Θα πάμε στις Βρυξέλλες και θα σκίσουμε το μνημόνιο, θα το κάνουμε κομματάκια και θα πετάξουμε τα χιλιάδες χαρτάκια στην αυλή τους. Κι ύστερα θα επιστρέψουμε στην Αθήνα και με ένα άρθρο που θα ψηφίσουμε στη Βουλή θα γυρίσουμε πίσω το χρόνο στο 2008. Θέλουμε τα λεφτά τους, αλλά όχι τα μνημόνιά τους. Κυρίες και κύριοι, έχουμε μερικά ακόμη σενάρια καταστροφής στις αποσκευές μας!
Μέχρι χτες υποστηρίζαμε ότι αυτό ήταν το απόλυτο σενάριο καταστροφής: Το να προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους, πιστεύοντας ότι όλα τα υπόλοιπα και κυρίως οι εισαγωγές θα συνεχίσουν κανονικά και σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό. Τι θα κάνουν οι Ευρωπαίοι, αναρωτιούνται κάποιοι. Τίποτα, αγαπητοί μου δεν θα κάνουν. Κι αυτό το τίποτα θα πρέπει κανονικά να μας ανησυχεί. Δεκάρα δεν πρόκειται να δώσουν για το τι θα μας συμβεί. Αυτοί τις δικές τους τις τράπεζες τις έχουν ασφαλίσει. Όπως και τα δάνειά τους...
Υπάρχουν, όμως, κι άλλα σενάρια τρόμου. Όπως το να πάψει να ασχολείται η Ευρώπη μαζί μας για άλλους λόγους. Όχι γιατί εμείς δεν θα είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας, αλλά διότι οι ευρωσκεπτικιστές και οι λοιποί ακραίοι θα πιέζουν ασφυκτικά τις δικές τους κυβερνήσεις να μας δώσουν ένα καλό... μάθημα! Λάθος τους; Άδικο για μας; Ακατανόητο; Δυστυχώς, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο όσο κι αν διαμαρτυρηθούμε κι η αλήθεια είναι ότι δεν θα μας αρέσει ιδιαίτερα.
Η Ευρώπη απολάμβανε από την εποχή του πολέμου των μπαχαρικών όλα τα καλά του κόσμου. Η μοναδική καινοτομία που είχε να επιδείξει ήταν η ισχύς του στρατού της και το μεγαλύτερο διπλωματικό της όπλο η ισχύς των κανονιών τους. Εμείς οι Ευρωπαίοι παίρναμε ό,τι μας άρεσε. Απλώναμε το χέρι και το παίρναμε. Κι αν τυχόν κάποιος διαμαρτυρότανε, του φυτεύαμε μία σφαίρα στο κεφάλι για να παραδειγματίζονται οι άλλοι και για να μην φωνάζουν.
Έτσι φτάσαμε οι φτωχοί εργάτες στην Ευρώπη να ζούνε σαν μαχαραγιάδες. Η εικόνα αυτή είναι λίγο υπερβολική, αλλά προσεγγίζει σε ένα βαθμό την αλήθεια.
Σήμερα ο τρίτος κόσμος απαιτεί το προφανές! Ζητά να πάρει την θέση που του αρμόζει στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη. Κι αυτό δεν αρέσει, φυσικά, στους Ευρωπαίους. Όσοι έχουν καταφέρει να κάνουν την οικονομία τους ανταγωνιστική, όπως οι Γερμανοί, έχουν καλύτερες πιθανότητες να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Οι άλλοι, εκείνοι που δεν το έχουν καταφέρει και δεν θέλουν να το προσπαθήσουν, όπως οι Γάλλοι, είναι φυσικό να σηκώνουν ένα τείχος απέναντι στο μέλλον που τους φοβίζει. Το τείχος της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.
Κι όμως! Η Ευρώπη χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο για να μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Χρειάζεται να ανοίξει τα σύνορά της, να αποκτήσει κοινή εξωτερική και οικονομική πολιτική και να προχωρήσει γρήγορα σε μεταρρυθμίσεις. Έχετε σκεφτεί, για παράδειγμα, τι χρειάζεται για να κυκλοφορήσει ένα προϊόν στην "Ενωμένη Ευρώπη"; Πόσες εγκρίσεις, πόσες σφραγίδες, πόσος άδικος κόπος. Ο ευρωσκεπτικισμός και ακόμη περισσότερο η ακροδεξιά δεν προσφέρουν τη λύση. Εξασφαλίζουν την μη λύση, μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση.
Οι ακραίοι απευθύνονται συχνά στις Βρυξέλλες και ζητούν από τους γραφειοκράτες λύσεις. Η μόνη πραγματική πρόταση που μπορούν να προφέρουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών προς τους Ευρωπαίους που δοκιμάζονται είναι το "καλό κουράγιο". Οι παχυλοί μισθοί τους προσφέρουν μία σχετική ασφάλεια. Κι εν πάσει περιπτώσει, πολιτικό είναι το πρόβλημα! Είναι αυτοκτονικό να ζητάμε λύσεις από ανθρώπους που προσλήφθηκαν για να εκτελούν ένα συγκεκριμένο έργο και μόνο.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι Ευρωπαίοι θα κοιμούνται στα παγκάκια και οι Κινέζοι θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Σημαίνει ότι η Ευρώπη θα χάσει κι άλλο μερίδιο του παγκόσμιου ΑΕΠ κι ότι θα αναγκαστεί αντίστοιχα να κόψει κι άλλες παροχές του κοινωνικού της κράτους. Με άλλα λόγια, η κρίση για την Ευρώπη δεν έχει τελειώσει.
Κι η δική μας θέση μέσα σε όλα αυτά; Το έχω πει κι άλλη φορά ότι δεν είμαι ευρωλάγνος, δεν θεωρώ ταμπού το θέμα του ευρώ. Είμαι ευρωπαϊστής, πιστεύω στην προοπτική των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, αλλά δεν θα επιλέξω να τινάξω το σπίτι μου στον αέρα αν χαθεί αυτό το στοίχημα. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε ένα εναλλακτικό σχέδιο για την περίπτωση εκείνη που χρειαστεί να συνεχίσουμε μόνοι μας. Να το πούμε κι αλλιώς: Χρειαζόμαστε μία ισχυρή παραγωγική οικονομία για να μπορούμε να μιλάμε. Για να έχει ισχύ η άποψή μας. Αλλιώς δεν έχουμε διαπραγματευτική ισχύ. Όσα μνημόνια κι αν σκίσουμε, θα υποχρεωθούμε να μαζέψουμε τα σκουπίδια τους από την αυλή και να τα κολλήσουμε. Ο Θεός συγχώρεσε τον Μωυσή για τις σπασμένες στήλες με τις δέκα εντολές. Η Ευρώπη δεν θα μας συγχωρέσει. Όχι μόνο γιατί δεν έχει τον Θεό της, αλλά κι επειδή αρκετές δυνάμεις στο εσωτερικό τους θα ήθελαν για τους δικούς τους λόγους να μας προσφέρουν ως θήραμα στα λιοντάρια στην αρένα...
Το εθνικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της οικονομίας, στο οποίο έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, δεν μπορεί να είναι προϊόν εργασίας κάποιων συμβούλων του κ. Σαμαρά. Χρειάζεται μία συμφωνία στα βασικά σημεία με όσες περισσότερες πολιτικές δυνάμεις γίνεται. Ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα χρειάζεται ένα σχέδιο και πάνω απ΄ όλα την αίσθηση της σταθερότητας.
Μην μας πουν τα κόμματα ότι δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς. Μην μας πουν ότι δεν μπορούν να συμφωνήσουν για την Παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα, για την πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας στο δημόσιο τομέα. Μην μας πουν ότι δεν μπορούν να συμφωνήσουν για τους επιχειρηματικούς εκείνους κλάδους που η χώρα έχει στρατηγικό πλεονέκτημα, έτσι ώστε να τους δοθεί ώθηση μέσα από συγκεκριμένα μέτρα. Πολλά μπορούν να γίνουν. Αρκεί να υπάρχει διάθεση.
Εκείνο που δεν μπορεί να γίνει είναι να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Να του λένε συνεχώς ψέματα, προσπαθώντας να κρύψουν τη δική τους ανεπάρκεια. Η Ελλάδα χρειάζεται συναίνεση και δουλειά για να πάει μπροστά, όχι συνθήματα κι ιαχές γηπέδου.
--------------------------------------------
Πηγή: capital.gr-Θανάσης Μαυρίδης
--------------------------------------------