΠΑ Μιγκέλ Νικολέλη που μέσα στο 2014 δημιούργησε τον εξωσκελετό που επέτρεψε σε ένα τετραπληγικό παιδί να κάνει το εναρκτήριο λάκτισμα στην έναρξη του Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Η Ελλάδα του Περικλή Παπαδόπουλου, καθηγητή Αεροδιαστημικής Μηχανικής, που μέσα στο 2014 κατασκεύασε τον πρώτο ελληνικό δορυφόρο της NASA.
Η Ελλάδα του βιολόγου Θαλή Παπαγιαννακόπουλου που ως ερευνητής του Ινστιτούτου Κοχ για την Αντικαρκινική Έρευνα συμμετείχε στην ομάδα που μέσα στο 2014 ανακάλυψε ένα σημάδι της πρώιμης ανάπτυξης του καρκίνου του παγκρέατος.
Και η Ελλάδα τόσων άλλων σπουδαίων που μένουν στη σκιά επειδή αφήνουν την δουλειά τους να μιλήσει γι’ αυτούς.
Οπότε το φάντασμα του μέλλοντος που θα έβλεπε ο Εμπενίζερ Σκρουτζ εάν ήταν η Ελλάδα, δεν μου μοιάζει και τόσο δυσοίωνο. Αντιθέτως, παρότι οι ενδείξεις απηχούν σημάδια οδύνης, η εθνική μας κράση θα τα καταφέρει. Όχι μόνο επειδή πάντοτε τα κατάφερνε. Αλλά και γιατί είναι σφυρηλατημένη πια. Τα έχει δει όλα, έχει φτάσει στον πάτο, δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει και επιπλέον κρύβει ένα συγκλονιστικό ατού.
Ο Ελληνικός λαός μοιάζει στους ξένους απείθαρχος, μίζερος, τεμπέλικος, γκρινιάρης, αφερέγγυος, αντιφατικός, διχασμένος. Ναι, σε κάποια από αυτά έχουν δίκιο. Υπάρχει όμως κάτι που επίσης είναι ο Ελληνικός λαός και το οποίο προβάλλει στις μεγάλες δοκιμασίες. Είναι αφάνταστα ανθρώπινος.
Πίσω από την κακομαθησιά μας, πίσω από την αγένειά μας, πίσω από το αχαλίνωτα φωνακλάδικο ταμπεραμέντο μας υποβόσκει μια τρυφερότητα που δύσκολα την βρίσκεις αλλού. Είμαστε σαν το αγρίμι του δρόμου που έτσι και του χαϊδέψεις λίγο το κεφάλι θα πετάξει τις πέτρες και θα σε αγκαλιάσει.
Το κακό πρόσωπο είναι το περίβλημα, η μάσκα. Είναι το προσωπείο που συνέθεσαν οι δεκαετίες της καλοπέρασης. Κάτω από την μάσκα υπάρχει μια ψυχή που αρνείται να πεθάνει. Στο δικό μας παραμύθι αυτή την ψυχή θα έβλεπε ο Εμπενίζερ Σκρουτζ και θα θυμόταν πως κάποτε υπήρξε μια χώρα διόλου τσιγγούνικη. Και από μίζερος και απόκοσμος, θα γινόταν πάλι η πραγματική Ελλάδα.
Η Ελλάδα της ανθρωπιάς, που όλα μπορεί να τα δαμάσει, ακόμη και το δικό της κακό πρόσωπο.
--------------------------------------------------
Πηγή: iefimerida.gr-Στέφανος Δάνδολος
--------------------------------------------------