Ντροπή, είναι η ηπιότερη λέξη για να απαντήσεις στην πολιτική απρέπεια να υπόσχεσαι αυξήσεις μισθών όταν ο εφιάλτης είναι ακόμη όχι μόνο η έλλειψη 2.000.000 θέσεων εργασίας αλλά και η διατήρηση των εργαζόμενων στις θέσεις που έχουν. Φτιάξτε λοιπόν πρώτα τις δουλειές και μετά μαλλιοτραβηχτείτε για τους κατώτατους μισθούς.
Στην άθλια πολιτική «αρένα» που το ζητούμενο σήμερα είναι μόνο ο άρτος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεχίζουν να προσφέρουν μόνο αισχρά και ανυπόστατα θεάματα.
Με την πολιτική αναίδεια που τους διακρίνει έριξαν τις προηγούμενες ημέρες, στην «αρένα» και τον κατώτατο μισθό, αδιαφορώντας για την σημερινή δυστυχία άνεργων και εργαζομένων, οι πρώτοι χωρίς προοπτική να βρουν δουλειά και οι δεύτεροι με συνεχή αγωνία και ανασφάλεια για την δουλειά που έχουν, και ξεκίνησαν την πολιτική κόντρα για το αν και πόσο μπορούν να αυξηθούν!!!
Βεβαίως η μεγαλύτερη ευθύνη είναι της κυβέρνησης που με τις απαντήσεις της άνοιξε διάλογο καταγράφοντας τις απόψεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που αντιγράφουν, χοντρά πλέον, την γλώσσα και την «αντιπολιτευτική τεχνογνωσία» του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να απαντήσει με χειροπιαστό τρόπο τι πρόκειται να κάνει για να βρεθούν δουλειές στους άνεργους και ποια θα είναι η συμπαράστασή της μέχρι να βρεθούν δουλειές. Αντί να μας βεβαιώσει πως και γιατί δεν θα συρρικνωθούν κι άλλο οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ασχολήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ απαντώντας με «ευρηματικές ατάκες» στις ανοησίες που κατά καιρούς λένε όσοι θέλουν να φέρουν (κατά την άποψή μου) σε δύσκολη θέση τον κ. Αλέξη Τσίπρα και να τον προσγειώνουν συνεχώς στην ψεύτικη και φαύλη μικροπολιτική βάση του αριστερισμού.
Στις κερκίδες όμως της «αρένας» οι πολίτες είτε με την φορεσιά του εργαζόμενου, είτε του ψηφοφόρου είτε του φορολογούμενου είτε και του στρατευμένου κομματικού ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει.
Βλέπουν από κάθε γωνιά την πολιτική απατεωνιά και το πολιτικό ψεύδος αφού δεν διαφέρει σε τίποτε από τα ίδια θεάματα που τον τάισαν τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Tότε που (επί της ουσίας) έφτιαχναν γίγαντα κράτος με γυάλινα πόδια. Τότε που κατέστρεψαν την ιδιωτική οικονομία και όσες ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορούσαν, αδιαφορώντας για 600.000 θέσεις εργασίας. Τότε που μας ετοίμαζαν την σημερινή καμένη γη βάζοντας και από πάνω ό,τι χαράτσια σοφίζεται ο καθένας τους.
«Σκοτώνονται» τώρα για τον κατώτατο μισθό με μοναδικό σκοπό αυτοί που υπόσχονται αυξήσεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσουν ψήφους και αυτοί που καβγαδίζουν μαζί του για να μην χάσουν ψήφους.
Ποιον όμως γελοιοποιούν περισσότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό;
Είναι ντροπή τους να ψάχνουν ψηφοφόρους μέσα στην δυστυχία των ανέργων και στην ανασφάλεια των εργαζόμενων.
Είναι ντροπή να υποτιμούν την νοημοσύνη του εργάτη και του μισθωτού είτε δουλεύει είτε έχει χάσει την δουλειά του.
Γιατί εκεί που έφεραν (κυβερνήσεις και αντιπολίτευση) τους άνεργους το μόνο που μπορεί να τους κάνει να δώσουν προσοχή σε πολιτικές υποσχέσεις είναι το πότε και πως θα φτιαχτεί η οικονομία. Είναι το πότε θα έχουμε νέες θέσεις εργασίας. Είναι το πώς θα φύγουμε από την σημερινή εξαθλίωση και φτώχεια, που έχει περάσει στο 30% του λαού.
Κατά τα άλλα ποιος ηλίθιος κομματικός νους και ποιος πωρωμένος συνδικαλιστικός εγκέφαλος πιστεύει ότι σήμερα ο εργαζόμενος μπορεί να επιβάλλει τους όρους του ή να απαιτήσει ακόμη και τον κατώτατο μισθό γιατί έτσι του έχει πει η κυβέρνηση.
Ποιος ηλίθιος πιστεύει ότι άνεργος δύο ετών με τα παιδιά του να πεινάνε θα αρνηθεί σύμβαση που θα του προταθεί από τον εργοδότη με την φράση «...λυπάμαι αλλά δυστυχώς η επιχείρηση θα κλείσει αν δώσει περισσότερα».
Ποιος ανόητος δεν βλέπει ότι την προηγούμενη εβδομάδα ένα ακόμη εργοστάσιο έκλεισε στο Βόλο, για ένα τρίμηνο, με την συγκατάθεση όλων των εργαζομένων που περιμένουν τώρα να δουν αν θα επιστρέψουν στην δουλειά τους.
Πρέπει να έχει υψηλή κομματική μυωπία αυτός που δεν είδε την αγωνία στα πρόσωπα των εργαζομένων στα μεταλλεία της Χαλκιδικής μήπως μείνουν στον δρόμο 5.000 οικογένειες γιατί κάποια κομματικά στρατιωτάκια της ελληνικής σοβιετικής κατοχής αποφάσισαν να τους οδηγήσουν στην πείνα για να βολέψουν εκλογικά το κόμμα τους.
Ευτυχώς που η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα μπορούν ακόμη και διεκδικούν μόνοι τους μισθούς τους προσφέροντας την αξία της εργασίας τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς (στελέχη και επικεφαλής τομέων) διατηρεί ακόμη σε υψηλό ποσοστό και τον μισθό του. Γιατί η προσωπική τους προσφορά δεν μετριέται με 50-60 ευρώ. Αξίζει και αμείβεται.
Αυτός ο εργαζόμενος το μόνο που ζητάει (προ το παρόν) από τους πολιτικούς είναι διασφάλιση της θέσης του. Ζητάει να εγγυηθεί η οικονομία την δουλειά του. Όλα τα άλλα τα ζητάει μόνο η πολιτική φαυλότητα ψάχνοντας για ψήφους.
----------------------------------------------------------------
Πηγή: capital.gr-Του Γιώργου Κράλογλου
----------------------------------------------------------------
Στην άθλια πολιτική «αρένα» που το ζητούμενο σήμερα είναι μόνο ο άρτος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεχίζουν να προσφέρουν μόνο αισχρά και ανυπόστατα θεάματα.
Με την πολιτική αναίδεια που τους διακρίνει έριξαν τις προηγούμενες ημέρες, στην «αρένα» και τον κατώτατο μισθό, αδιαφορώντας για την σημερινή δυστυχία άνεργων και εργαζομένων, οι πρώτοι χωρίς προοπτική να βρουν δουλειά και οι δεύτεροι με συνεχή αγωνία και ανασφάλεια για την δουλειά που έχουν, και ξεκίνησαν την πολιτική κόντρα για το αν και πόσο μπορούν να αυξηθούν!!!
Βεβαίως η μεγαλύτερη ευθύνη είναι της κυβέρνησης που με τις απαντήσεις της άνοιξε διάλογο καταγράφοντας τις απόψεις των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που αντιγράφουν, χοντρά πλέον, την γλώσσα και την «αντιπολιτευτική τεχνογνωσία» του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να απαντήσει με χειροπιαστό τρόπο τι πρόκειται να κάνει για να βρεθούν δουλειές στους άνεργους και ποια θα είναι η συμπαράστασή της μέχρι να βρεθούν δουλειές. Αντί να μας βεβαιώσει πως και γιατί δεν θα συρρικνωθούν κι άλλο οι θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ασχολήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ απαντώντας με «ευρηματικές ατάκες» στις ανοησίες που κατά καιρούς λένε όσοι θέλουν να φέρουν (κατά την άποψή μου) σε δύσκολη θέση τον κ. Αλέξη Τσίπρα και να τον προσγειώνουν συνεχώς στην ψεύτικη και φαύλη μικροπολιτική βάση του αριστερισμού.
Στις κερκίδες όμως της «αρένας» οι πολίτες είτε με την φορεσιά του εργαζόμενου, είτε του ψηφοφόρου είτε του φορολογούμενου είτε και του στρατευμένου κομματικού ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει.
Βλέπουν από κάθε γωνιά την πολιτική απατεωνιά και το πολιτικό ψεύδος αφού δεν διαφέρει σε τίποτε από τα ίδια θεάματα που τον τάισαν τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Tότε που (επί της ουσίας) έφτιαχναν γίγαντα κράτος με γυάλινα πόδια. Τότε που κατέστρεψαν την ιδιωτική οικονομία και όσες ιδιωτικές επιχειρήσεις μπορούσαν, αδιαφορώντας για 600.000 θέσεις εργασίας. Τότε που μας ετοίμαζαν την σημερινή καμένη γη βάζοντας και από πάνω ό,τι χαράτσια σοφίζεται ο καθένας τους.
«Σκοτώνονται» τώρα για τον κατώτατο μισθό με μοναδικό σκοπό αυτοί που υπόσχονται αυξήσεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσουν ψήφους και αυτοί που καβγαδίζουν μαζί του για να μην χάσουν ψήφους.
Ποιον όμως γελοιοποιούν περισσότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό;
Είναι ντροπή τους να ψάχνουν ψηφοφόρους μέσα στην δυστυχία των ανέργων και στην ανασφάλεια των εργαζόμενων.
Είναι ντροπή να υποτιμούν την νοημοσύνη του εργάτη και του μισθωτού είτε δουλεύει είτε έχει χάσει την δουλειά του.
Γιατί εκεί που έφεραν (κυβερνήσεις και αντιπολίτευση) τους άνεργους το μόνο που μπορεί να τους κάνει να δώσουν προσοχή σε πολιτικές υποσχέσεις είναι το πότε και πως θα φτιαχτεί η οικονομία. Είναι το πότε θα έχουμε νέες θέσεις εργασίας. Είναι το πώς θα φύγουμε από την σημερινή εξαθλίωση και φτώχεια, που έχει περάσει στο 30% του λαού.
Κατά τα άλλα ποιος ηλίθιος κομματικός νους και ποιος πωρωμένος συνδικαλιστικός εγκέφαλος πιστεύει ότι σήμερα ο εργαζόμενος μπορεί να επιβάλλει τους όρους του ή να απαιτήσει ακόμη και τον κατώτατο μισθό γιατί έτσι του έχει πει η κυβέρνηση.
Ποιος ηλίθιος πιστεύει ότι άνεργος δύο ετών με τα παιδιά του να πεινάνε θα αρνηθεί σύμβαση που θα του προταθεί από τον εργοδότη με την φράση «...λυπάμαι αλλά δυστυχώς η επιχείρηση θα κλείσει αν δώσει περισσότερα».
Ποιος ανόητος δεν βλέπει ότι την προηγούμενη εβδομάδα ένα ακόμη εργοστάσιο έκλεισε στο Βόλο, για ένα τρίμηνο, με την συγκατάθεση όλων των εργαζομένων που περιμένουν τώρα να δουν αν θα επιστρέψουν στην δουλειά τους.
Πρέπει να έχει υψηλή κομματική μυωπία αυτός που δεν είδε την αγωνία στα πρόσωπα των εργαζομένων στα μεταλλεία της Χαλκιδικής μήπως μείνουν στον δρόμο 5.000 οικογένειες γιατί κάποια κομματικά στρατιωτάκια της ελληνικής σοβιετικής κατοχής αποφάσισαν να τους οδηγήσουν στην πείνα για να βολέψουν εκλογικά το κόμμα τους.
Ευτυχώς που η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα μπορούν ακόμη και διεκδικούν μόνοι τους μισθούς τους προσφέροντας την αξία της εργασίας τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς (στελέχη και επικεφαλής τομέων) διατηρεί ακόμη σε υψηλό ποσοστό και τον μισθό του. Γιατί η προσωπική τους προσφορά δεν μετριέται με 50-60 ευρώ. Αξίζει και αμείβεται.
Αυτός ο εργαζόμενος το μόνο που ζητάει (προ το παρόν) από τους πολιτικούς είναι διασφάλιση της θέσης του. Ζητάει να εγγυηθεί η οικονομία την δουλειά του. Όλα τα άλλα τα ζητάει μόνο η πολιτική φαυλότητα ψάχνοντας για ψήφους.
----------------------------------------------------------------
Πηγή: capital.gr-Του Γιώργου Κράλογλου
----------------------------------------------------------------