Περνώντας στα Αρωνιάδικα αντικρύζει κανείς μια περίεργη εικόνα που θυμίζει ταινία επιστημονικής φαντασίας μετά από κάποια ολοκληρωτική καταστροφή της Γής από κάποια εξωγήϊνα όντα που καπηλεύθηκαν την ομορφιά του πλανήτη μας.
Οι εγκαταστάσεις του γηπέδου των Αρωνιαδίκων φαίνονται απορηπωμένες λές και απλά "κάποτε" εκεί υπήρχαν όντα με κρυστάλλινες φωνές και γέλια που έπαιζαν και διασκέδαζαν και ξαφνικά μια αόρατη ακτίνα τα εξαφάνισε μεμιάς και απόμειναν κάποιες σιδερένεις κατασκευές να σκουριάζουν στο αγιάζι και την βροχή και απόμεινε το ξερό χώμα να θυμίζει ότι κάποτε πατιόταν από μικρά παιδιά.
Η ελληνική κατάρα του να φτιάχνουμε πράγματα και έπειτα να τα αφήνουμε στην μοίρα τους για μια ακόμη φορά περίτρανα φωτογραφίζεται σε όλο της το μεγαλείο και θυμίζοντας ότι κάποια Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων έκανε θαύματα αλλά .... μόνον για να γεμίσει τις τσέπες κάποιων που τώρα πια μας κοιτάνε από μακρυά έχοντας έτοιμα τα νύχια τους να μας σπαράξουν ξανά.
Βέβαια το μικρό γηπεδάκι των Αρωνιαδίκων δεν είναι κανένα Ολυμπιακό έργο απλά μια μικρογραφία τοπική, ακολουθεί όμως ακριβώς την ίδια τύχη με τα περίφημα Ολυμπιακά έργα των Αθηνών...
Έτσι για να μην λέμε ότι "υστερούμε" απέναντι στα "μεγάλα κεφάλια"......
Κάποιοι ανέφεραν ότι εγκαταλείφθηκε γιατί οι παιδικές φωνές ενοχλούσαν τους περιοίκους.....
Μην στενοχωριόμαστε σε λίγα χρόνια κανένας δεν θα κάνει οικογένεια και παιδιά γιατί δεν θα μπορεί (που ξέρεις ίσως και οι κεφαλικοί φόροι για κάθε παιδιί να είναι εξοντωτικοί...!!!!) , και έτσι θα απομείνουν οι γέροντες και οι ενοχλούμενοι περίοικοι και θα έχουν άφθονο χώρο για μεγάλους και επιμήκεις .... τάφους.....όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου......
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά
Κι ύστερα πέρασε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά
ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά
Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι ύστερα γήπεδο στοιχήματα καυγάς
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά
----------------------------------
Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου - Μουσική: Μάνος Λοΐζος
----------------------------------------------------------
Αντώνης Λαμπρινίδης-Φωτογραφίες Τίνα Ταμβάκη
----------------------------------------------------------